เสน่หามนตรา
กพิษไข้แล้ว...แต่สิ่งที่แปลกและเปลี่ยนไป คือ ความนิ่งเงียบ ม่านฟ้าเงียบปาก
เชคฮ บราฮิม ถามไถ่เรื่อยมา ตลอดเวล
งที่ได้ย้อนคืนมาคือแววต
เชคฮ บราฮิม ก็ยังมีความพยายามที่จะพูดค
ออกไป ไม่ใช่ว่าไม่สำคัญแต่คนตรงหน้าก็สำคัญต่อจิตใจข
มื่อเปิดประตูเข้ามา จนม่านฟ้าแล
ั้นสำคัญและไม่ต้องการให้ใครรับรู้"เดี๋ยวเราตามไป" เสียงบอกกล่าวเป็
วลอย่างที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อนเปรยบอกออก
ต่ดูเวลานี้สิ ม่านฟ้ากำลังป่วยเขาจะทิ้งเธอไปตอนนี้ได้อย่างไร เธอจะไม่หนีเขากลับเมืองไทยอย่างน
ะ เรากลัวเธอหนี" เช
่ได้ มันก็สำคัญกับท่านเ
อนึกถึงอนาคตอีกไม่ไกลว่าม่านฟ้าจะอยู่ที่นี่อีกไม่นาน แล้วเขาต้องทำอย่าง
ราชิตพูดถึงเหตุผลของม่านฟ้าอันพึงจะมี และด
อนสิ่งที่ราชิตพูดเตือนสตินายเห
กกว่านี้ล่ะครับ" ความพยายามของราชิตยังคงตั้งมั่นหวังให้นายเหนือหัวนั้นใช้สมองมากกว่าอารมณ์ เ
มเราถึงถูกใจม่านฟ้าขนาดนี้"เชคฮ บร
ใช่คนใจง่ายและไม่ได้เห็นแก่เงินท
น" เชคฮ บราฮิม เปรียบเปร
ม่านฟ้าครับท่าน" ร
างได้หมด ถ้านางลั่นวาจาออกมาว่าต้องการ.
ีปฏิกิริยาเชิงชู้สาวที่เริ่มแสดงออกมามากขึ้น ความทุ่มเทที่ผิดแปลกไป ความห่วงใยจากคนที่ไม่เคยมีความรู้สึกนี้
........
เปี่ยมด้วยไหวพริบมีหรือแค่เรื่องน้อยนิดแค่นี้เขาจะดูไม่ออก คำพูดที่ดันให้นายเหนือ
ดงออกทางแววตา มันคือความเขินอายเ
ะล่อมเจ้านาย อย่างอยากกลั่นแกล้งเมื่อนาย
ลบหลีกสายตาเลขาคนสนิทอย่างเคอะเขินเม
ตาท่านบ
น้าคมเปื้อนยิ้มหันมาย้อนถาม...ดั่
าจะรู้ดี" ราชิตแสดงท่าทาง
ที่โตมา
ตเริ่มพูดอย่างเห็นใจนายเหนือหัว
วยเ
่านครับ" ร
อบ
าฮิมนั้นถึงกับสีหน้าสลดลงทันใด เรื่องงานไม่ว่าการใดราชิตจะต้องคอยเตือ
่องงานตอนนี้เลย"เมื่อกล่าวถ
งคุณม่านฟ้า"ราชิตพูดเสนอตัวช่วย
ด้วยสีหน้าฉงนใจ นึกสงสัยว่า
ุณหนูพิเศษกว่าหญิงใด