ดั่งรักบันดาล

Rrrrrrrrrrr

ร่างบางที่กำลังนอนฝันหวานถึงกับสะดุ้งขึ้นจากที่นอน ในเวลาราวเกือบจะสิบโมงกว่าๆ

"ว่าไง..คะ" !! หาว !! เสียงงัวเงียของคนที่ถูกรบกวนจากการนอน

"...นี้ ยัยซิน นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว แกยังไม่ตื่นนอนอีกเหรอ ฉันนะคิดว่าแกจะไปสัมภาษณ์งานซะอีก " เสียงไม่น่าฟังของฟ้าใส บ่นให้กับความขี้เซาของพิมพ์นัดดา เพราะฟังจากน้ำเสียงของคนน้องนั้นน่าจะพอรู้ เธอยังไม่ทันได้ตื่นนอน

"โธ่ ! พี่ฟ้า ที่ซินสมัครไว้ก็มีแต่พวกขายประกันที่เรียกซินไปสัมภาษณ์ ซินไม่ชอบงานแบบนั้น..นิ" คนห่วงนอนนั้นให้เหตุผลแก่คนโทรมา

" นี้...แก ตื่นและฟังฉันให้ ดี ๆ นะยัยซิน" คนปลายสายเน้นเสียงมาอย่างชัดเจน

" อืม มีไร ทำไมโทรหาซินได้นิ" เพราะปกติพี่สาวของเธอนั่นโทรหาเธอซะที่ไหนกัน ทำแต่งานงกๆอยู่นั้นแหล่ะ เลิกงานประจำก็ทำล่วงเวลาต่อ นั้นเลยทำให้คนเป็นน้องนั้นอดแปลกใจไม่ได้

" ที่แกมาสัมภาษณ์งานไว้ ทางโรงพยาบาลเขาเลือกแกแล้วนะ "

!! เฮ้ย...จริงดิ !!

" อร้ายย... จะมีงานแล้วแล้วโว้ย" ร่างบางจากที่ง่วงๆกระโดนขึ้นบนที่นอนทันที ด้วยความดีใจและตื่นเต้นที่จะได้ทำงานซะที หลังจากเรียนจบมามาว่างงานมาจะสองเดือนแล้ว