แม่หยาดฟ้าของไอ้หมาดิน

“อื้อ…… พี่ยวน.....”

มีเสียงร้องอย่างคลุมเครือดังออกมาจากหลังประตูที่ปิดอยู่

เจียงหยุนถังที่กำลังจะเคาะประตูชะงักไปครู่หนึ่ง เธอรู้สึกเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับว่ามีคนสาดน้ำเย็นลงมาบนหัวของเธออย่างไรอย่างนั้น

แม้ว่าเธอกับกู้สิงยวนจะแต่งงานกันมานานแล้ว และไม่เคยมีอะไรกับเขา แต่เธอก็สามารถที่จะรู้ได้ว่าเสียงนี้มันคืออะไร

กู้สิงยวน เขา......

ไม่ ไม่มีทางหรอก！

ตอนที่เพิ่งแต่งงานกัน กู้สิงยวนเคยบอกเอาไว้ว่าเขาป่วยเป็นโรคบางอย่าง ทำให้ไม่สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้ ดังนั้นคนที่อยู่ข้างในจะต้องไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน

เจียงหยุนถังที่กำลังสติฟั่นเฟือนพยายามโน้มน้าวตัวเอง แต่เสียงร้องครวญครางของผู้ชายที่ลอยเข้าหูมาเป็นครั้งคราว กลับทำให้เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนเลยว่า การปลอบใจตัวเองของเธอมันน่าตลกสิ้นดี

เธอคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก

น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เจียงหยุนถังเอามือปิดปากแน่น พยายามที่จะไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

เมื่อสามปีก่อน กู้สิงยวนต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทราเพราะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอที่ไม่สนใจการเยาะเย้ยจากคนข้างกาย และยังคงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะเข้ามาในตระกูลกู้ แล้วก็คอยดูแลรับใช้กู้สิงยวนมาเป็นเวลาสองปีเต็มโดยไม่บ่นเลยสักคำ เหตุผลแค่เพราะกู้สิงยวนเคยช่วยเหลือเธอเอาไว้ครั้งหนึ่งตอนที่เธอกำลังประสบปัญหา

ต่อมาเมื่อกู้สิงยวนฟื้นขึ้นมาจากการแอบรักษาในที่ลับของเธอ เขาก็จับมือเธอและบอกว่าเขาจะแต่งงานกับเธอ แล้วก็จะทำดีกับเธอไปตลอดทั้งชีวิตที่เหลืออยู่

จวบจนตอนนี้ เจียงหยุนถังก็ยังคงลืมวันนั้นไม่ได้ เธอไม่อาจลืมแววตาที่จริงใจของกู้สิงยวนตอนที่พูดประโยคนี้ออกมาได้เลย

เธอละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเขา ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อจะเป็นคุณนายกู้ที่ดี แต่แล้วสุดท้ายสิ่งที่เธอได้รับกลับมามันคืออะไร？

เจียงหยุนถังรู้สึกหัวใจสลาย จิตใต้สำนึกอยากจะให้เธอหนีออกไปจากที่แห่งนี้

ทว่าบทสนทนาที่ดังขึ้นมาในห้องอีกครั้งกลับทำให้ฝีเท้าของเธอหยุดชะงักไป

“พี่ยวน วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพี่กับเจียงหยุนถัง เธอจะต้องไปรอพี่อย่างโง่ๆ อยู่ที่บ้านแน่ๆ เลย พี่ไม่ต้องกลับไปอยู่กับเธอ แต่มามีความสุขกับฉันอยู่ที่นี่ มันจะไม่ค่อยดีหรือเปล่าคะ？ ถ้าหากเธอเกิดรู้ขึ้นมา……”

“กลัวอะไรล่ะ？ เยว่เยว่ ผมเคยบอกไปแล้วไงว่า ในใจของผมมีที่สำหรับคุณคนเดียวเท่านั้น ส่วนเจียงหยุนถัง มีเธอไว้แค่สร้างภาพเท่านั้นแหละ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวเธอเลยสักครั้ง！”

น้ำเสียงของกู้สิงยวนอ่อนโยนมาก แต่คำพูดของเขากลับฟังดูเย็นชาจนเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที

เจียงหยุนถังกำหมัดแน่น เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไปแล้ว เธอจึงผลักประตูออกอย่างแรงและบุกเข้าไปทันที

“กู้สิงยวน สรุปแล้วฉันทำอะไรผิดเหรอ ทำไมคุณถึงต้องโกหกฉันด้วย！”

คำถามที่มาอย่างกะทันหันนี้ทำให้กู้สิงยวนถึงกับสตั๊นไปเลย

เขารีบดึงเสื้อคลุมมาคลุมตัวเองและตัวของหญิงสาวคนนั้นเอาไว้อย่างลนลาน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเจียงหยุนถัง แล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “คุณมาที่นี่ได้ยังไง？ ผมบอกให้คุณรออยู่ที่บ้านเก่าไม่ใช่เหรอ？ ”

ร่างกายของเจียงหยุนถังสั่นไหวไปมา เธอไม่คาดคิดเลยว่ากู้สิงยวนจะมีท่าทีเช่นนี้

เหอะ คงไม่อยากจะเสแสร้งแล้วล่ะสิท่า？

เธอกระตุกมุมปากขึ้นเยาะเย้ยตัวเอง น้ำตาเริ่มไหลมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว “ถ้าฉันไม่มา คุณจะโกหกฉันไปอีกนานแค่ไหน？ ”

กู้สิงยวนเงียบไป สีหน้าดูหงุดหงิดอย่างเปิดเผย

ในทางกลับกัน ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขากลับพูดกับเจียงหยุนถังขึ้นมาอย่างกลัวๆ ว่า “คุณอย่าไปโทษพี่ยวนเลยนะ มันเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าจะโทษก็โทษฉันเถอะ”