พ่ายรักนายเลขาฯเถื่อน

บบ้านนะครับ” เสียงเข้มขรึมกึ่งอ้อนวอนของเลขานุการประจำบ้า

ต้อายไลเนอร์คมกริบที่เลื่อนจากเอกสารกองพะเนิน มือเล็กวางปากกาแท็บเล

... แบร์นาร์ด คุณ

ิมป่านนี้อาจถูกผู้ชายหลอกไปทำไม่ดีไม่ร้ายแล

ี่สิบห้าปีแลดูอ่อนกว่า

มากเกินไป ลูกของเธอถึงได้ก

กเอาไปช้อปปิ้งได้วันเป็นล้าน! ลูกสาวสุดที่รักอยากได้รถยนต์ขับไปเรียน ไว้รับส

อดรัดแม่อย่างออดอ้อน นัชชาคงจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ คิดเท่านั้น ริม

นของคุณ...

... เธอก็ไม่ได้ทำเรื่องร้ายแรงอะไร แ

รองลูกสาวตัวเองไม่ได้ เพราะมันไปยืนกรี๊ดกลางห้องประชุมฉัน มันเป็นบ้าเหรอ?” คนแม่หัวเราะออกมาราวกับว่าเป็นเรื่องตลกขบขัน ไ

านายนนท์แต๊ะอั๋งเธอตั้งหลายครั้ง เป็น

่งที่ไม่ควรทำ ไม่ใช่เรื่องของตานนท์” ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้เรื่องของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง หุ้นส่วนบ

ดียวของบ้าน ‘ธนทรัพย์สกุล’ ยังไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง! ม

ทำ เรียกได้ว่านับตั้งแต่วินาทีที่นัชชาลืมต

ุณชอบกรี๊ดใส่หน้าคนอื่นเวลาโมโห ค

ี้ เพื่อที่จะจัดการกับเลขาฯ ปากดี ซึ่งเธอไม่เคยใจร้ายไล่ออกได้สักครั้ง ทว่าพอจะอ้าปากส่งเ

ป้องกันตัววิธีหนึ่งที่สะท้อนออกมาจากการเลียนแบบพฤติกรรม ลูกโตมาแบบไหน ก็เพราะแม่เป็นแบบนั้

ทาง สองมือกอดอก เชิดหน้าเยี่ยงนางพญา ขณะเดียวกัน ใบหน้าสะสวยเต็มไ

นข้างถนน จะไปทำงานไซด์ไล

ไปทำเรื่องไม่ดีแน่” ว่าในทันที เลขานุการหนุ่มต้องพยายามสงบ

ดูแลจัดการงานของบริษัท เรื่องไปรับส่งจัดการธุระปัญหาจุกจิกยิบย่อย เขาดูแลทั้ง

ยังมีโรงงานผลิตกระจายอยู่ทั่วประเทศ แม้แต่ในร้านสะดวกซื้อเปิดตลอด 24 ชั่วโมง ปลากระป๋องรสชาติไทย ๆ ยี่ห้อนี้นับว่าขา

ราะเขาคงต้องตามนัชชาไปเหมือนที่ผ่าน ๆ

บคุณพุทรา ผมจะไปรั

กรธลูกสาวไม่เลิกจึงหันมารั้งเ

แล้วไม่มีอะไรทำหรือไง? คุณควรจะไปท

ี่สมุทรปราการ คุณผู้จัดการส่งรายการอะไหล่เ

ันทำไม?” ในคำถากถางเหมือนว่าจะไม่ยอมแน่ ว

ับว่าผมจะไปรับลูกปริมกลับบ้าน” เขาหมาย

แบร์นาร์ดกลับเสียสละเวลาส่วนตัวทุ่มเทไปกับผู้หญิงสองคนอย่างไม่รู้ว่าทุกวันนี้มีคำว่าตัวเองห

ารัก... บางครั้งก็เ

ใหญ่ ดังในหมู่สาว ๆ ปริมมีเงินเก็บเยอะแยะเลยนะครับจากธุรกิจนี้ เธอไม่ได้แย่ข

้าเคร่งเครียดมองอีกคนว่าทำไมเ

ลกัน? คิดแล้วก็แสร้

ดนี่นะ คุณมาบอก

ือกที่สุดเท่าที่รู้จักกันมา แบร์นาร์ดไม่สามารถก้าวก่ายในบางเรื่

ออยู่ของเธอได้ เดี๋ยวนี้เธอไม่ได้ใช้เงินฟุ้งเฟ้อมาก ผลการเรียนก็ดี เพิ่งเริ่มต้นธุรกิ

ยความชื่นชมประหนึ่งว่าเป็นลูกสาว

์... คุณป้อมจะยกลู

อยากทำอะไรก็ทำ... ฉันไม่อยากเห็นหน้า

แววตา มันอาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งว่าทำไมสาวสวยรวยมากอย่างเธอไ

แบบนี้ใช่ไห

..

ว่าผมไม่เอาเด็กไม่เป็นงานมาให้กวนใจคุณ” ในน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าสดสวย

วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ก่อนจะหมุ

ยืนกัดฟันแน่น ตัวสั่นเทาเพราะความโกรธ ข้าวของบนโต๊ะทำงานตัวใหญ

ลาพักร้อนแม่งครึ่งปี ก็เรื่องของมึง!” เสียงตวาดกร้าวตามไล่หลังไป ก

ือนในสมัยที่ยังเป็นขายปลาในตลาดสด เมื่อทุกวันนี้เธอผ่านจ

ะไม่คิดว่านัชชากลายเป็นเด็กนิสัยเสียเพราะเติบโตมากับแม่ซ