icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
หวามรักเจ้าพ่อคาสิโน

หวามรักเจ้าพ่อคาสิโน

วรนิษฐา / Miss sexy

4.9
ความคิดเห็น
97.5K
ชม
50
บท

เพราะคำว่า ‘หนี้’ ทำให้ชีวิตของนิลยาพลิกผัน คำๆ นี้มันร้ายแรงถึงขั้นทำให้ครอบครัวเธอแตกแยก แถมเธอยังถูกพี่ชายต่างพ่อ มอมยาแล้วนำมาขายราวกับสินค้าไร้ราคา ++++++++++++++ “อยากได้เงินมากขนาดนั้นเลยหรือไง” “ใช่...ฉันอยากได้เงิน เพราะเงินมันทำให้ฉันไปจากที่นี่ได้” เพราะโกรธที่ราเชนทำกับเธอย่างไม่มีเหตุผล ทำให้นิลยาตอบกลับมาด้วยอารมณ์ ทั้งๆ ที่พึ่งขอบคุณในใจไปหยกๆ ที่เขาเข้าไปช่วยให้รอดพ้นจากไพรวัลย์ “ถ้างั้นฉันจะให้เธอเอง” เอ่ยจบ ราเชนก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน จากนั้นก็เปิดลิ้นชักออกแล้วคว้าเงินปึกใหญ่หลายปึกมาถือไว้ เสร็จก็เดินกลับหานิลยาพร้อมโยนเงินปึกแรกให้เธอ “หนึ่งแสนสำหรับเสื้อตัวนั้น ถอดออกสิ” ประโยคที่ได้ยินจากราเชน ทำให้นิลยาหน้าชาอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าที่ผ่านมาเธอมองผู้ชายตรงหน้าผิดไป เขาคงเหมือนผู้ชายเลวๆ คนอื่น ที่คิดว่าเงินซื้อได้ทุกอย่าง นิลยาจ้องมองราเชนด้วยแววตาผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แววตานั้นทำให้ราเชนชะงักไปนิดหน่อยและรู้สึกผิดที่ทำเช่นนี้ แต่เพราะอยากสอนให้เธอรู้ว่าโลกใบนี้ไม่ได้สวยงามไปเสียหมด ราเชนก็จำต้องใจร้าย “แล้วนี่ก็อีกหนึ่งแสนสำหรับกระโปรงตัวนั้นของตัวเธอ อยากได้เงินมากไม่ใช่เหรอ ถ้าใช่ก็รีบถอดเสื้อกับประโปรงออกมาแลก” นิลยาไม่เอ่ยอะไร แต่ทว่าเธอกลับทำตามที่ราเชนบอก ด้วยการถอดเสื้อและกระโปรงออกทันที ราเชนมองเห็นความกลัวจากแววตาของนิลยาได้ รวมถึงร่างกายบอบบางที่กำลังสั่นเทานั่นก็ด้วย แต่เขากลับมองเธอด้วยความเฉยชา กระทั่งนิลยาถอดเสื้อและกระโปรงพ้นไปจากตัว เรือนร่างกึ่งเปลือยของนิลยานั้นชวนมองไม่น้อย แต่ราเชนก็จำต้องใจแข็ง “สองแสนสำหรับบราเซียกับบิกินี่” เอ่ยจบราเชนก็โยนเงินลงไปบนโต๊ะตรงหน้านิลยา เธอยืนกำหมัดเล็กๆ ของตัวเองไว้แน่น พร้อมพยายามหยุดน้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อออกมา นิลยากัดฟันไว้แน่น จากนั้นก็ปลดสายบราเซียออกจากหัวไหล่ข้างซ้ายก่อนตามด้วยข้างขวา แต่จังหวะที่เธอเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อปลดตะขอ ราเชนกลับทนดูไม่ไหวเสียเอง “หยุด พอแค่นั้นแหละ” “แต่ฉันอยากได้เงินเพิ่ม ส่วนคุณก็พร้อมจะจ่ายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” นิลยาเอ่ยถามเสียงสั่นพร้อมจ้องมองราเชนอย่างถือดี ชายหนุ่มก้าวเพียงหนึ่งก้าวก็เข้ามาประชิดตัวนิลยาได้แล้ว ก่อนจะโยนเงินทั้งหมดในมือลงไปบนโซฟา แล้วล็อคใบหน้าของเธอไว้ด้วยมือหนาทั้งสองข้าง จากนั้นก็บดขยี้จูบหนักๆ ลงไปบนริมฝีปากอิ่มของเธออย่างจาบจ้วง

บทที่ 1 หนสุดท้าย

เพล้ง!

เสียงแก้วหรืออะไรสักอย่างที่หล่นแตกในบ้านดังมาเข้าหู นั่นทำให้นิลยาที่พึ่งกลับจากทำงานถึงกับตกใจ ก่อนจะรีบรุดเข้าไปภายในบ้านด้วยท่าทางรีบร้อน เพราะกลัวจะเกิดเหตุร้ายกับคนในครอบครัว

และก็จริงอย่างที่เธอคิด เพราะทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เธอก็เห็นภาณุ พี่ชายต่างพ่อกำลังเงื้อมือขึ้นสูงหมายจะทำร้ายแม่ของเธอ ที่เวลานี้นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายด้วยอาการตัวสั่น นั่นทำให้นิลยารีบตะโกนห้ามขึ้นทันที

“พี่ณุจะทำอะไร” เอ่ยเสร็จ ก็เข้าไปกระชากตัวภาณุให้ออกห่างจากแม่ของเธอสุดแรง จนร่างหนาๆ ของพี่ชายต่างพ่อเซถลาออกมาได้ไกลพอสมควร

“ไม่ได้จะทำอะไร” ภาณุไหวไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ด้วยความที่ทั้งคู่อายุห่างกันถึงสี่ปี ภาณุจึงได้สิทธิ์ความเป็นพี่ไปครอง แต่ความคิดบางอย่างกลับสวนทางกับอายุ

“แต่ฝ้ายเห็นว่าพี่ณุกำลังจะทำร้ายแม่นะ” สีหน้าของนิลยานั้นบึ้งตึง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ภาณุจะทำร้ายแม่ของเธอ ครั้งก่อนก็คาดโทษไว้ แต่สุดท้ายก็ทำอีก

แม้จะเรียกภาณุว่าพี่ แต่ลึกๆ นิลยาก็ไม่ได้เคารพชายตรงหน้าสักเท่าไหร่ นั่นเพราะภาณุหาเรื่องให้เธอรวมถึงทุกๆ คนในบ้าน เดือดเนื้อร้อนใจไม่ได้หยุด ไม่เว้นแม้แต่อาทิตย์ พ่อแท้ๆ ของภาณุเอง

“กำลังจะทำไม่ได้หมายความว่าทำ”

“พี่ณุ” คำพูดไม่ยอมรับผิด ชนิดเถจนสีข้างถลอกของภาณุยิ่งทำให้นิลยาไม่พอใจ ภาพที่เห็นไม่ได้ทำให้ชมเดือนสบายใจนัก จึงเอ่ยถามลูกสาวขึ้น

“พอเถอะฝ้าย”

“แม่ก็ยอมพี่ณุซะแบบนี้ ถึงได้ใจไม่เลิกรา”

“นี่แกว่าพี่หรือฝ้าย” ภาณุเดือดทันทีที่ได้ยินคำพูดของนิลยา

“ใช่...เพราะพี่โตเป็นควายขนาดนี้แล้ว ยังแบมือของเงินแม่เป็นเด็กอยู่ได้ งานการไม่คิดจะไปทำบ้างหรือไง” ในที่สุดความอดทนของนิลยาก็มาถึงขีดสุด

“นี่แก...” เพราะถูกด่าชนิดแทงใจดำ ภาณุถึงกับเลือดขึ้นหน้า ชมเดือนจึงต้องเข้ามาขวางคนทั้งคู่ไว้ ทั้งๆ ที่ในใจนั้นรู้สึกเหนื่อยเต็มทน

“พอๆ ทั้งคู่นั่นแหละ”

“ถ้าอยากให้พอก็เอาเงินมาสิ ผมจะได้ไป”

“แม่บอกไปกี่หนแล้วว่าไม่มีให้” ชมเดือนปฏิเสธคำขออีกครั้ง ต่อให้มีเธอก็คงให้ภาณุไม่ได้จริงๆ เพราะต้องเก็บไว้ใช้ที่บ้าน

“งั้นฝ้าย เอาเงินมาให้พี่” เมื่อชมเดือนไม่มี ภาณุก็เบนเข็มมาที่นิลยาน้องสาว แถมยังแบมือขอกันอย่างหน้าด้านๆ

“ให้อะไรอีก ทั้งๆ ที่อาทิตย์ก่อนพี่ก็เอาไปแล้ว”

“หมดแล้ว”

“หมดในบ่อนอีกนะสิ” นิลยายิ้มเหยียดออกมา เธอก็เป็นแค่พนักงานออฟฟิศ ทำงานกินเงินเดือนหลักหมื่นเต้นๆ ไม่ได้เป็นระดับ ซีอีโอร้อยล้านพันล้าน ถึงจะได้มีเงินให้คนอื่นถลุงเล่นบ่อยๆ

“เออ”

“ณุ...ไหนสัญญากับแม่ว่าจะหยุด ไม่เล่นการพนันอีก” ชมเดือนเอ่ยขึ้น แต่คนอย่างภาณุลิ้นสองแฉก ก็แถไปได้เรื่อยๆ

“หนสุดท้ายแล้วนะแม่”

“หนสุดท้ายมากี่ครั้งแล้วละ” ประโยคนี้ดังมาจากนิลยาที่เอ่ยสวนขึ้น นั่นเพราะเธอเอือมระอาต่อภาณุอย่างที่สุดแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าพ่อเลี้ยงหรือพ่อแท้ๆ ของภาณุดีกับแม่รวมถึงเธอมากละก็ เธอตัดขาดไปนานแล้ว ไม่เอาความทุกข์คนอื่นมาใส่ตัวเองอยู่แบบนี้หรอก

“สรุปมีไหมเงิน...หา” เสียงตะคอกของภาณุดังขึ้น เขามองหน้าชมเดือนและนิลยาด้วยแววตาที่แสดงออกว่าไม่พอใจ

“ไม่มี” นิลยาเอ่ยตอบนิ่งๆ พร้อมสบตาภาณุไปด้วย

“ไม่มีใช่ไหม...ได้ ไม่มีก็ไม่มี” เอ่ยจบภาณุก็เดินตรงไปยังโทรทัศน์ขนาดห้าสิบกว่านิ้ว ที่นิลยาซื้อเข้าบ้านมาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน

“พี่ณุจะทำอะไร นั่นทีวีที่ฝ้ายซื้อมาให้แม่กับลุงคมนะ” นิลยาร้องห้าม แต่ทว่าเวลานี้ภาณุกลับไม่ได้สนใจเสียงห้ามของน้องสาวต่างพ่อเลยแม้แต่น้อยนิด

ภาณุที่กำลังโกรธจัดเพราะมาขอเงินแล้วไม่ได้สักบาท กำลังจัดการถอดปลั๊กทุกอย่างออกจากโทรทัศน์ที่ขนาดใหญ่กว่าตัวเองจนหมด จากนั้นก็อุ้มขึ้นมาด้วยท่าทางทุลักทุเลแล้วเดินตรงออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว

นิลยาอยากเข้าไปห้าม เพราะนั่นคือสมบัติที่เธอซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง แต่กลับถูกผู้เป็นแม่ห้ามไว้ และเมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านก็พบแต่ความเสียหายจากภาณุ ที่คงอาละวาดเพราะไม่ได้เงินอีกตามเคย

“เราไปอยู่ที่อื่นกันดีไหมแม่”

“ที่ไหนละฝ้าย”

“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่ ฝ้ายไม่อยากอยู่กับพี่ณุ” ฟังแบบนี้แล้วชมเดือนก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ เธอนั้นเข้าใจความรู้สึกของนิลยาลูกสาวเป็นอย่างดี แต่ก็ทอดทิ้งอาทิตย์ผู้เป็นสามีไม่ได้จริงๆ

“แล้วลุงคมละลูก”

“แม่เลิกห่วงคนอื่นได้แล้ว”

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

หนังสืออื่นๆ ของ วรนิษฐา / Miss sexy

ข้อมูลเพิ่มเติม
บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ