วิวาห์หวาน คู่ฝึกรัก

ข้าโหด ทว่าข้าคือสุดที่รักของท่านอ๋อง

Samuel Wren

เสิ่นสุยยินถูกบังคับให้ดำรงชีวิตในสถานะที่ด้อยกว่าตั้งแต่เด็ก การถูกกดขี่มาอย่างยาวนานไม่ได้ทำให้เธอสูญเสียความภาคภูมิใจในตัวเองแม้แต่น้อย การตกต่ำของตระกูลเสิ่นในสายตาของคนภายนอกดูเหมือนจะเป็นความเสื่อมของตระกูลสูงศักดิ์ แต่แท้จริงแล้วนี่เป็นโอกาสเดียวของเสิ่นสุยยินที่จะกลับคืนสู่ชีวิตใหม่ นางต่อสู้กับคนอื่นเพื่อแก้แค้นให้ท่านแม่ทว่ากลับไม่รู้ว่าทุกแผนการของนาง เขากำลังจ้องตามองอยู่ ลู่จินหวยให้นางหลอกใช้ตนเองเป็นประโยชน์ได้ตามอำเภอใจของนาง แต่ไม่เคยให้นางต้องเปื้อนเลือดแม้แต่นิด สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงตัวนางเท่านั้น “เสิ่นสุยยิน ทางที่ดีเจ้าจะแกล้งทำไปตลอดชีวิต”

ประวัติศาสตร์ แก้แค้น หลายอัตลักษณ์จีนโบราณ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

ณ สนามแข่งรถ

สวัสดีชื่อของฉันคือมะมาย ฉันเป็นสาวห้าวประจำกลุ่ม ฉันมีเพื่อนรักสองชื่อของพวกเธอคือพลอยไพลินและรถเมล์ พลอยไพลินเป็นสาวสวยที่สุดในกลุ่มเป็นลูกคุณหนูที่มีฐานะทางผ่านที่ดี ไม่เหมือนฉันกับรถเมล์ที่เด็กบ้านนอกเข้ามาเรียนเมืองกรุง ส่วนยัยรถเมล์เป็นสาวน้อยน่ารักผู้เรียบร้อยประจำกลุ่มของเรา

"พลอยทางนี้พวกเราอยู่ทางนี้" ฉันตะโกนเรียกพลอยไพลิน

ที่นี่คือสนามแข่งรถที่พวกเรามักจะแอบเข้ามาเป็นประจำ แถมพวกเรายังใช้เงินของพลอยไพลินกับยามประจำสนามให้เขาเข้ามาดูอีกด้วย ก็เพราะพวกเรายังอายุไม่ถึงที่จะเข้ามาได้นะสิ แต่พลอยไพลินก็สามารถจัดการทุกอย่างด้วยเงินของเธอ

"วันนี้คนเยอะจังเลยนะ ว่าแต่วันนี้จะเชียร์ใครดี" พลอยไพลินถามพวกเรา

"ต้องคันสีดำอยู่แล้วมั้ยแก เพราะพี่ซันหล่อที่สุดแล้ว" ฉันแนะนำยัยพลอย ก็เพราะว่าฉันชอบพี่มายซันไงล่ะ เห็นฉันเป็นสาวห้าวแบบนี้ฉันก็ชอบผู้ชายนะ

"แต่ฉันว่าต้องคันสีแดงของพี่เอ็ม เพราะว่าพี่เอ็มหล่อกว่าพี่ซันของยัยมายด์เยอะเลย" ยัยรถเมล์เถียงฉัน

"แกน่ะตาถั่วแล้ว พี่ซันของฉันหล่อกว่าเยอะเลย"

พี่ซันของฉันหล่อกว่าพี่เอ็มของยัยรถเมล์เยอะ ฉันเถียงรถเมล์อย่างไม่ยอมแพ้

"พอหยุดทั้งสองคนเลย ฉันจะดูเขาแข่งรถน่ะ ไม่ใช่มาฟังพวกแกเถียงกันเรื่องผู้ชายน่ะ" พลอยไพลินห้ามทัพเพื่อนทั้งสองของเธอ

"ค่ะ คุณพลอยไพลิน ข้าน้อยผิดไปแล้ว" ฉันพูดล้อเลียนพลอยไพลิน

"เงียบไปเลยฉันต้องการสมาธิ"

พลอยไพลินพูดเสียงดุ

".........." ทุกคนเงียบ

การแข่งรถรอบแรกจบลงใยเวลา 30 นาที แน่นอนว่าคนที่แข่งชนะสนามแรกคือพี่มายซันของฉัน คนที่เข้าเส้นชัยเป็นคนที่สองคือพี่บิ๊กเอ็มคนหล่อของยัยรถเมล์ ซึ่งแน่นอนว่าพี่เขาหล่อน้อยกว่าพี่มายซันของฉันอยู่แล้ว

"เรากลับกันเลยมั้ย วันนี้ก็ไม่เห็นสนุกเลย" พลอยไพลินพูดขึ้นเมื่อการแข่งขันจบลงแล้ว เพราะว่าแข่งมีเพียงแค่คนเดิมๆ เลยดูไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อน

"ใช่ ไม่มีรถคันไหนแข่งสูสีกันกับพี่ซันได้เลย" ฉันพูดอย่างภูมิใจ

ก็มันจริงอย่างที่ฉันพูดนี่นา เพราะไม่มีใครชนะพี่ซันของฉันได้สักคนเลย พี่ซันถือว่าเป็นแชมป์ประจำสนามแข่งรถนี้ไปแล้ว ยังไม่มีใครแข่งชนะเขาเลยแม้แต่พี่เอ็มก็ด้วย

"เฮ้ยแก! พี่ซันเหมือนจะเดินมาทางนี้เลย" ฉันสะกิดเพื่อนๆ

"อย่ามโนพี่ซันจะมาที่นี่ทำไมกัน" รถเมย์พูดขึ้น

"ไม่ได้มโนจะเดินมาถึงอยู่แล้วนะ"

อ่านเลย