ลูกเสือของสายหมอก

“ฝากดูแลน้องด้วยนะ” สิ้นเสียงไอ้แพนก็พาคิตตี้กลับไป ฉันได้แต่ทำหน้าลำบากใจอยู่กับตัวเอง ฉัน ‘หมอก’ หรือจะเรียกสายหมอกก็ได้ถ้าไม่ลำบาก ถึงอย่างนั้นเพื่อนๆ ก็จะถนัดเรียกแค่หมอกมากกว่า ที่ทำหน้าลำบากใจอยู่คนเดียวที่ลานจอดรถนี่ก็เพราะไอ้แพนเพื่อนตัวดีมันพาสาวกลับไปแล้ว ไม่คิดจะสนใจคนที่ชอบมันอย่างพรีมเลย

เมื่อเดินกลับเข้ามาในผับ แสงสีเสียงก็แทบทำให้หูหนวกตาบอด แต่แล้วเมื่อมองดีๆ ก็จะเห็นร่างเล็กในชุดเดรสสีแดงนั่งดื่มอยู่คนเดียวได้ไม่ยาก

“พรีม เมาแล้วนะ” ฉันเดินเข้าไปเอ่ยกับเธออย่างเป็นห่วง เราเป็นคู่กัดกันก็จริงแต่เธอก็เป็นน้องของเพื่อนสนิทอย่างไอ้เฟย์ด้วย จะให้ปล่อยปละละเลยคงทำไม่ได้

“จะมายุ่งอะไร” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนหันขวับมาพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร ฉันไม่ได้อยากยุ่งแต่มันปล่อยไว้ไม่ได้ ไม่เข้าใจกันบ้างหรือไง หันหน้าไปกวาดสายตาที่ฟลอร์เต้นก็เห็นว่าไอ้เฟย์กลับไปแล้ว นี่มันเองไม่ห่วงน้องที่อยู่คนเดียวหรือไม่ทันสังเกตว่าน้องมันมาด้วย ไม่สิ รายนั้นเมาแล้วแหงๆ ถึงได้กลับไปโดยไม่บอกใคร

“ก็ไม่ได้อยากยุ่งนะ แค่เห็นคนเมาแถวนี้แล้วเวทนา” เมื่อว่าไปแบบนั้นคนร่างเล็กก็ตวัดสายตามามองตาขวางอีกหน

“เห็นพี่แพนไหม” คำถามของเธอทำเอาพูดไม่ออก ไอ้แพนมันกลับห้องกับคิตตี้ไปแล้ว แล้วเคมีระหว่างทั้งสองก็เป็นที่ประจักษ์ชัดแก่สายตาเพื่อนทั้งกลุ่ม ใครเห็นก็ดูออกว่าชอบกัน คนที่ยังทำเหมือนดูไม่ออกและปิดหูปิดตาตัวเองไว้ก็เห็นจะมีแต่พรีม

“มันกลับไปแล้ว” ฉันถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามเธอ เทเหล้ากินอย่างไม่มียางอาย ขอบคุณนะสำหรับเหล้าฟรี อุตส่าห์อยู่ดูแลทั้งทีก็ให้กำไรฉันบ้างเถอะ

“ทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นด้วย” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเมามาย ฉันมองหน้าเธอด้วยสายตาสงสาร เธอแอบชอบไอ้แพนมานานจนถึงขั้นยอมลงทุนซิ่ว เสียเวลาชีวิตไปหนึ่งปี แต่แล้วก็ถูกตอบแทนด้วยการเห็นไอ้แพนอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ถึงอย่างนั้นความรักมันก็บังคับกันไม่ได้

“เลิกชอบมันได้แล้ว”

“มันง่ายมากมั้ง” ร่างเล็กตบโต๊ะดัง‘ปึง’ ฉันถอนหายใจเบาๆ ก็เจ้าหล่อนเมาจนไม่สนใจว่าฉันเป็นคู่กัดแบบนี้ จะให้ไปกวนตีนก็สงสารคนอกหัก

“จะกลับบ้านไหม” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลส่ายหน้า ฉันเองก็ขมวดคิ้ว ถ้าไม่กลับบ้านแล้วหล่อนจะไปนอนที่ไหน ยัยเสือจรจัด

“กินขนาดนั้นเดี๋ยวก็ร่วงหรอก” ฉันเอ่ยเมื่อเห็นเธอกระดกเหล้าเข้าปากเหมือนน้ำเปล่า มือเรียวคว้าแก้วเหล้าออกแต่พรีมก็ยังดื้อดึง จนฉันต้องออกแรงเล็กน้อยเพื่อให้เธอละความพยายาม

“เอาคืนมาา” น้ำเสียงที่เริ่มยานคางบอกฉันได้เป็นอย่างดีว่าคนตรงหน้าเมาแค่ไหน ไอ้เมาน่ะไม่ว่าหรอก แต่ช่วยไปเมาในที่ปลอดภัยกว่านี้หน่อยได้ไหม

“พี่แพน..” ร่างบางว่าแล้วก็ก้มหน้า ทำให้ฉันเดินไปประคองเธอให้ลุกยืนขึ้น ฉันต้องพาเธอกลับบ้าน

“ไอ้แพนไม่อยู่ที่นี่” ฉันกล่าวน้ำเสียงเด็ดขาด แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของคนตัวเล็กร่วงหล่นลงมา

“พรีม.. ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรพรีม” ฉันกล่าวด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ถูกยัยเสือสาวผลักออกอย่างไม่ใยดี

“พี่แพน” เธอกล่าวแบบนั้นฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้ ไอ้แพนไม่ได้อยู่ที่นี่และป่านนี้มันก็คงดูแลคิตตี้อยู่ ตรงนี้มีแต่ฉันที่เป็นห่วงเธอก็เท่านั้น

ผับเปิดเพลงอกหักอย่างพอเหมาะพอเจาะ ยิ่งทำให้คนตัวเล็กร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเดิม ฉันเดินเข้าไปกอดเธออีกครั้ง เธอเองก็เมาจนอาจจะลืมไปแล้วว่าพวกเราเป็นคู่กัดกัน ถึงได้ยืนกอดฉันร้องไห้อย่างน่าสงสาร

“ทำไมพี่แพนต้องเลือกคนนั้นด้วย พรีมรักพี่แพน รักมาตั้งนาน” น้ำเสียงหวานปนเสียงสะอื้น ทำให้ฉันกอดเธอแน่นกว่าเดิม เธอที่เมาขนาดนี้ต้องเป็นภาระที่ฉันคอยดูแลอย่างช่วยไม่ได้ จะรู้ไหมนะว่าตัวเองน่ะไม่เหมาะกับน้ำตา เธอควรสวมมาดพญาเสือแล้วด่ากราดไม่ใช่ร้องไห้เพราะความรักแบบนี้

ฉันพาร่างของพรีมมาถึงลานจอดรถอย่างทุลักทุเลเพราะคนเมายิ่งอยากดื่มเหล้ามากขึ้นไปอีก จนต้องบอกว่าในห้องฉันมีโซจูอยู่เธอถึงยอมมาที่คอนโดกับฉัน ประคองคนตัวเล็กไว้แล้วก็รูดคีย์การ์ดอย่างลำบาก ยัยคนนี้เล่นทิ้งตัวลงในอ้อมกอดของฉันแบบนี้ ดีนะที่ฉันแข็งแรง

“พรีม เข้าห้องก่อน” ฉันว่าก่อนอุ้มเธอเข้าไปวางที่โซฟา ก่อนที่จะเดินมาปิดประตูย้อนหลัง ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก นี่ฉันต้องดูแลยัยคนปากจัดที่คอยด่าฉันมาตลอดน่ะเหรอ ช่างเป็นโชคชะตาที่โหดร้ายกับสาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างไอ้หมอก

“ไหน! เหล้า!” จู่ๆ ร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟาก็เด้งตัวขึ้นมาถามหาเหล้าเสียงดัง ฉันเองก็จำใจต้องเปิดตู้เย็น ยกโซจูให้เธอไปเลยขวดหนึ่ง สภาพนี้ขวดเดียวก็ร่วงหลับปุ๋ยแล้ว ยังกล้ามีหน้ามาขอกินอีก ไม่เจียมสังขารเลยนะยัยเสือขี้เมา

“อะ” ฉันส่งโซจูให้เธอ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเธอคว้าแขนเสื้อฉันแล้วดึงไปนั่งข้างๆ เธออย่างใกล้ชิด

“ทำอะไรเนี่ย”

“กินด้วยกัน.. นะ” คำสุดท้ายของพรีมช่างเกินต้านทาน หากเธอว่ามาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเช่นนี้ฉันจะไปทำอะไรได้ ได้แต่รินโซจูลงแก้วด้วยความลำบากใจ เอ้า กินก็กินวะ ไอ้หมอกสู้ตายเว้ย

“ทำไมถึงชอบไอ้แพนขนาดนั้น” ฉันลอบถามคนเมา เมาขนาดนี้ข้อมูลอะไรก็คงหลุดออกมาบ้างแหละน่า แถมเขาว่ากันว่าคนเมาพูดความจริง ฉันเชื่อมัน

“ก็ใจดี เทคแคร์ น่ารัก ดีกับเราทุกอย่าง” พรีมเอ่ยข้อดีของไอ้แพนออกมาเรื่อยๆ เอ่ยออกมาทีละข้อจนบางทีมันก็ซ้ำกัน แต่เธอดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลย

“—แต่เลือกคนอื่น” เธอจบด้วยประโยคน่าเศร้า ก็ทำให้ฉันส่งมือไปลูบหัวเธอด้วยความเห็นใจ แต่แล้วคนหน้าสวยก็หันมาสบตากัน ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ฉันใจสั่น

“ใจดีแบบนี้แหละ” นี่ฉันเผลอทำอะไรสวมรอยไอ้แพนไปหรือเปล่า ถึงมันจะเป็นคนดีมาก แต่ในเวลานี้ฉันไม่อยากเป็นตัวแทนของมันเลย ขอโทษทีนะเพื่อน

“พูดมาก กิน!” ฉันเอามือออกจากหัวเธอด้วยความรู้สึกติดขัดในใจ จำใจรินโซจูให้เธอ พร้อมมิกซ์มันอย่างเคยจนเธอเองก็ยกดื่มอย่างสบาย

“เฮ้ย อย่าอ้วกตรงนี้นะ” ฉันว่าเมื่อเธอทำท่าจะสำลักแต่แล้วมือเรียวก็ยกปฏิเสธ เธอกลืนเหล้าลงคอแล้วก็วางแก้ว ก่อนจะเอนหัวมาพิงไหล่ฉันอย่างอ่อนแรง

“ผู้หญิงคนนั้น.. เขาดีไหม” เธอว่าอย่างเมามาย ส่วนฉันเองนึกถึงคิตตี้ก็พยักหน้า ตามความจริงแล้วคิตตี้ก็เป็นคนดีคนหนึ่ง จะเรียกว่าคู่มันเหมาะสมกันแล้วก็คงไม่เกินจริง

“ดีกว่าพรีมหรือเปล่า” คำพูดของเธอทำให้ฉันเหลือบไปมอง อะไรแบบนี้มันวัดกันได้ที่ไหน คิตตี้ก็มีดีของคิตตี้ ส่วนเธอเองก็มีดีของเธอ ทำไมคนเราจะต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นด้วย

“จะเปรียบเทียบทำไม” ฉันทิ้งคำพูดให้เธอคิด ก่อนจะเดินไปหยิบโซจูอีกขวดเพื่อกินเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเป็นไอ้แพนเหมือนกัน ทั้งที่ตอนนี้ฉันเป็นคนดูแลเธออยู่ กลับกลายเป็นเธอคิดถึงแต่เรื่องไอ้แพน

วันนี้กูเกลียดมึงเป็นพิเศษเลยว่ะเพื่อน

“พี่แพน” เธอยังคงพร่ำเพ้อ จากตอนแรกที่คิดว่าจะไม่ดื่ม ฉันเองก็ซัดโซจูอย่างหิวกระหาย ฉันเองก็อยากเมาเหมือนกัน ไม่อยากจำว่าดูแลใครแล้วเขาเรียกชื่อเราเป็นคนอื่น

“พรีม เข้าไปนอนในห้อง” ฉันว่าก่อนพยายามถอดรองเท้าของเธอออก หากเธอไปนอนในห้องฉันเองก็คงได้นอนโซฟา เฮ้อ ทำคุณคนไม่ขึ้นจริงๆ ไอ้หมอกเอ้ย ดูแลเขา เขาก็คิดว่าเป็นคนอื่น

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างเล็กฉุดฉันขึ้นไปบนโซาอีกครั้งก่อนประกบจูบเข้ามา เมื่อเรียวลิ้นของเราพันกระหวัดกัน ฉันค้นพบว่าตัวเองก็เผลอไผลไปกับจูบรสเมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอร้องไห้น้ำตาไหล แต่ก็ยังคงบดจูบเข้ามาอย่างหิวกระหาย

“อืออ” ได้ยินเสียงครางเล็กน้อยของคนเมาก็ทำให้สติของฉันกระเจิง เธอเมา ฉันเองก็เมา และตอนนี้ฉันก็เมาเกินกว่าจะควบคุมตัวเองได้เช่นกัน

คำพูดของฉันเงียบลงเมื่อริมฝีปากของเธอปะทะกับฉันอีกครั้ง จูบที่เข้มข้นและเร่าร้อน รสชาติจากปากของเธอ ซึ่งเป็นส่วนผสมของความหวาน แอลกอฮอล์และความปรารถนาที่เข้มข้น จุดประกายไฟร้อนในตัวฉัน

ประสาทสัมผัสของฉันก็ถูกปลุกขึ้นมาเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ ชั่วครู่หนึ่ง ขอบเขตระหว่างเราสลายไปเมื่อจูบนั้นลึกซึ้งขึ้น ร่างกายของฉันก็ตอบสนองต่อการสัมผัสของเธอราวกับแมงเม่าในเปลวไฟ

มันเป็นการผสมผสานระหว่างความปรารถนาและความท้าทาย เคมีที่ไม่อาจปฏิเสธได้ซึ่งมักจะร้อนอยู่ใต้ผิวเผิน ในที่สุดก็จุดประกายด้วยความหลงใหลให้แผดเผา

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดการจูบก็สิ้นสุดลง เราสองคนหายใจไม่ออกและหน้าแดง “นี่คือสิ่งที่ต้องการเหรอ พรีม?” ฉันพึมพำเสียงของฉันแหบแห้งด้วยความพึงพอใจและความต้องการ การพักรบระงับการจูบอันดุเดือดของเราชั่วคราว

แต่ความหลงใหลระหว่างเรายังคงร้อนแรงและไม่หยุดยั้งเช่นเคย การพักรบได้เปลี่ยนเกม แต่ความร้อนแรงแห่งความปรารถนาร่วมกันของเรายังมีอยู่มาก

“พี่แพน..” คำพูดของเธอสะกิดใจฉัน เธอคิดว่าฉันเป็นไอ้แพน แต่ถึงอย่างนั้นความปรารถนาของฉันก็มีมากเกินไปที่จะสนใจ ฉันเอื้อมมือออกไป ดึงเธอเข้ามาใกล้อีกครั้ง แขนของฉันโอบรอบเธออย่างเป็นเจ้าของ

การพักจูบอาจทำให้เราหยุดชั่วคราว แต่แรงดึงดูดระหว่างเรายังคงคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ และราวกับขู่ว่าจะกลืนกินความยับยั้งชั่งใจใดๆ ทั้งหมดไปกับสัมผัสวาบหวาม เมื่อริมฝีปากของเราจูบกันอีกครั้ง ไฟก็ลุกโชนขึ้น

“พี่แพน ฮึก” เสียงสะอื้นของเธอทำให้ฉันหลุดออกจากพะวัง ฉันผละตัวเองออก ยกมือปิดปากแล้วมองเธออย่างไม่เชื่อในตัวเองว่าเผลอจูบกับคนเมาไป หากไอ้เฟย์รู้มันคงเอาฉันตาย แต่ว่าพรีมเองก็อยู่ในห้วงอารมณ์ที่เมามาก

ฉันจึงตัดสินใจอุ้มเธอไปนอนในห้อง จัดการเปิดแอร์ห่มผ้าคลุมร่างกายที่ฉันเกือบจะสัมผัสไปอย่างระมัดระวังตัวมากขึ้น ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร แค่เธอรู้ว่าคืนนี้พักหลับอยู่ที่ห้องของฉันบ้านคงแตก แถมเรายังคงเป็นคู่ไม้เบื่อไม้เมากัน เธอกับฉันไม่เคยถูกกันสักนิด ถ้าจำได้ว่ามาจูบกับคนอย่างฉัน แค่คิดก็ขนลุกวาบ

ฉันเดินเตรียมผ้าห่มและหมอนออกมานอนที่โซฟาอย่างช่วยไม่ได้ สมองก็พลันคิดไปถึงตอนที่เราจูบกัน รสหวานของโซจูถูกผสมไปด้วยความหวานจากริมฝีปากและลิปสติกหรู เธอจะจำได้ไหมนะ

ยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากตนเองแล้วก็คิดถึงคนในห้องนอนที่ป่านนี้ก็คงหลับปุ๋ยไปแล้ว ฉันลุกไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย ปล่อยจิตใจไปกับสายน้ำให้ตัวเองไม่ฟุ้งซ่าน แต่แล้วมันก็ไม่ได้ผล จูบของเธอยังติดตรึงอยู่ที่ริมฝีปาก

“แม่งเอ๊ย พรีม” ฉันบ่นออกมาอย่างเสียไม่ได้ จากที่คอยดูแลเธอ เรื่องราวมันกลับกลายเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง ถ้าไอ้เฟย์รู้ว่าฉันเผลอไปจูบน้องมันมีแต่ตายกับตาย เรื่องความหวงน้องของไอ้เฟย์เพื่อนทุกคนในกลุ่มรู้ดี และเพราะมันไม่อยากให้พรีมเจ็บไปมากกว่านี้ถึงให้ไอ้แพนชัดเจนกับเรื่องของพรีม แต่มันกลายเป็นพรีมมาพัวพันกับฉันเองเนี่ย โอ๊ย

ตายแล้ว ไอ้หมอก ตั้งสติ!