โอ้ว... แม่สาวน้อย

เนื้อเรื่องต่อจาก “รักต้องร่าน” นะคะ

เป็นคู่ของ “ยุทธ” กับ “รินฤดี” ค่ะ

คนในห้องก็มีความสุขกันไป ส่วนคนที่ยืนรออยู่ที่หน้าห้องก็ได้แต่ยืนหน้าตูมอยู่อย่างนั้น

“คุณวีนะคุณวี เฮ้อ! แล้วอย่างนี้จะรีบเร่งทำไม ตอนจะเอาก็โทรตามยิกๆ พอหมดประโยชน์ก็ไม่รับโทรศัพท์ซะงั้น”

ยุทธบ่นพลางส่ายใบหน้าอย่างตึงๆ เพราะก่อนหน้านี้ชาวีโทรตามโทรจิกเขาจนโทรศัพท์แทบไหม้ ให้เขาเร่งช่าง ทั้งไปเฝ้าทางอู่ ให้ซ่อมเจ้ารถมินิคู่กรณีของคุณโรเบิร์ตให้เสร็จโดยด่วน เสร็จแล้วก็ต้องรีบเอารถมาส่งให้ที่เพนท์เฮ้าท์

แต่นี่ยังไงกัน เพราะคนด้านในเหมือนจะไม่ใส่ใจเขาแล้ว เมื่อโทรศัพท์ไปก็ไม่มีคนรับ กดกริ่งก็ไม่มีใครมาเปิด ยุทธจึงได้แต่ถอดใจ

ร่างสูงก้าวเข้าสู่ลิฟท์ที่เขาเรียกมาจอดที่ชั้น 57 ก่อนจะกดเพื่อลงไปด้านล่าง พลางทอดถอนหายใจอย่างเซ็งๆ เพราะเขาเป็นฝ่ายที่อดจะทำตามใจทำตามคำสั่งของชาวีไม่ได้สักที

“เฮ้อ!”

ยุทธถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะทำหน้านิ่ง เมื่อลิฟท์ถูกเรียกให้เปิดจากด้านนอก

สาวสวยผิวขาวราวกับหยวกกล้วยในชุดออกกำลังกายก้าวเข้ามา เธอไม่ได้มองมาที่ยุทธเลยสักนิดเพราะกำลังคร่ำเคร่งกับการพิมพ์ข้อความตอบใครบางคนในโทรศัพท์ แต่เป็นยุทธที่มองเธอไม่วางตา

เขาคุ้นหน้าเธอเหลือเกินแต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอกันที่ไหน อาจจะที่นี่ เพราะเขาก็มาหาชาวีที่นี่ออกบ่อย แต่ทำไมนะ เขาถึงไม่สะดุดตาเธอเลย

เพราะทรวดทรงองค์เอว แม้จะไม่อะร้าอร่ามเต็มไม้เต็มมือ แต่ความขาวดูสุขภาพดีนั้น มันก็เร้าใจเขาอย่างแรง โดยเฉพาะกลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆ ที่หอมกรุ่นอยู่ภายในลิฟท์ทันทีที่เธอก้าวเข้ามานั้น ก็ทำให้ยุทธตื่นตัวได้ง่ายๆ

ทว่าเมื่อสาวเจ้าเหลือบมองเงาสะท้อนของเขาจากผนังด้านข้าง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

‘แกๆๆ ฉันเจอคนโรคจิตในลิฟท์อ่ะ’

‘หล่อมั้ย’

‘จะบ้าเหรอ ใครจะไปรู้ แก มันมองก้นฉันอ่ะ’

‘ก้นแกใหญ่’

‘บ้า! มันยังมองอยู่เลย’

ดวงตากลมโตเหลือบมองเงาสะท้อนจากผนังอะลูมิเนียมด้านข้าง ทำให้รู้ว่าผู้ชายที่อยู่ด้านหลังกำลังมองสำรวจเรือนร่างของเธออยู่

‘ในลิฟท์มีใครบ้าง’

‘ฉันกับไอ้โรคจิต’ นิ้วมือยังคงจิ้มบอกคนที่สนทนาด้วย ก่อนจะสะดุ้ง เมื่อเหลือบเห็นคนด้านหลังกำลังล้วงอะไรบางอย่างด้านหน้าตรงเป้ากางเกง

‘แก! มันล้วงๆๆๆๆๆ’

‘ขยับมาใกล้ๆ ประตู อย่าให้มันรู้ตัวนะ กดออกเลยแก กดๆๆๆ’

ทว่าก่อนที่นิ้วมือจะเอื้อมไปถึง เธอก็มีอันต้องร้องกรี๊ด เมื่อคนด้านหลังขยับมาจนประชิดตัว แถมโทรศัพท์ในมือก็ยังถูกยื้อไปด้วย

“ว้าย! ไอ้โรคจิตแกจะทำอะไร เอาโทรศัพท์ฉันมานะ ฉันไม่ยอมให้แกถ่ายคลิปฉันหรอก เอามา! เอาโทรศัพท์คืนมานะ”

รินฤดีพยายามยื้อยุดเอาโทรศัพท์คืน แต่ไอ้โรคจิตก็ยังชูโทรศัพท์ของเธอขึ้นสูง และมันก็เป็นผู้ชายที่ตัวสูงมากๆ ด้วย ทั้งสูง ทั้งใหญ่ อึ๊ย... น่ากลัว

“บอกมาก่อน คุณว่าใครโรคจิต”

เสียงห้าวเอ่ยถาม นึกสนุกที่สาวสวยตัวหอมๆ นี้ กระโดดโหยงๆ แย่งโทรศัพท์อยู่ด้านหน้าเขา ช่วยไม่ได้ก็อยู่ดีๆ หล่อนก็มาหาว่าเขาเป็นโรคจิต เขาก็ไม่ได้อยากเสียมารยาทแอบดูคนคุยกัน แค่จะดูให้รู้ว่าเธอคุยกับเพื่อนหรือแฟนก็เท่านั้น

เพราะถ้าหากเธอคุยกับเพื่อนเขาอาจจะขอสานสัมพันธ์โดยการขอ ‘ไอดีไลน์’ แต่หากเธอคุยกับแฟน เขาก็จะได้ถอดใจ และเก็บแค่กลิ่นหอมๆ นี้ไปจิ้นเท่านั้น แต่ดันเจอ ‘ไอ้โรคจิต’ ตัวเบ้อเริ่มน่ะสิ

“ก็นายนั่นแหละ โรคจิต!”

“ผมโรคจิตตรงไหน ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ”

“นายมองก้นฉัน และนายก็ล้วง”

“ล้วง... คุณว่าผมล้วงอะไร ผมหาโทรศัพท์ในกระเป๋า”

เพล้ง!!!

ดวงตากลมโตเหลือบมองลงต่ำและก็เห็นชัดว่าจุดที่เธอเห็นเขาล้วงนั้นมันคือ กระเป๋าสะพายที่ป้ายมาอยู่ด้านหน้าเป้ากางเกง แต่ไม่นะ... ก็เธอเห็นนี่นา ยังไงนายคนนี้ก็มองก้นเธอจริงๆ

“ไม่รู้อ่ะ ยังไงนายก็มองก้นฉัน ถ้าไม่อยากมีเรื่องเอาโทรศัพท์ฉันคืนมาเดี๋ยวนี้”

“ได้... แต่ผมคิดค่าเสียหายที่คุณกล่าวหานะ”

และค่าเสียหายที่ยุทธบอกก็คือจูบร้อนๆ ที่สาวน้อยแสนจะน่ารักน่าชังนี้ถึงกับอ่อนระทวยในอ้อมกอดของเขาเลยทีเดียว จูบแสนหวานไม่ประสีประสา ถูกใจเขาที่สุด แต่มันไม่ใช่เพียงครั้งแรกหรอก เพราะครั้งต่อๆ ไปจะต้องมีมาแน่

เพราะระยะที่ใกล้จนลมหายใจรดริน ได้กลิ่นหอมกรุ่นทั้งจากแชมพูสระผม และกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอนั้น ทำให้เขาจำได้ว่าทำไมจึงคุ้นหน้าเธอนัก

‘คุณฤดี... หึหึ... อย่างนี้น่ารับงานหน่อย’

ความอุ่นวาบซาบซ่านที่ฉกลงบนริมฝีปากทำให้ดวงตากลมโตต้องเบิกกว้างอย่างตกใจ และทันทีที่ได้สติฝ่ามือที่ชะงักค้างอยู่ข้างตัวก็พยายามจะยกขึ้นเพื่อทุบตีคนแปลกหน้าและพยายามยันแผงอกกว้างให้ห่างออก พร้อมกับส่ายหน้าหลบหลีกความอุ่นวาบจนเกือบร้อนนั้นให้ได้ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง คนที่ประกบปากของเขากับปากของเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยออกไป