icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
5.0
ความคิดเห็น
4.8K
ชม
61
บท

‘กากี’ คือฉายาที่เขาตั้งให้ผู้หญิงมากรักอย่างหล่อน ทว่าเพียงได้สบตา ครุฑหนุ่มร้อนรักอย่างเขากลับเปลี่ยนใจลักพานางกากีทะยานสู่วิมานฉิมพลี ++++ เมื่อครุฑหนุ่มร้อนรักอย่าง ‘อินทรี’ ตัดสินใจลักพานางกากีอย่าง ‘ธนิษฐา’ ไปสู่วิมานฉิมพลี เขาจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอด้วยวิธีใด หรือต้องถอดหัวใจวางไว้เป็นเดิมพัน +++++ บรรยากาศแห่งค่ำคืนเป็นใจ ธนิษฐาปล่อยร่างกายและหัวใจให้เป็นของอินทรีอย่างสมบูรณ์ ทว่าวิมานที่โบยบินขึ้นไป กลับกลายเป็นรังครุฑบนกองเพลิง ธนิษฐากรีดร้องสุดเสียงเมื่อฝ่ามือร้อนๆ ของเขาสอดแทรกเข้าสู่บิกินีตัวจิ๋ว ดอกไม้กลีบบางถูกฝ่ามือร้อนรุกราน ‘ต้องไม่ใช่แบบนี้... ไม่ใช่... เขาต้องไม่รุนแรงกับเธอแบบนี้’ “คุณอินทรีปล่อยดาวเถอะนะคะ อย่าทำรุนแรงแบบนี้กับดาว ดาวยังไม่...” “อย่าบอกนะ ว่ายังไม่เคย ฮึ! ร้างผัวมานานมันก็อย่างนี้แหละ ธนิษฐาฟังฉันนะ ชื่อเธอน่ะไม่เหมาะกับดวงดาวหรอก แต่มันเหมาะกับนางกามากกว่า และนางกากีอย่างเธอก็สมแล้วที่ต้องเจอแบบนี้” อินทรีเข่นเครียดคำพูดประชดประชัน เพราะ ‘ธนิษฐา’ นอกจากจะแปลว่า ‘ดาวเศรษฐี’ แล้วนั้น ยังแปลว่า ‘อีกา’ อีกด้วย เหมาะแล้วสำหรับนางกากีอย่างเธอ

บทที่ 1 EP.01

“กรี๊ดดดดด...”

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดังลั่นทำให้บรรดาแขกเหรื่อที่กำลังจะเดินทางกลับและเจ้าภาพที่ยืนส่งแขกอยู่หน้างานพร้อมใจกันมองไปยังที่มาของเสียงอย่างตื่นตกใจ ก่อนที่เจ้าภาพทั้งฝ่ายหญิงและฝ่ายชายจะวิ่งตรงไปยังทิศทางซึ่งก็คือ ห้องหอที่เพิ่งส่งตัวบ่าวสาวเข้าไปได้ไม่ถึง 5 นาทีดี แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูคนจากด้านในก็เปิดออกมาเสียก่อน ใบหน้าสวยตื่นตระหนกเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาร่ำร้องเรียกหาให้คนช่วยเจ้าบ่าวของเธอ

“ช่วยด้วยค่ะ... ช่วยด้วย ช่วยเขาด้วย อย่าให้เขาเป็นอะไรไปนะ ช่วยด้วย... ฮือ...”

ร่างงามระหงในชุดเจ้าสาวสีขาวดูบอบบางน่าทะนุถนอมทรุดลงแทบพื้นพลางสั่นสะอื้น เพราะเธอไร้เรี่ยวแรงใดๆ ที่จะพยุงร่างกายให้ลุกขึ้นได้อีกแล้ว ดวงตาฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาได้แต่มองบรรดาญาติของฝ่ายชายและเจ้าหน้าที่ของโรงแรมที่ต่างพยายามช่วยปฐมพยาบาลเจ้าบ่าวหมาดๆ ของเธออย่างต่อเนื่อง

ความโกลาหลเกิดขึ้นรอบตัว ทว่าไม่ว่าในห้องหอรอรักที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามนี้จะมากมายไปด้วยผู้คนเข้าออก ทั้งญาติของเจ้าบ่าวที่เดินไปมา ทั้งเจ้าหน้าที่ของรถบริการฉุกเฉินที่รีบเร่งเข้ามาพร้อมอุปกรณ์กู้ชีพอย่างเร่งด่วน แต่เธอกลับไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว ในหัวสมองมีเพียงเสียงหวีดหวิวแปลกๆ ปะปนมากับเสียงกรีดร้องในโชคชะตาของใครบางคน ก่อนที่แสงไฟสว่างเจิดจ้าจะค่อยๆ หรี่แสงและมืดดับลง

แค่ไม่ถึง 24 ชั่วโมง บรรยากาศความสุขอบอวลไปด้วยความหวานของงานวิวาห์ก็กลับกลายเป็นความทุกข์ระทม ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ถูกผลัดเปลี่ยนเป็นชุดเดรสลูกไม้สีดำยาวคลุมเข่า ‘ธนิษฐา’ มองตรงไปยังโลงศพสีขาวประดับลวดลายเทพพนมและตัวหงส์สีทองขนาบซ้ายขวา อีกทั้งยังประดับประดารอบด้านด้วยดอกไม้สีขาวหลากชนิดเสมือนประหนึ่งว่าผู้ที่หลับใหลอยู่ด้านในของโลงนั้นกำลังนอนอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ที่งดงามแห่งนี้

และเธอคงจะมองเห็นโลกสวยงามมากกว่านี้หากว่าคนที่นอนอยู่ด้านในนั้นจะไม่ใช่ ‘ทวิช’ เจ้าบ่าวหมาดๆ ของเธอ ที่เกิดอาการหัวใจล้มเหลวฉับพลันทั้งที่เพิ่งส่งตัวเข้าหอได้ไม่ทันถึง 5 นาทีด้วยซ้ำไป

ดวงตาสวยหวานที่ฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตามองเลยไปที่รูปภาพขนาดใหญ่ เขายังคงมองตรงมายังเธอด้วยรอยยิ้มเหมือนในทุกๆ ครั้งที่ได้พบ เธออาจไม่มีทางเลือกในชีวิตได้มากนัก เพราะความจำเป็นในครอบครัวและเหตุผลของบุพการีที่เธอปฏิเสธไม่ได้ ทำให้เธอแต่งงานกับใครก็ได้ที่พร้อมจะรับในเงื่อนไข แต่เธอก็ไม่เคยอยากให้ใครต้องตายจากไป เมื่อแต่งงานแล้วเธอก็อยากเป็นภรรยาที่ดีของเขาเหล่านั้น ไม่ได้อยากเป็นม่ายทั้งที่ยังไม่ข้ามวัน

“แกมาทำไม๊! อีคนกินผัว ฮือ... ลูกฉันไม่น่าซวยมาเจอแกเล๊ย! อีกากี อีผู้หญิงกินผัว อีผู้หญิง 3 ผัว ฮือ... ออกไปเลยนะ ออกไปจากงานลูกฉัน และอย่าเอาหน้าของแกมาให้พวกฉันเห็นอีก อีเสนียด อีจัญไร ไป๊! ใครมาเอาอีนี่ไปโยนทิ้งที เอาออกไป๊! ออกไป๊!”

ธนิษฐาสะดุ้งตกใจลุกขึ้นในทันที ขนาดว่าเธอเลือกที่จะมานั่งหลบมุมอยู่ตรงนี้เพราะไม่อยากให้ญาติทางฝ่ายเขาเห็นแต่ก็ยังหลบไม่พ้น เธอแค่อยากจะมากราบศพเขา อยากมาแสดงความเห็นใจต่อกันเป็นครั้งสุดท้าย แม้ว่าทั้งแม่และยายจะเตือนแล้วว่าอย่ามาก็ตาม เพราะคงไม่วายที่เธอจะต้องเจอสภาพแบบนี้ เพราะนี่มันครั้งที่ 3 แล้วสินะ เหตุการณ์ซ้ำๆ ที่เธอต้องผ่านไปให้ได้

“หนูขอโทษค่ะ หนูแค่อยากมากราบพี่วิชเขาเป็นครั้งสุดท้าย คุณแม่คะ หนูไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้”

ธนิษฐาพนมมือไหว้ขอโทษมารดาของทวิช ก่อนจะก้มหน้าซ่อนหยาดน้ำตาเพราะความแค้นเคืองจากดวงตาหญิงสูงวัยนั้น คือ เธอเป็นฆาตกรที่ฆ่าลูกชาย

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ถ้าฉันรู้มาก่อนว่าแกมันคนกินผัว ฉันจะไม่ยอมให้ตาวิชไปแต่งงานกับแกแน่ ออกไปจากงานลูกฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าแกไม่ไปฉันจะเรียกตำรวจมาลากคอแก ออกไป! อีฆาตกร! แกฆ่าลูกฉัน อีกากี อีคนกินผัว ออกไป! ออกไป๊! เอิ๊ก...”

ธนิษฐาผวาจะเข้าไปประคองแม่ของทวิชที่ด่าว่าเธอจนเป็นลม แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจพร้อมรีบออกมาโดยเร็วเพราะบรรดาพี่ป้าน้าอาของทวิชที่เข้ามาร่วมสมทบด่า ทำท่าว่าจะลงไม้ลงมือกับเธอ ถ้าเธอยังไม่ออกไปจากงานตามคำไล่

“หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ หนูไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ หนูขอโทษ”

แม้ใบหน้าจะนองไปด้วยน้ำตาและหัวใจก็อ่อนล้าเสียจนไม่อยากจะสู้หน้าใครในขณะนี้ แต่ก็ต้องพยายามพาตัวเองเดินฝ่าฝูงชนที่มองเธอราวกับเป็นตัวประหลาด อีกทั้งเสียงด่าทอก็ยังลอยลมมาให้ได้ยินตลอดทางมาจนถึงลานจอดรถด้านนอก

ธนิษฐาก้าวขึ้นไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในรถ ดวงตาสวยหวานเอ่อช้ำไปด้วยหยาดน้ำตายังคงไหลอาบไม่ขาดสาย เธอยังคงมองตรงไปยังศาลาที่เห็นแสงไฟอยู่ไกลๆ นั่น เธอไม่โกรธแม่และญาติๆ ของเขาเลยสักนิดเพราะ ‘น้ำตา’ ของเธอไม่มีค่าอะไรเลยเมื่อเทียบกับหยาดน้ำตาของพ่อแม่และญาติพี่น้องของเขาเหล่านั้น ของผู้ชายที่เธอเคยแต่งงานด้วยทุกคน

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

หนังสืออื่นๆ ของ ชนิตร์นันท์

ข้อมูลเพิ่มเติม
บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ