สวาทรักดูไบ

ณ โรงแรมห้าดาวเพนนินซูล่าในเมืองตันโจว

งานเลี้ยงวันเกิดปีที่ 22 ของลี่เฉี่ยนโลว่จบลงแล้ว ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อราวกับลูกตำลึกสด เธอเริ่มเดินโซซัดโซเซ

หลังจากขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นแปด ฟู่ซินหยูได้กุมมือของเฉี่ยนโลว่ไว้แน่นเธอจะไม่ยอมให้เฉี่ยนโลว่ไปนอนบนเตียงของชีเจิ๋อหมิงเป็นอันขาด

หลังตัดสินใจแน่วแน่ เธอดึงเฉี่ยนโลว่ให้เดินไปทางห้องริมสุดทางเดิน บริเวณหน้าห้องมีพนักงานรูมเซอร์วิสเพิ่งเข้าไปทำความสะอาดและกำลังจะเดินออกไป

“เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งปิดประตู นี่ห้องเพื่อนฉันเอง ฉันกำลังจะเข้าไปหาเขาพอดี” พนักงานรูมเซอร์วิสเข็นรถเดินจากไปโดยไม่ได้สงสัยใด ๆ

ซินหยูมองลอดไปตรงช่องประตู เห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มที่กำลังสวมชุดคลุมอาบน้ำอยู่ เธอคิดว่าเขาคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

‘ขอแค่เป็นผู้ชายก็พอ！’ เธอผลักเฉี่ยนโลว่เข้าไปในห้อง ๆ นั้นอย่างเต็มแรง ก่อนจะจัดแจงปิดประตูห้องทันที

ซินหยูเงยหน้าขึ้นกวาดสายตาหากล้องวงจรปิด โชคเข้าข้างเธอที่ห้องนั้นอยู่ในมุมอับพอดี

หลังจากจัดทรงผมที่หยักศกของเธอเข้าที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็มุ่งหน้าไปยังห้องชุดอีกห้อง โดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภายในห้องที่มืดสลัว เฉี่ยนโลว่ที่ยังมึน ๆ ตกใจหลังเห็นชายหนุ่มตรงหน้าหันมามองเธออย่างไม่วางตา

เธอกลัวจนตัวสั่น เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของเขา

เธอแค่รู้สึกไม่สบายตัว แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ เธอเดินเซเข้าไปหาเขา เธอรู้สึกต้องการอะไรบางอย่าง แต่กลับคิดไม่ออกว่าต้องการอะไร

“ออกไป！” ซือจิ้นเหิงตะเพิดเสียงดัง เมื่อยื่นห่างกันไม่ถึงสามเมตร ทำให้เขาเห็นใบหน้าของเธอชัดขึ้น

ช่างทำผมมืออาชีพบรรจงถักผมยาวสลวยสีดำของหญิงสาวเป็นเปียวิจิตรงดงาม เน้นท่วงท่าสง่างามของเธอให้โดดเด่นขึ้นมาอีกทวีคูณ ชุดเดรสสีขาวที่เธอสวมใส่เผยให้เห็นรูปร่างที่ได้สัดส่วน และคอเรียวระหงอย่างสง่างาม

กระโปรงแหวกข้างประดับประดาไปด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ ส่องประกายวิบวับ เผยให้เห็นขาที่เรียวยาวของเธอ

รองเท้าส้นสูง 3 นิ้วประดับเพชรช่วยเสริมบุคลิกให้ดูโดดเด่น และมั่นใจ

เธอเตะรองเท้าส้นสูงรุ่นลิมิเต็ดของเธอออก อย่างไร้มารยาท ชายหนุ่มที่ยืนห่างออกไปหนึ่งเมตรเห็นใบหน้าที่แดงก่ำอย่างผิดสังเกตของเธอ

“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเลย ขอน้ำเย็น ๆ สักแก้วได้มั้ยคะ” เฉี่ยนโลว่พยายามเตะรองเท้าส้นสูงอีกข้างออก

ในที่สุด เธอก็ใช้มือซ้ายถอดรองเท้าส้นสูงสำเร็จ ก่อนโยนไปไกลถึงสามเมตร ขณะที่มือขวาเอื้อมไปคว้าคอชายหนุ่มตรงหน้าไว้

แค่ได้กลิ่นจาง ๆ ของน้ำหอมของเธอ ใคร ๆ ก็รับรู้ได้ว่าหญิงสาวใส่น้ำหอมแบรนด์ดังระดับโลก ที่ทำจากกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกลิลลี่สีขาว

เธอดูงดงามตั้งแต่หัวจรดเท้า แม่สาวไอโซคนนี้เข้าห้องผิดเหรอ ? เป็นไปได้เหรอ？

จิ้นเหิงดึงมือนุ่มที่คล้องคอของเขาออกโดยไม่ลังเล ก่อนจะลากเธอไปที่ประตู

เฉี่ยนโลว่ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงไปบนพรมสีขาว โดยใช้มือข้างหนึ่งคว้าเขาเอาไว้

นี่มันอะไรกัน? จิ้นเหิงเริ่มหมดความอดทน เขาสะบัดมือออกแล้วตั้งใจจะโทรหาพนักงานของโรงแรม

ทันทีที่เขายกหูโทรศัพท์ขึ้น เฉี่ยนโลว่ก็ยืนขึ้นมาโดยที่เขาไม่ทันสังเกต เธอเดินมาโอบเอวเขาจากทางด้านหลัง

“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ช่วยฉันด้วยนะคะ” เสียงอ้อนวอนของเธอ ฟังแล้วช่างยัวยวนเหลือเกิน

เขาพูดขึ้นทามการความมืดว่า “ใครเป็นคนบอกคุณว่าวันนี้ผมจะกลับมาเมืองตันโจว ใครส่งคุณมา…” จิ้นเหิงวางโทรศัพท์ลง แล้วหันมามองฝ่ายหญิงอย่างเขม็ง

ทว่าก่อนเขาจะพูดจบ เฉี่ยนโลว่ก็ผลักเขาล้มลงบนโซฟา แล้วขึ้นนั่งคร่อมเขา

“นี่คุณ ตอนนี้ฉัน ไม่สบายตัวเลย ฉันสั่ง ให้คุณช่วยฉันเดี๋ยวนี้！”

สั่งเขาเนี่ยนะ？

จิ้นเหิงพยายามสงบสติอารมณ์ เขาหัวเราะออกมา แล้วผลักอีกฝ่ายออกอย่างไม่ลังเล