ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา

“เธอ เธอลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!”

เสียงคล้ายคำรามปลุกมุกตาภาให้เปิดเปลือกตาช้าๆ “โอย!” สาวน้อยร้องเพราะรู้สึกเจ็บร้าวปวดตึงไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะกึ่งกลางกายที่โดนล่วงล้ำแทบทั้งคืน ดวงตาแดงก่ำมองรอบห้องที่ตนนอนหมดเรี่ยวแรง “ห้องนอนแขก” จำได้แล้วเมื่อคืนเธอโดนผู้ชายที่แอบชอบมาเนิ่นนานมอบฝากบทพิศวาสบนเรือนร่าง บทรักหนักหน่วงหยุดตนเองไม่ได้ของเขานั้นยังตรึงตราในหัวใจเพราะทั้งสุขสมซ่านใจระคนเจ็บปวดรวดร้าว

เขาโทษว่าเป็นความต้องการเป็นแผนการของเธอ น้ำตาพาลไหลออกมาเมื่อก้มมองร่างเปลือยเปล่าบอบช้ำใต้ผ้าห่ม

“ไม่ใช่เวลามาร้องไห้ตอนนี้ในเมื่อเธอตั้งใจให้มันเกิด มาคุยกัน ตอนนี้ฉันหาย ‘อยาก’ อย่างที่เธอต้องการแล้ว บอกมาเธอตั้งใจวางยาฉันใช่ไหม ทำบ้าอะไรหา! ทำ ทำไม ทั้งๆ ที่ฉันกำลังจะแต่งงานกับเจ้านายเธอนะ”

“มุก…ดิฉันเปล่านะคะ เปล่าทำ…” เธอปฏิเสธไม่ยอมรับ เมื่อคืนแค่เอาน้ำดื่มมาให้ชายหนุ่มเท่านั้น

“ยังกล้าปฏิเสธเห็นๆ กันอยู่”

“ดิฉันเอาน้ำแร่มาเพิ่มให้เท่านั้นค่ะ”

ตอนดึกงานเลี้ยงวันเกิดคุณผริดาแขกทยอยกลับ มุกตาภาทำตามพี่สาวขอร้อง เธอไม่คิดพี่สาวจะทำเรื่องนี้

“น้ำแร่ของเธอมันปลุกความต้องการผู้ชายแบบนี้… ใช้บ่อยสินะน่ารังเกียจ” มรุเดชแผดเสียง กำลังหาทางออกเรื่องที่เกิดขึ้น คนก่อเรื่องดันไม่ยอมรับก็โกรธมาก ทำไมเขาจะไม่รู้เด็กสาวคนนี้แอบมองเขาเสมอ แต่ไม่คิดจะกล้าทำแบบนี้ และเรื่องก็ดันเกิดในบ้านแฟนสาวเสียด้วย

“มุกเอ่อ…เปล่าทำ ไม่รู้เรื่องจริงๆ ค่ะ ได้โปรดเชื่อ…”

“ฉันไม่อยากฟังคำปฏิเสธ” มรุเดชตวาดไม่อยากรับฟัง รับรู้

ความกังวลซึ่งปรากฏในวงหน้าคมคายของเขาทำให้เธอเห็นใจ ดูสิในเวลาเช่นนี้หัวใจก็ยังแคร์ผู้ชายคนนี้ “จะไม่บอกเรื่องนี้กับใครคะมุกสัญญา” กลายเป็นเธอที่ปลอบโยนเขา

“ฉันไม่เชื่อผู้หญิงใฝ่สูงแบบเธอหรอก” นัยน์ตาสีน้ำตาลไร้แววหวานอย่างที่เห็นเมื่อคืน เขาไม่ได้พอใจซ้ำเหยียบย่ำน้ำใจกันมุกตาภาก้มหน้า

ไม่ได้ดีพร้อมเหมือนคนรักของเขาแต่ทำไมต้องดูถูกกันขนาดนี้ด้วย

เวลายิ่งผ่านถ้อยคำที่เข้าหูตอกย้ำความรังเกียจดูถูกที่ชายหนุ่มมีให้ น้ำตาเธอไหลริน

“น้ำตาใช้เรียกร้องได้กับคนที่เขารักกันเท่านั้น อย่างเธอคงรู้ตัวเองอย่ามาบีบให้เหนื่อยเลย ฉันไม่อยากเห็นและไม่คิดสนใจ” มรุเดชเบือนสายตาหนีหน้าอกอวบขาวที่เป็นรอยจ้ำแดงซึ่งโผล่พ้นผ้าห่มด้วยใจสับสน

“เอ่อ… ค่ะ” เธอสูดเสียงสะอื้นมองหาเสื้อผ้า กัดฟันก้าวลงจากเตียง “จะไปเดี๋ยวนี้ วันนี้เป็นวันหยุดดิฉันคนอื่นคงไม่สงสัยค่ะ” ก้มหน้างุดกอดผ้านวมเดินผ่านร่างสูง

“เอาเงินไป…ถือว่าเป็นข้อแลกเปลี่ยน” มรุเดชคิดได้เพียงสิ่งนี้ เดินไปยังกระเป๋าสตางค์ซึ่งหยิบมาไว้บนเตียงนอน

ดวงตาดำระยับมีรอยแดงช้ำขอบตาคล้ำมองสบตาคม

“มีอะไร” มรุเดชถามด้วยความหงุดหงิด แม้จะอ่านสายตานั้นออก เด็กสาวกำลังตัดพ้อกัน แต่ชายหนุ่มไม่คิดว่าทำเกินไปหรอก ทุกอย่างใช่ความผิดเขาหรือไร

“ไม่มี…อะไรคะ” ปากอิ่มเม้มชิดกัน

“ถ้าอย่างนั้นเอาเงินไป คงพอนะ ถ้าเธอไม่รับเงินฉันจะคิดว่าเธอต้องการจับฉัน” มรุเดชเจรจาเสียงเข้ม