บุรุษมารทมิฬ

มันเป็นคืนฤดูใบไม้ร่วง ท้องฟ้ายามค่ำคืนถูกปกคลุมไปด้วยเมฆที่บดบังดวงจันทร์เกือบทั้งดวง

คืนนี้เป็นอีกหนึ่งคืนที่วุ่นวายของโรงแรมข่ายเยว่ ซึ่งเป็นโรงแรมหกดาวที่หรูหราที่สุดในเมืองอานไท่ คืนนี้เหลิ่งมู่เฉินนักธุรกิจชื่อดังระดับโลก ได้สั่งปิดโรงแรมแห่งนี้

มู่เฉินในชุดสูทสีดำ กำลังนั่งอยู่ในห้องรับรองสุดหรู พร้อมคีบบุหรี่อยู่ในมือ ควันบุหรี่ที่ลอยฟุ้งขึ้น บดบังสายตาของเขา

“นายครับ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว วันนี้เราพอแค่นี้กันก่อนดีไหมครับ？” ชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ มู่เฉินเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มคนนั้นมีผิวสีเข้ม คิ้วหนา และดวงตาที่กลมโต

“นายครับ ผมได้ข่าวมาว่า คุณหนูตระกูลฉิน มีฉายาว่าเป็นผีเสื้อราตรี เธอควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า นายรับได้เหรอครับ?” ผู้ชายอีกคนเสริมขึ้น

จากน้ำเสียงของพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้ ทว่ามู่เฉินตัดสินใจไปแล้ว ใครก็ห้ามเขาไม่ได้

ลูกน้องเขากล้าพูดแบบนี้ ก็ตอนเมาแค่นั้น

“ฉางชุน ติดหนี้ฉันเป็นจำนวนมาก ต่อให้เอาลูกสาวสุดที่รักมาประเคนให้ ก็ใช่ว่าทุกอย่างจะจบ” มู่เฉินพูดขึ้น

“หมายความว่าฉางชุนกำลังพยายามซื้อเวลาออกไปอย่างนั้นเหรอครับนาย？ เขาคิดว่าลูกสาวของเขามีค่าขนานนั้นเลยเหรอ？” หยี่เจ๋ มือขวาของมู่เฉินเอ่ยขึ้น

สีหน้าของมู่เฉินยังคงเคร่งขรึมตามเดิม เขาดึงบุหรี่ของเขาออก ก่อนจะพูดออกมาว่า “จับตาดูฉางชุนอย่างใกล้ชิด ฉันจะทำให้มันรู้จักคำว่านรกเป็นยังไง！”

“แล้วคืนนี้ นายจะทรมานเจ้าสาวให้ร้องครวญครางไม่หยุดเลยหรือเปล่าครับ?” รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าผู้ที่ถามคำถามนี้ “หรือว่า... นายมีแผนอื่นอยู่ในใจเหรอครับ?” เขาเคยได้ยินแต่ข่าวที่เกี่ยวข้องกับลูกสาวอันเป็นที่รักของตระกูลฉิน แต่ไม่เคยมีโอกาสได้พบตัวจริงของเธอเลย อันที่จริงมีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยเจอเธอมาก่อน

“ผมได้ยินมาว่าเธอสวยมาก หุ่นเธอสุดยอด และมีผู้ชายล้อมรอบเยอะแยะ เธอคงจะเสน่ห์แรงน่าดู จะต้องไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาแน่ ๆ”

หนุ่ม ๆ ที่นั่งอยู่บนโซฟาต่างพากันพูดคุยเกี่ยวกับเจ้าสาวที่ยังไม่ปรากฏตัว

ทว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มู่เฉินกลับมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกเกลียดผู้หญิงที่หนุ่ม ๆ พากันเอ่ยถึง

“พอได้แล้ว！” เธอตะวาดออกมา เพราะรับไม่ได้กับสิ่งที่พวกเขาพูดถึง

“โธ่！ คุณอานน่าโมโหแล้ว” ทุกคนมองออกว่าอานน่า คิดอย่างไรกับมู่เฉิน

ความสัมพันธ์ของพวกเขาดูคลุมเครือ เธอรู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้เป็นคุณนายเหลิ่ง ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้หญิงที่ชื่อหย่าหลิน ในสายตาของอานน่า หย่าหลินนั้นไม่คู่ควรกับมู่เฉินเลยสักนิด

“โกรธเหรอ？“ มู่เฉินดับบุหรี่ในมือของเขาแล้วมองมาที่เธอ แม้จะดูไร้ซึ่งอารมณ์ แต่รอยยิ้มจาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“มู่เฉิน” อานน่าเรียกชื่อเขาแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอรู้ว่าเธออยู่ในสถานะอะไร ไม่ว่าเธอจะอยู่ใกล้เขาแค่ไหน เธอก็ต้องทำหน้าที่ของเธอต่อไป และจะไม่มีวันล้ำเส้นของกันและกัน