ชีวิตของคนเรามันสั้นนักนะคะ ทำดีต่อกันเอาไว้เถอะค่ะ รู้จักให้อภัยกันและกัน ไม่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมาในชีวิตมันจะรู้สึกหนักหนาจนเกินเยียวยา ภารันย์ ชายหนุ่มที่มีทิฐิมากจนเกินไป จนเกือบจะทำให้เขาสูญเสียทุกคนที่เขารัก และทุกคนก็รักเขา การกระทำที่เขาทำมันไม่ได้ทำร้ายคนที่อยู่รายล้อมตัวของเขาเท่านั้น แต่มันก็กัดกร่อนหัวใจของเขาให้เจ็บปวดมากแสนมากเช่นเดียวกัน พิมพ์เพชร หญิงสาวผู้รักมั่น แม้ชายผู้นั้นจะทำให้เธอเจ็บปวดก็ตาม เธอหวังเพียงจะทำให้เขากลับมาเป็นคนเดิมที่เคยรักเธอ และเป็นคนใหม่ ที่รักเธอสุดหัวใจ พิมพ์เพชร เธอจะทำได้หรือไม่ เมื่อสองหัวใจเราเพรียกเรียกหากันแล้ว ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ เราสองคนก็ไม่เคยลืม ขอเพียงให้เขาหวนกลับคืนมาอีกครั้งเท่านั้น +++++ ‘พี่เล็ก’ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ หัวใจพองโต ‘พี่เล็กกลับมาแล้วใช่ไหมคะ’ “มา...แม่...แม่...” เด็กชายตะลันต์ลุกขึ้นนั่ง แล้วเรียกมารดาของเขา “ตะลันต์สงสัยคุณพ่อกลับมาแล้วครับ” เธอรีบบอกลูก ความหวังที่ริบหรี่ภายในหัวใจฉายแสงวาววับจับใจ เธออุ้มเด็กชายขึ้นสู่อ้อมแขน “ตะลันต์เรียกคุณพ่อสิ พ่อ... พ่อ... พ่อ...” “ปอ...” เด็กน้อยขยับปากพูด แล้วก็พูดต่อไป ชมพูรีบอุ้มตะลันต์แล้วเปิดประตูออกไป เสียงสนทนานั้นเงียบไป แต่ขาของเธอก็ยังก้าวไปข้างหน้า พอไปเหยียบที่หัวบันได ภาพที่ปรากฏให้เห็นตอนนี้ ชายหนุ่มไทยตัวสูงที่อยู่ในสูทสีเทา และหญิงสาวผมสีทองตัวสูงพอ ๆ กัน ตัวเธอสูงเกือบจะเท่ากับผู้ชายคนนั้น เสื้อผ้าที่เธอใส่ดูทันสมัย และทะมัดทะแมง กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม ต่างอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน แค่เสี้ยวหน้านั้นที่เธอเห็น น้ำตาก็เริ่มเอ่อ ทำไมเธอจะจำเขาไม่ได้ ‘พี่เล็ก’ พิมพ์เพชรไม่มีเสียงพูดใด ๆ เล็ดลอดออกมา “ปะ ปอ ปอ ปอ...” แต่ตะลันต์กับส่งเสียงดัง จนสองคนที่ยืนทำหวานกันอยู่ต้องชะงัก หยุด และผละออกจากกัน ใบหน้าของทั้งสองคนเงยขึ้นมามองหาต้นเสียง สายตาของภารันย์สบจ้องใบหน้าของพิมพ์เพชร คนที่เจ็บก็คือเธอ ชมพูยืนสั่น รู้สึกหายใจหายคอไม่ค่อยออก “เธอคือใครคะอเล็กซ์?” ลูซี่ถามออกมาเป็นภาษาอังกฤษ พิมพ์เพชรหมุนตัวเองพาลูกเข้าห้องไปในทันที แค่หันหลังให้น้ำตาก็ร่วง
"โอ๊ย..." เสียงของภารันย์ดังลั่น ก่อนร่างจะกระแทกลงกับพื้น แล้วตัวของเขาก็กลิ้งลงไปตามไหล่เขา
พิมพ์เพชรมองหาต้นเสียง เห็นแต่เพียงฝุ่นที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว โดยสัญชาตญาณเธอวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ หญิงสาวหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นชะโงกหน้ามองหาร่างของรุ่นพี่ที่ร่วงหล่นไปยังเหวเบื้องล่าง
"พี่เล็ก....!" เธอตะโกนขึ้นสุดเสียง เสียงของชมพูสะท้อนก้องดังไปทั้งป่า สีหน้าของเธอซีดเผือดเต็มไปด้วยอาการตระหนกตกใจ เธอเดินตามลงไปหายังพื้นเบื้องล่างพร้อมกับสัมภาระเต็มแผ่นหลัง
ทั้งคู่มาเข้าค่ายของคณะมาเยือนที่ผืนป่าละฮูแห่งนี้
สายตาของพิมพ์เพชรไม่เคยละจากเขาตั้งแต่ได้พบหน้ากัน ภารันย์รุ่นพี่ที่ดูดีจิตใจโอบอ้อมอารี รอยยิ้มที่พิมพ์ใจ เขาเป็นเดือนของคณะที่สาว ๆ ต่างกรี๊ดกร๊าด แย่งชิงเพื่อจะเป็นหวานใจของเขากันทั้งนั้น ผู้หญิงอย่างเธอคงได้แต่แอบมองเพราะไม่กล้าแม้จะขยับปากคุยกับเขา
ร่างเล็ก ๆ ของชมพูค่อย ๆ ขยับลงไปตามไหล่เขา ณ เวลานี้ เธอลืมแม้กระทั่งไปตามผู้คน ใจนึกห่วงแต่คนที่อยู่เบื้องล่างเท่านั้น
'พี่เล็ก...อย่าเป็นอะไรนะคะ' เธอตะโกนก้องอยู่ในใจ
ป่ารกชัฏ มีแต่เสียงสรรพสัตว์น้อยใหญ่ก้องกังวานไปทั้งป่า
ทุกคนหยุดพักตรงลานโล่งกว้างของหมู่บ้านละฮู รุ่นพี่ขานชื่อ และเรียกรวมพล แต่ผลปรากฏว่า มีสองคนที่หายไป
"ใครเห็นเล็กกับชมพูบ้าง" ทุกคนต่างส่ายหน้า
เสียงฟ้าเริ่มคำรามก้อง ยังไม่ทันได้ทำอะไร สายฝนก็โปรยเม็ดลงมา ก่อนจะถล่มห่าฝนเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ลมแรงที่พัดส่งเสียงโหยหวนไปทั้งป่า ทุกคนต่างวิ่งหาที่กำบัง เสียงอื้ออึงถูกกลบด้วยเสียงพายุฝนที่มาจากไหนไม่รู้ โดยที่ไม่มีพยากรณ์มาก่อนล่วงหน้า
ตอนนี้ทุกคนต่างรู้ว่าในคณะได้มีคนพลัดหลงทางไปแล้วสองคน อุปสรรคใหญ่ที่กำลังเผชิญคือห่าฝนที่ลงเม็ดอย่างหนักต่อเนื่องนับชั่วโมง
"โอ๊ะ..." ชมพูอุทานก่อนจะล้มลงไปกับพื้น หญิงสาวงอเข่าเท้าชิดโดยอัตโนมัติ ร่างเล็ก ๆ กลิ้งลงไปตามไหล่เขา ตัวของเธอกระแทกกับพื้นหญ้า และก้อนดินแข็ง ๆ เป็นช่วง ๆ ก่อนจะกระแทกหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ริมผา
"โอ๊ย...!" เธออุทานด้วยความเจ็บและจุก ชมพูพยายามพาร่างที่เต็มไปด้วยสัมภาระติดหลังให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก พิมพ์เพชรถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอช่างโชคดีเหลือเกิน ก้อนหินที่เธอเหยียบกลิ้งลงไปแบบไม่เป็นท่า หน้าผาที่ไม่สูงเท่าไหร่แต่ตกลงไปคงจะเจ็บตัวน่าดู
"พี่เล็กคะ!" เธอตะโกนเรียกรุ่นพี่อีกที
"โอ๊ะ...อยู่นี่" เสียงหนาใหญ่พยายามเปล่งเสียงออกมา ตอนนี้ร่างเขาอยู่ตรงเบื้องล่างนั้นเอง เขาขยับร่างกายอย่างทรมาน
ชมพูแสดงสีหน้าดีอกดีใจออกมา เธอรีบปีนป่ายลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว เพื่อไปให้ถึงที่ร่างของเขา ภารันย์มีเลือดอาบอยู่ที่ใบหน้า หญิงสาวตกใจหน้าซีดขาวราวกระดาษ รีบเข้าไปจับที่ตัวของเขา
"โอ๊ย....เจ็บ..." มือหนาใหญ่ของเล็กจับอยู่ที่แขนพยายามประคองมันไว้
"พี่เล็กเจ็บตรงไหนบ้างคะ" ชมพูสำรวจด้วยสายตามองไปทั่วร่างกายของเขา
"สงสัยแขนพี่จะหัก" เขาบอกเธอ
ชมพูรีบวางเป้ของตัวเองลง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ออกมาซับเลือดที่หน้าของเขาที่ไหลลงเป็นทาง เธอทำมันอย่างเบามือ
"พี่เล็ก มืออีกข้างเจ็บไหมคะ" เธอถามเขา
"ไม่" เธอรีบจับมันไปประกบตรงที่แผลแล้วบังคับมือของเขาให้กดมันเอาไว้
"พี่กดเอาไว้ก่อนนะคะ"
สายตาของภารันย์มองตามมือของหญิงสาวที่กำลังพยายามช่วยเหลือเขาอยู่
ชมพูหยิบกิ่งไม้แถว ๆ นั้นมาหัก ก่อนจะทาบมันไปกับแขนของเขาข้างที่ภารันย์บอกว่าหัก แล้วหยิบยกทรงของตัวเองในเป้ออกมาถอดสายแล้วเอาสายนั้นรัดไม้ขนาบไปกับแขนเพื่อไม่ให้เคลื่อนไหว
เสียงฟ้าคำรามลั่นดังมาแต่ไกล สองคนสบตากัน แล้วแหงนหน้าขึ้นไปมองฟ้าสีครึ้มที่กำลังเปลี่ยนสีจากสว่างเป็นดำมืด ก้อนเมฆม้วนตัวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มันจับตัวกันเป็นก้อนใหญ่สีทะมึนเริ่มทึบดำแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
"ฝนจะตกแน่ ๆ ค่ะ" ปากก็พูดมือก็หยิบเป้ของตัวเองมาแบกไว้ที่หลัง
ภารันย์ก็ยังมีสัมภาระอยู่เต็มหลัง
"ต้องหาที่หลบฝนกันก่อนค่ะ" เธอบอกเขา
ชมพูพยายามพยุงร่างของภารันย์ที่ใหญ่กว่าให้ลุกขึ้น
"โอ๊ะ..." ร่างใหญ่ล้มลงไป โดยมีร่างเล็ก ๆ ของชมพูทับบนร่างของเขาอีกที สองใบหน้าประชิดกันห่างแค่คืบ หญิงสาวหน้าแดงก่ำ เธอรีบลุกอย่างรวดเร็ว ตาของเธอมองหากิ่งไม้ที่ใหญ่พอจะทำให้เป็นไม้ค้ำยันตัวรับน้ำหนักตัวหนา ๆ ของเขาได้ ชมพูจัดแจงเอาผ้าที่ห้ามเลือดผูกรอบศีรษะของภารันย์ แล้วรีบทำทุกอย่างอย่างรวดเร็ว
"เดินเลียบลำธารไปเรื่อย ๆ ดีกว่านะคะ"
เขามองเธอทำทุกอย่างอย่างตั้งใจ อาจจะไม่ได้คล่องแคล่วไปหมดแต่ทุกสิ่งที่เธอทำคือช่วยเหลือเขา
สายฝนเริ่มลงเม็ดกระทบศีรษะของทั้งสองคน
"ไหวนะคะ" เธอถามเขา พยายามพยุงร่างที่ได้รับบาดเจ็บให้ไปตามทางเดินเล็ก ๆ ดูก็จะเป็นทางเดินของคนในป่าแห่งนี้แน่ ๆ
ตอนนี้ในหัวใจของเธอรู้สึกกลัวไม่น้อย แต่ก็อุ่นใจที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ
"โชคดีนะคะ ที่ขาพี่เล็กไม่เป็นอะไร" เธอยกหน้าขึ้นไปยิ้มให้เขา
"น้องชื่ออะไรนะ?" ภารันย์ถามเธอ
ใช่สิ ไม่ได้สวยจนสะดุดตา แว่นหนา ๆ ที่เธอใส่ และผมที่ฟูหยิกหย็องของเธอนี่ คงไม่แม้จะทำให้ภารันย์หันมามองและจดจำ พิมพ์เพชรหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปาก
"ชมพูค่ะ"
แล้วความเงียบสงัดก็เกิดขึ้น ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของกันและกัน และเสียงลมหวนที่พัดความเย็นและสายฝนโปรยปราย
ที่หมู่บ้านละฮู ตอนนี้ทุกคนต่างเป็นห่วงทั้งสองคน
"เล็กจะเป็นยังไงบ้าง" เดือนเด่น หรือ โมเมนึกถึงคู่จิ้น ที่ใครต่างเชียร์ให้เป็นคู่รัก
"แล้วพลัดสายตากันตรงไหนยะ เห็นตัวติดกันเป็นตังเม" สายธารแซวเพื่อน
"ก็ตอนที่เดินขึ้นมาด้วยกัน เมบอกเล็กว่าดอกไม้สีเหลืองเล็ก ๆ ตามทางเดินที่เหมือนดอกกล้วยไม้สวยมาก ๆ"
"ตรงไหน" พิชาญเสียงดังโพล่งขึ้นมาทันที
เดือนเด่นบอกถึงจุดนั้น
ทุกคนต่างสรุปว่าน่าจะเป็นบริเวณนั้นที่เขาหายไป
บทที่ 1 อุบัติเหตุไม่คาดคิด
21/06/2024
บทที่ 2 ชมพูหายไป
21/06/2024
บทที่ 3 ท่ามกลางสายฝน
21/06/2024
บทที่ 4 พี่เล็กขาอดทนนะคะ
21/06/2024
บทที่ 5 หายดีแล้ว
21/06/2024
บทที่ 6 จุ้นจ้าน
21/06/2024
บทที่ 7 ปลื้มน่ะ
21/06/2024
บทที่ 8 miss yo
21/06/2024
บทที่ 9 secret
21/06/2024
บทที่ 10 หัวใจเต้นแรง
21/06/2024
บทที่ 11 ใจสั่น ๆ
21/06/2024
บทที่ 12 ครอบครัวใหม่
21/06/2024
บทที่ 13 มอม
21/06/2024
บทที่ 14 โง่งมงาย
21/06/2024
บทที่ 15 เจ็บปวด
21/06/2024
บทที่ 16 หายหัว
21/06/2024
บทที่ 17 หยุดได้ไหม
21/06/2024
บทที่ 18 ไม่ได้ฝันไป
21/06/2024
บทที่ 19 คนขี้โกง
21/06/2024
บทที่ 20 คำมั่น
21/06/2024
บทที่ 21 ขุ่นมัว
21/06/2024
บทที่ 22 อารมณ์ไม่จอย
21/06/2024
บทที่ 23 อย่าคิดแบบนั้น
21/06/2024
บทที่ 24 ติดใจเหรอ
21/06/2024
บทที่ 25 บทรัก
21/06/2024
บทที่ 26 อึดอัด
21/06/2024
บทที่ 27 กขคง
21/06/2024
บทที่ 28 คุณแม่คนใหม่
21/06/2024
บทที่ 29 รักใสๆ
21/06/2024
บทที่ 30 ลูกไม่เข้าใจ!!
21/06/2024
บทที่ 31 ไม่อยากรับรู้
21/06/2024
บทที่ 32 แทบช็อก
21/06/2024
บทที่ 33 หม่นเศร้า
21/06/2024
บทที่ 34 การตัดสินใจ
21/06/2024
บทที่ 35 แม่ !!!
21/06/2024
บทที่ 36 เป็นห่วง
21/06/2024
บทที่ 37 หวาน
21/06/2024
บทที่ 38 รักจัง
21/06/2024
บทที่ 39 เหมือนจะดี
21/06/2024
บทที่ 40 โชคชะตา
21/06/2024
หนังสืออื่นๆ ของ คุณธิดา
ข้อมูลเพิ่มเติม