ถึงจะเป็นใบ้ก็เถียงเก่งนะเมื่อหญิงใบ้ไร้ศักดิ์ ต้องกลายมาเป็นสนมไร้ศักดิ์ ของฮ่องเต้ผู้ชึ่งรูปงามที่สุดในเจ็ดคาบสมุทร
“ตื่นสินางใบ้ เอาแต่นอนอยู่ได้ วันนี้มีงานสำคัญ เจ้าจะต้องรีบไปช่วยทำอาหารในวัง”
เสี่ยวเจิ้งลุกพลวดจากแท่นนอนที่ทำจากไม้ไผ่
หญิงอ้วนร่างท้วมนามจงหลานหรือป้าจงตวาดดังลั่น
“เสี่ยวเจิ้งนี่ต้องเป็นเจ้าที่ต้องนำไป”
ยกหลัวใส่บนแผ่นหลังเล็ก แล้วยัดทุกอย่างเท่าที่จะยัดได้ลงไป
“อือ อือ”
อยากจะบอกว่าหนักแต่เปล่งเสียงได้เพียงเท่านั้น
“อย่าโวยวาย”
ป้าจงดุ เสี่ยวเจิ้งได้เพียงก้มหน้ามองพื้น
จงหลินรีบแบ่งของบนหลัวของเสี่ยวเจิ้งมาไว้บนหลัวของตัวเองบ้าง
“ท่านแม่ ใจร้ายกับเสี่ยวเจิ้งจริงๆ เฮ้อเสี่ยวเจิ้งถ้าเจ้า.. ไม่เป็นใบ้คงจะดีกว่านี้ ใบหน้าเจ้าก็หาได้ขี้ริ้วไม่ ไป๊ไปกันเถิด”
จูงมือเสี่ยวเจิ้งที่รักเหมือนน้องสาว
เสี่ยวเจิ้งยิ้มโบกมือให้จงหลินเห็นว่าไม่เป็นไร เดินตามทางไปพร้อมกันเพื่อเข้าสู่วังหลวง
“ฮ่องเต้เสด็จจจจ ฮองเฮาเสด็จจจจจ”
ร่างสูงเกินบุรุษอื่นที่เด่นสง่ามองเห็นในระยะไกล เสี่ยวเจิ้งยืนนิ่ง
นี่หรือคือฮ่องเต้ ที่ได้ยินคนเล่าขานว่าเป็นฮ่องเต้รูปงามที่สุดในเจ็ดคราบสมุทร
จงหลินกระตุกแขนเสื้อกลัวว่าเสี่ยวเจิ้งจะไม่ได้ยินคำขานของขันที ดึงร่างเล็กกว่าของเสี่ยวเจิ้งหลบเข้าข้างทาง กดศรีษะให้ก้มจนไม่เห็นใบหน้าขะมุกขะมอม
“ หลีกทางขบวนเสด็จกำลังจะผ่าน”
เสียงองครักษ์ไม่พูดเปล่าใช้ทวนในมือกวาดต้อนร่างของเหล่านางในห้องเครื่องให้หลบออกจากทางเดิน
“โอ้ย”
จงหลินเจ็บจนเผลอร้องออกมา เสี่ยวเจิ้งพยุงจงหลินให้ลุกขึ้น
“เร็วเข้าชักช้าอยู่ได้ ขบวนเสด็จถึงแล้ว”
กระชากร่างเล็กของ เสี่ยวเจิ้งให้หลบไป
“ปล่อยนาง พวกเจ้าเห็นหรือไม่ทำให้นางเจ็บ”
เสียงอ่อนโยนของฮองเฮาหมิงเยว่ เอ่ยปากกับองครักษ์ดังประกาศิต เสี่ยวเจิ้งจ้องมองใบหน้างดงามราวเทพีสวรรค์เลยผ่านไปยังร่างสูงที่พยุงหมิงเยว่ไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม โลกทั้งใบเหมือนจะหยุดหมุนในทันที
จงหลิน ดึงชายเสื้อเสี่ยวเจิ้งให้คุกเข่าลงบนพื้น
“ฮองเฮา ให้องครักษ์ไล่พวกนางไปไกลๆ อาภรณ์ของเจ้าในงานพิธีจะเปรอะเปื้อนเพราะพวกนาง”
เสียงทุ้มอ่อนโยนยิ่งนัก
“ฝ่าบาท ห่วงใยยิ่งแล้วหมิงเยว่เห็นว่าทั้งสองนางเป็นเพียงหญิงธรรมดา หากกระทำรุนแรงพวกนางจะบาดเจ็บเอาได้”
อู่อินเฉิงยิ้มอ่อนโยน แต่ยิ้มนั้นส่งให้กับหมิงเยว่คนเดียว
“เจ้าใส่ใจไปทุกคนแต่ดูรึเจ้าเองกับร่างกายอ่อนแอ ชีวิตพวกนางมีค่าใดกันหากเปรียบกับเจ้าแม้เจ้าบาดเจ็บแค่เพียงปลายก้อยข้าก็คง จะเจ็บซ้ำใจ”
“ไปไปไป”
องครักษ์ผลักร่างเสี่ยวเจิ้งกับจงหลินจนหงายหลังเมื่อได้ยินอู๋อินเฉิงพูดแบบนั้น
ดวงตาคมของอู่อินเฉิงเผลอจ้องมองใบหน้าขมุกขะมอมของเสี่ยวเจิ้งที่ล้มกลิ้งข้าวของหกหระจาย สบตาเศร้าสร้อยนั้นอย่างพลั้งเผลอ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเสียจากสายตานั้น
“ไล่พวกนางไปไกลๆ”
เอ่ยปากสำทับ พยุงหมิงเยว่จากไปยังลานพิธี
เสี่ยวเจิ้งกับจงหลินช่วยกันเก็บข้าวของใส่ในหลัวด้านหลังให้กันและกัน
“ไม่เห็นจะต้องไล่พวกเราเลย เราเองก็ไม่ได้อยากจะขวางขบวนเสด็จ ดูสิข้าวของเปื้อนดินเปื้อนทรายหมดแล้ว”
เสี่ยวเจิ้งยิ้มเศร้าๆ
“เจ้าก็เอาแต่ยิ้มมองคนอื่นในแง่ดีตลอด เห็นหรือไม่ว่าชีวิตพวกเรายังไม่มีค่าเพียงการบาดเจ็บเท่าปลายก้อยของฮองเฮา”
เสี่ยวเจิ้งยกมืออุดปากจงหลินก่อนจะส่ายหน้าไปมาห้ามไม่ให้พูด
จงหลินถอนหายใจ
“เจ้า ใจดีแบบบนี้คนอื่นจึงเอาเปรียบเจ้า เสี่ยวเจิ้งจริงๆนะถ้าหากว่าเจ้าได้สวมอาภรณ์สีสวย ลบรอบเปื้อนขะมุกขะมอมบนใบหน้าของเจ้าออกเสียหน่อย เกรงว่า เจ้าต้องกลายเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งเลยทีเดียว”
เสี่ยวเจิ้งส่ายหน้ายิ้มๆเหมือนจะบอกว่ามันคือเรื่องเพ้อฝัน ส่งภาษามือให้จงหลินรีบไปยังห้องเครื่องช่วยนางในห้องเครื่องทำเครื่องเสวยให้ทันเวลาที่กำลังจะมีงานเลี้ยงรื่นเริงของวังหลวง
จงหลิน ยอมเดินตามเสี่ยวเจิ้งไปโดยดี
“พวกเจ้ามาช้าเสียจริง ข้ากำลังคิดว่าจะไล่พวกเจ้ากลับไปเสีย ยายเฒ่าจงรับปากมั่นเหมาะว่าจะหาคนมาช่วยงานแต่ดูรึ พวกเจ้าเพิ่งจะมาถึง”
เสี่ยวเจิ้งประสานมือก้มหน้า จงหลินถอนหายใจยาว
“นายท่าน พวกเราติดขบวนเสด็จจึงล่าช้า โปรดเมตตาเราด้วย”
เสี่ยวเจิ้งพยักหน้ายืนยันตามคำพูดของจงหลิน
“จะไล่กลับอย่างไรเล่า คนยิ่งน้อยๆไปไปช่วยกันหั่นผักหั่นหมูเตรียมวัตถุดิบ แต่บอกไว้ก่อนนะ ข้าลดค่าตอบแทนพวกเจ้าเพราะมาช้าเหลือเกิน ทำงานให้เสร็จจึงกินอาหารเช้าเพราะกงกงตู้ ขันทีพิธีการเพิ่งส่งคนมาเร่งให้เตรียมจัดเครื่องเสวยยามอู่(11.00-12.59)”
เสี่ยวเจิ้งรีบเข้าไปข้างในปลดหลัวบนหลังให้จงหลิน แล้วหันหลังให้จงหลินปลดหลัวให้บ้าง
เลยยามอู่ไปแล้ว
บทที่ 1 ลำบาก
15/07/2024
บทที่ 2 ชะตาลิขิต
15/07/2024
บทที่ 3 จงชัง
15/07/2024
บทที่ 4 เดินตามทาง
15/07/2024
บทที่ 5 แค่หญิงใบ้คนหนึ่ง
15/07/2024
บทที่ 6 ไม่จำเป็นต้องพบหน้านาง
15/07/2024
บทที่ 7 ไม่อยากพบ
15/07/2024
บทที่ 8 เจ้าไม่กล้าข้าจัดการเอง
15/07/2024
บทที่ 9 ข้าไม่มีทาง
15/07/2024
บทที่ 10 ข้าไม่มีทาง
15/07/2024
บทที่ 11 นอนร่วมห้อง
15/07/2024
บทที่ 12 ดูแลนางด้วยตัวเอง
15/07/2024
บทที่ 13 รอยยิ้มเศร้าๆ
15/07/2024
บทที่ 14 ต้องมีคนอดข้าวบ้างล่ะ
15/07/2024
บทที่ 15 เจ้าเป็นคนของข้าแล้ว
15/07/2024
บทที่ 16 นางมารหน้าเศร้า1
15/07/2024
บทที่ 17 นางมารหน้าเศร้า2
15/07/2024
บทที่ 18 ยามลง
15/07/2024
บทที่ 19 นางร้าย
15/07/2024
บทที่ 20 ยามขึ้นอย่างหงส์ยามลงจะเหมือนสิ่งใดได้
15/07/2024
บทที่ 21 ไม่ถอย
15/07/2024
บทที่ 22 หนี
15/07/2024
บทที่ 23 ไม่สิ้นไร้หนทาง
15/07/2024
บทที่ 24 ยอม
15/07/2024
บทที่ 25 องค์หญิงหยงเจิ้ง
15/07/2024
บทที่ 26 รอวันพบหน้า
15/07/2024
บทที่ 27 ผ่านไปกับใจร้าว
15/07/2024
บทที่ 28 องค์หญิงหยงเจิ้ง2
15/07/2024
บทที่ 29 ปล่อยเจ้าไป
15/07/2024
บทที่ 30 ลูกของข้า
15/07/2024
บทที่ 31 โกรธข้าเถอะ
15/07/2024
บทที่ 32 ยังไม่อภัย
15/07/2024
บทที่ 33 ชิงกวานอ๋อง
15/07/2024
บทที่ 34 เก่งกาจ
15/07/2024
บทที่ 35 เพียงพอแล้ว
15/07/2024
บทที่ 36 ถึงเวลาแล้ว
15/07/2024
บทที่ 37 พี่สาวคนนั้น
15/07/2024
บทที่ 38 ตอนพิเศษ
15/07/2024
บทที่ 39 ปลดข้าออกจากพันธนาการเสียที
15/07/2024
บทที่ 40 ชิงกวานอ๋อง2
15/07/2024
หนังสืออื่นๆ ของ จันทร์ส่องแสง
ข้อมูลเพิ่มเติม