เพลิงพยาบาทผลาญใจรัก

สายฝนจากฟากฟ้าซึ่งมืดครึ้มเทลงมาไม่ขาดสาย รากไม้ใบหญ้าสดชื่นตื่นฟื้นจากการหลับใหล สายลมพัดหวิวพร้อมละอองฝนเข้าในห้องนอนบนตึกใหญ่ใหญ่สีขาว

ร่างผอมบางซึ่งกำลังโดนบทพิศวาสถาโถมเข้าหา กอดรัดร่างใหญ่ด้วยความหนาวเหน็บ แม้จะซ่านสยิว รัญจวนทั่วสรรพางค์กาย แต่เธอไม่ชอบเสียงฟ้าฝน หญิงสาวซบหน้ากับอกกว้างชื้นเหงื่อ

“เป็นอะไร” เสียงทุ้มกังวานถามใกล้แก้มหอมจากแป้งฝุ่น ดวงตาดั่งกวางน้อยมองดวงตาแวววาวที่เห็นเลือนราง เธอหันมองหน้าต่าง

“กลัวเสียงฟ้าร้องค่ะ กลัว”

บทรักคงติดขัดถ้าไม่ทำตามที่เธอขอเป็นนัย อาเธอร์อุ้มร่างบางไปที่หน้าต่างท่อนกลางกายยังสอดประสานกับความนุ่มรัดรึง

“อ่ะ…” ร่างเล็กเกร็งเพราะเสียวซ่านกอดเขาแน่น อาเธอร์กลั้นความต้องการเอื้อมมือไปปิดหน้าต่าง

“ไม่ไหว ดาไม่ไหวแล้วคุณหมอ”

เสียงครางเพิ่มความกำหนัดให้โคแก่วัยสี่สิบ ความสาวที่กำลังตักตวงทำให้เขาบ้าคลั่งขึ้นทุกวัน

ร่างใหญ่มอบรักรุนแรงใส่ไม่ยั้งเพราะกำลังจะแตะขอบสวรรค์ ร่างเล็กกัดไหล่กว้างไม่ปล่อย เธอกำลังสุขสมเช่นกัน

“อ้า… หมอ หมอ”

จุดหมายปลายทางช่างหฤหรรษ์ อาเธอร์กดลึกสุดแรง เท้าเล็กจิกเกร็งที่สะโพก เขารับรู้เธอเสร็จสมเช่นกัน ก็เดินไปโยนบนเตียงซึ่งมีผ้าปูที่นอนสีขาวยับย่น

ใบหน้าสุขสมเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเหยเกแต่ก็ไม่พูดอะไร มองหาเสื้อผ้าที่เกลื่อนกลาดพื้น ร่างสูงเดินไปห้องน้ำสายตาเศร้าจึงเลิกสนใจเสื้อผ้า คิดแบบเดิมซ้ำๆ

เขาเย็นชาเป็นนิจไม่เบื่อหน้าตนเองหรือไงนะ? ก่อนส่ายหน้าและหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ สายฝน เสียงฟ้าเธอหวาดกลัวแต่ที่นี่ไม่ใช่ความสุขในการนอนหลับ เธอต้องไป ทว่าก้าวไม่ทันพ้นประตูกลับมีเสียงเรียกหา

“เข้ามาหาฉันหน่อย”

คงไม่ใช่ใครที่ไหนเพราะเธออยู่ในห้องเพียงลำพัง ลมมะณี รักษ์มณี หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปี ก้าวเท้าเล็กๆ ไปหน้าห้องน้ำ

“มีอะไรคะคุณหมอ”

“เข้ามาข้างในสิ”

น้ำเสียงเย็นชาแต่คนฟังรู้สึกได้ว่าร่างกายเขากำลังต้องการอะไร เมื่อคืนไม่พอหรือไง เธอไม่ไหวแล้วตอนนี้

“ดาต้องไปเรียนค่ะคุณหมอ ”

“ไปเรียนหรือไปแรด”

ปากคอเราะร้ายไม่มีใครเกิน นี่หรือนักบุญของผู้คน ตอนนี้เธอเริ่มคิดใหม่เขาคือคนบาป ปีศาจ อะไรสักอย่างนี่แหละ

“อยากออกจากมหาวิทยาลัย อยากออกจากบ้านนี้ก็ไม่ต้องเข้ามา ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้ รู้ว่ารับอารมณ์ฉันไม่ไหวยังมาเสนอตัว”

เป็นคนแก่หน้าตาหล่อเหลาที่ชอบข่มขู่คนอื่น กลัวแต่เจ็บตรงนั้น…แต่ต้องยอมเขาอีกแล้วใช่ไหม

“เข้ามา มดลูกเธอจะสบายเพียงเข้ามา ฉันทำให้เธอผ่อนคลายไง เธอชอบนี่น่า ไม่อย่างนั้นคงไม่เสนอตัวให้ฉัน ไม่ครวญครางเสียงดังทุกครั้ง”

ลมมะณีก้าวขาเข้าไปต้องการหยุดคำพูดแสลงหูแต่เธอก็อยากบอกเขา “หนูระบมหมดแล้วนะคะ…ไม่ได้สบายอย่างที่หมอคิด หมอเป็นหมอเอ่อตรงนั้น ไม่รู้หรือไงของหนูบวม”

อาเธอร์ ธณิสร คุณหมอสูตินารีแพทย์ชื่อดัง เขาผู้ได้ชื่อว่าเย็นชาเป็นนิจ ปากร้ายคล้ายผู้หญิงวัยทอง นักบุญสำหรับคนไข้ ปีศาจร้ายสำหรับศัตรู เลิกคิ้วดกหนาสีน้ำตาล

“บวมก็มียา”

คนอ่อนประสบการณ์ยังไม่รู้สึกดี ใบหน้ายังเศร้า คุณหมอมองอยู่สักพักก่อนกระชากร่างเล็กเข้ามาในอ้อมอก บดจูบที่ปากบวมเจ่อ

เธอไม่เคยรู้และไม่มีวันรู้ ผู้หญิงหน้าเศร้า แสดงท่าทางหวาดกลัวจะทำให้ปีศาจร้ายในตัวตนเขาฟื้นตัวและพร้อมจะดูดเลือด เล็มเนื้อหวานๆ ให้หลอมละลายในปาก

“อือ” ปากร้อนระอุบดจูบลงมาบนเรียวปากบวม หญิงสาวส่ายหน้าหนี มือใหญ่เลื่อนช้าๆ มาเคล้นคลึงอกอวบที่ยังมีเสื้อยืดปกปิด ล้วงไล้เข้าข้างใน พบว่าเธอยังไม่สวมชั้นในมือใหญ่บีบเคล้นอย่างมันส์มือ ปากที่ดิ้นรนให้เป็นอิสรภาพเริ่มส่งลิ้นออกมาให้ลิ้มชิม ความหอมหวานของเธอทำให้อาเธอร์หัวหมุน…