วิวาห์ร้ายคลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย

ตอน สายน้ำไหลกลับ

จตุรภัทร นิธิสุวัฒนาฐากร ในวัยสามสิบเอ็ดปีเต็มกำลังยื่นสูทกับกระเป๋าแล็ปท็อปให้สมคิด ผู้เป็นคนขับรถประจำ หลังลงบันไดมาแล้ว จากนั้นก็ตรงเข้าห้องอาหาร ที่มีสมาชิกในบ้านครบ แม่บ้านเหมือนรู้เมื่อเห็นสภาพคุณชายใหญ่ของบ้าน เลยรีบจัดกาแฟสดเพียวๆ ให้ก่อนเรื่องอื่นใด

“เมื่อคืนกลับบ้านกี่ทุ่มกี่ยามล่ะพ่อคุณ ดูสภาพซินั่น แล้ววันนี้จะไปทำงานไหวมั้ย” ปัทมาภร นิธิสุวัฒนาฐากร เอ่ยทักลูกชายสุดรักเป็นคำแรก

“พอทนครับมี้ ไม่ไหวเลยลูกค้ากลุ่มนี้ เที่ยวดุน่าดู ตีสามแล้วยังไม่อยากกลับ” ลูกชายเอ่ยก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเรียกเรี่ยวแรง

“ดีแล้วที่ฉันยกหน้าที่พวกนี้ให้แก ไม่งั้นป่านนี้คงตื่นไม่ไหวแน่ๆ แก่แล้วเรื่องเที่ยวดึกนี่เห็นทีจะไปกันไม่ได้”

จตุพล นิธิสุวัฒนาฐากร วางหนังสือพิมพ์ลงแล้วให้ความสนใจกับมื้อเช้าแบบจริงๆ จังๆ

“พี่ภามขาเที่ยวค่ะป๊า เรื่องพวกนี้ต้องยกให้เลย”

ปรียากรณ์ นิธิสุวัฒนาฐากร เองก็อดผสมโรงกับพ่อแม่ไม่ได้ เมื่อเห็นสภาพพี่ในเช้านี้

“ไม่ต้องมาทำพูดดีเลยเรา ใช่สิ! อยู่พีอาร์ มีแต่นั่งปั้นหน้าสวยๆ คอยต้อนรับแขกสบายๆ ไม่เหมือนพี่ ต้องดูตั้งแต่หน้าประตูยันดาดฟ้าบริษัท”

พี่บ่นน้องสาวคนเดียวบ้าง แล้วก้มลงไปสนใจกับข้าวต้มชามโตที่แม่บ้านยกมาวางไว้ตรงหน้า

“ว่าแต่เรื่องบริษัทเพื่อนเราที่ไปดูกับป๊าเมื่ออาทิตย์ก่อนล่ะจ๊ะ ตกลงจะซื้อมั้ย ถ้าซื้อจะไหวเหรอ แค่งานของตัวเองก็จะแย่แล้ว”

ปัทมาภรเพิ่งนึกได้

“แล้วแต่ป๊าเลยครับ ผมยังไงก็ได้” ลูกชายเลยโบ้ยให้พ่อทันที

“อ้าว! จะมาแล้วแต่ป๊าทำไม ก็ป๊าบอกแกตั้งแต่กลับจากไปดูโรงงานแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าตามใจแกทุกอย่าง อยากจะซื้อหรือไม่อยากก็ได้หมด เพราะป๊าไม่ไปบุกอีกอยู่แล้ว ถ้าไม่เหนื่อยแกก็ซื้อเลย หรือถ้าเหนื่อยก็แล้วแต่”

พ่อก็โบ้ยมาให้ลูกอีก

“อ้าว! ตกลงยังไงกันแน่สองพ่อลูก ซื้อหรือไม่ซื้อ”

“เฮ้อ! ไว้ผมคิดอีกทีก่อนก็แล้วกันครับมี้ เพิ่งจะลุยงานที่บริษัทให้อยู่ตัวไม่เท่าไหร่ ถ้าต้องลุยอีกที่ผมคงต้องขอพักก่อนครับ ในเมื่อกรรมการบริหารควบตำแหน่งประธานเจ้าหน้าที่บริหารออกตัวว่าจะไม่ยุ่งซะขนาดนี้ เห็นทีถ้าผมตกลงซื้อก็คงจะเหนื่อยอีกยกแน่ๆ เลยครับ”