พระสนมขั้นผินผู้นั้นคือฮูหยินประมุขวังโอสถ

ที

ธรรมสา

าดเช่นนี้คนสกุลเหลียวยอมให้เกิดขึ้นง่ายดายเชียว ไม่แน่หากเหลียวอิงอิงอ้อนวอนเหลียวโถวป่าย พี่ชายหยาบคายผู้นั้นอาจยอมจับสตรีอื่นขึ้นเก

กกับจานขนมดอกกุ้ย เจินจื่ออียามกินไม่เจรจาแผ่นหลังตั้งตรงคีบตะเกียบไม่ก้มหน้า หยางกั่วหล

่กินอาห

าให้เจ

ยเช่นนี้เจินจื

ย วันหน้าก็อย่าได

ดจำไว

งหนึ่งเช่นกัน เขามีนิสัยอย่างไรกันแน่ ยามเช้าไม่รับ

้าก็พูดออกมาเถอะ เก็บเอา

่นนี้สมควรพูด

ิ่มหน้าแดง ช

ท่านไม่

งเป็นห่ว

นไม่พอใจข้าใช่หรือไม่ วันหน้

้องนั่งแยกโต๊ะ นางไม่เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงในวัง หากแต

งไวกว่า คว้าข้อมือบอบบางรั้งภรรยามานั่งตัก เจินจื่ออีตาโตได้แต่ช้อนสายตาจ้องมองปลายคางเกลี

ังไม่ไ

าไม

่กินก็ไม่

พูดได้ว่

คว้าจอกสุรามาละลายเม็ดยาสีขาวลงไป เรื่องกินข้าวเ

้า บุรุษใบหน้าหล่อเหลาเ

้เป็นเ

ย่างไร” หยางก

นึ่งขั้น ข้าเ

นก็คือเยี่ยหลานเฉิง เจ้าเหนือหัว

าบำรุง เจ

ย เจินจื่ออีหลุบสายตาม

ไม่ได้ มีคนส

งอยู่สะกิดสีข้างคนงามแผ่วเบา พอร่างบางดิ้นยุกยิกอ้าปาก หยาง

สี่คุณธรรมสามจรรยา [2] สตรีเช่นเจ้าไม่

างเรื่อแดง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยประกายวิบวับดูล้ำค่ายิ่งกว่ามุกมณี เรียวปากบางอ้าเผยอราว

ีศาจจิ้งจอ

ง่ายเพีย

อย่างนี้กับข้า ท่านกล้าท

อ่อคลอ ยามนี้หยางกั่วหลิ

่เมื่อวานต่างหากลวนลามข้า

ทธิ์สุรากับกิริยาออดอ้อนเป็นเด็กน้อยเช่นนี้ คนตัวโตเริ่มนึกอยากรู

ไม่สู้เจ้าให้ข้าพิสูจน์ดูก

งกั่วหลิง โถมทับทั้งยังครอบครองเรียวปากอิ่มแดง เจินจ

ื้องพระพักตร์เยี่ยหลานเฉิงฮ่องเต้ จากนั้นเช้ามานางถึ

ื้อ..

าใช่บุรุษของเจ้

เชือกผูกเอวที่กั้นกลางเรือนร่างขาวผ่องด้านใน รอยจ้ำแดงที่เ

ะต้องเจ้าตรงนี

๊า

ื่ออีส่งเสียงครางกระเส่า สองมือนางขยุ้มเรือนผมหยางกั่วหล

าดสติแล้วจือจ

กั้นเรือนร่างงดงามล้ำค่าออก ทั้งที่รู้ว่านางเป็นเช่นนี้เพราะฤทธิ์ส

าสัมผัสเจ้า

.อา

เส่าหวานหูกับแรงขยุ้มจากอุ้งมือคนงาม ยิ่งกระตุ้นปลายลิ้นร้ายกาจให

ย่

าม เรียวปากหยักกดจุมพิตกวาดกลืนโพรงปากภรรยาหมดสิ้น ปลายนิ้วเรียว

้าต่างหาก

คนตัวโตไม่อาจหักใจล่วงล้ำเรือนร่างคนไม่รู้เรื่อง จุมพิตหนัก

ิดหนี้ข้าสอ

น ไม่นานนักเสียงครางทุ้มต่ำพึงพอใจดังแว่วมา บุร

ายถึงคลี่คลายปั

รามารยาทจรร