บอสใหญ่ ฉันจะไม่แต่งกับนาย

แค้นนี้ต้องชำระ

นันทฉัตร ไชยวัฒนา

ซ่งชิงเหอโดนหักหลังและกลายเป็นฆาตกรในสายตาคนอื่น เธอจึงหย่ากับสีจั้นถิง สามีของเธอ และเดินทางออกจากเมืองหวยไปด้วยความเกลียดชัง หกปีต่อมา เธอหวนกลับมาราวกับนกฟีนิกซ์พร้อมกับคู่แข่งของสามีเก่าเธอ เธอเติบโตขึ้นกลายเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เธอสาบานกับตัวเองว่าจะทำให้ทุกคนต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทำไว้กับเธอ เธอยอมร่วมมือกับเขาเพียงเพื่อแก้แค้น โดยไม่รู้เลยว่าเธอตกเป็นเหยื่อของเขาไปแล้ว ในเกมแห่งความรักและความปรารถนา ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้วผู้ชนะที่แท้จริงจะเป็นใคร

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

Jupjaeng talk.

สนามบินเชียงใหม่

ร้อยชะมัดเลยอากาศประเทศไทย กลับมากี่ครั้งทำไมฉันเจอแต่หน้าร้อนล่ะ ที่นี่มีกี่ฤดูกันแน่เนี่ย ทำไมฉันรู้สึกว่ามันมีแต่ร้อน ร้อนมาก ร้อนสุดๆ ทั้งที่ฉันเป็นคนไทยแท้ตั้งแต่กำเนิด เกิดมาที่นี่แต่ฉันก็ไม่เคยชินกับอากาศแบบนี้สักที ดีนะที่ฉันย้ายไปอยู่กับคุณแม่ที่อังกฤษไม่งั้นคงดำเป็นถ่านแน่ๆเลยเวลาถ่ายแบบ

เข้าใจไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันเป็นนางแบบชื่อดังของเมืองไทย เวลามีงานทีฉันก็ต้องบินมาถ่ายแบบที่นี่ พอเสร็จงานก็ค่อยบินกลับอังกฤษ ฉันเลยมักจะปฏิเสธงานที่พี่ปลาผู้จัดการส่วนตัวของฉันหามาให้เป็นประจำเพราะขี้เกียจเดินทาง ที่จริงไม่ต้องไปหาก็มีคนติดต่อให้ฉันไปถ่ายแบบให้ตลอดแต่ฉันเรื่องมากไงเลยไม่ค่อยจะรับงานสักเท่าไร

แต่งานนี้ฉันปฏิเสธไม่ได้ ก็พี่ปลายื่นคำขาดว่าถ้าฉันไม่รับงานถ่ายแบบชุดว่ายน้ำที่ภูเก็ต เธอจะโกรธฉันน่ะสิ ฉันเลยต้องยอมรับงานนี้ ซึ่งกำหนดมันอีกสามวันข้างหน้า ที่มาก่อนเพราะคิดถึงเพื่อนสนิทคนเดียวที่ฉันมี

ฉันน่ะเพิ่งจะย้ายไปอยู่กับแม่ที่อังกฤษ เมื่อสองปีที่แล้ว หลังจากที่แม่ฉันได้สามีใหม่เป็นชาวอังกฤษ เขาเปิดห้องเสื้อขนาดกลางให้แม่ฉัน ลูกสาวที่แสนดีอย่างฉันเลยย้ายไปช่วยทำงานนิดหน่อย จริงๆไม่ได้ทำอะไรสักอย่างแค่ไปนั่งออกแบบชุดแล้วก็ลองชุดแค่นั่น ฉันเรียนจบสถาปัต กับแค่การออกแบบเสื้อผ้ามันไม่ยากเกินความสามารถฉันหรอก

"ยัยจุ๊บ"เสียงคนขับรถ หึๆๆ ไม่ใช่หรอกค่ะ เสียงพี่อาร์มพี่ชายสุดหล่อลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง ฉันโทรหาเขาก่อนจะขึ้นเครื่อง บอกให้เขามารับฉันที่สนามบิน พอเห็นเขายืนโบกไม้โบกมือให้ฉันเลยยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหา

"โอ้ย!!!" แต่ดันโดนผู้ชายคนนึงชนเข้าซะก่อน ฉันล้มลงจนตูดกระแทกกับพื้นแทนที่ผู้ชายตรงหน้าจะขอโทษหรือดึงฉันขึ้นเขากลับ

"ซุ่มซ่าม"อีตาบ้านี่ว่าฉันซุ่มซ่ามทั้งที่ตัวเองเป็นคนชนฉันแท้ๆ

"นี่นาย นายเป็นคนชนฉันนะแทนที่จะขอโทษ หล่อซะป่าว"ฉันเลยรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะด่าเขากลับ ความหล่อมันไม่ได้ช่วยให้เขามีมารยาทเลยรึไง

"เป็นอะไรรึป่าวยัยจุ๊บ"

"หนูไม่เป็นไรค่ะ เราไปกันเถอะ"ฉันเลยจับแขนพี่อาร์มลากเขาออกจากตรงนั่น หนอยมาว่าฉันซุ่มซ่ามไอ้คนเฮงซวยอย่าได้เจอกันอีกเลย

"รู้รึไงว่าพี่จอดรถไว้ตรงไหน"พอพี่อาร์มพูดฉันเลยหยุดเดินก่อนจะหันไปมองหน้าเขา

"ประตูโน้น"

"อ้าว..แล้วไมไม่บอกหนูอ่ะ"

"พี่ก็นึกว่ารู้เห็นเดินลากเอาลากเอาแบบนี้"พี่อาร์มพูดยิ้มๆ

"ก็คนมันกำลังโมโหนี่น่า เลยอยากจะออกจากตรงนั่นให้เร็วที่สุด"พี่อาร์มส่ายหน้าก่อนจะพาฉันไปที่แลมโบสีน้ำทะเลของเขา

"หืออ...กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงนิ อย่าบอกนะว่า โอ้ย!!!"พอฉันเข้าไปนั่งในรถฉันก็ได้กลิ่นชาแนล กลิ่นน้ำหอมที่ฉันชอบ ฉันเลยหันไปแซวแต่แทนที่พี่ชายฉันจะเขินเขากลับตีเข้าที่หน้าผากฉันแทน

"หยุดความคิดไปเลยนะจุ๊บแจง พี่ไม่ได้เอาผู้หญิงในนี้หรอก ในนี้มันแคบเอาไม่ถนัดนี่กลิ่นน้ำหอมเมียพี่"

"หนูก็ยังไม่ว่าอะไรสักหน่อยนี่ค่ะ" ดูพี่ชายฉันสิยอมรับหน้าตาเฉยว่ามีเมียแล้ว เมื่อก่อนนะคำว่าแฟนคำว่าเมียสะกดเป็นรึป่าวเถอะ หึๆ ดูตอนนี้สิเรียกเมียเต็มปากเต็มคำเชียว

"ให้พี่ไปส่งเราที่ไหน พี่มีงานต้องทำนะนี่ก็โดดประชุมมารับเราด้วย"ก็ลองพี่อาร์มไม่มารับฉันดูสิฉันจะฟ้องป้าดาแม่พี่อาร์ม ท่านเป็นพี่สาวแท้ๆของแม่ฉันเอง

อ่านเลย