เพลิงรักร้ายจอมใจจอมทมิฬ

ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับเธอเช่นนี้หนอ...

วีรนุช ถอนใจออกมาอย่างกลัดกลุ้มเมื่อชีวิตของตนต้องมาถูกผูกติดกับชายหนุ่มจอมโหดที่ทำเหมือนโกรธเธอมาสักสิบชาติ อย่าง ธีธัช ลูเซียโน่ เฉิน ลูกชายคนรองของ คุณนรา ผู้เป็นแม่สามีของ วาสิฏฐี เพื่อนรักของเธอที่เพิ่งแต่งงานกับ ธีรดล ลูกชายคนเล็ก ของตระกูล ลูเซียโน่ เฉิน เมื่อหลายเดือนก่อน

และในงานฉลองสมรสของวาสิฏฐีกับธีรดล แม่เลี้ยงของเธอก็ไปป่วนงานจนทำให้เธอต้อง ตกกระไดพลอยโจน จู่ๆ ก็กลายเป็นคู่หมั้นของธีธัช

จากความช่วยเหลือของคุณนราทำให้เธอต้องกลายเป็นคู่หมั้นของธีธัช แต่นั่นคือสิ่งที่ผู้สูงวัยคิดและวางแผนไว้ แต่เมื่อเธอกับธีธัชอยู่กันตามลำพังและได้ทำข้อตกลงระหว่างกัน เธอก็คือ สาวใช้ ของเขาดีๆ นี่เอง ทำไมคุณหนูผู้เลอเลิศอย่างเธอจะต้องยินยอมทำตามข้อเสนอของเขาน่ะเหรอ นี่ล่ะที่มันน่าเจ็บใจ

ใช่ล่ะสิ.. เพราะตอนนี้เธอไม่มีทางเลือก และไม่อยากเสียหน้า ตอนนี้เธอคือหญิงสาวแสนธรรมดาและเข้าขั้นตกยาก ไม่มีงานและไม่มีเงิน อย่าได้พูดถึงฐานะอันสูงส่งก่อนหน้าที่เคยมีเคยเป็นเลย เพราะตอนนี้เธอยิ่งกว่ายาจกเสียอีก แต่สิ่งที่เธอจะไม่ยอมแน่ๆ เลยก็คือ เสียหน้า ยอมให้สามแม่ลูกนั่นดูถูกเหยียดหยาม ตั้งแต่ที่ เจ้าสัววีระ โชคสุขเกษม บิดาของเธอแต่งงานใหม่กับนางรตี พร้อมทั้งได้นำพานางรตีกับลูกสาวทั้งสองคือ รสา กับ ราศี เข้ามาในบ้าน ชีวิตคุณหนูที่แสนเพียบพร้อมของเธอก็มีอันสิ้นสุดลง เธอถูกสามแม่ลูกนั่นรังแก กลั่นแกล้งใส่ความต่างๆ นานา จนในที่สุดเธอกับบิดาก็ทะเลาะกันอย่างรุนแรง และเธอถูกไล่ออกจากบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิด นั่นคือจุดพลิกผันหันเหของชีวิต

เธอต้องออกมาเผชิญชะตากรรมด้วยความยากลำบาก โดยไม่ได้มีใครมาช่วยเหลือเหมือนเช่นแต่ก่อนที่ทุกอย่างเสกได้ราวกับมีเวทย์มนต์ จากที่อยู่เฉยๆ ก็มีเงินใช้ไม่เคยขาด เฉิดฉายไปวันๆ ประสาผู้เกิดมาบนกองเงินกองทอง เธอจำต้องหางานทำเอง เลี้ยงดูตัวเอง และต้องยืนให้ได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง เธอไม่อาจจะหวนกลับไปอย่างคนสิ้นไร้ศักดิ์ศรี ให้สามแม่ลูกนั่นดูถูกเหยียดหยามเธอได้ และก็ไม่อาจจะยอมพ่ายแพ้แก่โชคชะตาในครั้งนี้ ดังนั้นการที่มีคนของตระกูลลูเซียโน่ เฉิน หนุนหลัง ย่อมดีกว่า และการได้เป็นคู่หมั้นของธีธัช ก็ทำให้สองพี่น้องจอมริษยานั่นดีดดิ้นได้ มันก็คุ้มค่า แม้ว่าเบื้องหลังเธอจะต้องเป็นสาวใช้ที่ถูกเขาใช้งานเยี่ยงทาสก็ไม่ปานก็ตาม

“อย่าให้ถึงทีข้าบ้างนะเว้ย ทีเอ็งข้าไม่ว่า ทีข้าเอ็งอย่าโวยน้า..” วีรนุชตะโกนออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ

“ตอนนี้ถึงทีที่เธอจะต้องไปล้างห้องน้ำแล้วไม่ใช่หรือไง รีบไปทำงาน อย่ามัวมานั่งฝันกลางวันอยู่แบบนี้”

เสียงห้าวทุ้มน่าฟัง แต่เธอกลับรู้สึกได้ยินได้ฟังแล้วขัดหูขัดใจเสียนัก หญิงสาวหันขวับไปมองร่างสูงตระหง่านของ คู่หมั้น แต่เพียงในนาม ที่ยืนอิงกรอบประตูกอดอกมองเธอด้วยแววตาของเจ้านาย ผู้อยู่เหนือทุกสรรพสิ่งบนโลกอย่างเดือดดาล แต่ต้องพยายามเก็บซ่อนความไม่พอใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

“ได้ ได้ค่ะ ได้เสมอ”

“ได้เสมอก็ไปทำ แล้วอย่าลืมทำความสะอาดห้องครัวที่เธอแทบจะพังมันด้วย หวังว่าวันนี้ฉันคงได้กินข้าวสักที หากฉันโมโหหิวขึ้นมา ระวังตัวไว้ให้ดีๆ”

ชายหนุ่มมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือเรือนหรูแล้วถอนใจ เมื่อตอนนี้เขายังไม่ได้กินอาหารเที่ยงเลยทั้งที่จะบ่ายสองเข้าไปแล้ว นั่นก็เพราะสาวใช้ตัวดีของเขาแทบจะพังห้องครัวขณะทำอาหารให้เขากินน่ะสิ

“สั่งได้สั่งดี ถ้าหิวมากนักทำไมไม่ทำกินเองเล่า”

หญิงสาวบ่นตามหลังคนที่มาสั่งงานเสร็จก็เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว ดวงตากลมโตวาววับริมฝีปากจิ้มลิ้มขบเม้มแน่นอย่างขัดใจ

“รีบทำ อย่ามัวบ่น”

ไม่วายที่เสียงห้าวนั้นจะเอ่ยลอยมา หญิงสาวแลบลิ้นปลิ้นตาให้ลมให้ฟ้า แล้วเดินกระแทกเท้าไปล้างห้องน้ำและมาจัดเก็บห้องครัว ที่ข้าวของกระจัดกระจายและเลอะไปด้วยคราบสกปรกต่างๆ ที่ล้วนมาจากฝีมือของเธอ

“เฮ้อออ.. นี่อย่าบอกนะว่าคุณหนูวีวี่อย่างฉันกำลังเผชิญชะตากรรมในช่วงวัยเบญเพสอยู่ เทวดาฟ้าดินช่างโหดร้ายกับวีวี่เหลือเกินนนนน..” หญิงสาวโวยวายนั่งลงอย่างหมดแรง...