0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปอาภรณ์พิษ ทรราชหลงรัก
เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง
เมียผมน่ารักจัง
เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ
โชคชะตาของพระชายา
ผู้บัญชาการรักซ้อนแค้น
รักใหม่พันล้าน
คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว
ยุทธการทลายคาน
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย
จือหลินเธอเป็นเด็กกำพร้า ที่ถูกมารดาทอดทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลตั้งแต่วันแรกที่ลืมตามาดูโลก ต่อมาทางโรงพยาบาลจึงส่งตัวเธอให้กับสถานสงเคราะห์ พออายุได้สามปี ก็มีองค์กรหนึ่งมารับเลี้ยงตัวเธอ แต่พวกเขาเลี้ยงเธอและเด็กคนอื่นๆ ไว้เพื่อเป็นหนูทดลองเท่านั้น ครั้งแรกที่ถูกนำตัวมา ต่างก็โดนจับฉีดยาเข้าสู่ร่างกาย เพื่อหาเด็กที่เลือดต้านเชื้อที่ฉีดเข้าไปได้เท่านั้น หากร่างกายทนรับไม่ไว้สิ่งที่ทางองค์กรมอบให้คือความตาย จือหลินอาจเป็นเพราะเลือดของเธอพิเศษกว่าเด็กคนอื่น ไม่ว่าฉีดยาตัวไหนเข้าสู่ร่างกายเธอก็ทนรับได้ทั้งนั้น นับจากนั้นมาเธอจึงถูกเลี้ยงดูจากองค์กรมาอย่างดี เรื่องการศึกษาเธอก็สามารถเรียนรู้ทุกสิ่งได้อย่างเต็มที่ แต่เพราะความฉลาดของเธอจึงถูกส่งให้เรียนวิทยาศาสตร์การแพทย์และเรียนแพทย์ควบคู่ไปด้วย เมื่อเรียนจบมาแล้ว จือหลินยังคงทำการให้องค์กรเช่นเดิม แม้จะไม่ได้เป็นนักฆ่าเช่นเพื่อนคนอื่นที่มาพร้อมกัน แต่เธอก็ต้องฝึกไม่ต่างจากพวกเขา ยิ่งเมื่อต้องนำเด็กเข้ามาเป็นหนูทดลองเช่นเดียวกับเธอในตอนเล็ก ต่อให้ไม่อยากทำก็ต้องทำ หากฝ่าฝืนไม่ทำการชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวจะถูกกระตุ้นให้ได้รับความทรมานทันที นานวันเข้า ความดำมืดก็ก่อเกิดในใจ ไม่ว่าจะฉีดยาให้เด็กร้ายแรงเพียงใดจือหลินก็เลิกรู้สึกผิดไปเสียแล้ว เพราะการทำงานของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำให้ทางองค์กรยกย่องและมักจะให้สิ่งดีๆ กับเธอเสมอ เมื่อมีชิปตัวหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฝังมิติอีกห้วงหนึ่งไว้ภายในร่างกาย จือหลินนางก็ได้รับเลือกให้ทดลองใช้สิ่งนี้ด้วยเช่นกัน จือหลินถูกฝังชิปมิติเข้าที่แกนสมองของเธอ ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เธอแทบสิ้นสติ เมื่อชิปถูกฝังลงไปแล้ว เพียงไม่นานก็มีเสียงจากระบบให้เธอยืนยันตัวตน ก่อนที่จะปรากฏภาพต่างๆ ภายในหัวของเธอ ของจากภายนอกล้วนแต่ถูกส่งเข้าไปเก็บไว้ด้านในได้ทั้งสิ้น หากเป็นเนื้อสด ผักผลไม้ ยังคงความสดอยู่เช่นเดิมแม้จะเก็บไว้นานมากเพียงใด ห้วงมิติของจือหลินเหมือนเป็นห้องสูทในคอนโดของเธอเองที่มีทุกอย่างพร้อมใช้อยู่ภายใน แม้แต่ห้องทดลอง ห้องทำงานของเธอก็ปรากฏอยู่ในนั้นเช่นกัน นับจากนั้นจือหลินจึงซื้อของเขาเก็บภายในมิติของเธอเป็นจำนวนมาก ตัวเธอเพียงผู้เดียวที่สามารถเข้าออกในห้วงมิติได้ วันเวลาผ่านไปจนจือหลินล่วงเข้าวัยสามสิบปี เธอสามารถผลิตยาที่ทำให้ทั่วโลกจับตามองออกมาได้ ยายื้อชีวิตจากความตาย แต่การทดลองของเธอที่ผ่านมาต้องใช้คนจำนวนมากในการเข้าทดลอง จือหลินสามารถยื้อชีวิตของชายชราที่กำลังจะหมดลมหายใจให้กลับมามีชีวิตปกติได้ เมื่อเธอกักตัวเขาไว้ได้หกเดือนเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่ผิดปกติจึงคิดจะปล่อยเขาออกไปใช้ชีวิตเช่นเดิม แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อชายชราที่กำลังจะเดินออกจากห้องทดลองล้มลงต่อหน้าทุกคนที่เข้าร่วมชื่นชมผลงานของเธอ จือหลินรีบเข้าไปตรวจดูความผิดปกติทันที ก็พบว่าเขาหยุดหายใจเสียแล้ว เจ้าหน้าที่ทั้งหมดจึงต้องพาชายชราคนนั้นกลับเข้าไปในห้องทดลองเพื่อหาสาเหตุ ผ่านไปเพียงสองครึ่งชั่วโมงเขากลับลืมตาขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ แต่แววตาที่มองมาทางทุกคนได้เปลี่ยนไป ในดวงตาของชายชราผู้นั้นมีเพียงตาขาวไม่มีตาดำเช่นคนมีชีวิต “เกิดเรื่องอะไรขึ้น” ผู้อำนวยการองค์กรเดินเข้ามาหาจือหลินแล้วเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก เพราะนักข่าวที่ข่าวเชิญมายังอยู่ที่ด้านนอกเพื่อรอฟังคำตอบ “ขอดิฉันตรวจสอบก่อนค่ะ” จือหลินกุมหน้าผากอย่างมึนงง เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร คนทั้งหมดยืนมองชายชราที่เดินท่าทางประหลาดอยู่ในห้องทดลอง ในตอนนี้เขาเริ่มหยิบสิ่งของทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบวิ่งเข้าไปในห้องทดลองเพื่อห้ามไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง ชายชราเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก็พุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และเริ่มกัดกินเนื้อตัวของเขาอย่างโหดร้าย คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดต่างยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ เพราะกลัวข่าวเรื่องนี้จะรั่วไหล ผู้อำนวยการสั่งให้คนไปแจ้งนักข่าวให้กลับไปก่อน ทางองค์กรจะแถลงการณ์เรื่องนี้ในภายหลัง เจ้าหน้าที่ที่ถูกทำร้ายล้มลงเสียชีวิตไม่นานก็มีสภาพไม่ต่างจากชายชราคนนั้น เสียงวุ่นวายไม่ได้จบลงที่ห้องทดลองของจือหลินเพียงแห่งเดียว เพราะห้องทดลองอื่นก็ล้วนพบเหตุการณ์เช่นนี้ไม่ต่างกัน ผู้อำนวยการจำต้องส่งสัญญาณเคลื่อนย้ายเจ้าหน้าที่ออกจากตึกทดลองให้เร็วที่สุด จือหลินไม่รู้ว่ายาของนางจะสร้างผลเสียมากถึงเพียงนี้ เพราะเจ้าหน้าที่หลายคนล้วนจบชีวิตจนกลายเป็นซอมบี้ไปเสียแล้ว ตึกทดลองถูกปิดตาย เพื่อไม่ให้ซอมบี้ที่อยู่ด้านในออกมาสร้างความเสียหายภายนอกได้ “เรื่องนี้ดิฉันขอจัดการด้วยตนเองค่ะ” จือหลินเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการที่ห้องทำงานของเขา เพื่อบอกสิ่งที่เธอคิดว่าอย่างดีแล้วในหลายวันที่ผ่านมา เมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการไม่ห้ามในสิ่งที่เธอจะทำจือหลินจึงเดินไปที่หน้าตึกทดลองพร้อมระเบิดเวลาในมือ เธอคิดจะทำลายสิ่งของทุกอย่างที่เธอสร้างขึ้นมาลงด้วยมือของเธอเอง จือหลินเปิดประตูตึกทดลองแล้วรีบปิดลงทันที เธอเดินเข้าไปที่กลางตึกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะระหว่างทางเธอต้องคอยต่อสู้กับซอมบี้ที่จะเข้ามาทำร้ายเธอไปด้วย เสียงสัญญาณระเบิดดังขึ้น จือหลินหลับตาลง พร้อมทั้งถอนหายใจให้กับเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมา เสียงระเบิดดังไปทั่วบริเวณพร้อมทั้งตึกทดลองที่ถล่มลงมาจนแทบไม่เหลือซาก “เจ็บชะมัด” จือหลินร้องครางออกมาเบาๆ แต่เมื่อรู้สึกตัวได้เธอก็รีบพยุงตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพร้อมมองไปรอบๆ อย่างไม่อยากเชื่อ เธอคิดว่าตายไปแล้วเสียอีก แต่ทำไมถึงได้มีความรู้สึกเจ็บได้ “นี้มันเรื่องบ้าอะไรอีกว่ะเนี่ย” จือหลินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ รอบๆ ตัวเธอในตอนนี้เป็นป่าทึบ มือของเธอก็ไม่ใช่ของเธออย่างแน่นอนเพราะมีขนาดเล็กราวกับเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น ตอนที่เธอมึนงงสับสน เรื่องราวความทรงจำของเจ้าของร่างก็ไหลเข้าสู่หัวของเธอจนต้องลงไปนอนดิ้นกับพื้น“กรี๊ดๆๆๆๆ คุณชายซือ............” เสียงของสาวๆวัยมหาวิทยาลัย ร้องกรี๊ดดังขึ้นทันทีที่คุณชายซือมู่อัน ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลซือ เยื้องย่างเข้ามาภายในบริเวณมหาวิทยาลัยชื่อดัง
“พวกแกดูนั่นซิ ตัวจริงหล่อมากๆเลย” หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้น
“นั่นสิ เคยเห็นแต่ในทีวี ไม่คิดว่าตัวจริงจะหล่อ เท่ห์ สมาร์ทขนาดนี้” หญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและแววตาเพ้อฝัน สาวๆมองคุณชายตระกูลซือไปจนเขาลับสายตา
ร่างสูงโปร่งพร้อมด้วยสองบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่เดินตามกันเข้าไปที่ห้องผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ซือมู่อัน เขาเป็นหนึ่งในผู้ให้การสนับสนุนนักศึกษาที่ขาดทุนทรัพย์ในการเรียนต่อ และวันนี้ที่เขาเข้ามาที่มหาลัยแห่งนี้ก็เพื่อเลือกนักศึกษาที่มีคุณสมบัติเหมาะสมกับทุนของเขา
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก..... เสียงเคาะประตูหน้าห้องผู้อำนวยการดังขึ้น
“เชิญครับ” เสียงของชายวัยกลางคนตะโกนออกมา ประตูจึงถูกผลักเข้าไปโดยฝีมือของสองบอดี้การ์ดคู่ใจ ร่างสูงโปร่งเดินนำเข้าไป ก่อนที่ผู้อำนวยการจะเอ่ยเชิญชวนให้เขานั่งลงที่โต๊ะรับแขก
“สวัสดีครับคุณชายซือ เชิญนั่งก่อนครับ” ผู้อำนวยการอู๋เจ๋อรีบออกมาต้อนรับชายหนุ่มผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้สนับสนุนที่มีเงินช่วยเหลือนักศึกษาที่ยากไร้ให้ได้เรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้มานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มรับสืบทอดกิจการงานต่างๆของตระกูลซือเลยก็ว่าได้
“ขอดูรายชื่อของนักศึกษาที่จะได้รับทุนในปีนี้หน่อยได้ไหมครับ” เสียงเข้มติดเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากสีกุหลาบ ผู้อำนวยการไม่อิดออดเมื่อรู้เหตุผลถึงการมาพบกันของเขา จึงรีบลุกไปหยิบประวัติของนักศึกษาใหม่ที่ได้รับทุนของเขาเข้ามา
“นักศึกษาพวกนี้ทางเราให้สอบคัดเลือกเข้ามาครับ ส่วนมากจะเป็นเด็กเรียนดีแต่ฐานะทางบ้านยากจน” ผู้อำนวยการอู๋เจ๋ออธิบายขณะที่วางแฟ้มประวัติของนักศึกษาจำนวน3 คน ซึ่งเป็นชายสองหญิงหนึ่ง มือหนายื่นไปหยิบประวัติของนักศึกษามาเปิดดูทีละคน จนมาสะดุดที่นักศึกษาหญิงที่มีนามว่า ‘หลิวถิงถิง’ ใบหน้าหวานดวงตากลมโต ปากบางอมชมพู ช่างดึงดูดใจเขายิ่งนัก หัวใจของผู้ชายเย็นชาที่ได้ฉายาว่าไร้หัวใจเริ่มทำงานหนักเป็นครั้งแรก เขาเปิดเข้าไปอ่านประวัติของเธออย่างช้าๆ
หลิว ถิงถิง มาจากครอบครัวที่มีฐานะยากจน ทำงานส่งเสียตนเองมาตั้งแต่อายุ12 มีผลการเรียนดีมาตลอด และผลสอบก็เป็นอันดับหนึ่งของเมืองแอลด้วยซ้ำ มีพี่น้องร่วมมารดาหนึ่งคนเป็นพี่ชายชื่อ หลิว ตงตงและมีน้องสาวต่างมารดาอีกหนึ่งคนชื่อ หลิว ซือเยว่ ที่มีอายุห่างกันเพียงสองปี ถิงถิง เป็นเด็กที่มีความพยายามและมุ่งมั่นมาตั้งแต่เด็ก เพราะความที่ตนเองด้อยกว่าใครจึงต้องพยายามตั้งใจเรียนให้เก่ง เพื่อไม่ให้เป็นคนที่ถูกลืม เพราะบิดานั้นดูจะให้ความสำคัญกับแม่เลี้ยงและน้องสาวคนใหม่มากกว่าบุตรสาวคนที่สองเช่นเธอ
ใบหน้าหล่อเหลาที่มีดวงตาคมกริบ จมูกโด่งสันเป็นคมรับด้วยปากบาง ทำให้คุณชายซือนั้นเป็นที่สนใจของสาวๆทั่วทั้งเมืองแอล แต่หากไม่มีใครเลยที่จะได้หัวใจของผู้ชายเย็นชาคนนี้ไป
“ต้าฉิน นายไปสืบประวัติของแม่สาวน้อยคนนี้ให้ฉันที ขอแบบด่วนที่สุด” ซือมู่อันสั่งบอดี้การ์ดที่ถือว่าเป็นมือขวาของเขา ต้าฉินรับประวัติคร่าวๆของสาวน้อยที่เจ้านายสนใจมาถือไว้ในมือ ก่อนที่จะโค้งศีรษะและเดินจากไปทำหน้าที่ของตนทันที
หลังจากกลับมาจากมหาวิทยาลัย คุณชายซือมูอันก็เอาแต่อ่านประวัติของหลิว ถิงถิงอย่างสนอกสนใจจนสองบอดี้การ์ดได้แต่งุนงง เพราะคุณชายซือของพวกเขาไม่เคยที่จะสนใจในตัวของผู้หญิงคนไหนจนต้องถึงขั้นให้สืบประวัติมาก่อน ดูท่าสาวน้อยคนนี้จะรอดพ้นจากเงื้อมมือของเจ้านายของพวกเขายากซะแล้ว
"สืบได้แล้วครับ” ต้าฉินรายงานเจ้านายหนุ่มของตน เขาทำงานอย่างรวดเร็วเพราะตนเองนั้นมีสายสืบอยู่ทั่วเมืองแอล ทำให้ง่ายต่อการที่จะหาประวัติคนคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ที่เมืองแห่งนี้ ซือมู่อันเงยหน้ามองบอดี้การ์ดหนุ่มซึ่งเป็นมือขวาของตนก่อนที่จะเอ่ยชื่นชมออกมา
