#ยัยตัวร้ายสุดที่รัก Hate to Love You [enemy to lover]

แสงไฟคริสตัลแชนเดอเลียร์สาดส่องกระจายไปทั่วห้องโถงใหญ่ของโรงแรมริเวอร์ไซด์ แกรนด์ บอลรูมที่

ประดับประดาไปด้วยดอกไม้ออร์คิดสีม่วงหายาก ราวกับยกป่าดิบชื้นจากเชียงใหม่มาวางไว้กลางกรุงเทพฯ

เสียงเครื่องเงินกระทบจานกระเบื้องดังลั่นเป็นระยะ ท่ามกลางกลุ่มนักธุรกิจหญิงชายในชุดสูทผ้าไหมมีระดับ

สุดหรูหราที่กำลังซุบซิบกันระงมเกี่ยวกับ "ที่ดินผืนทอง" แห่งย่านใจกลางเมืองที่กำลังจะถูกประมูลในค่ำคืนนี้

"เริ่มต้นที่ 500 ล้านบาท!"

เสียงก้องของนายหน้าประมูลมือหนึ่งของเมืองดังตัดผ่านความเงียบอย่างกะทันหัน หลังจอ LED ขนาดยักษ์

ด้านหลังเขาปรากฏภาพแผนที่ทำเลทองสีแดงสด พร้อมตัวเลขเรืองแสงที่กระโดดขึ้นตามจังหวะการยกป้าย

ของผู้เข้าร่วมประมูล

'พิมพ์ใจ' สาวสวยวัย 28 ปีในชุดสูททรงชายกระบอกสีดำผ้าฝ้ายผสมไหมพรม ยืนพิงผนังด้านหลังสุดของห้อง

โดยเลือกสังเกตการณ์ผ่านแว่นตาไร้กรอบที่สะท้อนแสงสีฟ้าจากจอภาพ เธอกำมือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงตัวเลขใหม่ถูกประกาศขึ้น

ภาพเหตุการณ์ในวันนั้น…วันที่พ่อของเธอต้องเซ็นยื่นฟ้องล้มละลายพร้อมน้ำตา...ก็ผุดผ่านขึ้นมาในความทรงจำ

ของเธออย่างเด่นชัด

"700 ล้าน!"

เสียงผู้หญิงทุ้มลึกที่ฟังดูคุ้นหูทำให้พิมพ์สะดุ้ง เธอเหลือบตามองไปยังเวทีด้านหน้าที่ซึ่ง 'รัญชน์' สาวสวมชุด

เดรสคัทเอวสูงสีแดงเลือดนกผ่าข้างโชว์ขาที่ยาวเรียว กำลังนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้อย่างสะดุ้งสะดิ้ง นิ้วมือประดับ

ไปด้วยแหวนเพชรเม็ดโตสะท้อนแสงวิบวับ เธอตวัดผมบอบเบย์สีเอสเปรสโซที่ร่วงเป็นลอนลงไหล่อย่าง

สง่างาม

"ผู้เสนอราคาคือคุณรัญชน์ จากกลุ่มศรีรัญชน์! ได้รับการยืนยันครับ!"

พิมพ์กัดริมฝีปากล่างจนแทบเป็นรอย กลิ่นน้ำหอมแบล็กโอปิอัมที่รัญชอบใช้ราวกับแทรกซึมผ่านเข้ามาใน

โพรงจมูกของเธอแม้ว่าจะอยู่ห่างกันเป็นสิบเมตร เธอรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พิมพ์ข้อความหาทีม

กฎหมายของบริษัทด้วยความเร็วแสง: เพิ่มวงเงินกู้ฉุกเฉินอีก 20% เดี๋ยวนี้

"900 ล้าน! จากบริษัทเทคแลนด์!"

เสียงฮือฮาดังลั่นห้องเพราะยอดประมูลเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ พิมพ์รีบชำเลืองดูนาฬิกาโรเล็กซ์สีทองที่ข้อมือ

19:45 น. อีก 15 นาทีการประมูลจะสิ้นสุดลง เธอหายใจเข้าลึกๆ ก่อนยกป้ายสีดำที่มีโลโก้บริษัท

PIM Tech สีเงินแวววาว

"1,200 ล้าน! จาก PIM Tech!"

ความเงียบงันแผ่ปกคลุมห้องประมูลเป็นวงกว้าง กล้องทุกตัวหันมาที่สาวสวยที่ยืนอยู่ตรงหลังห้องเป็นจุดเดียว

พิมพ์ยังคงยืนแบบเชิ่ดๆ เข้าสู้ ส่วนรัญชน์ค่อยๆ หมุนเก้าอี้มาหาเธอ และสบตาเธอผ่านแว่นกันแดด

มิวมิว ลินส์ สีน้ำตาลช็อกโกแลตที่แม้แต่ในห้องมืดก็ยังไม่ยอมถอดออก

"1,250 ล้าน!"

รัญพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยขณะตวัดปากกาเซฟไฟร์สีทองไปที่ใบป้าย

พิมพ์รู้สึกเหงื่อซึมตามร่องหลัง ชุดชั้นในสปันเด็กซ์รัดรูปเริ่มทำให้หายใจลำบาก แต่ภาพใบหน้าพ่อที่กำลัง

ยิ้มเศร้าในวันสุดท้ายก่อนโรงงานถูกยึดทำให้เธอกระชับป้ายที่ถือแน่นขึ้น

"1,500 ล้าน!"

คราวนี้มีเสียงโหวตฮือตามมาจากผู้ร่วมงานหลายคน รัญผลักแว่นตาไว้ผมอย่างช้าๆ ริมฝีปากที่ฉาบเคลือบ

ด้วยสีกุหลาบกำลังบานเบี้ยวเป็นรอยยิ้มเยาะ

"เล่นใหญ่จริงๆ นะคุณพิมพ์"

เสียงเธอทิ่มแทงผ่านระบบเสียงส่วนตัวที่เชื่อมกับไมโครโฟนหลัก

"แต่คุณลืมไปรึเปล่าว่า... เงินก้อนนี้เท่ากับ 70% ของมูลค่าบริษัทคุณ?"

พิมพ์รู้สึกโกรธจนแก้มแดง แต่ยังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉย เธอก้าวออกจากเงามืดมาใต้แสงสปอตไลท์

ที่สาดส่องกลางห้อง

"การลงทุนที่ถูกต้องไม่จำเป็นต้องคำนวณเป็นเปอร์เซ็นต์"

เสียงของเธอดังชัดเจนราวกับมีดโกน "เพราะฉันรู้ดีว่าควรลงทุนที่ 'คน'... ไม่ใช่ที่ดินเปล่า"

จังหวะนั้นเอง ที่โทรศัพท์ของรัญบนโต๊ะสั่นสะเทือนด้วยข้อความจากเลขาส่วนตัว: พบการโอนหุ้นด่วน

จากบัญชีลับของ PIM Tech 20% เข้าธนาคารที่สิงคโปร์

รัญกัดริมฝีปากจนเป็นรอยช้ำ ก่อนยื่นปากกาเซฟไฟร์ชี้ตรงมาที่พิมพ์อย่างไม่ปรานี

"1,600 ล้าน!"

"1,600 ล้านครั้งที่หนึ่ง... 1,600 ล้านครั้งที่สอง..."

พิมพ์หลับตาลงชั่วครู่ ภาพเด็กหญิงวัย 12 กำลังถูกเพื่อนๆ ล้ออย่างหนักจนน้ำตานองหน้าเพราะใส่ชุด

นักเรียนมัธยมปลายที่ต่อชายผ้าจากเสื้อเก่าๆ ของแม่เธอผุดขึ้นในเห็นในความคิด

"2,000 ล้าน!"

เสียงกรีดร้องของหญิงชราในห้องดังขึ้นก่อนจะเงียบกริบ พิมพ์เดินตรงไปยังเวที ทิ้งรัญที่นั่งแข็งเป็นหิน

ไว้เบื้องหลัง

"และผู้ชนะคือ PIM Tech ด้วยราคา 2,000 ล้านบาท!"

เสียงปรบมือดังกึกก้องแต่ไร้ซึ่งความยินดีกับราคาที่ปั่นกันอย่างโหดร้ายซึ่งดูไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

พิมพ์รับป้ายผู้ชนะจากนายหน้าด้วยมือที่สั่นเทา เธอหันไปสบสายตาเยือกแข็งของรัญที่กำลังจ้องเธอ

ราวกับมีดพิฆาต

"นี่ไม่ใช่เกมเด็กๆ นะคุณพิมพ์"

รัญลุกขึ้นยืน โค้งตัวเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นแบล็กโอปิอัมหอมกรุ่น

"คุณเพิ่งจุดไฟในป่าที่เต็มไปด้วยเชื้อเพลิง..."

"และคุณก็ไม่ใช่คนดับเพลิงคนแรกที่คิดจะขู่ฉัน"

พิมพ์ตอบกลับโดยไม่กะพริบตา มือขวาบีบป้ายไม้มะเกลือแน่นจนลายนิ้วมือแทบทิ่มเข้าไปในเนื้อไม้

รัญหัวเราะคิกคักขณะตวัดนิ้วชี้แตะจีบผ้าคอเสื้อของพิมพ์

"เดี๋ยวเราก็จะได้รู้... ว่าไฟของใครร้อนแรงกว่ากัน"

เมื่อเธอเดินจากไปด้วยส้นสูงสีดำที่ดังกระทบพื้นหินอ่อนเป็นจังหวะดุดัน พิมพ์จึงรู้ตัวว่าได้เผลอกลืนน้ำลาย

เฮือกใหญ่ลงคอไปสามครั้งโดยไม่รู้ตัว...