อ้อมกอดมาเฟียเถื่อน

พายัพทอดสายตามองเด็กสาวหน้าหวานที่กำลังปลูกดอกไม้อยู่ในสวน ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะแปรเปลี่ยนเป็นกระด้าง ลดกล้องส่องทางไกลในมือลงอย่างไม่สบอารมณ์

“ทำไมนายท่านไม่ไปขอคุณหอมกับคุณกรแล้วก็คุณนงล่ะครับ” เมษเอ่ยถามเจ้านายอย่างสงสัย

“แกดูเด็กนั่นเวลาเจอฉันสิ ทำท่ารังเกียจยิ่งกว่าอะไร” พายัพใช้นิ้วเคาะไปกับโต๊ะทำงานตัวใหญ่ พลางลูบปลายคางไปมาอย่างแสนเจ้าเล่ห์

เมษเห็นอาการนั้นก็พอรู้ว่าเจ้านายมีแผนการ พายัพชอบเด็กสาวข้างบ้านมาก ถ้าเป็นคนอื่นคงหักหาญเอามาจนได้ แต่กับข้าวหอมพายัพกลับไม่ทำ

พายัพเป็นเจ้าของธุรกิจวัสดุก่อสร้างและรับเหมาก่อสร้างที่ร่ำรวยติดอันดับของภาคใต้ เขายังมีธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทอีกมากมายหลายแห่ง รวมถึงที่ดินมูลค่าหลายพันล้าน นอกจากนั้นยังมีธุรกิจสีเทาพวกคลับ บาร์ คาเฟ่ และคาสิโนสำหรับเศรษฐีมีเงินทั้งหลายอีกหลายจังหวัด

“แล้วนายท่านจะทำยังไงครับ” เมษเอ่ยถามอย่างสงสัย ไม่เห็นว่าพายัพจะจัดการอะไรสักอย่าง เพียงแค่แอบมองเท่านั้น เข้าใกล้ทีไร สาวเจ้าก็มีท่าทีรังเกียจ และดูเหมือนว่าข้าวหอมเองก็จะมีแฟนแล้วด้วย

“ฉันก็มีวิธีการของฉัน แกไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก ยายเด็กนั่นก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด” สายตาคมกริบหันกลับไปมองสวนหลังบ้านของสาวน้อยอีกครั้ง ก่อนสันกรามจะถูกกัดเข้าหากันจนเมษสังเกตเห็น

“ให้ผมไปจัดการไอ้หมอนั่นไหมครับ”

“ไม่ต้องหรอก แกคอยดูก็แล้วกัน ฉันจะทำให้เด็กนั่นเดินมาหาฉันเอง แกคอยดู” พายัพเอ่ยย้ำ ก่อนจะกระซิบบางอย่างที่ริมหูของลูกน้องคนสนิท

“ครับนายท่าน” เมษรับคำก่อนไปหาของขวัญของกำนัลที่เจ้านายต้องการมาให้

พรุ่งนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบสิบแปดปีของข้าวหอม เด็กสาวข้างบ้านที่เขาพึงใจ กรกันต์และนงครามบิดามารดาของข้าวหอมเชิญเขาไปร่วมงานด้วย อาจเพราะเขาเป็นเพื่อนบ้านที่มีรั้วบ้านติดกัน แต่เพราะเขาเองก็เป็นเพื่อนบ้านที่ดีมาตลอดด้วยเช่นกัน จึงได้รับไมตรีจิตที่ดีจากสองสามีภรรยา

หมู่บ้านในละแวกนี้เป็นของคนรวยแทบทั้งสิ้น ถ้าไม่รวยจริงไม่มีปัญญาแม้แต่จะมาเหยียบ ครอบครัวของข้าวหอมเองก็ร่ำรวย บิดามารดาเป็นเจ้าของธุรกิจหลายอย่าง เกี่ยวกับบ้านจัดสรรและคอนโดฯ

พายัพไปร่วมงานวันเกิดของข้าวหอมตามคำเชิญจากบิดามารดาของหล่อน ในวันนี้เขาได้เห็นหล่อนใส่ชุดราตรีราคาแพงสีชมพูหวานแหวว แต่มันเข้ากับใบหน้าหวานหยดของหล่อนเสียเหลือเกิน

กายชายของพายัพร้อนผ่าวเมื่อได้ไล่สายตามองทรวดทรงองเอวของเด็กสาวที่เขาหมายตาเอาไว้ตั้งแต่เธอเพิ่งแตกเนื้อสาว

ข้าวหอมมีแววความสวยสดใสตั้งแต่เธออายุสิบห้า ตอนที่เขาย้ายมาเป็นเพื่อนบ้านของเธอเมื่อสามปีก่อน

เด็กสาวหันมาเห็นเขาเข้าพอดี แต่หล่อนก็มองเมิน เดินหนีไปหาเพื่อน ๆ ของหล่อน พายัพกัดกรามเข้าหากัน เพราะข้าวหอมไว้ตัว ไม่คุยด้วยแถมยังมีท่าทีรังเกียจเขาอีก

อาจเพราะเขาเป็นหนุ่มอายุสามสิบเก้าที่แก่กว่าเธอหลายปี จะเรียกว่าเป็นพ่อของเธอได้เลย ไม่ใช่หนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ

“อ้าวคุณพายัพ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ เข้าไปในงานกันดีกว่า” เสียงของกรกันต์ทำให้พายัพหันไปมอง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ผมเพิ่งมาถึงน่ะครับ” พายัพตอบเสียงสุภาพ ก่อนที่จะเดินตามกรกันต์เข้าไปในงาน

“งานเลี้ยงมีแต่เด็ก ๆ เพื่อนยายข้าวหอมแล้วก็เพื่อนบ้านเท่านั้นครับ”

“เครื่องดื่มแล้วก็อาหารยายข้าวหอมคิดเมนูเองน่ะค่ะ คุณพายัพตามสบายเลยนะคะ” นงครามรีบเอ่ยบอกไม่ต่างจากสามีเพราะเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันมาหลายปี

“ผมอยากให้ของขวัญข้าวหอมก่อนนะครับ” พายัพเอ่ยเสียงทุ้ม

“ได้สิคะ เดี๋ยวดิฉันไปตามลูกให้นะคะ” นงครามรีบเดินไปตามบุตรสาวมาในทันที

“แม่ต้องขอตัวข้าวหอมสักครู่นะจ๊ะ เด็ก ๆ สนุกกันไปก่อนนะ” นงครามจับมือลูกสาวให้เดินตาม

“คุณแม่จะพาหนูไปไหนคะ”

“ไปต้อนรับแขกสิจ๊ะ เราเป็นเจ้าของงานวันเกิด”

“ใครกันคะ”

“คุณพายัพจ้ะ เขาจะให้ของขวัญหนูน่ะจ้ะ” ข้าวหอมอยากหมุนกายแล้วเดินหนี แต่มารดาก็รั้งแขนให้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของพายัพเรียบร้อยแล้ว

เธอไม่ชอบสายตาของเขาที่มองเธอ มันเหมือนจะกลืนกิน แล้วเวลาเจอกัน เขาก็ชอบแตะเนื้อต้องตัวของเธอ แม้ไม่ได้ทำอะไรเกินเลย แค่จับมือถือแขนก็ตามที จนเธอแอบด่าเขาในใจว่าเป็นตาแก่ตัณหากลับ

“รับของขวัญจากคุณพายัพเสียสิลูก” เสียงของบิดาทำให้ข้าวหอมหลุดจากภวังค์ความคิด

เธอยื่นมือไปรับกล่องของขวัญจากเขาอย่างเสียไม่ได้ แต่มือหนาที่กุมมือเธอเอาไว้ ทำให้ข้าวหอมตาโต เงยหน้ามองสบตาคมกริบของเขา

เธอรีบดึงกล่องของขวัญหนี ทำให้พายัพต้องยอมปล่อยมือของเด็กสาวอย่างแสนเสียดาย

“ขอบคุณค่ะคุณพายัพ” เธอยกมือไหว้เขา

“หนูขอตัวก่อนนะคุณพ่อคุณแม่” ยังไม่ทันที่พายัพจะพูดอะไร ข้าวหอมก็รีบเดินหนี เขาเห็นว่าเธอเอาของขวัญของเขาไปวางไว้กับกล่องของขวัญของคนอื่นอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินไปที่กลุ่มเพื่อน ๆ ของหล่อน โดยเฉพาะแฟนหนุ่มของข้าวหอมที่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย

ความรู้สึกไม่สบอารมณ์ของพายัพเกิดขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจไยดีของขวัญของเขาเลยสักนิด แต่เขาก็สะกดกลั้นมันเอาไว้

“ดื่มอะไรเสียหน่อยไหมครับคุณพายัพ จะได้คุยกันด้วย” น้ำเสียงของกรกันต์ดูอ่อนน้อมไม่น้อย พายัพผินหน้ากลับไปมองสองสามีภรรยา ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก เดินไปคุยกับสองสามีภรรยาอีกด้านหนึ่ง

สีหน้าของคนทั้งสองดูทุกข์ร้อนใจเป็นอันมาก ในขณะที่พายัพดูผ่อนคลายและเป็นกันเอง

“ผมยินดีที่จะช่วยคุณกรกับคุณนงนะครับ” พายัพเอ่ยออกมาในที่สุด ทำให้สองสามีภรรยาโล่งใจเป็นอันมาก

"ได้ยินแบบนี้ผมก็เบาใจครับ ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดีเลย ผมยังไม่อยากล้มละลายในตอนนี้ จะหาแหล่งเงินกู้ที่ได้เร็วทันใจเพื่อพยุงกิจการก็ต้องรอนานสักหน่อย คุณพายัพกรุณาครอบครัวของเราแบบนี้ พวกเราซาบซึ้งใจมากจริงๆ ครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดีและเต็มใจ อย่างไรเราก็เป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันมานานหลายปี”

“ผมสัญญาว่าจะรีบนำเงินมาคืนคุณพายัพให้เร็วที่สุดนะครับ”

“ผมเชื่อมั่นครับว่าคุณกรต้องผ่านพ้นปัญหาทุกอย่างไปได้” พายัพยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะชนแก้วกับสองสามีภรรยา ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยอย่างแสนเจ้าเล่ห์