อันหรานเปิดน้ำร้อน ให้ซูป้านเซี่ยไปอาบน้ำ ส่วนเธอนั้นก็ไปทำอาหารที่ห้องครัวให้ซูป้านเซี่ยทาน แต่ซูป้านเซี่ยไม่อยากจะทานอะไรทั้งนั้น เธอก้มลงมองแหวนที่นิ้วของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า “หรานหราน ฉันหย่ากับหนานจือแล้ว”

“หย่า？” อันหรานแทบจะกัดลิ้นตัวเอง “หนานจือบังคับเธอเหรอ？ แล้วก็ไล่เธอออกจากบ้านใช่ไหม！ คนสารเลว ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้？ ฉันจะไปจัดการเขาแทนเธอเอง！”

“ไม่ต้องหรอก” ซูป้านเซี่ยรีบจับไหล่อันหรานไว้ และยิ้มออกมาเจือน ๆ “อันหราน ไม่จำเป็นหรอก ฉันเซ็นใบหย่าไปแล้ว จากนี้ไปเราก็ต่างคนต่างอยู่ เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก”

อันหรานถึงกับอึ้ง “หย่าจริง ๆ เหรอ？”

“อืม” ซูป้านเซี่ยพยักหน้า “เฉินยวี่ถงกลับมาแล้ว เขามีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว ทำไมฉันจะต้องไปยื้อเขาด้วยล่ะ...”

“แต่เธอ...” อันหรานลังเล

เธอกับซูป้านเซี่ยรู้จักกันมานานหลายปีแล้ว พวกเธอเลิกเรียนก็เดินกลับบ้านด้วยกันตลอด

ซูป้านเซี่ยเป็นคนสวย นิสัยก็ดี

วันนั้นหลังเลิกเรียน เธอไม่ได้กลับบ้านพร้อมซูป้านเซี่ย ระหว่างทางกลับบ้าน ซูป้านเซี่ยโดนพวกอันธพาลที่อยู่ห้องข้าง ๆ ล้อม และเกือบจะโดนลวนลาม

แต่ตอนนั้นมู่หนานจือก็ปรากฏตัวขึ้น และช่วยซูป้านเซี่ยเอาไว้

ตั้งแต่นั้นมา มู่หนานจือก็อยู่ในใจของซูป้านเซี่ยมาตลอด

ซูป้านเซี่ยแอบรักเขามาตลอดหลายปี เธอแอบรักเขาข้างเดียวโดยที่ไม่รู้จักเขาเลย

ทุกครั้งอันหรานมักจะพูดว่า “เซี่ยเซี่ย ตัดใจซะเถอะ มันเป็นแค่รักข้างเดียว ถ้าชาตินี้เธอไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว เธอก็จะรอต่อไปแบบนี้น่ะเหรอ？”

ป้านเซี่ยมักจะตอบอย่างหัวรั้นทุกครั้งว่า “เขาอยู่ในใจฉัน เขาชอบใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ขนตายาว สูง และหล่อมาก ฉันเชื่อว่าฉันจะต้องพบเขาอีกแน่นอน！”

อันหรานคิดว่าเธอบ้าไปแล้ว

ต่อมาตระกูลซูบังคับให้เธอหมั้น และแต่งงาน กว่าอันหรานจะรู้เรื่องนี้ ซูป้านเซี่ยกับมู่หนานจือก็จดทะเบียนสมรสกันแล้ว เธอชวนอันหรานมาทานอาหารเย็น เธอยิ้มแป้น และพูดกับอันหรานว่า “อันหราน ฉันแต่งงานกับมู่หนานจือแล้ว เขาเป็นคนที่ฉันชอบ”

“ซูป้านเซี่ย ตื่นได้แล้ว เขาไม่ได้ชอบเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เธอคิดว่าถ้าแต่งงานไปแล้วเธอจะมีความสุขเหรอ？”

“ทำไมจะไม่ล่ะ？ เขาว่ากันว่าผู้หญิงจีบผู้ชายจะง่ายกว่า ไม่ใช่รึไง พระเจ้าส่งเขามาให้ฉันแล้ว ไม่ลองดูจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ถ้าฉันดีกับเขา ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องชอบฉันแน่ ๆ ” ซูป้านเซี่ยเอียงหัว สายตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความหวัง

ตอนที่เธอกับมู่หนานจือแต่งงานกันนั้น พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันเฉย ๆ แม้แต่รูปถ่ายก็เป็นรูปตัดต่อ ไม่มีรูปพรีเวดดิ้ง และไม่มีการจัดงานแต่งงาน แต่ตอนที่ซูป้านเซี่ยเดินผ่านร้านเพชร เธอก็ใช้เงินเดือนทั้งหมดของเธอซื้อแหวนเพชรคู่นึงมา

เธอมอบแหวนวงหนึ่งให้กับมู่หนานจือ

แหวนนั้นเรียบง่าย เพชรที่อยู่บนนั้นมีขนาดเล็กมากจนต้องใช้แว่นขยายส่อง แม้ว่ามู่หนานจือจะไม่เคยสวมมันมาก่อน แต่ซูป้านเซี่ยก็สวมมันไว้เสมอ

อันหรานมักจะล้อเธอเรื่องนี้อยู่ตลอด แต่ซูป้านเซี่ยก็มักจะพูดอย่างมีความหวังว่า “ฉันเชื่อว่าสักวันนึงเขาจะซื้อให้ฉันเอง”

แต่ตอนนี้...

“ไม่ต้องห่วงฉัน อันหราน ฝืนไปก็ไม่มีอะไรดี จะฝืนการแต่งงานที่ไม่เต็มใจนี้ไว้ก็ไม่มีความหมายอะไร” ซูป้านเซี่ยพูดพลางยักไหล่

อันหรานมองป้านเซี่ยที่ยิ้มอย่างเหนื่อย ๆ เธอมองเพื่อนของเธอในตอนนี้กับตอนนั้นช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

“เธอตัดสินใจแล้วจริง ๆ เหรอ？”

“อืม” ซูป้านเซี่ยพยักหน้าอย่างจริงจัง

“โอเค！” อันหรานจับไหล่ของป้านเซี่ยไว้ “หย่าก็หย่า ก็แค่ผู้ชายคนนึง ใช่ว่าเธอจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาซะเมื่อไร จริงไหม？ มู่หนานจือไม่รู้จักคนดี ๆ ไม่ช้าก็เร็ว เดี๋ยวเขาก็ต้องเสียใจ！”

“เพื่อเป็นการฉลองการหย่าร้างของเธอ เราไปสนุกที่คลับกันเถอะ！”