มิอาจห้ามใจรัก

ลมที่พัดโชยมาในยามพลบค่ำ ทำให้ชายกระโปรงชุดเดรสสีฟ้าอ่อนแนบลู่ไปกับร่างบางซึ่งพักหลังๆ มานี้ดูเหมือนจะมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย มือเรียวจับชายเสื้อสูทกระชับเข้าหาตัวเอง ขณะเท้าที่รองรับด้วยรองเท้าคัทชูส้นสูงสีดำ กำลังก้าวลงมาจากบันไดของอาคารเรียน หลังจากการสอบวิทยานิพนธ์ผ่านไปได้ด้วยดี หากไม่มีอะไรผิดพลาด เธอจะจบการศึกษาระดับปริญญาโทอย่างแน่นอนแล้ว

การเรียนในระดับชั้นปริญญาโทกว่าสองปี ทำให้อุมารินทร์รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม แต่กระนั้นสิ่งที่สลัดไม่ออก ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็คือลุคคุณหนูของตัวเอง อาจจะด้วยรูปร่างหน้าตาหรือบุคลิก มันทำให้คนส่วนใหญ่มักจะมองว่าเธอเด็กกว่าอายุอยู่เป็นประจำ น้อยคนนักจะรู้ว่าปีนี้เธออายุยี่สิบสี่แล้ว และหนึ่งในคนที่ยังมองว่าเธอเป็นเด็กเสมอก็คือราชันย์พ่อของเธอนั่นเอง

เสียงสตาร์ตเครื่องยนต์บีเอ็มดับเบิลยูดังขึ้น พร้อมกับเสียงผ่อนลมหายใจเบาๆ ของอุมารินทร์ ยามเมื่อคิดถึงใบหน้าของบิดา หลังจากที่แม่ของเธอตายไป พ่อก็เลี้ยงเธอราวกับไข่ในหินมาตลอด แม้ว่าตอนนี้พ่อจะแต่งงานใหม่แล้ว ทว่าความห่วงใยที่มีให้เธอก็ไม่ได้น้อยลงเลย พ่อยังคงเอาใจใส่ คอยปกป้องและหวงเธอราวกับพ่อเสือ นั่นคงเป็นเพราะไม่ว่าจะยังไง เธอก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาพ่อเสมอ แต่พ่อไม่รู้เลยว่าบัดนี้ลูกสาวตัวน้อยของพ่อในอดีตไม่ใช่เด็กสาวที่บริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ราคีอีกต่อไปแล้ว

“กลับมาแล้วค่ะ” เสียงหวานใสสมหน้าตาดังขึ้นหลังจากเดินเข้าไปในบ้านแล้วพบว่าคนเป็นพ่อกับแม่เลี้ยงนั่งรออยู่ที่โซฟา มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นอย่างคนได้กลับมาบ้าน บ้านที่มีแต่ความรักความปรารถนาดีให้แก่กัน

“เป็นยังไงบ้างอุ๋ม โอเคมั้ย” คนถามคือปอไหมซึ่งเป็นเพื่อนสนิทและอีกฐานะหนึ่งในตอนนี้คือเป็นแม่เลี้ยงของอุมารินทร์ด้วยนั่นเอง

“โอเคนะปอ น่าจะผ่านแหละ”

ตอบเสร็จร่างบางของคนมาใหม่ก็ทรุดตัวนั่งลงที่ว่างข้างๆ บิดา ทำให้ตอนนี้ราชันย์มีสาวสวยเคียงข้างสองคน คนหนึ่งคือภรรยาสาว อีกคนคือลูกสาว เขาจึงกลายเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดไปชั่วขณะ

“ถ้างั้นหลังจากนี้อุ๋มก็ไปทำงานกับพ่อได้แล้วสิ”

“อุ๋มขอไปหาประสบการณ์ก่อนได้มั้ยคะคุณพ่อ” อุมารินทร์ทำเสียงอ้อนๆ หวังว่าจะทำให้พ่อใจอ่อนยอมให้เธอออกนอกกรอบบ้าง

“หาประสบการณ์ก่อนงั้นเหรอ” เสียงถามของราชันย์เข้มขึ้น ทำให้ทั้งคนฟังกับคนคอยฟังพลอยใจเสียไปด้วย

“ใช่ค่ะพ่อ อุ๋มอยากไปทำงานที่อื่นสักปีสองปีก่อน คุณพ่ออนุญาตอุ๋มนะคะ”

“ได้สิ”

คำอนุญาตสั้นๆ นั้นทำเอาทั้งอุมารินทร์กับปอไหมต่างมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อหู เพราะปกติคนหวงลูกสาวอย่างราชันย์แทบจะไม่ให้ลูกห่างสายตา

“ขอบคุณมากค่ะคุณพ่อ คุณพ่อใจดีที่สุดเลย” อุมารินทร์ดีใจจนต้องเกาะแขนและซบหน้าลงบนไหล่ของคนเป็นพ่อ ทว่าประโยคต่อมานี่สิที่ทำให้เธอต้องรีบเงยหน้าขึ้นทันที

“แต่พ่อมีข้อแม้ว่าบริษัทที่อุ๋มจะไปทำงานด้วย ต้องเป็นบริษัทของพิพัฒน์เพื่อนพ่อเท่านั้น”

“คุณพ่อ!”

“ถ้าอุ๋มยังยืนยันจะไปที่อื่น พ่อก็ไม่อนุญาต”

“แต่พ่อคะอุ๋มอยากลองใช้ความสามารถตัวเอง ถ้าอุ๋มไปทำที่บริษัทของอาพิพัฒน์ก็เท่ากับอุ๋มเข้าไปทำงานแบบใช้เส้นนะคะ” อุมารินทร์แย้งโดยใช้เหตุผลกับบิดา แต่ราชันย์มีหรือจะยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ แค่เขายอมให้ลูกสาวไปทำงานที่อื่นก็นับว่าใจดีมากแล้ว

“จะเข้าแบบไหนมันไม่สำคัญหรอก สำคัญที่เนื้องานกับความตั้งใจในการทำงานต่างหาก ถ้าอุ๋มอยากพิสูจน์ตัวเองจริงๆ อุ๋มก็ต้องทำให้ทุกคนยอมรับอุ๋มให้ได้ เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ พ่อจะบอกพิพัฒน์ให้”

ราชันย์ลุกออกไปโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทอย่างพิพัฒน์ ทิ้งให้สองสาวนั่งกันอยู่ตามลำพัง อุมารินทร์มีสีหน้าหงอยๆ ปอไหมจึงขยับมาปลอบใจ

“เอาน่า ค่อยเป็นค่อยไปนะอุ๋ม ไปทำงานกับคุณพิพัฒน์ก็ดีเหมือนกันนะ ยิ่งเป็นเด็กเส้นการพิสูจน์ตัวเองก็ยิ่งจะยากกว่าคนที่ถูกสัมภาษณ์เข้าไป ถ้าอุ๋มทำให้คนที่นั่นยอมรับได้ ปอเชื่อว่าอุ๋มจะต้องเป็นคนที่เก่งและแกร่งมากๆ”