ยั่ว

“เมื่อกี้คุยอะไรกับเมียพี่ล่ะ ยัยวา”

เมธวิน เห็นน้องสาวคุยกับภรรยาของตัวเองที่สนามหญ้าหน้าบ้านก็อดที่จะถามด้วยความสงสัยไม่ได้

“วาก็แค่ทักทายพี่สะใภ้เฉยๆ ไม่ได้เหรอคะ”

“พี่ไม่เชื่อหรอก คนอย่างเธอต้องมีแผนสิ ไม่อย่างนั้นคงไม่คุยกับเมียพี่นานตั้งครึ่งชั่วโมงหรอก จริงไหม”

วาสินี ถึงกับเบิกตากว้างโต มองพี่ชายด้วยความขบขัน

“นี่พี่วินจับเวลาเลยเหรอคะเนี่ย”

“แน่นอน”

“โห พี่วินอะ นี่แอบจับผิดวาอยู่ใช่ไหมคะเนี่ย” คนเป็นน้องสาวบ่นอุบ

“พี่ไม่ได้แอบจับผิดเธอหรอก พี่แค่รอเวลาที่จะเข้าไปหาเมียตัวเองเท่านั้นเอง เธอน่ะแย่งชิงเวลาของพี่ไปนะ รู้ไหม”

วาสินีหัวร่วนกับความคลั่งรักของพี่ชาย และก็อดแซวไม่ได้

“ไม่อยากเชื่อเลยนะคะว่าพี่ชายของวาจะคลั่งรักเมียได้ขนาดนี้ น่าอิจฉาพี่รินจริงๆ เลยค่ะ”

พี่ชายเมื่อถูกแซวก็หน้าแดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว และก็รีบบอกปัด

“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว หลีกทางสิพี่จะไปหาเมีย”

“ยังค่ะ”

วาสินียังคงยืนขวางหน้าพี่ชายเอาไว้ และจ้องมองหน้า

“มีอะไรอีกล่ะ”

“วามีเรื่องให้พี่วินช่วยค่ะ”

คิ้วเข้มของเมธวินเลิกสูงด้วยความประหลาดใจ

“เรื่องอะไรล่ะ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องไม่ดีนะ”

“แหม พี่วินคิดว่าวาจะทำเรื่องไม่ดีได้ด้วยเหรอคะ”

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ คนอย่างเธอเดาใจไม่ออกเสียด้วย”

“ใครว่าล่ะคะ คนอย่างวาเดาใจง่ายจะตายไป เพราะวาเป็นคนเปิดเผย”

คนเป็นพี่ชายหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะถามกลับไป

“มีอะไรก็ว่ามา”

“วาอยากเจอ พี่หนึ่ง น่ะค่ะ”

“อยากเจอไอ้หนึ่ง?”

หนึ่ง หรือ ปรมะ เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงตอนนี้ก็ยังคงคบหากันอยู่

“ใช่ค่ะ วาคิดถึงพี่หนึ่ง ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้ว”

แววตาของวาสินีเป็นประกายยามพูดถึง

ปรมะผู้ชายที่ตัวเองแอบรัก

“ไอ้หนึ่งมันไม่ได้ชอบเธอสักหน่อย จะไปหาทำไม”

“ก็วาชอบของวานี่คะ”

“เสียเวลาเปล่าๆ น่ะ”

แม้พี่ชายจะพูดตัดกำลังใจ แต่วาสินีก็ไม่สนใจ เพราะหล่อนได้คำแนะนำดีๆ มาจากรินลดานั่นเอง

“ไม่เสียเวลาเปล่าหรอกค่ะ ก็พี่รินยังตามตื้อจนได้หัวใจพี่วินเลยนี่คะ แล้วทำไมวาจะต้องยอมแพ้ด้วยล่ะ”

“มันเหมือนกันที่ไหนกันล่ะ”