เขาคือตรีทศ ปัจจภาคย์...บุรุษผู้เกลียดชังเธอสุดขั้วหัวใจ แม้เมื่อยามต้องร่วมทางเดินเดียวกันในระยะเวลาหนึ่งปี เขาก็ไม่เคย ‘ใจดี’ กับเธอเลยสักครั้ง เขาก้าวเท้าพรวดเดียวมายืนตรงหน้า ใกล้มากพอที่ลมหายใจร้อนผ่าวจะรินรดบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา สายตาของเข้าจับจ้องเธอแน่วนิ่ง ก่อนกวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับต้องการสำรวจว่าเธอแต่งกายเหมาะสมคู่ควรกับการเป็นภรรยาของเขาหรือไม่ แต่ใครจะรู้...เจ้าสาวที่ใครๆ อิจฉา ยามนี้ต้องกล้ำกลืนฝืนทน และเก็บกดรอยน้ำตาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจอย่างสุดความสามารถเพียงใด! พรนภัสแตะปลายนิ้วบนแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้าย แหวนที่ไม่มีความสำคัญอันใด นอกเสียจากเป็นหลักประกันว่าเขาจะได้มรดกทั้งหมดจากผู้เป็นบิดา!
สายฝนเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ยังผลให้พื้นดินเฉอะแฉะจนคนที่กำลัง ก้มหน้าก้มตาเดินโดยมีร่มคันเล็กอยู่ในมือต้องคอยระวังไม่ให้ดินโคลนกระเด็นขึ้นมาเปื้อนกางเกงขาสามส่วนตัวเก่ง ตรงด้านหน้าห่างออกไปสามสี่วาเป็นป้ายรถเมล์ที่มีผู้คนจำนวนมากเข้าไปยืนแออัดยัดเยียดหลบสายฝน บ้างก็รอคอยเวลาให้ฝนหยุดจึงออกเดินต่อ บ้างก็คอยรถเมล์อย่างใจจดใจจ่อ บ้างก็รอให้ใครสักคนมารับ
หากมีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้รอทั้งสามอย่างนั้นเลย แต่รอ...สิ่งที่มีค่าที่สุดในหัวใจ
รอ...อย่างไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดการรอคอยนั้นจะเป็นดั่งใจหวังหรือไม่
รอ...ด้วยหัวใจอดทนอย่างไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต
...ขอเพียงได้หัวใจที่เปี่ยมด้วยความรักกลับคืนมา หากทว่า...สิ่งที่เขาหวังช่างยากจะเอื้อมมือคว้า
หัวใจของผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปแล้ว เธอกลายเป็น...ใครอีกคนที่เขาไม่ รู้จัก
...ไม่ใช่พรนภัส...เด็กสาวตัวน้อยที่เทิดทูนบูชาเขาตลอดมา
...ไม่ใช่พรนภัส...ที่ยอมเป็นลูกไล่เขา ให้เขาบังคับขู่เข็ญได้ตามใจชอบ
...ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว...
ร่างสูงสาวเท้าออกมาเบื้องหน้า ยอมให้สายฝนโหมกระหน่ำเข้าใส่เรือนร่างกำยำ โดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกปอนสักเพียงใด
“ฟ้า...” เสียงแหบห้าวเอื้อนเอ่ยชื่อนั้นอย่างอ่อนหวาน หากคนถูกเรียกกลับเงยหน้าจากพื้นแล้วมองสบดวงตาสีดำสนิทของคนตรงหน้าอย่างเฉยเมย
...ไร้ความรู้สึก
...ไร้ความทรงจำ
...และไร้เยื่อใย
“ได้โปรด...” เขากระซิบเสียงแหบพร่า รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบโคลงเคลง และหัวใจเจ็บปวดราวกับมีใครเอามีดมากรีดลงบนมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“กลับไปเถอะค่ะ ไม่ว่าคุณจะรอฉันอีกกี่เดือนหรืออีกกี่ปี ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ...อีกแล้ว”
สุ้มเสียงหวานห่างเหิน แข็งกระด้าง มิใช่เสียงของพรนภัสที่แสนอ่อนแออีกต่อไป
“อย่าเจอกันอีกเลยค่ะ” เธอเอ่ยลาด้วยคำพูดที่ทำให้คนฟังแทบล้มทั้งยืน
“ฟ้า ให้โอกาสฉันบ้าง” เขาหันไปมองแผ่นหลังของเธอ พูดเสียงสั่นเครือ “แค่ครั้งเดียว ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องร้องไห้อีก”
พรนภัสไม่ได้หันมา เธอเพียงยืนอย่างสงบนิ่ง กระทั่งรถเมล์มาถึงก็เดินจากเขาไปอย่างไร้เยื่อใย
จากตรงที่เขายืนอยู่ ยังพอมองเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของพรนภัส เธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างตามองตรงไปข้างหน้าแน่วนิ่ง สีหน้าเช่นนั้นบอกชัดว่าเธอพร้อมที่จะอยู่โดยไม่มีเขา ขณะที่เขากลับโหยหาไขว่คว้าเธอกลับมาอยู่เคียงข้างกันทุกลมหายใจเข้าออก
ชายหนุ่มรู้สึกถึงเข็มนับพันเล่มที่กำลังทิ่มแทงหัวใจของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนบอบช้ำ
เรื่องนี้จะโทษใครได้ ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้ทุกอย่างพังทลายลงด้วยน้ำมือของตนเอง
พระพรหมให้โอกาสเขาและเธอได้รู้จักกัน แต่เขากลับไม่เห็นคุณค่า...จากพรหมลิขิตสีหวาน เขากลับจับพู่กันละเลงสีดำทับลงไปแทน กว่าจะรู้ตัวว่าได้ปล่อยให้ของมีค่าที่สุดในชีวิตหลุดลอยไป ก็สายเสียแล้ว
...สายเกินกว่าจะคว้าความรักในวันวานกลับคืน
วันวานผันผ่านเนิ่นนานนัก
ความทรงจำสูญสิ้นมลายหาย
ความผูกพันกลบฝังลึกสุดใจ
แม้ชีพวายอย่าได้หมาย
คว้าหัวใจ...กลับคืน
คว้าหัวใจ...กลับคืน ...
บทที่ 1 บทนำ
19/08/2022
บทที่ 2 1
19/08/2022
บทที่ 3 2
19/08/2022
บทที่ 4 3
19/08/2022
บทที่ 5 4
19/08/2022
บทที่ 6 5
19/08/2022
บทที่ 7 6
19/08/2022
บทที่ 8 7
19/08/2022
บทที่ 9 8
19/08/2022
บทที่ 10 9
19/08/2022
บทที่ 11 10
19/08/2022
บทที่ 12 11
19/08/2022
บทที่ 13 12
19/08/2022
บทที่ 14 13
19/08/2022
บทที่ 15 14
19/08/2022
บทที่ 16 15
21/08/2022
บทที่ 17 16
21/08/2022
บทที่ 18 17
21/08/2022
บทที่ 19 18
21/08/2022
บทที่ 20 19
21/08/2022
บทที่ 21 20
21/08/2022
บทที่ 22 21
21/08/2022
บทที่ 23 22
21/08/2022
บทที่ 24 23
21/08/2022
บทที่ 25 24
21/08/2022
บทที่ 26 25
21/08/2022
บทที่ 27 26
21/08/2022
บทที่ 28 27
21/08/2022
บทที่ 29 28
22/08/2022
บทที่ 30 29
21/11/2022
บทที่ 31 30
21/11/2022
บทที่ 32 31
21/11/2022
บทที่ 33 32
21/11/2022
บทที่ 34 33
21/11/2022
บทที่ 35 34
21/11/2022
บทที่ 36 35
21/11/2022
บทที่ 37 36
21/11/2022
บทที่ 38 37
21/11/2022
บทที่ 39 38
21/11/2022
บทที่ 40 39
21/11/2022
หนังสืออื่นๆ ของ serenay
ข้อมูลเพิ่มเติม