'เธอจะต้องจากไปทันทีที่คลอดลูกให้ฉัน' นาย "อชิระ" นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้เมื่ออยู่ๆ ก็มีผู้หญิงเดินเข้ามาบอกว่ากำลัง 'อุ้มท้อง' ลูกของตน ส่วน "พาขวัญ" เธอจำเป็นต้องบอก 'พ่อของลูก' เพราะตนเองอับจนหนทางจนปัญญาที่จะดูแลลูกน้อยที่จะเกิดมา ขนาดลำพังตัวเองทุกวันยังแทบจะเอาตัวไม่รอดแล้วลูกล่ะ เธอไม่ต้องการให้ลูกมาลำบากกับตนจึงยอมทำสัญญาเฉือนใจตนกับพ่อของลูก +++++ “ว่าไงนะ” เขาสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที “ฉันท้องกับคุณ นี่คุณความจำเสื่อมหรือยังไงถึงจำเรื่องราวของเราไม่ได้” หญิงสาวหยิบเอกสารการฝากครรภ์ยื่นให้เขา ถึงจะรับไปแต่เขาก็แค่ปรายตามอง “แน่ใจได้ยังไงว่าเด็กนั่นเป็นลูกของฉัน พาขวัญ” จะให้เขาเชื่อได้ยังไง ในเมื่อเธอหายออกไปจากชีวิตเขาตั้ง 4 เดือน อยู่ๆ จะมาบอกว่าท้อง เธอควรจะมาบอกเขาตั้งแต่ต้นไม่ใช่ตอนนี้หรือว่าเธอมีอะไรปิดบังเขาอยู่ อชิระหรี่ตามองอย่างใช้ความคิด “ก็ฉันนอนกับคุณแค่คนเดียว และแค่คืนนั้นคืนเดียว ตอนนี้ลูกก็ได้สิบสี่สัปดาห์แล้ว ระยะเวลาก็น่าจะชัดอยู่แล้วว่าใครเป็นพ่อ” เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง +++++ “ไปเก็บของของเธอแล้วไปซะขวัญ” อชิระบอกกับคนที่ยืนน้ำตาคลอมองตามแม่ของเขาที่อุ้มลูกของเธอเข้าไปในบ้าน “ค่ะ ขวัญฝากคุณอชิดูแลลูกด้วยนะคะ ต่อไปนี้ขวัญคงไม่ได้อยู่กับเขา น้ำนมที่ขวัญปั๊มไว้ให้เขาจะกินได้ถึงสามเดือน” เธอบอกชายหนุ่มทั้งน้ำตา “แน่นอนอยู่แล้ว นั่นลูกฉัน ฉันต้องดูแลน้องซันได้ดีอยู่แล้ว แล้วเธอจะไปอยู่ไหนคิดไว้รึยัง” ทั้งๆ ที่บอกตัวเองแล้วว่าพาขวัญจะไปอยู่ไหนก็เรื่องของเธอ แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าหลังจากนี้หญิงสาวจะไปอยู่ไหน “ยังเลยค่ะ แต่ว่าจะไปขออยู่กับเพื่อนสักพักก่อนค่ะช่วงนี้” เธอบอกเขา “เพื่อนคนไหน” อชิระถามอย่างสงสัย เพราะเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอมีเพื่อน จะมีก็แต่คนที่ทำงานที่ไนต์คลับของเขาเท่านั้นที่เขารู้จัก “กี้ค่ะ ขวัญจะไปขออยู่กับกี้ก่อนแล้วค่อยหาที่อยู่เป็นของตัวเอง” “อือ...ใช้เงินที่ฉันให้ไปให้เป็นประโยชน์ล่ะ” “ค่ะ ขวัญจะใช้ให้เป็นประโยชน์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ” “ขอบคุณเหมือนกันที่มีลูกที่น่ารักให้ฉัน เธอไปเถอะ” แล้วเขาก็เดินเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่หันกลับมามองเธอที่ยืนน้ำตาคลออยู่เบื้องหลัง พาขวัญมองแผ่นหลังกว้างที่ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ทั้งน้ำตา ทุกอย่างมันสิ้นสุดตรงนี้แล้ว ทางของเธอและเขามันเป็นเพียงแค่เส้นขนาน เขาเป็นถึงเจ้าชายที่อยู่บนหอคอย แล้วเธอล่ะเป็นใคร เป็นแค่ผู้หญิงกระจอกๆ คนหนึ่งที่ชีวิตครั้งหนึ่งถูกโชคชะตาผลักมาเจอเขา แล้วสุดท้ายโชคชะตาก็ผลักไสเธอออกไปจากเขา “ขวัญรักคุณกับน้องซันมากนะคะ คุณกับลูกจะอยู่ในใจขวัญตลอดไปค่ะ อึก!” เธอพึมพำบอกรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือมองคนที่เดินจากไป ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางห้องของตัวเองเพื่อเก็บข้าวของ ***นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นตามจินตนาการของนักเขียนเท่านั้นค่ะ
สองมือหนากุมขมับนั่งหน้าเครียดบนเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ ยิ่งมองไปรอบๆ ห้องภาพเหตุการณ์ทุกอย่างมันเพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ถ้าเขาหักห้ามความต้องการของตนเอง เรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น เขาคงไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจอยู่เช่นนี้ แถมคู่กรณีก็หายตัวไปหลงเหลือไว้เพียงร่องรอยความเร่าร้อน เมื่อคืนเขาใช้พลังงานมากมายและหนักหน่วงจนหมดแรงหลับไป ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นร่างสวยงามของเธอแล้ว เขาพยายามคิดทบทวนอยู่หลายครั้งว่าเมื่อคืนตอนที่เขาสอดประสานหลอมรวมร่างกายกับร่างบาง เขาทันได้ควบคุมการเกิดประชากรหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ เขาไม่เคยพลาดเช่นนี้มาก่อน ไม่ว่าจะนอนกับใคร เขาจะป้องกันอย่างดี สายตาขุ่นมัวหันมองคราบเลื
อดเปื้อนติดผ้าปูที่นอน หัวใจของเขาเต้นแรง ชายหนุ่มไม่เคยสัมผัสความบริสุทธิ์แบบนี้มาก่อน มันช่างตราตรึงจนยากจะลืมเลือน แต่แล้วสิ่งที่กังวลก็หวนกลับมาอีกครั้ง
“ไม่หรอก ฉันคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก” เขาบอกตัวเองว่าคงไม่เกิดความผิดพลาดขึ้นแน่นอน แต่ก็อดคิดไม่ได้ เพราะไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เขากับหล่อนร่วมสวาทกันเกือบเช้าจนยาที่หล่อนถูกวางมานั้นหมดฤทธิ์ เขาถึงได้พักรบ
“คงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก” เขาปลอบใจตัวเองแล้วลุกขึ้นสะบัดหัวแรงๆ เดินตัวเปลือยไปยังห้องน้ำที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องนอน เขาต้องไปตามหาหล่อน ไปสอบถามผู้จัดการร้านว่ารู้จักเธอไหม แต่จะถามยังไงดี เขาไม่รู้แม้กระทั่งของชื่อหล่อน เพราะเมื่อคืนเขาสนใจแต่เนื้อสวยๆ ผิวขาวๆ อกอูมอวบเต็มไม้เต็มมือของเธอ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ชายหนุ่มรีบร้อนให้คนตามตัวผู้จัดการมาพบเขา รายชื่อพนักงานที่ทำงานเมื่อคืนถูกเปิดวนไป เขาไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร เธอแค่มาทำงานแทนเพื่อนที่ป่วยไม่ได้ระบุรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเองเลย ไม่มีที่อยู่ ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ แบบนี้จะไปตามหาได้ที่ไหน
“ให้ตายสิ” เขาสบถกับตัวเองพลางทุบโต๊ะทำงานจนผู้จัดการร้านสะดุ้งตัวสั่น ชายหนุ่มลุกพรวดจากเก้าอี้เดินสาวเท้ายาวๆ ออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับลูกน้องอีก ในความคิดของเขาตอนนี้มีแต่หญิงสาวที่ทำให้กระวนกระวายใจ อยากจะพบเจอ
“เด็กบ้าเอ๊ย! นี่เธอเป็นใคร มาจากไหน...ฉันจะพบเธอได้ยังไง” ชายหนุ่มโยนตัวเองเข้าไปในรถคันหรู ก่อนจะกระชากประตูปิดอย่างแรง
บัดซบ!!
มือที่กำเอาไว้แน่นด้วยความกลัดกลุ้มทุบลงบนพวงมาลัยรถระบายความโมโหตัวเองที่ทำอะไรลงไปโดยไม่ได้ยั้งคิด อยากทำตัวเป็นสุภาพบุรุษช่วยเหลือหญิงสาวที่ถูกลวนลาม แต่เป็นเขาเสียเองที่ทำให้เธอต้องมีมลทิน ไม่ใช่แค่นั้น เพราะความมักง่ายของตัวเอง เขาไม่ได้ป้องกันภัยที่จะเกิดขึ้น แถมยังตามหาหญิงสาวคนนั้นไม่เจอ ชายหนุ่มปวดหัวจี๊ด เขาสตาร์ทเครื่องยนต์ขับออกไปโดยเร็ว
บทที่ 0 บทนำ
23/05/2024
บทที่ 1 เหนือความคาดคิด
23/05/2024
บทที่ 2 สัญญา
23/05/2024
บทที่ 3 ผู้หญิงชั้นต่ำ
23/05/2024
บทที่ 4 ชีวิตในบ้านหลังใหญ่
23/05/2024
บทที่ 5 ขอนอนด้วยได้ไหม
23/05/2024
บทที่ 6 พ่ายแพ้
23/05/2024
บทที่ 7 เมื่อไหร่จะไปให้พ้น
23/05/2024
บทที่ 8 ไม่อาจพูดว่าคิดถึงได้
23/05/2024
บทที่ 9 เจ็บก็ต้องทน
23/05/2024
บทที่ 10 ต่างจากกลางคืน
23/05/2024
บทที่ 11 ร้าวไปทั้งใจ
23/05/2024
บทที่ 12 อยากหยุดเวลาไว้ ณ ตรงนี้
23/05/2024
บทที่ 13 เวลาที่เหมือนฝัน
23/05/2024
บทที่ 14 เวลาเดินถอยห่าง
23/05/2024
บทที่ 15 เลื่อนลอย
23/05/2024
บทที่ 16 ฉันพยายามแล้ว แต่ก็...ไม่ได้
23/05/2024
บทที่ 17 ได้แต่บอกรักในใจ
23/05/2024
บทที่ 18 ยิ่งใกล้วันยิ่งเจ็บ
23/05/2024
บทที่ 19 ได้แต่สมเพชตัวเอง
23/05/2024
บทที่ 20 แค่เศษเสี้ยวเวลา
23/05/2024
บทที่ 21 ฉันและเธอ
23/05/2024
บทที่ 22 อยากจะให้เป็นแบบนี้ไปนานๆ
23/05/2024
บทที่ 23 กลับเข้าสู่ภาวะปกติ
23/05/2024
บทที่ 24 ไม่อยากให้เขาเป็นของคนอื่น
23/05/2024
บทที่ 25 วิวาห์ร้าวกับอีกหนึ่งชีวิตที่เพิ่มมา
23/05/2024
บทที่ 26 ห้องหอที่ถูกลืม
23/05/2024
บทที่ 27 ผิดอะไร
23/05/2024
บทที่ 28 เป็นคนอื่นต่อกันไปแล้ว
23/05/2024
บทที่ 29 ถนนชีวิตที่ต้องเดิน
23/05/2024
บทที่ 30 สุดท้ายก็ลืมเธอไม่ได้
23/05/2024
บทที่ 31 ทำได้เพียงแค่คิดถึง
23/05/2024
บทที่ 32 เธอเป็นของฉันคนเดียว
23/05/2024
บทที่ 33 ใจมันรักหรือเพราะความเคยชินกับการที่มีเธอกันแน่
23/05/2024
บทที่ 34 คุณมาทำไม
23/05/2024
บทที่ 35 กลับบ้านเรานะขวัญ (บอกรักตอนนี้ไม่สายไปใช่ไหม)
23/05/2024
บทที่ 36 ตอนพิเศษ ปรารถนาร้อนคืนสวาท
23/05/2024
หนังสืออื่นๆ ของ ณิการ์
ข้อมูลเพิ่มเติม