ไฟคลั่งรัก

าคม พ.

อยู่ไหน เด

…

พ่อนายเป็นห่วงมากนะ

ิ

ม่ว่าใครก็น

ึ

แอลกฮอล์ในเลือด เขานั่งดื่มอยู่ตรงนี้มาเกือบชั่วโมงกว่าแล้ว ความจริงเขาอยากจะไปดื่มในผับให้หนักกว่านี้ แต่เพราะ

สองปี เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ใบหน้าของผู้หญิงวัย

คมะเร็ง แม่ของเขารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายปี แม้จะทุ่มเงินไม่อั้นในการรักษาสักเท่าไหร่ สุดท้ายก็ไม่สามารถยื้อความต

งานศพเขาไม่ได้กลับบ้านอีกเลย ทำให้พ่อของ

ขามองเห็นร่างเล็กๆ ของใครคนหนึ่งกำลังยืนชะโงกหน้ามองแม่น

์ติดมือมาด้วย เขาก้าวเดินอย่างเชื่องช้าเพราะตัวเองอยู่ในอ

จากเธอประมาณหนึ่งเมตร เพื่อเว้นระยะห่างเหมือนอย่างทุกที เข

ียนมัธยมของโรงเรียนนานาชาติที่ไหนสักแห่ง เธอละสายตาจากผืนน้

นนี้ส

วตรงหน้าว่าสวย ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่เคยแยแสผู้หญิงคนไหนมาก่อน สำหรับเข

าจับจ้องภาพนั้นนิ่งงัน กลิ่นหอมอ่อนๆ พัด

อ

น เพราะเขาเป็น ‘โรคประหลาด’ มาตั้งแต่จำความได้ ทำให้

ยตามมา เช่น ใจสั่น ตื่นเต้น ประหม่า เหงื่อแตก หายใจไม่อิ่ม ชาแขนขา ควบคุมตนเองไม่ได้ แม้จะรับรู้ว่าสิ่งเร้าที่ทำให้กลัวนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีอันตราย แต่มีความรู้สึกหวาดกลัวและต้องหลีกเลี่ยงจากสิ่งที่กลัวนั้นจนทำให้อาการหวาดกลัวส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิตปร

ี่ยงไม่พ้นทำให้อาเจียนออกมาเลยก็มี ซึ่งผู้หญิงคนเดียวที่เขาเข้าใกล้ได้ก็คือแม่ของเขาเท่าน

ำให้เขาไม่รู้สึกเหม็นหร

ัลค่อยๆ ขยับเข้ามายืนใกล้เด็กสาวมากขึ้นเพื่อพิสูจน์อะ

ยร์ในมือให้ เด็กสาวไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ ดวงตา

คุณไม่ควรชวนเด็กดื่มเ

องเล็กน้อย ก่อนจะวางมันลงบนราวสะพาน เธ

ระโดดลง

บางให้หันมาสนใจ เธอเลิกคิ้วน้อยๆ

าเด็กสาว ริมฝีปากหนาขยับยิ้มบาง แววตาคมฉายความ

็ห้ามทำแบบนั้นนะคะ” เด็กสาวปฏิเสธเ

ของเขาค่อนข้างฟังยากพอสมควร เด็กสาวจึงขยับเข้าใกล้เข

ถึงไม่รู้สึกอยาก

มองเขาตอบเช่นกัน ดวงตากลมโต ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้

กหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะทำ หนูจะใช้ชีวิตให้มีคุณค่าและมีความสุขมากที่สุด เพื่

ขาได้พบเจอใครสักคนที่มีพลังบวกมหาศาลขนาดนี้ เธอทำให้เขาอบอุ่นหัวใจอย่างน่าป

นมาอย่างยากลำบาก อย่าทำร้ายตัวเองด้วยการดื่มหนักขนาดนี้อีกนะคะ มันไม

บยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง “แต่มันเป็นทางออกเ

บปวดหรือคะ?”

เจ็บปวดมากๆ เจ

ข้ามาจนชิดกับตัวเขาแล้ว เขาไม่ได้กลิ่นน่าอาเจียนจากกายเธอเลยสักนิด

ไฟซัลหันมองเด็กสาวด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย สีหน้าของ

อนนี้เขาค่อนข้างเมามาก แค่ยืนยังจะยืนไม่ตรงเลยด้วยซ้ำ

เอียงคอ เลิกคิ้วน้อยๆ ทำหน้าครุ่นคิด “คุณแม่เคยสอนหนูว่า ‘อ้

ดของเธอคือคว

ม่มีอาการตอบสนองต่อกลิ่นอย่างรุนแรงเหมือนที่ควรจะเป็น หรื

าส

้าขยับแม้เพียงปลายนิ้ว ตั้งแต่เกิดมานอกจากมารดาเขาไม่เคยกอดผู้หญิงคนไหนมาก่อน เพราะโรคประหลาดของเขาทำ

มกอดเล็กๆ นี้ ราวกับว่าเขาต้องการอ้อมกอดปลอบ

ม

าแทน เธอสวมกอดเขาหลวมๆ ซบใบหน้าลงบนแผงอกของเขา มือข้างหนึ่งตบแผ่นหลั

โยนเขา ไฟซัลหลับตาลง สองมือยกขึ้นโอบกอดเด็กสาวแผ่วเบา กลิ่นหอมของ

ดที่เขาต้องการ

นอนมืดสลัว ร่างสูงบนเตียงพลิกตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นท

นเ

งเมื่อคืนแทบไม่ได้เลย มีเพียงความทรงจำเลือนรางราวกับความฝันเท่านั้นที่ยังวนเวียนอยู่ในหัว

่น

ยง กลิ่นหอมอ่อนๆ ยังคงติดตรึงอยู่บนผ้าผืนนั้น เข

ื่องเมื่อคืนก็ไม

งนอนเปิดออกพร้อมร่างสูงของเพื่อนสนิทเดิ

้าผืนนี้อ

วยกันเลิกคิ้วมองผ้าพันคอในมือไฟซัลอย่างฉงน เขาคือหนึ่งในไ

้าผืนนี้มาอยู่ท

างเครื่องดื่มแก้แฮงค์ให้เพื่อน เขาไม่ได

น่ แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ถ้าจำไม่ผิ

้อ หมายถึงเด็กผู้หญิงที

ะเมื่อคืนเขาเมามากทำให้จำหน้าเด็กคนนั้นแทบไม่ได้ สิ่งที่พอจะจำได้มีแค

อแต่นายนั่งหลับพิงราวสะพานโดยมีผ้าพันคอผืนนี้พันคออยู่” อลันเล่าอย่างละเอียดพลางสังเกตสีหน้าของไฟซัลไปด้วย เมื่อเห็นแววตาผิด

รอบตัวพากันกังวลไปหมด เมื่อรู้ว่าเขาขึ้นไปบนสะพานแบบน

พันคอแน่น เหตุการณ์เมื่อคืนทำใ

ัลชะงักฝีเท้าหันกลับมามองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม มันไม่ใช่แววตาว่

หาเด็ก