แม่บ้านวัยกระเตาะ

โต๊ะม้าหินอ่อนตั้งอยู่ใต้ต้นหูกวางแผ่กิ่งก้านร่มรื่น แม้ใบของมันจะร่วงหล่นให้เก็บกวาดอยู่ตลอดแต่ก็คุ้มค่ากับแรงกายที่ลงไป มันเป็นไม้ยืนต้นที่ให้ร่มเงาแก่บ้านหลังน้อยมาหลายสิบปี ที่ตรงนี้มีความทรงจำมากมายโดยเฉพาะกับเด็กหญิงคนหนึ่ง

“จะห้าโมงแล้ว ยัยหนูคงใกล้จะถึงบ้านแล้วมั้ง” บิดามองเวลาแล้วกล่าวด้วยความตื่นเต้น

เขาลางานครึ่งวันเพื่อวันพิเศษโดยเฉพาะ หนึ่งปีมีแค่ครั้งเดียวก็ต้องทำให้มันแตกต่างจากวันอื่นสักหน่อยแถมไม่เคยลาไม่เคยสายขอแค่ปีละหนึ่งวันเท่านั้นจริงๆ

“คงใกล้แล้วค่ะ ไม่น่าเกินห้าโมงครึ่ง เอมกลับเวลานี้ตลอด” มารดาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ลูกสาวของเธอเป็นเด็กเรียบร้อย ไม่เคยสร้างเรื่องให้ปวดหัวปวดใจ เมื่อเลิกเรียนก็ตรงกลับบ้านไม่มัวเถลไถล

“คุณไม่เหนื่อยเหรอคะ วิ่งวุ่นทั้งวัน ไปนั่งพักข้างในก่อนก็ได้นะคะ” ภรรยาถามสามีที่นั่งไม่ติดตั้งแต่มาถึงบ้าน ดูเหมือนคนจัดงานจะตื่นเต้นกว่าเจ้าของงานเสียอีก

“ไม่เหนื่อยเลย คุณว่าลูกจะชอบไหม”

“ชอบแน่นอนค่ะ ลูกไปยืนดูร้านนี้ทุกครั้งตอนไปตลาด”

เอมอรเคยเป็นครูแต่พอมีลูก สามีก็ให้ลาออกจะได้ดูแลลูกได้เต็มที่ เอ็ดการ์เป็นพนักงานระดับปฏิบัติการทั่วไปไม่มีสิ่งใดพิเศษแต่เงินที่หาได้ก็พอเลี้ยงครอบครัวให้อยู่สบายตามอัตภาพ เขาพบเอมอรตอนไปประชุมที่โรงแรมแห่งหนึ่งแล้วติดต่อกันเรื่อยมาเพราะถูกชะตากัน

จากที่คุยแค่เรื่องงานก็ค่อยๆ ขยับหัวข้อเป็นเรื่องส่วนตัวมากขึ้นจนสุดท้ายก็กลายเป็นความรัก

ทุกอย่างดูราบรื่นแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อตกลงปลงใจสร้างครอบครัว พ่อแม่ของเอมอรเห็นด้วยและอวยพรลูกสาวด้วยคำมงคลส่วนพ่อแม่ของเอ็ดการ์ไม่มาเหยียบเมืองไทยไม่มาร่วมงานแต่งแถมยังด่าทออีกหลายคำ

เอ็ดการ์เสียใจที่พ่อแม่ไม่เข้าใจและกีดกันความรักแต่เขาเลือกเอมอรกับลูก สักวันพวกท่านจะเห็นเองว่าเอมอรไม่ใช่ผู้หญิงหน้าเงินแบบที่เข้าใจกัน

น่าเสียดายที่ท่านไม่ได้เห็นความน่ารักของหลานสาว ถ้าท่านยังอยู่ต้องหลงเอมิลี่จนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ

เอ็ดการ์อยู่ประเทศไทยมาหลายสิบปี จึงพูดอ่านเขียนภาษาไทยได้อย่างคล่องแคล่วไม่แพ้เจ้าของภาษา ต้องขอบคุณภรรยาที่เป็นครูประจำตัวคอยแนะนำพร่ำสอนอยู่ตลอด สมกับเป็นครูเหลือเกิน

เอมิลี่มีความทรงจำเกี่ยวกับตายายไม่มากนัก เธอเคยพบพวกท่านตอนยังเด็กเหลือเกิน แม่เล่าว่าทั้งสองรับขวัญหลานด้วยกำไลข้อเท้าหนักหนึ่งบาทแถมเงินขวัญถุงด้วย เงินนั้นไม่อยู่แล้วเพราะแม่นำไปฝากธนาคารเหลือไว้แค่ถุงกำมะหยี่สีแดงที่ตากับยายใส่เงินมาให้

ยังไม่ทันจะรู้ความดีตากับยายก็จากไป เอมิลี่จึงโตมากับพ่อและแม่โดยแท้จริง

ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดที่ลูกจะโตมากับพ่อและแม่แต่สำหรับเอมิลี่แตกต่างนิดหน่อยเพราะเธอเป็นลูกครึ่ง หน้าตาผิวพรรณร่างกายจึงไม่เหมือนเด็กคนอื่น เธอตัวสูงบอบบาง ผิวขาวเหมือนไข่ปอก นัยน์ตาสีเทา ผมสีน้ำตาลอ่อน

ความต่างนี้ทำให้เธอแปลกแยกจากคนอื่น เอมิลี่ไม่มีเพื่อนสนิทเพราะเพื่อนผู้หญิงชังน้ำหน้าเธอทุกคน เพื่อนผู้ชายคอยแต่ล้อเลียนและฉวยโอกาสทำรุ่มร่ามใส่ ทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของเธอสักนิด

เอมิลี่จึงสบายใจกับการอยู่คนเดียวและเธอดีใจมากที่ยังมีพ่อกับแม่เพราะทั้งสองคนคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ

วันหนึ่งเธอไปตลาดกับแม่ตามปกติแล้วเห็นว่า ตึกหลังหนึ่งที่ปิดร้างไม่มีคนเช่าหลายปีวันนี้เปิดพร้อมบริการ กระจกบานใหญ่ใสแจ๋ว มีผ้าม่านลูกไม้แขวนประดับ

“แม่จ๋า ดูสิ สวยจังเลย” เอมิลี่ไปยืนชิดริมกระจกเพราะอยากเห็นขนมสีสวยให้ชัดๆ

“สวยจริง เค้กของพวกฝรั่งจริงๆ”

“เค้กก็เป็นของฝรั่งอยู่แล้วนี่จ๊ะ”

“เจ้าของร้านเป็นชาวฝรั่งเศส เขาว่ากันแบบนั้นนะ แม่ก็ไม่มั่นใจ”

“จริงเหรอจ๊ะ หนูอยากเห็นจัง”

“คุณเขาไม่ใช่ตัวประหลาดสักหน่อย จะอยากพบอยากเจอไปทำไม เรามาตลาดแทบทุกวัน จะเห็นเดี๋ยวก็เห็นเองแหละลูก”

“จ้ะแม่” เอมิลี่ตอบเสียบอ่อยๆ เธอควรจะเข้าใจดีที่สุดว่าการโดนมองว่าเป็นตัวประหลาดรู้สึกแย่เพียงใด

“ไปกันเถอะลูก เราค่อยแวะวันหลังดีกว่า เปิดวันแรกๆ น่าจะวุ่นวายอยู่”

“จ้ะแม่” เอมิลี่รับคำแต่เสียดายอยู่ในใจ เธออยากเข้าไปดูในร้านใจจะขาด

“สวัสดีค่ะ เปิดวันแรกมีเค้กให้ชิมฟรีด้วยค่ะ แวะก่อนได้นะคะ” เจ้าของร้านเปิดประตูออกมาเชื้อเชิญลูกค้าที่ยืนลังเลอยู่ข้างหน้า

“ขอบคุณค่ะ” เอมิลี่แอบกระโดดตัวลอยอยู่ในใจแต่ความจริงก็คือเดินอย่างเรียบร้อยให้สมเป็นกุลสตรีตามที่แม่พร่ำสอน

มาดามมักซีมคือเจ้าของร้านเค้ก เธอถูกชะตากับเอมิลี่เด็กหญิงผมเปียเอามากๆ อาจเพราะเป็นลูกครึ่งลูกค่อนเหมือนกันแถมนัยน์ตายังสีเดียวกันอีก

“วันนี้ไม่ต้องจ่ายเงินค่ะ เปิดวันแรกอยากให้มาชิมกันก่อนว่าถูกใจไหม” มาดามมักซีมบอกเอมอรเมื่อเห็นเธอเตรียมหยิบกระเป๋าเงิน

“คนไทยเขาถือกันค่ะว่าลูกค้าคนแรกต้องซื้อ ฉันเดาว่าเราสองแม่ลูกน่าจะเป็นลูกค้ารายแรกแน่ๆ ยังเช้าอยู่เลย”

“เหรอคะ แย่จัง ฉันไม่น่ารบกวนคุณเลย”

“ไม่รบกวนเลยค่ะ ฉันว่าจะแวะอยู่แล้วแต่เห็นยังเช้าอยู่คิดว่าคงยังวุ่นๆ ว่าจะแวะวันหลังแต่วันนี้แวะแล้วก็ต้องประเดิมค่ะ เอมเลือกสิลูก หนูอยากกินชิ้นไหน” เอมิลี่อยากรับประทานทุกอย่างที่อยู่ในตู้แต่เธอรู้ว่าแม่ไม่ได้มีเงินเหลือเฟือจึงเลือกชิ้นที่ถูกที่สุด

“มาดามคะ เอมเลือกแค่ชิ้นสีฟ้าค่ะ” เอมอรบอกเมื่อเห็นมาดามมักซีมหยิบเค้กสีชมพูขึ้นมา

“ชิ้นนี้แถมค่ะ พิเศษสำหรับลูกค้าคนแรก”

หลังจากวันนั้นสองแม่ลูกก็แวะร้านนี้เรื่อยๆ แต่เอมิลี่ก็ไม่เคยเลือกขนมที่แพงเกินกำลังที่แม่จะจ่ายไหว เธอสัญญากับตัวเองว่าเมื่อมีเงินมากพอจะซื้อเค้กก้อนใหญ่สีชมพูประดับด้วยผลไม้และครีมหลากสีให้พ่อกับแม่ได้รับประทาน

แต่สาวน้อยเอมิลี่ในวัยสิบห้าปีไม่รู้ตัวเลยว่าเค้กแสนสวยก้อนนั้นกำลังรอท่าอยู่ใต้ต้นหูกวาง

“กลับมาแล้วค่ะแม่” ห้าโมงยี่สิบนาที เอมิลี่ก็มาถึงบ้าน เธอถอดรองเท้านักเรียนวางไว้ที่ตู้หน้าบ้านแล้วเดินเข้ามาด้านในแต่ไม่พบใครเลย ปกติแม่จะนั่งเย็บผ้าอยู่ที่มุมห้องนั่งเล่นหรือไม่ก็อยู่ในห้องครัว

“แม่คะ” เธอเดินไปที่บันไดแล้วเรียกอีกครั้งแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบ แม่ต้องอยู่บ้านแน่นอนเพราะประตูไม่ได้ล็อก

“กระเป๋าของพ่อนี่นา” เมื่อเดินไปที่เก้าอี้หวายก็พบกระเป๋าเอกสารของพ่อวางอยู่ เธอเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

พ่อไม่เคยกลับบ้านเร็วขนาดนี้และที่สำคัญไม่มีทางมาถึงบ้านแน่ๆ เพราะพ่อเลิกงานห้าโมง ถ้าถึงบ้านพร้อมๆ กับเธอ พ่อต้องเหาะมาแน่นอน

แต่พ่อกลับมาแล้วแน่ๆ กระเป๋าของพ่อวางอยู่และเมื่อเช้าไม่มีแน่ๆ เพราะเธอนั่งตรงนี้เพื่อใส่ถุงเท้าส่วนพ่อออกไปแล้ว

“ลูกเห็นรึยัง” เอ็ดการ์ถามภรรยาที่แอบมองอยู่ข้างหน้าต่าง

“เห็นกระเป๋าคุณแล้วค่ะ มองหาใหญ่เลยว่าคุณอยู่ไหน” เอมอรรายงานให้สามีฟัง

เอมิลี่มองไปรอบๆ แล้วพบว่าประตูหลังบ้านไม่ได้ปิด

“พ่อ ! ทำไมกลับเร็วคะ ไม่สบายเหรอ”” เมื่อชะโงกหน้าออกไปก็เห็นพ่อกับแม่ยืนยิ้มหวานอยู่

“วันเกิดลูกสาวทั้งคน จะกลับช้าได้ยังไง” เอ็ดการ์ตอบ

“หนูตกใจหมดเลย แล้วมาทำอะไรกันตรงนี้คะ”

เอมิลี่บอกพ่อกับแม่ว่า งานวันเกิดค่อยจัดทีหลังก็ได้เพราะวันเกิดของเธอตรงกับวันทำงาน จัดช้าไปวันสองวันไม่ใช่ปัญหาเธออยากให้อยู่พร้อมหน้ากันมากกว่า

“ขอบคุณมากนะคะ แม่ทำอะไรคะ หนูกำลังหิวเลย”

“ของโปรดหนูทั้งนั้นแต่แม่ว่า วันนี้เรากินของหวานก่อนดีกว่า” เอมอรถอยไปด้านข้างเพื่อให้เค้กแสนสวยได้อวดโฉม

เอมิลี่พูดไม่ออกได้แต่เอามือปิดปาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเค้กจากร้านไหน เธอเฝ้าฝันถึงมันมาเป็นปีๆ อยากเห็นใกล้ๆ อยากลิ้มชิมรสว่าเนื้อเค้กก้อนนั้นจะอร่อยแค่ไหน

“ขอบคุณนะคะ หนูดีใจมากเลยแต่เกรงใจจัง พ่อกับแม่หมดเงินเยอะเลยเพื่อซื้อเค้กก้อนนี้”

“มาดามมักซีมลดให้สิบห้าเปอร์เซ็นต์จ้ะ ตามอายุหนู กินเลยไหมจ๊ะ”

“กินค่ะ ขอบคุณนะคะ” เอมิลี่กอดพ่อกับแม่แล้วหลับตาขอพร