เงาแค้นอสุรา

เจ้าสาวจำยอม สามีเศรษฐีนอกสายตา

Roana Javier

ชูจี้ถูกเก็บไปอุปการะตั้งแต่ยังเด็ก ซึ่งถือเป็นความฝันของเด็กกำพร้าทั่วไปอย่างชูจี้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นมันไม่ได้มีความสุขดั่งที่ชูจี้คิดฝันไว้เลย เธอต้องอดทนถูกเย้ยหยันและการทำทารุณจากแม่บุญธรรมของเธอ แต่ก็ยังโชคดีที่เธอได้รับความเมตตาจากคนใช้สูงวัยคนหนึ่งในบ้านหลังนั้น ชึ่งเป็นคนคอยดูแลและเอาใส่เธอเหมือนแม่แท้ ๆ ของเธอ จนกระทั่งคนใช้จากไปด้วยอาการป่วย ชูจี้ก็ถูกบังคับให้แต่งกับผู้ชายที่ไม่เอาการเอางานแทนลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรมของเธอเพื่อชดใช้ค่ารักษาพยาบาลของคนใช้ เรื่องราวจะเป็นเช่นเดียวกับซินเดอเรลล่าหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยนั้นไม่เหมือนเจ้าชายเลยสักนิดนอกจากรูปร่างหน้าตาของเขาที่สามารถเทียบเท่ากับเจ้าชายได้เท่านั้นเอง ลู่เหยี่ยนเป็นลูกชายนอกสมรสของครอบเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง เขาใช้ชีวิตไปวันๆ (พอลอดไปด้วยค่ะ)มาโดยตลอด ที่เขาตกลงแต่งกับชูจี้ก็เพราะอยากจะทำให้ความปรารถนาสุดท้ายของแม่ของเขาสมหวังเท่านั้น แต่ในคืนวันแต่งงาน เขากลับพบว่าเจ้าสาวคนนี้มีพฤติกรรมที่ผิดกับที่เคยได้ยินได้ฟังมา โชคชะตาจะบันดาลให้พวกเขาเป็นอย่างไร และลู่เหยี่ยนจะเป็นดั่งที่เราคิดหรือไม่ สิ่งที่น่าประหลาดใจคือลู่เหยี่ยนมีหลายอย่างที่คล้ายๆ กับมหาเศรษฐีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้อย่างพิลึก สุดท้ายแล้ว ลู่เหยี่ยนจะสามารถรู้ได้หรือไม่ว่าชูจี้ คือเจ้าสาวจำเป็นที่ต้องได้แต่งงานแทนพี่สาวของเธอ การแต่งงานของพวกเขาจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวสุดโรแมนติกหรือวิบากกรรมของชีวิต โปรด ติดตามและค้นหาชีวิตและเรื่องราวของทั้งสองคนด้วยกันเถอะ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

ณ สนามแข่งรถ

สวัสดีชื่อของฉันคือมะมาย ฉันเป็นสาวห้าวประจำกลุ่ม ฉันมีเพื่อนรักสองชื่อของพวกเธอคือพลอยไพลินและรถเมล์ พลอยไพลินเป็นสาวสวยที่สุดในกลุ่มเป็นลูกคุณหนูที่มีฐานะทางผ่านที่ดี ไม่เหมือนฉันกับรถเมล์ที่เด็กบ้านนอกเข้ามาเรียนเมืองกรุง ส่วนยัยรถเมล์เป็นสาวน้อยน่ารักผู้เรียบร้อยประจำกลุ่มของเรา

"พลอยทางนี้พวกเราอยู่ทางนี้" ฉันตะโกนเรียกพลอยไพลิน

ที่นี่คือสนามแข่งรถที่พวกเรามักจะแอบเข้ามาเป็นประจำ แถมพวกเรายังใช้เงินของพลอยไพลินกับยามประจำสนามให้เขาเข้ามาดูอีกด้วย ก็เพราะพวกเรายังอายุไม่ถึงที่จะเข้ามาได้นะสิ แต่พลอยไพลินก็สามารถจัดการทุกอย่างด้วยเงินของเธอ

"วันนี้คนเยอะจังเลยนะ ว่าแต่วันนี้จะเชียร์ใครดี" พลอยไพลินถามพวกเรา

"ต้องคันสีดำอยู่แล้วมั้ยแก เพราะพี่ซันหล่อที่สุดแล้ว" ฉันแนะนำยัยพลอย ก็เพราะว่าฉันชอบพี่มายซันไงล่ะ เห็นฉันเป็นสาวห้าวแบบนี้ฉันก็ชอบผู้ชายนะ

"แต่ฉันว่าต้องคันสีแดงของพี่เอ็ม เพราะว่าพี่เอ็มหล่อกว่าพี่ซันของยัยมายด์เยอะเลย" ยัยรถเมล์เถียงฉัน

"แกน่ะตาถั่วแล้ว พี่ซันของฉันหล่อกว่าเยอะเลย"

พี่ซันของฉันหล่อกว่าพี่เอ็มของยัยรถเมล์เยอะ ฉันเถียงรถเมล์อย่างไม่ยอมแพ้

"พอหยุดทั้งสองคนเลย ฉันจะดูเขาแข่งรถน่ะ ไม่ใช่มาฟังพวกแกเถียงกันเรื่องผู้ชายน่ะ" พลอยไพลินห้ามทัพเพื่อนทั้งสองของเธอ

"ค่ะ คุณพลอยไพลิน ข้าน้อยผิดไปแล้ว" ฉันพูดล้อเลียนพลอยไพลิน

"เงียบไปเลยฉันต้องการสมาธิ"

พลอยไพลินพูดเสียงดุ

".........." ทุกคนเงียบ

การแข่งรถรอบแรกจบลงใยเวลา 30 นาที แน่นอนว่าคนที่แข่งชนะสนามแรกคือพี่มายซันของฉัน คนที่เข้าเส้นชัยเป็นคนที่สองคือพี่บิ๊กเอ็มคนหล่อของยัยรถเมล์ ซึ่งแน่นอนว่าพี่เขาหล่อน้อยกว่าพี่มายซันของฉันอยู่แล้ว

"เรากลับกันเลยมั้ย วันนี้ก็ไม่เห็นสนุกเลย" พลอยไพลินพูดขึ้นเมื่อการแข่งขันจบลงแล้ว เพราะว่าแข่งมีเพียงแค่คนเดิมๆ เลยดูไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อน

"ใช่ ไม่มีรถคันไหนแข่งสูสีกันกับพี่ซันได้เลย" ฉันพูดอย่างภูมิใจ

ก็มันจริงอย่างที่ฉันพูดนี่นา เพราะไม่มีใครชนะพี่ซันของฉันได้สักคนเลย พี่ซันถือว่าเป็นแชมป์ประจำสนามแข่งรถนี้ไปแล้ว ยังไม่มีใครแข่งชนะเขาเลยแม้แต่พี่เอ็มก็ด้วย

"เฮ้ยแก! พี่ซันเหมือนจะเดินมาทางนี้เลย" ฉันสะกิดเพื่อนๆ

"อย่ามโนพี่ซันจะมาที่นี่ทำไมกัน" รถเมย์พูดขึ้น

"ไม่ได้มโนจะเดินมาถึงอยู่แล้วนะ"

อ่านเลย