เธอถูกส่งมาให้เขาในฐานะ...ของบรรณาการ ทางรอดมีเพียงหนึ่งคือต้องมีทายาทกับ...เขา นายหัวหนุ่มเจ้าของเกาะ เขาคือตัวร้ายแต่หากได้ถอดรูป เขาคือผู้ชายที่ใครๆ ก็อยากจับจอง
“เซ็นสิ” น้ำเสียงนิ่งๆ เอ่ยบอก เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังคงนั่งนิ่ง ไม่ยอมเซ็นรับทราบข้อตกลงในกระดาษนั่นเสียที
“ค่ะ” ร่างเล็กๆ เอ่ยรับ แต่มือข้างที่กำลังจับปากกาอยู่นั้นกลับสั่นเทาอย่างไม่อาจห้ามได้ เพราะเนื้อหาในเอกสารตรงหน้ามันช่างบีบหัวใจของเธอเสียเหลือเกิน
เธอรู้ว่าครอบครัวเป็นหนี้ผู้หญิงตรงหน้า แต่ไม่คิดว่าจำนวนจะมากมายถึงสิบล้านเช่นนี้ หนี้ที่เธอไม่ได้ก่อแต่ต้องร่วมชดใช้ เพราะคนที่ก่อหนี้คือบิดาที่เวลานี้หนีไปอยู่ที่ไหนเธอก็ไม่อาจรู้ หากตัวคนเดียวเธอก็คงหนีไปเช่นกัน แต่นี่เธอยังมีน้องสาวอีกคนให้ดูแล ส่วนแม่นั้นได้จากไปเมื่อหลายปีก่อนแล้ว
รินลดาสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะยอมจรดปลายปากกาเพื่อเซ็นรับทราบวิธีการปลดหนี้ด้วยหัวใจที่ถูกบีบอัด แม้ข้อตกลงในเอกสารตรงหน้าจะเกินรับได้ แต่มันก็ยังดีกว่าเธอกับน้องไม่มีที่ให้ซุกหัวนอน อีกอย่างหลังเซ็นชื่อลงไปเธอก็จะได้เงินก้อนแรกมาทันที และหากเธอทำสำเร็จลุล่วงนอกจากจะปลดหนี้ได้แล้ว ยังได้เงินอีกก้อนเพื่อไปตั้งตัว แต่ถ้าไม่ทุกอย่างก็ว่างเปล่า แถมเธอยังจะมีหนี้เพิ่มมาอีกต่างหาก
เมื่อเซ็นชื่อเสร็จ รินลดาก็ยื่นเอกสารในมือคืนให้คนตรงหน้า ที่พอเห็นว่าเธอเซ็นชื่อกำกับไว้แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“พรุ่งนี้ออกเดินทางได้เลย”
“พรุ่งนี้เลยเหรอคะคุณหญิง” สีหน้าของรินลดาบ่งบอกว่าเธอตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
“ใช่...ฉันไม่อยากเสียเวลารอ” แม้จะสงสัยในความเร่งรีบนี้ แต่รินลดาก็ไม่อาจเอ่ยถามออกไปได้ นั่นเพราะไม่ใช่เรื่องที่เธอควรต้องรู้ ขนาดรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายเธอยังไม่เอ่ยถามว่าเป็นยังไง ทำราวกับปลงตกในชีวิตก็ว่าได้
คุณหญิงฤทัยพอใจในรูปร่างหน้าตาของรินลดาไม่น้อย แต่ก็เผื่อใจเพราะหากรินลดาหนีกลับมาก่อนจะเสร็จงานเหมือนคนก่อนๆ เธอจะได้มองหาคนใหม่ไปแทนที่ ต้องมีผู้หญิงสักคนที่ถูกใจลูกชายตัวดีของเธอสิ ไม่ใช่ส่งใครไปก็ทำเสียเรื่องจนเขาเสียขวัญหรือไม่ก็เกือบตายแบบนั้นทุกครั้ง
อีกอย่างคือเธอมีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนี้ เพราะไม่อยากได้สะใภ้ที่ไม่อยากได้ อยากรู้นักว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไรกัน ลูกชายของเธอถึงได้รักถึงได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ นิสัยต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง แถมยังเคยเป็นเมียน้อยเมียเก็บมาอีก พื้นหลังแบบนั้นเหรอจะริมาเป็นสะใภ้เธอ...ไม่มีทาง
“หรือเธอติดขัดอะไร” คุณหญิงฤทัยเอ่ยถามขึ้น พร้อมสบตาของรินลดามาตรงๆ ท่าทางที่เห็นทำเอาเธอถึงกับใจสั่นอยู่ไม่น้อย
“ปะ...เปล่าค่ะ”
“เปล่าก็ดี ฉันจะส่งคนไปรับตัวเธอทันทีที่รู้ว่าเธอท้อง”
“ค่ะ” รินลดาเอ่ยรับได้แค่นี้ ตอนนี้รู้แล้วว่าต้องไปที่ไหนและต้องเจอกับใคร แค่คิดใจมันก็สั่นเพราะความกลัวเสียแล้ว แต่ก็บอกตัวเองให้สู้ เพราะนี่คือทางที่เธอเลือกจะเดินเอง
“ห้ามบอกลูกชายฉันเรื่องเอกสารนี่อย่างเด็ดขาด เขาจะรู้แค่ว่าเธอไปในฐานะเมียที่ฉันส่งไปให้เท่านั้น อ้อ...อย่าลืมว่าถ้าเธอเปลี่ยนใจกลางครันก็จะไม่ได้อะไรเลย และต้องจ่ายหนี้คืนให้ฉันภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วย”
“ค่ะ”
“ส่วนสัญญาก็อ่านถี่ถ้วนดีแล้วใช่ไหม จะมาแย้งทีหลังไม่ได้แล้วนะ” แม้จะเคี่ยวเรื่องผลประโยชน์ แต่เพราะเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าเหมือนลูกเหมือนหลาน ทำให้คุณหญิงฤทัยใจร้ายไม่ได้เต็มหัวใจนัก เพราะหากจะทำตามที่พูดจริงป่านนี้คงไล่ครอบครัวของรินลดาให้ออกไปจากบ้านที่เอาโฉนดมาเพื่อค้ำประกันเงินกู้นานแล้ว
แต่ที่ปล่อยให้ยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้ นั่นก็เพราะมีแผนบางอย่างในใจ และก็เพื่อต้องการให้หญิงสาวตรงหน้าโตเป็นสาวเต็มที่เสียก่อน โตทั้งรูปร่างหน้าตาและโตเรื่องความรู้ด้วย อย่างน้อยๆ ตอนนี้รินลดาก็คว้าปริญญาใบแรกมาครองได้ รูปร่างหน้าตาก็สวยคมอย่างที่คิด แถมยังไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยใดๆ
“ดีแล้วค่ะ”
“ก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเรียกร้องกันทีหลัง”
“ค่ะ”
“ไปเตรียมตัวซะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะให้คนไปรับเธอที่บ้าน”
“ค่ะ”
“แล้วนี่เงินก้อนแรก เอาไปสิ” เอ่ยจบคุณหญิงฤทัยก็ยื่นซอง สีน้ำตาล ที่ภายในมีเงินสดปึกใหญ่มาให้รินลดา
“ขอบคุณมากค่ะ” รินลดายกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณ จากนั้นก็รับซองสีน้ำตาลมาถือไว้ในมือ จู่ๆ หัวใจก็รู้สึกหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อหมดธุระ รินลดาก็กลับออกไปจากบ้านหลังโออ่าของครอบครัวพิทักษ์ธรรมรักษ์ โดยมุ่งตรงไปยังมหาวิทยาลัยเพื่อชำระค่าเทอมของน้องสาวที่ผลัดจ่ายมาจนเลยกำหนด จากนั้นก็นำเงินส่วนที่เหลือไปจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟที่ติดค้างมาจนเกือบถูกตัดเช่นกัน และก่อนเข้าบ้านก็ซื้ออาหารแห้งและสดตุนไว้เป็นเสบียง
จนลดาน้องสาวที่เพิ่งกลับมาจากเรียนต้องเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“เกิดอะไรขึ้นนะพี่ทราย ทำไมของกินถึงได้มากมายขนาดนี้”
“พอดีพี่ขายที่ได้ เจ้านายเลยให้เงินเปอร์เซ็นต์มานิดหน่อย” รินลดาเอ่ยถึงงานพิเศษที่เธอรับทำมาตั้งแต่เรียนยังไม่จบ แม้เงินเดือนจะน้อยแต่ก็อยู่ได้ด้วยเปอร์เซ็นต์ที่ว่านี่แหละ
“ว้าว! มีแซลมอนด้วย รู้ได้ยังไงว่าฟ้าอยากกิน”
“รู้สิ...เพราะฟ้าเป็นน้องพี่ไง” จะว่าไปแซลมอนชิ้นสุดท้ายที่เธอเห็นลดากินคงเมื่อปีก่อนกระมัง ทำไงได้ในเมื่อเธอกับลดาต้องประหยัด แต่ถึงอย่างนั้นรินลดาก็ห้ามไม่ให้น้องสาวหางานพิเศษทำ โดยเธอรับอาสาหาเงินเข้าบ้านเพียงคนเดียว ขอแค่ลดาตั้งใจเรียนให้จบเธอก็พอใจมากแล้ว ซึ่งลดาเองก็ไม่เคยทำตัวเหลวไหลให้พี่สาวต้องกังวลเช่นกัน
บทที่ 1 ต้องประหยัด
11/05/2022
บทที่ 2 เอาทำเมีย
11/05/2022
บทที่ 3 อย่าหวัง
11/05/2022
บทที่ 4 กระโดดลงไปสิ
11/05/2022
บทที่ 5 มีสิทธิ์อะไร
11/05/2022
บทที่ 6 ทำทุกวิธีทาง
11/05/2022
บทที่ 7 กินน้ำทะเล
11/05/2022
บทที่ 8 ยอมแพ้
11/05/2022
บทที่ 9 ลมหายใจ
11/05/2022
บทที่ 10 ประสบการณ์ครั้งแรก
11/05/2022
บทที่ 11 สำรวจเรือนร่าง
11/05/2022
บทที่ 12 ขอแบ่งไออุ่น
11/05/2022
บทที่ 13 อารมณ์ของความไม่พอใจ
11/05/2022
บทที่ 14 ลุกโชน
11/05/2022
บทที่ 15 ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เอ่ย
11/05/2022
บทที่ 16 ร้อนแรงราวกับพายุ
11/05/2022
บทที่ 17 กินไม่ลง
11/05/2022
บทที่ 18 ร่างกายของรินลดา
11/05/2022
บทที่ 19 พอแล้ว
11/05/2022
บทที่ 20 หนะ...นายหัว
11/05/2022
บทที่ 21 ไถ่โทษ
11/05/2022
บทที่ 22 ตรวจครรภ์
11/05/2022
บทที่ 23 กำลังตั้งท้อง
11/05/2022
บทที่ 24 ลูกกับเมีย
11/05/2022
บทที่ 25 ความรู้สึกผิดเกาะกุม
11/05/2022
บทที่ 26 ลูกน้อยวัยเดือนเศษ
11/05/2022
บทที่ 27 ไม่ยอมเลิกรา
11/05/2022
บทที่ 28 สติหลุด
11/05/2022
บทที่ 29 โหยหาอ้อมกอด
11/05/2022
บทที่ 30 เริ่มต้นใหม่
11/05/2022
บทที่ 31 ลองนับหนึ่งไปด้วยกัน
11/05/2022
บทที่ 32 ไม่เคยปฏิเสธ (จบ)
11/05/2022
หนังสืออื่นๆ ของ วรนิษฐา / Miss sexy
ข้อมูลเพิ่มเติม