สาวใช้กับเจ้านายหื่น

ตอน วันแรก

"คุณป้าเป็นยังไงบ้างนะ" เจนนิสยืนบ่นอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่

ติ๊งต่อง! ๆ เธอกดออดหน้าบ้านและยืนแบกเป้ใบใหญ่

เนื่องจากคุณป้าของเจนนิสส่งเสียเธอเข้าเรียนในโรงเรียนประจำตั้งแต่เด็กเพราะว่าเธอกำพร้าพ่อกำพร้าแม่

มาวันนี้ป้าของเธอป่วยจนต้องนอนติดเตียง เจนนิสจึงต้องกลับมาช่วยดูแลและรับตำแหน่งแม่บ้านแทนชั่วคราว

เจนนิสเป็นสาวน้อยที่สวยเอาเรื่อง เธอมีผิวสีน้ำผึ้ง ใบหน้าสวยแบบอินเตอร์ตาโตจมูกเชิ่ดโด่ง หุ่นเธอผอมเพรียวขายาวและมีตูดที่งอนใหญ่ แถมยังมีหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัวจนเป็นจุดเด่นที่ทำให้ใครๆต้องมอง

"เห้อ อุส่าห์เรียนจบแล้วเเท้ๆเลย แทนที่เราจะได้ทำงานแล้วพาคุณป้าไปอยู่ด้วย"

"แทนที่ฉันจะได้ทำงานแล้วให้ป้าเลิกทำงานมาอยู่กับฉัน ทำไมนะสวรรค์"

เจนนิสยืนบ่นขณะที่รอคนมาเปิดประตูคฤหาสน์ให้

แอ๊ดดดด! ประตูบ้านขนาดใหญ่สีทองวาววับค่อยๆเปิดออก

"มาทำงานเหรอ" หนุ่มผิวสีแทนตัวล่ำใหญ่เดินออกมาทักทาย เขาใส่หมวกแบบมีปีกใบใหญ่จนมองไม่เห็นหน้า และใส่เสื้อแขนยาวขายาวราวกับคนสวน

"ค่ะ หนูเป็นหลานป้าแม่บ้านชื่อเจนนิส หนูมาทำงานแทนเธอและอยู่ดูแลเธอค่ะ" เจนนิสยิ้มและตอบอย่างใสซื่อ

"เข้ามาสิ" หนุ่มผิวแทนบอก

ตุบ! ๆ ๆ สาวน้อยเดินตามหลังเขาต้อยๆ

"เอากระเป๋ามา" หนุ่มตัวล่ำใหญ่บอก

"นี่ค่ะลุง" เจนนิสยื่นกระเป๋าผ้าใบใหญ่ให้เขาไปสะพายและเธอก็เดินตามตูดเขา

ฮิ! ๆ สวยจัง! เจนนิสมองไปรอบๆบ้านและยิ้มอย่างตื่นตาเมื่อเห็นสนามหญ้าเขียวขจีและสวนดอกไม้รอบๆ

บ้านหลังนี้ใหญ่มาก แค่ทางเข้าไปถึงตัวบ้านยังต้องเดินเกือบหนึ่งกิโล ด้านหน้าทั้งหมดเป็นสนามหญ้าและสวนดอกไม้ขนาดใหญ่

"ลุงคะ ป้าหนูเป็นยังไงบ้างคะ" เจนนิสวิ่งตามชายร่างใหญ่กำยำเหมือนนักรบและถามเขา

"ก็อาการเบาหวาน นอนพักรักษาตัวซักสองสามเดือนคงหายเพราะที่นี่มีหมอดี" หนุ่มผิวแทนตอบ

"อั๊ยยะ ที่ที่มีหมอประจำบ้านเลย เจ้าของเค้ารวยแค่ไหนกันนะ บ้าชะมัดฮิ! ๆ "

เจนนิสวิ่งตามหนุ่มใหญ่ต้อยๆเพราะว่าเขาเดินเร็ว

"ถึงละ ห้องในสุดนะห้องหัวหน้าแม่บ้านป้าของเธอน่ะ พักก่อนแล้วตอนสี่โมงเย็นค่อยมาประชุมที่ห้องโถงหน้าบ้าน" หนุ่มใหญ่บอกและยื่นกระเป๋าให้เจนนิส

"ขอบคุณนะคะลุง เอ่อลุงชื่ออะไรคะ" เจนนิสรับกระเป๋ามาแล้วเงยหน้าถามหนุ่มตัวสูงล่ำใหญ่

"พสุธา" เขาตอบแล้วเดินหายไป

ก๊อก! ๆ ๆ ๆ "คุณป้าคะ" เจนนิสเดินมาห้องพักแม่บ้านที่เรียงรายกันอยู่ตรงชั้นหนึ่งด้านหลังบ้านในสุด

"เข้ามาเลย" เสียงอ่อนๆของคุณป้าดังแว่วมาราวกับคนไม่มีแรง

แอ๊ดดด! เจนนิสเปิดกระตูแล้ววิ่งปรี่เข้ามานั่งบนเตียงที่คุณป้านอนเสียบสายน้ำเกลืออยู่

ฮือ! ๆ ๆ ๆ "คุณป้าเป็นอะไรมากไหม เจ็บไหมคะ หนูมาดูแลแล้วนะ ฮือ! ๆ ๆ " เจนนิสนั่งฟุบกอดเอวเอาหน้าซุกอกคุณป้าและร้องไห้

เธอคิดถึงคุณป้ามากเพราะเธออยู่โรงเรียนประจำตั้งแต่เด็กปีๆนึงจะเจอคุณป้าแค่ครั้งเดียว

แถมครั้งที่แล้วที่ป้าไปเยี่ยมเธอยังแข็งแรงดี มาวันนี้ป้าตัวบวมและใส่สายน้ำเกลือเธอเลยใจหาย

ฟุ่บ! ๆ ๆ ๆ ป้าเอามืออีกข้างลูบหัวเจนนิสเบาๆ

"ไม่เป็นอะไรแล้วลูก ป้าแค่เบาหวานกำเริบ มีอาการโรคหัวใจนิดหน่อย" ป้าปลอบสาวน้อยและกอดเธอไว้ด้วยแขนข้างเดียว

"ฮือ! ๆ ๆ หนูรักคุณป้านะคะ รักเหมือนพ่อเหมือนแม่เลย ถ้าป้าหายหนูจะเอาวุฒิป.ตรีไปสมัครงานแล้วพาคุณป้าลาออกไปอยู่ด้วยนะคะ" เจนนิสร้องไปบอกความในใจไปด้วย

"อือ! ๆ เอาตรงนี้ให้ดีก่อน หนูต้องทำหน้าที่หัวหน้าแม่บ้านแทนป้า คุณท่านมีบุญคุณกับเรา เงินที่ป้าส่งเสียหนูจนเรียนจบก็เงินคุณท่านทั้งนั้น" ป้าบอกและลูบผมเจนนิส

"ค่ะ หนูจะทำหน้าที่แทนป้าให้ดีที่สุดจนคุณป้าหายนะคะ" เจนนิสบอกและลุกนั่งเช็ดน้ำตา

"ดูสิ โตเป็นสาวแล้วสวยมากๆเลย ฮิ! ๆ ๆ " คุณป้ายิ้มออกและสีหน้าดีขึ้นทันที่เมื่อเจนนิสมาหา

ทั้งคู่นั่งคุยกันอย่างมีความสุขอยู่นานสองนานเพื่อให้หายคิดถึงกัน

เจนนิสวิ่งเข้าครัวที่อยู่ใกล้ๆห้องพักแม่บ้านแล้วทำโจ๊กมาป้อนให้คุณป้ากิน แล้วเธอก็ปูผ้านอนข้างล่างเตียงคุยกับคุณป้าจนหลับไป

"เจนนิส ๆ สี่โมงแล้ว หนูต้องไปประชุมแม่บ้าน" ป้าเรียก

ฮ้าวววว! ค่ะ ๆ เจนนิสหาววอดๆและลุกนั่งขยี้ตา

"แล้วหนูจะกลับมาหานะคะ" เจนนิสยิ้มและก้มจุบหน้าฝากคุณป้าหนึ่งที

จุ๊บ!

ตุบ! ๆ ๆ ๆ เธอวิ่งกระโปรงปลิวออกไปห้องโถงหน้าบ้านปล่อยให้คุณป้านอนยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความปลาบปลื้มในตัวหลานสาวที่แสนดี

เจนนิสวิ่งมาถึงหน้าบ้านที่เป็นห้องโถงขนาดใหญ่มีโคมไฟหรูหราสีทองห้อยลงมาระยิบระยับ

โอ๊ย! "ขอโทษค่ะหนูมาสายใช่ไหม" เจนนิสวิ่งมายืนเข้าแถวหน้ากระดานรวมกับคนรับใช้ คนสวนและคนขับรถที่ยืนเรียงแถวยาวนับสิบกว่าคน

เธอมองไปข้างหน้าเห็นคนอยู่ห้าคน คนนึงคือคุณท่านเจ้าของบ้านเขาแก่มากแล้วนั่งบนรถเข็น

มีอีกสี่คนยืนเรียงกันเป็นผู้ชายทั้งหมด แต่ละคนอายุไล่ๆกันตั้งแต่สามสิบลงมา ทุกคนตัวสูงหน้าตาหล่อเหลาคนละแบบและดูเป็นผู้ดีมีสง่าราศีทุกคน

"เอาละ วันนี้ขอแนะนำตัวหัวหน้าแม่บ้านคนใหม่นะ ออกมายืนข้างหน้าสิ" คุณท่านที่นั่งรถเข็นพูดเสียงแหบ

ตุบ! ๆ ๆ แฮร่! ๆ ๆ เจนนิสวิ่งมายืนเด๋อๆด๋าๆอยู่หน้าคุณท่านและยิ้มแปล้

"สวัสดีค่ะ! ๆ ๆ ๆ หนูชื่อเจนนิสค่ะ" เจนนิสมองกลับมายกมือไหว้เพื่อนๆคนใช้และหันมาไหว้คุณท่านกับหนุ่มหล่อทั้งสี่

หิ! ๆ ๆ ๆ พวกเขาหัวเราะในความบ๊องแบ๊วของเจนนิสกันใหญ่

บ้านนี้เป็นตระกูลผู้ดีที่ร่ำรวยมีสมบัติมหาศาลจนลูกๆไม่ต้องทำงานก็สุขสบายไปตลอดชีวิต ดังนั้นอาชีพที่เหล่าลูกชายทั้งสี่คนทำจึงเป็นเพียงแค่งานอดิเรกเท่านั้น ไม่ได้ทำเพื่อหาเงินหาทองอะไร

"นี่ลูกชายของฉันนะรู้จักไว้ก่อน" คุณท่านบอกและชี้นิ้ว

"อัคคี! คนสุดท้อง" คุณท่านชี้มาที่คนผิวขาวหน้าตาดี เขาตัวล่ำสันหุ่นนักกีฬา เขาดูหยิ่งๆแต่หล่อเวอร์หุ่นเท่ห์ระเบิด เขาเป็นนักกีฬาหลายชนิดที่ดูแข็งแรงมาก

"คนที่สามชื่อนาวา" คุณท่านชี้หนุ่มตัวผอมสูงผิวสี เขามีหน้าตาคมเข้มคิ้วดกจมูกโด่ง เขาดูหล่อคมไว้หนวดไว้เครา เขาโบกมือให้เจนนิสด้วย นาวาดูเป็นคนอารมณ์ดี ชอบการผจญภัยบุกป่าและเป็นช่างภาพสายธรรมชาติแถมยังทำอาหารเก่ง

"วารี คนที่สองนะ" คุณท่านชี้ไล่มาที่หนุ่มผอมสูงผิวขาว เขายิ้มตอบเจนนิสด้วย วารีดูเป็นคนสุขุมเยือกเย็นและใจดี เขาเป็นศิลปิน ทั้งแต่งเพลง วาดรูป และร้องรำ

"แล้วก็คนโต" คุณท่านชี้มาที่หนุ่มผิวแทนหน้าตาหล่อล่ำคมเข้ม เขาตัวใหญ่กำยำเหมือนนักรบ เขามาดเข้ม เงียบขรึมน่าค้นหาและเป็นนักธุรกิจที่ซื้อขายของแทบทุกชนิด

"ลุง" เจนนิสอุทานเมื่อเห็นชุดของหนุ่มหล่อที่เปิดประตูบ้านให้เธอเมื่อเช้าอยู่ในร่างของลูกชายคนโต

"เขาชื่อพสุธา" คุณท่านบอก

โครมมม! เจนนิสเป็นลมล้มหงายตึงลงมานอนแผ่หราอยู่บนพื้น