เจ้าสาวแสน(รัก)ชัง

“ฉันให้เวลาเธอตัดสินใจสิบนาที” น้ำเสียงนั้นช่างฟังดูเย็นชาและสีหน้าของคนบอกก็เฉยเมยเมินหมาง พรลดา ถอนใจเบาๆ อย่างกลัดกลุ้ม แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นใดเลยจริงๆ น่ะหรือ...

“ฉันจะไปรอข้างนอก” ราเมศ ธนารักษ์ สจ๊วด ชายหนุ่มผู้สูงส่ง หล่อเหลา ร่ำรวยเพียบพร้อม เขาเสมือนเจ้าชายผู้สูงส่งที่เธอไม่มีวันเอื้อมถึง แต่ตอนนี้เธอกำลังจะมีโอกาสที่จะได้เป็นเจ้าสาวของเขา...

หากมันเกิดจากความรักก็คงดีไม่น้อย แต่นี่มันไม่ใช่ แล้วเธอจะทำอย่างไรดี... พรลดาครุ่นคิดเธอก็เลือกแล้วในใจว่าจะตัดสินใจเลือกทางไหน แต่เมื่อเห็นแววตาเย็นชาของเขาแล้วทำให้เธอคิดหนักไม่น้อย

“หนูลดาจ๊ะ..” คุณแพรทิพย์ แม่ของ พิมพ์พลอย เพื่อนรักของเธอเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าหมองเศร้า

“ลดาตัดสินใจแล้วค่ะคุณแม่..” หญิงสาวหยุดพูดแล้วสูดหายใจลึกๆ

“บอกช่างมาแต่งตัวลดาได้เลยค่ะ”

“หนูลดา..” คุณแพรทิพย์น้ำตาไหลพรากเลยทีเดียว

“ขอบใจมากนะลูก ขอบใจจริงๆ”

“ไม่เป็นไรค่ะ.. ลดาตัดสินใจแล้ว..”

“แม่ไม่รู้จะตอบแทนหนูยังไง แต่แม่ก็ขอบใจและขอให้พ่อรามรักหนูลดาของแม่จริงๆ” นางบอกด้วยความจริงใจ สายตาของคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนดูออกว่าหญิงสาวตรงหน้าคิดอย่างไรกับ เจ้าบ่าวของลูกสาว ตน

“มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ..”

พรลดายิ้มบางๆ แต่แววตาช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน คุณแพรทิพย์ลูบศีรษะเธอเบาๆ อย่างรักใคร่เธอไม่ต่างจากพิมพ์พลอยลูกสาวของตน นางเห็นพรลดามานานและรู้นิสัยใจคอหญิงสาวสตรงหน้าดีและนางก็รู้ว่าพรลดารู้สึกอย่างไรกับราเมศ และนางก็ได้แต่หวังว่าความผิดพลาดครั้งนี้จะนำมาซึ่งความสุขและทำให้ชีวิตของพรลดาได้พบกับความรักอันสวยงาม

“แม่เอาใจช่วยนะ.. เอาล่ะเดี๋ยวแม่เรียกช่างมาแต่งตัวให้..” คุณแพรทิพย์บอกแล้วเดินออกไปจากห้อง พรลดาถอนใจเบาๆ อย่างปลงตก

แม้มันจะเป็นเพียงการแต่งงานในนาม แต่เธอก็ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองรักนี่นา จะเสียใจทำไมล่ะลดา..

หญิงสาวบอกตัวเองด้วยความขมขื่นแล้วรอสวมชุดเจ้าสาวด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดลึกๆ

พรลดานั่งเงียบมาตลอดทางที่กลับบ้าน ในขณะที่คนนั่งข้างๆ เองก็ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ตอนนี้เธอไม่ใช่ นางสาวพรลดา คนเดิมแล้ว แต่เธอคือ นางพรลดา ธนารักษ์ สจ๊วด ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ของ ราเมศ ธนารักษ์ สจ๊วด ชายหนุ่มที่เคยอยู่แต่ในฝันของเธอแต่ตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอ และนั่งอยู่ข้างๆ นี่เอง

หญิงสาวถอนใจเบาๆ เมื่อรถจอดหน้าบ้านหลังเล็กที่เก่าและทรุดโทรมลงกว่าเดิมเล็กน้อย เธอมีโครงการจะซ่อมแซมบ้าน แต่ตอนนี้เธอคงไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้วแต่ก็คงแค่ชั่วคราว..

“ขอลดาเก็บของสักครู่นะคะ”

“ตามสบาย” เขาบอกสั้นๆ

“ขอบคุณค่ะ..” พรลดาเอ่ยเสียงแผ่วไม่มองหน้าเขาแล้วเปิดประตูไม้เก่าๆ เข้าไปในบ้าน

บ้านของเธอเป็นบ้านชั้นเดียวยกพื้นสูงเล็กน้อย มีพื้นที่ในบ้านพอได้ปลูกผักทำสวนเพื่อกินเองและใช้ทำอาหารไปขายที่ตลาด เมื่อก่อนเธออยู่กับยายสองคน แต่ยายของเธอเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน

ยายพร มีอาชีพขายกับข้าวและเลี้ยงดูเธอมาเพียงลำพังตั้งแต่ห้าขวบเนื่องจากพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ขณะเดินทางไปทำงาน เธออยู่กับยายมมาตลอดและเรียนรู้การทำอาหารหวานคาวทุกชนิดจากยาย เธอเก็บหอมรอมริบจนสามารถเปิดร้านขายอาหารเล็กๆ ในตลาดได้ ร้านข้าวราดแกงที่เธอแสนจะภูมิใจกับมันซึ่งเป็นห้องแถวชั้นเดียวแต่สะอาดสะอ้าน

กิจการเล็กๆ ที่เธอกับยายภาคภูมิใจและรักมันมากเพราะมันคืออาชีพที่สร้างรายได้ทำให้เธอมีโอกาสได้เรียนจนจบปริญญาตรีในสาขาที่ตัวเองถนัดและชอบ ทุกๆ เช้ายายหลานจะพากันไปซื้อของทำอาหารขาย ข้าวราดแกงจานละ 30 ถึง 40 บาท ที่ทั้งถูก อร่อย และสะอาดสะอ้าน ทำให้เธอพอมีพอกินและมีเงินพอเลี้ยงดูตัวเองและส่งเสียตัวเองเรียนอย่างไม่ลำบากมากนัก อีกทั้งครูอาจารย์ก็เอ็นดูและช่วยเหลือเธออย่างมีเมตตา แม้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นภรรยานักธุรกิจที่ร่ำรวยมหาศาลก็ตาม เธอจะไม่ยอมทำตัวไร้ค่าเด็ดขาดและจะไม่ละทิ้งอาชีพของตน ตอนนี้แค่อาจจะหยุดกิจการสักพักแล้วเธอจะหาเวลามาเปิดร้าน พรลดาบอกตัวเองอยางนั้น

แม้วันนี้ไม่มียายพรแต่ทุกสิ่งที่ยายสอนเธอจดจำมันได้เสมอ แม้ยายจะไม่ได้อยู่ดูวันที่เธอเป็นฝั่งเป็นฝาก็ตาม แต่พรลดาก็ระลึกถึงยายตลอด

“หนูลดา..” เสียงเรียกของเพื่อนบ้านที่ยืนกวักมืออยู่ไวๆ พรลดาจึงเดินไปหา ป้าเพ็ญ เพื่อนบ้านคนสนิทที่รู้จักกันมานานตั้งแต่จำความได้

“ค่ะป้าเพ็ญ”

“หายไปไหนมาต้องหลายวัน พ่อพฤกษ์เขาถามหาทุกวันเลย”