Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
5.0
ความคิดเห็น
3.1K
ชม
60
บท

เมื่อความรักไม่แบ่งชนชั้นวรรณะ อายุก็เช่นกัน เขาที่อายุมากกว่าเธอขนาดจะเป็นพ่อเธอได้ตกหลุมรักสาวน้อยรุ่นลูกเข้าอย่างจัง รักครั้งนี้จึงมีทั้งเสียงหัวเราะและเสียงครางกระเส่าในทุกค่ำคืนอันเร่าร้อน ******** พ่อเพื่อนบำเรอรัก เดโชกระตุกเท้าขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกว่ากำลังเหยียบผ้าชิ้นเล็กๆ พอก้มมองก็พบว่าเป็นกางเกงชั้นในสีชมพูลายคิตตี้ เขาเกี่ยวมันขึ้นมาด้วยปลายนิ้วก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องนอนของตนอย่างสำรวจ แต่เมื่อไม่เห็นใคร จึงชูกางเกงชั้นในนั้นขึ้นสูง “คุณพ่อจะทำอะไรคะ” เดโชหันขวับพอเห็นมายาวดีก็รีบซ่อนกางเกงชั้นในไว้ข้างหลัง “เปล่า” เดโชปฏิเสธ “ก็เห็นๆ อยู่ว่าคุณพ่อกำลังจะดมกางเกงในหยา” เพราะเธอกำลังเห็นด้านมืดของเขา ความกลัวจึงทำให้พลั้งปากออกไปกล่าวหาว่าเขาเป็นโรคจิต “นี่กางเกงในของเธอเองรึ” นายหัวหนุ่มเลิกคิ้ว พร้อมกับคีบซับในตัวน้อยขึ้นสูงระดับสายตา “ใช่ค่ะ ของหยาเอง” “แล้วทำไมมาอยู่ในห้องฉันได้ล่ะ” “ก็...” มายาวดีไม่รู้จะบอกยังไง เพราะความจริงมันเกิดขึ้นจากความไม่ตั้งใจ แต่พอลองเปิดดูแล้วเธอกลับมีอารมณ์จึงลองช่วยตัวเองเป็นครั้งแรก แน่นอนมันตื่นเต้นมากๆ “ถ้าตอบไม่ได้ งั้นพ่อยึด” ******* พ่อเลี้ยงบำเรอกาม ‘พ่อ’ แสงดาวเรียกเขาด้วยคำๆ นี้มาหลายปี แต่ความรู้สึกที่มีต่อเขาหาได้ให้ความเคารพ มันเต็มไปด้วยความรักที่ซ่อนเร้นอยู่ในอก กระทั่งเธอโตเป็นสาววัย 18 ปี แสงดาวก็อยากทำตามใจตัวเองบ้าง นั่นคือยั่วตัณหาพ่อเลี้ยงหนุ่มจนทั้งคู่ได้เสียกัน และซ้ำร้ายมารดาของเธอต้องมารู้เห็นและเสียใจจนตัวตาย บาปที่เธอทำไว้สร้างความทุกข์ระทมหัวใจยิ่งนัก ทว่า...ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้าย มารดาผู้เป็นที่รักได้ฝากเธอไว้กับพ่อเลี้ยงรูปงาม มันคือตราบาปที่เธอจะต้องตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะหยุดเพื่อจบทุกอย่าง หรือจะเดินหน้าเพื่อรักษาสิ่งที่เป็นของมารดาเอาไว้ให้ได้ งานนี้ผีดาวยั่วก็ต้องเข้าสิงตัวเธอ เพื่อครอบครัวร่างกายและหัวใจของเขา “อาห์...แสงดาว ให้ตายสิเด็กบ้า เธอนี่มันโสเภณีชัดๆ” ปรมัยอุทาน เมื่อท่อนเอ็นของเขาจมจ่อมอยู่ในอุ้งปากและเรียวลิ้นเล็กสวาปามอย่างหิวโหย เขามองริมฝีปากชุ่มฉ่ำของเธอกำลังดูดกลืนท่อนเนื้อฉ่ำเยิ้มอย่างชอบใจ

บทที่ 1 1 1

มายาวดี ทอแสงงาม เธอมีพื้นเพเป็นคนเหนือผู้มีผิวกายนวลเนียนผุดผาด มีใบหน้างดงามแม้ไม่ได้แต่งหน้าก็สวยจนต้องเหลียวมอง บัณฑิตสาววัย 21 ปีผู้นี้ เธอมีความใฝ่ฝันที่จะทำงานในตึกสูงระฟ้าที่ใดที่หนึ่งในเมืองหลวง เธอมีความทะเยอทะยานอยู่พอสมควร แต่กระนั้นก็ไม่เคยหลงระเริงไปกับแสงสีจนเสียผู้เสียคน

มายาวดีเรียนจบพร้อมเกียรตินิยมอันดับสอง เธอทำให้พ่อกับแม่ซึ่งเป็นชาวไร่ชาวสวนภูมิใจ และมายาวดีก็อยากให้พวกท่านอยู่ดีมีสุขในบั้นปลายชีวิต เมื่อเรียนจบจึงตระเวนสมัครงานไว้หลายแห่ง ก็มีบางแห่งที่เรียกเธอเข้าสัมภาษณ์งานบ้างแล้ว แต่เธอยังไม่ผ่านการประเมินด้วยเหตุผลที่เจอมาเหมือนกันสองแห่ง นั่นคือความสวย

ไม่ผิดหรอก

เรื่องจริงๆ ที่เธอประสบพบมากับตัวเชียวล่ะ

เขาให้เหตุผลว่าเธอเหมาะที่จะไปประกวดนางงามมากกว่าจะมาทำงานในห้องแอร์ไปวันๆ มายาวดีทั้งแปลกใจและตกใจครามครัน คิดมาตลอดว่าหน้าตาผิวพรรณจะเป็นเครื่องนำทางให้เธอมีอนาคตสดใส พอเธอถามกลับก็ได้คำตอบว่า...ไม่อยากให้ความมั่นคงในองค์กรต้องระส่ำระสายเพราะผู้หญิงคนเดียว

มันคือคำตอบงี่เง่าที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา คนสวยและเรียนดีขนาดนี้ต้องไม่ถูกเมินสิ แล้วนี่อะไร องค์กรใหญ่ๆ 2 แห่งตอบเธอเหมือนกันเป๊ะ!

“เฮ้อ!!!” เสียงถอนใจของเธอคงดังมาก ขนาดทำให้เพื่อนรักอย่างประกายแก้วต้องเหลียวมอง

“เธอจะหนักใจอะไรกันนักหนายะหยา เขาเพิ่งจะปฏิเสธเธอแค่สองที่ ยังมีอีกหลายที่ไม่ใช่เหรอ”

ประกายแก้ว เพชรฤาชา สาวสวยผู้เรียนเก่งจนได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เธอเป็นลูกสาวของเจ้าพ่อแดนใต้ พ่อของเธอใครๆ ก็เรียกเจ้าพ่อเพราะร่ำรวยล้นฟ้า เป็นเจ้าของเกาะปะการังสถานที่ท่องเที่ยวในทะเลอันดามัน เมื่อเรียนจบความหวังของประกายแก้วก็คือกลับไปช่วยงานพ่อที่บ้าน แต่กลายเป็นว่าเธอมีแฟนและตอนนี้ก็กำลังท้องอ่อนๆ เสียด้วย เรื่องนี้พ่อของเธอยังไม่รู้ ถ้ารู้ล่ะก็เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

“ก็ใช่ แต่เหตุผลนั่นฉันรับไม่ได้จริงๆ กึ้ง”

“เขาอาจจะมองเลยไปถึงอนาคต”

“ก็ถ้าฉันไม่เล่นด้วย แล้วมันจะเสียหายตรงไหน”

“เธอสวยเกินไป ปัญหามันต้องตามมาไม่จบไม่สิ้น เขาน่าจะมองมุมนี้”

“แบบนี้ ฉันก็ไปสมัครงานที่ไหนไม่ได้เลยสิกึ้ง”

“เฮ้อ” ประกายแก้วนึกเห็นใจเพื่อนรัก “ทิ้งเรื่องบ้าๆ นี่ไว้ก่อนดีมั้ย ไปเที่ยวบ้านฉันก่อน นี่ฉันยังไม่รู้จะบอกพ่อยังไงเลยเรื่องท้องก่อนแต่ง”

“ท่านต้องเข้าใจ” ถึงคราวที่มายาวดีต้องปลอบใจเพื่อนบ้าง

“พ่อฉันดุอย่างกับเสือ จนคนที่นั่นเขาเรียกเจ้าพ่อไปแล้ว พี่ว่านจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้”

ดีอย่างที่แฟนหนุ่มของประกายแก้วมีความรับผิดชอบ แถมยังมีหน้าที่การงานดี ไม่เจ้าชู้ เสมอต้นเสมอปลาย ข้อดีของเขาทำให้ประกายแก้วปล่อยให้ตัวเองท้อง แต่พอคิดถึงพ่อก็หวนกลับไปไม่ทันเสียแล้ว

“คงไม่หรอกมั้ง”

“ไม่พลาดล่ะสิยะหยา แต่ยังไงฉันก็ต้องบอกพ่อ ในเมื่อฉันมีพ่อเพียงคนเดียวนี่เนอะ” กำลังใจของประกายแก้วมาเต็มเปี่ยม “ว่าแต่...เธอจะไปเที่ยวบ้านฉันมั้ย จะได้ไปรู้จักกับพ่อฉันด้วย”

“ฉันไม่อยากไปเลยกึ้ง อยากทำงานแล้ว”

“ไปเปิดสมองแล้วค่อยกลับมาสู้ชีวิตต่อก็ได้นี่ พ่อฉันหล่อมากนะยะหยา ถ้าเธอไม่เห็นอาจจะต้องเสียใจ” ประกายแก้วกวาดสายตามองมายาวดีเพื่อนรัก

“มองอะไรแบบนั้นกึ้ง” มายาวดีเอ็ดเพื่อนเมื่อถูกมองอย่างโลมเลีย

“จะบอกว่า...พ่อฉันยังหนุ่มยังแน่น แม่ฉันก็เสียไปตั้งนานแล้วด้วย ฉันเห็นบางทีพ่อก็เหม่อลอยเหงาหงอย ฉันว่า...ถ้าเธอไป พ่อฉันอาจจะถูกใจเธอก็ได้”

“บ้า!! นี่เธอจะให้ฉันเป็นแม่เลี้ยงเธอหรือไง ไม่เอาหรอก” มายาวดีปฏิเสธเสียงหลง พ่อของประกายแก้วอายุมากแล้ว ส่วนเธอเพิ่งจะ 21 ปี เธอไม่อยากได้สามีแก่เลยสักนิด

“ฉันก็ไม่อยากได้คนอื่นมาเป็นแม่เลี้ยงเหมือนกัน สงสัยพ่อคงต้องเหี่ยวเฉาแบบนี้ไปตลอดชีวิตแน่ๆ” ประกายแก้วทำหน้าสลด

มายาวดีมองเมินทำไม่สนใจ รสนิยมของเธอไม่ชอบคนแก่ แก่กว่ากันมากสุดก็แค่ 7 ปีนั่นพอไหว แต่ระดับพ่อของประกายแก้วนี่คงห่างกันมาก ไม่ไหวแน่ๆ

“ไปนะยะหยา ฉันอยากให้เธอทิ้งความฝันไปชั่วครู่ แค่อาทิตย์เดียวก็ยังดี แล้วค่อยกลับมาตามหาความฝันต่อ นะยะหยานะ ไปเที่ยวบ้านฉันกัน ถ้ามีเธอไปด้วยพ่ออาจจะเข้าใจเราง่ายขึ้น”

“แล้วฉันจะมีส่วนช่วยเธอยังไงฮึกึ้ง เธอบอกพ่อดุมากจนใครๆ เรียกกันว่าเจ้าพ่อ แล้วฉันเป็นใครจะช่วยเธอให้พ้นเงื้อมือพ่อได้ยังไง” มายาวดีโวยวาย

“ต้องได้สิ เชื่อฉัน พ่อน่ะแพ้คนสวย”

“...” มายาวดีสะบัดหน้าหนี

“นึกว่าเห็นแก่หลานเธอในท้องฉันแล้วกันนะยะหยา” ประกายแก้วออดอ้อนเอาแก้มถูกบ่าของมายาวดีไปมา กระทั่งมายาวดีใจอ่อน

“ก็ได้ๆ อาทิตย์เดียวนะ”

“เย้! อาทิตย์เดียวก็เกินพอแล้วจ้ะเพื่อนรัก”

หลังจากนั้นเพียงวันเดียว ประกายแก้ว วงศกร และมายาวดีก็เดินทางมาถึงเกาะปะการัง

“นายหัวครับนายหัว ช่วยผมด้วยครับ”

เสียงไอ้เข้มดังมาแต่ไกล เดโชจึงต้องหันมาก็พอดีร่างของไอ้เข้มมาถึงตัว แล้วมันก็สะดุดรากไม้ล้มคุกเข่าไปกอดขาของนายหัว

“ไอ้ห่าเอ๊ย!!! กูว่ามึงจะพากูซวยก่อนจะได้ช่วยก็เพราะอย่างนี้ รีบร้อนอะไรนักหนาวะ ใครจะตายบนเกาะกูอีกล่ะ”

ท่อนขายาวแข็งแกร่งสะบัดร่างไอ้เข้มจนกระเด็นกลับหลัง ไอ้เข้มรีบรุดขึ้นยืนก้มหัวให้นายเหนือหัวของมันอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีใครตายครับ มีแต่จะเกิด”

“ใครมันท้องแก่จะคลอดลูกวะ ก็ไม่มีนี่หว่า หรือจะเป็นนักท่องเที่ยว” เดโชก็เดาสุ่มเพราะไอ้เข้มไม่บอกให้ละเอียด

“ไม่ใช่ครับนายหัว”

“โอ๊ย! มึงจะถนอมปากถนอมคำไว้แลกทองหรือไงวะไอ้ห่าเข้ม! มีอะไรมึงก็พูดมาให้หมดสิวะ” เดโชเริ่มหงุดหงิด

“อีเปรี้ยวครับอีเปรี้ยว”

“ถ้าเรื่องอีนี่ มึงไม่ต้องบอก กูรู้ตั้งแต่ออกข่าววันแรก” ว่าแล้วเดโชก็หันหลังเดินหนี เบื่อที่ไอ้เข้มมันใช้สอยคำพูดอย่างประหยัด ถามยาวเหยียดตอบมาสั้นๆ กว่าจะรู้กันก็คงข้ามวัน ดีที่มันเป็นคนซื่อ เลี้ยงมันไว้ไม่เสียหายอะไร

“นายหัว!” เสียงของไอ้เข้มดังขึ้นเหมือนมันก็เริ่มจะเบื่อตัวเอง “อีเปรี้ยวน่ะควายผม มันจะออกลูก นายช่วยทำคลอดให้มันที” แล้วทุกอย่างก็หลุดจากปากไอ้เข้ม

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ มณีน้ำเพชร

ข้อมูลเพิ่มเติม
อาเขยจอมเถื่อน

อาเขยจอมเถื่อน

โรแมนติก

5.0

เขา...พ่อเลี้ยงดรัณ พัชรอมรินทร์ ผู้ชายที่เกิดมาบนกองเงินกองทองแต่มีอดีตสุดแสนจะเจ็บปวด บาดแผลที่ทิ่มแทงหัวใจมาตลอดระยะเวลาหลายปีมันกำลังจะกลัดหนอง ถ้าไม่ทำการรักษาให้หาย เธอ...พลับพลึง โรจนศุภเกียรติ สาวน้อยวัยใสผู้มีโลกส่วนตัวที่แสนจะงดงาม และหลงรักผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งมาตลอด ‘ความรักคือการให้’ นี่คือนิยามความรักของเธอ เรื่องราวคงไม่วุ่นวายถ้าเธอไม่กลับมารับรู้ว่าเขาเป็น ‘หม้าย’ และเรื่องราวก็คงไม่วุ่นวายกว่า ถ้าเธอกับเขาไม่ต้องเปลี่ยนสถานะจาก ‘น้าเขยกับหลานเมีย’ มาเป็น ‘สามีกับภรรยา’ มันอาจจะเป็นความสมหวังถ้าเธอจะได้แต่งงานกับผู้ใหญ่ใจดีที่หลงรักมาตลอด แทนการแต่งงานกับผู้ใหญ่ใจร้ายที่ไม่รู้สาเหตุว่าอะไรถึงเปลี่ยนให้เขาเป็นคนละคน เถื่อนและไร้เหตุผลสิ้นดี “เมียของฉันต้องเก่งเรื่องบนเตียง ต้องทำกับข้าวอร่อย ต้องทำงานในไร่ได้ไม่ต่างจากคนงาน ที่จริงจะต้องทำงานบ้านเป็นทุกอย่าง ขยัน ไม่นิ่งดูดายปล่อยให้แม่บ้านทำเอง เธอก็ต้องเป็นแบบนั้น” “ก็ได้ พลับทำให้ได้” “เริ่มเลย” “ปล่อยสิคะ ไม่ปล่อยแล้วจะทำได้ไง” ถ้าเขายังกอดเธอแน่นแบบนี้ ยังหายใจรดใบหน้าเธอแบบนี้ แล้วจะออกไปทำทุกอย่างที่ต้องการได้ยังไง “หน้าที่แรกที่บอก จำได้ไหม”

ด้วยมนตราแห่งรัก

ด้วยมนตราแห่งรัก

โรแมนติก

5.0

“เจ้านายอย่าคิดว่า ความคิดความรู้สึกของเจ้านายนั้นถูกหมดทุกอย่างนะคะ” สาวน้อยเริ่มไม่พอใจ ที่เขาหาเรื่องรวนเธอ ชวนนท์ยืนขึ้น ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหยุดอยู่หน้าหญิงสาว ห่างกันแค่มือเอื้อมถึง ความสูงใหญ่ของเขาทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองยิ่งเล็กลงไปอีก “เธออย่าปฏิเสธฉันเลยดลลดา ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามา ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเธอกลัวฉัน” “ดิฉันไม่มีเหตุผลอะไรต้องกลัวคุณ” หญิงสาวเชิดหน้าตอบ “แน่ใจเหรอ” “ค่ะ” แล้วลำแขนเรียวกลมกลึง ก็ถูกมือใหญ่กระชากเข้าหาตัวชายหนุ่ม จนทรวงอกนุ่มหยุ่นแนบชิดกับอกกว้างแข็งแรงของเขา ดลลดาขืนตัวเอาไว้เต็มกำลังที่มี แม้จะเหลืออยู่น้อยนิดก็ตาม ดวงตาคู่สวยมองสบดวงตาคมกริบด้วยความหวาดกลัว “นั่นไง เธอกลัวฉันจริงๆ” ชวนนท์เห็นความกลัวในดวงตาของหญิงสาว “เจ้านาย ปล่อยค่ะ” เสียงใสๆ นั้นสั่นระรัว

เพลงกาม

เพลงกาม

โรแมนติก

5.0

เนื้อตัวเต้นเร่าเตลิดเพลิดไปตามสัมผัสร้อนแรง เธอบังคับให้หยุดคิดถึงคนอื่นนอกจากคุณวายุ แต่เมื่อริมฝีปากของวายุแตะเข้ากับกลีบกาย พร้อมทั้งตวัดลิ้นเลียไปทั่วซอกหลืบ กลีบเนื้อบอบบางแต่อวบอูมของ 'หมูชมพู' จึงกระดิกแอ่นหยัดบั้นท้ายกระดกซอกหลืบสวนทางกับเรียวลิ้นของวายุ "คุณอุ่น และหอมมากหมูชมพู" พรรณชมพูส่ายวนโคกเนินที่เบียดบดไปกับริมฝีปากหนา ลิ้นของเขาปาดไปมาบนติ่งกระสันเหมือนกับปาดหน้าเค้ก เธอดิ้นพรวดพราดกัดริมฝีปากจนเบี้ยวไปข้างหนึ่ง ลิ้นสากๆ ห่อม้วนชำแรกเข้าไปในร่องสาวอันชุ่มฉ่ำ เมื่อนั้นริมฝีปากที่ถูกกัดจะห้อเลือดก็แยกอ้า พรรณชมพูเผลอกรีดร้องครวญครางถึงใครบางคน ที่จมอยู่ในห้วงความคิดไม่เคยเลือนหาย "อ๊า พี่เสือ" วายุผงกหัวขึ้นมองคนที่กำลังแอ่นลำคอและลำตัวทอดโค้ง แววตาของเขาไหววาบเป็นไฟ และเขาก็กัดกลีบกายบางๆ สีชมพูจนหมูชมพูของเขาสะดุ้งเฮือกสุดตัว "อ๊ะ เฮือก" เธอถูกกัด

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ได้ยินเสียงฉันไหม

ได้ยินเสียงฉันไหม

โรแมนติก

4.4

เมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้ง ฟู่หนานเซียวก็ขจัดความหวาดระแวงและความเย่อหยิ่งให้หมดแล้ว และกอดเมิ่งชิงหนิงอย่างแน่น “กลับมาอยู่กับผมดีมั้ย?” เธอเคยเป็นเลขาของเขา และเป็นคู่นอนของเขาในตอนกลางคืนด้วย ใช้ชีวิตแบบนี้กินเวลาสามปี เมิ่งชิงหนิงทำตามที่เขาบอกโดยตลอด ราวกับสัตว์เลี้ยงที่ว่าง่าย จนกระทั่งฟู่หนานเซียวประกาศว่าเขากำลังจะแต่งงานกับคนอื่น เธอจึงตัดสินใจให้พ้นจากความรักที่ไร้ค่าของตนเองและเตรียมจะจากไป แต่ใครจะไปรู้ว่า มีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความพัวพันของเขา การตั้งครรภ์ของเธอ และความโลภของแม่เธอค่อยๆ ผลักเธอลงสู่นรก สุดท้ายก็โดนทรมานอย่างหนัก เมื่อเธอกลับมาในอีกห้าปีต่อมา เธอก็ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป แต่เขาตกอยู่ในความบ้าคลั่งห้าปี

คุณสามีเป็นผู้พิการ

คุณสามีเป็นผู้พิการ

โรแมนติก

5.0

“คุณต้องการเจ้าสาว ส่วนฉันก็ต้องการเจ้าบ่าว ทำไมเราไม่แต่งงานกันล่ะ?” ภายใต้เสียงเยาะเย้ยของทุกคน ถังเลี่ยน ซึ่งถูกคู่หมั้นของเธอทอดทิ้งในพิธีแต่งงาน กลับแต่งงานกับเจ้าบ่าวพิการข้างบ้านที่ถูกรังเกียจ ถังเลี่ยนคิดว่าอวิ๋นเซินเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสาร และเธอสาบานว่าจะให้ความรักใคร่แก่เขาและตามใจเขาหลังแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นแบบนั้น... ก่อนแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "เธอต้องสนใจเงินของผมถึงยอมแต่งงานกับผม ผมจะหย่ากับเธอหลังจากที่ผมใช้ประโยชน์เธอเสร็จ" หลังแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "ภรรยาของผมต้องการหย่าทุกวัน แต่ผมไม่อยากหย่า ทำอย่างไรดีล่ะ"

กุหลาบในเปลวไฟ

กุหลาบในเปลวไฟ

โรแมนติก

5.0

หลังจากแต่งงานมาสามปี ฮั่วเป่ยอวี๋ไม่เพียงแต่เย็นชากับเสิ่นเจียงหนานเท่านั้น แต่ยังคบชู้ ทำให้เสิ่นเจียงหนานผิดหวังมาก เขาก็แค่ชายเจ้าชู้นี่เอง หลังจากหย่ากันอย่างเด็ดขาด เธอก็มุ่งหน้าไปทำงาน ในฐานะนักออกแบบชั้นนำ แพทย์ผู้อัศจรรย์ และแฮ็กเกอร์เก่งๆ เธอเชี่ยวชาญหลายๆ ด้านและกลายเป็นเจ้าหญิงที่ทุกคนชื่นชมและเป็นที่ต้องการ ในที่สุด ฮั่วเป่ยอวี๋ก็ตระหนักถึงสิ่งที่เขาสูญเสียไปและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาชนะใจเธอ แต่เขากลับเห็นเธอจัดงานแต่งงานแห่งศตวรรษร่วมกับชายอีกคน เมื่องานแต่งงานของคนสองคนถูกถ่ายทอดสดบนป้ายโฆษณาที่ใหญ่ที่สุดในโลก-- เผ๋ยเหยียนหลี่สวมแหวนให้เธอ และประกาศให้โลกได้รับรู้อย่างท่วมท้น "เสิ่นเจียงหนานเป็นภรรยาของผมและเธอเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับผม ใครกล้ามาแตะต้อง ต้องเจดีแน่!"

สวนฟาร์มมหัศจรรย์ยุค80

สวนฟาร์มมหัศจรรย์ยุค80

เมืองแฟนตาซี

5.0

เซี่ยถิงถิง ย้อนเวลากลับมาในวันที่แฟนหนุ่มได้บอกเลิกกับเธอ เด็กสาวที่มากความสามารถจากหมู่บ้านเชิงเขาเล็กๆ ครอบครัวของเธอเป็นเกษตรกรมา 13 ชั่วอายุคน เซี่ยถิงถิงถือว่าเป็นปัญญาชนคนแรกของหมู่บ้าน ตลอดเวลาเด็กสาวที่หน้าตาสะสวยและเรียนดีผู้นี้ เป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่งสอนของครอบครัวและค่อนข้างจะหัวโบราณอยู่บ้าง นี่จึงเป็นสาเหตุให้แฟนหนุ่มของเธอมีอันต้องเลิกรากันไปเพราะถิงถิงไม่เคยหลับนอนกับเขา นั่นถือว่าเป็นการหมื่นเกียรติของตัวเธอเอง แต่สาเหตุที่แท้จริงแล้วแฟนหนุ่มของเธอเพียงต้องการเกาะกิ่งไม้สูงเพื่อความก้าวหน้าเพียงเท่านั้น เพียงเพราะถิงถิงมาจากครอบครัวชาวนาในชนบทไม่มีแรงสนับสนุนเขาให้ปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้สูงได้ตามที่เขาต้องการ เขาจึงต้องหันหลังให้กับถิงถิงเพื่อไปเกาะขาลูกสาวนายทหารยศใหญ่ที่มีฐานะร่ำรวยและพร้อมสนับสนุนเขาในสิ่งที่เขาต้องการ ถิงถิงเองถึงแม้จะเสียใจมาก แต่สำหรับเธอแล้ว ชาวนาแล้วอย่างไร ชาวนาก็ถือว่ามีเกียรติ คุณรังเกียจชาวนาก็อย่ากินข้าวที่ชาวนาปลูกก็แล้วกัน ในเวลาชั่วข้ามคืนจากความรักที่เธอมีให้แฟนหนุ่มแต่ตอนนี้เธอมีเพียงความรังเกียจและเสียใจที่มองคนผิดไปเท่านั้น ถิงถิงตัดสินใจลาออกจากงานและเก็บกระเป๋ากลับบ้านเกิด เธอจะพลิกภูเขาแห้งแล้งที่บ้านเกิดให้เป็นแหล่งอาหาร อันอุดมสมบูรณ์ เธอจะทำให้คนที่ดูถูกเธอได้เห็นว่า เกษตรกรนั้นหาได้ต่ำต้อยไม่ เธอจะต้องร่ำรวยเพราะอาชีพของเธอให้ได้ในสักวันและจะตอกหน้าคนพวกนั้นคืนให้สาสม แต่ที่น่าอับอายที่สุดไม่ใช่ถูกแฟนหนุ่มบอกเลิกในที่สาธารณะ แต่เป็นเธอที่เดินเหยียบเปลือกกล้วยแล้วลื่นล้มหัวฟาดต่างหาก เพราะความโมโหทำให้ไม่ทันได้มองทาง นี่ถือว่าตายด้วยความอับอายและคับแค้นใจมากที่สุด ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสเธอได้กลับมา

ฮัวฟู่หรง ฮูหยินร้ายแม่ทัพทมิฬ

ฮัวฟู่หรง ฮูหยินร้ายแม่ทัพทมิฬ

โรแมนติก

4.9

เมื่อฮัวฟู่หรงถูกวางแผนฆาตกรรมให้จบชีวิตลงบนสะพานข้ามแม่น้ำเฉียนถัง สาเหตุเพราะได้รับบทฮูหยินฮัวของแม่ทัพอินลี่ซานผู้เลื่องลือแห่งต้าฉิน ที่นำมาทำละครฟอร์มยักษ์แห่งปี ซึ่งบทดังกล่าวตกมาเป็นของฮัวฟู่หรง ดาราสาวน้องใหม่ที่กำลังมาแรงในวงการบันเทิงจีน และมีชื่อแซ่ที่ดันไปตรงกับตัวละคร ครั้นหญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตัวเองมาอยู่ในอดีตยุคของขุนพลเทพแห่งต้าฉิน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือแม่ทัพทมิฬอินลี่ซานที่กำลังพลิกแผ่นดินตามล่าค้นหาฮูหยินที่หายสาบสูญไป และเธอก็คือฮูหยินฮัวที่หายสาบสูญไปของแม่ทัพทมิฬ ที่สตรีทั่วหล้าต่างพากันริษยา หากแต่การกลับมาครั้งนี้ของฮัวฟู่หรง ดารา่สาวชื่อดังเธอไม่ได้ไร้เดียงสาดั่งเช่นในอดีตอีกต่อไป แต่เธอร้ายและก็ถือสากับทุกๆ คนที่ทำให้คนรอบข้างที่เธอรักต้องเจ็บและตายจากอย่างไม่หวนคืน ร้ายรักให้ถึงที่สุด ร้ายลึกทะลุไปจนสุดขั้วหัวใจ แต่ถึงร้ายอย่างไรก็เป็นหนึ่งในหัวใจของแม่ทัพทมิฬ เพราะแม่ทัพผู้กล้ารักมั่นต่อสตรีร้ายกาจนางนี้ยิ่งนัก

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ