โปรดเรียกฉันว่าแม่

โปรดเรียกฉันว่าแม่

ตอน เอ็นดู

กริ๊งงงงงงง! เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้นในยามเย็น

ตุ๊บ! ๆ ๆ เสียงฝีเท้าระรัวบนพื้นห้อง สาวๆในชุดนักเรียนหญิงต่างวิ่งลงจากตึก

ณ.โรงเรียนหญิงล้วนมีสายฝนประปราย รอยยิ้มแย้มของเด็กวัยสาวทำใหับรรยากาศดูสดใส

หลายคนต่างเกาะกลุ่มกันเดินกางร่มออกนอกโรงเรียน บ้างก็จับมือกันวิ่งฝ่าสายฝน เสียงหัวเราะเกรียวกราว

ทว่ากลับมีสาวชั้นม.6คนนึงกำลังร้องไห้กระซิกๆ มือนึงปาดน้ำตา ขาก้าวเดิน ก้มมองหารองเท้านักเรียนที่หายจากชั้นวาง

"ใครเอาไป เอามาคืนนะ ฮือ ๆ" สาวน้อยเอ่ยลอยๆขณะหันมองเพื่อนสาวร่วมห้องที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงราวม้านั่งหน้าชั้นเรียน สี่ห้าคน

"ใครจะเอาไป อีบ้า" หัวโจกสบถด่า เธอชื่อว่าน้ำผึ้ง เป็นลูกสาวตำรวจนายร้อย

ฮ่า! ๆ ๆ เพื่อนๆอีกสี่คนหัวเราะร่วน

"ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ หาเอาเองซิ" เพื่อนอีกคนเอ่ย

"ใช่ เธอคนเดียวในห้องที่สอบวิชาอังกฤษแล้วได้เต็มนี่ ฮ่า ๆ ๆ" เพื่อนสาวพากันหัวเราะเยาะ

"ขอร้องหละ เอามาคืนเราเถอะนะ" พูดจบหนูนาคุกเข่าลง เงยมองเพื่อนๆที่กำลังหัวเราะเยาะ

"อยากได้ก็ลงไปเอาซิ" น้ำผึ้ง สาวหัวโจกยืนขึ้นแล้วหยิบรองเท้านักเรียนที่เธอนั่งทับขึ้นมา

ฟ้าวววว! หล่อนปารองเท้าของหนูนาลงไปบนสนามหญ้า จากตึกชั้นสี่

"ลงไปเอาซิ อีโง่" เพื่อนอีกคนยืนค้ำหัวแล้วตะคอกด่า

ฮือ! ๆ ๆ หนูนาร้องไห้หนัก เจ็บปวดในใจ สับสนไปหมดว่าตัวเองผิดอะไรถึงเพียงนี้

ฮ่า! ๆ ๆ เพื่อนๆกลับนั่งหัวเราะสนุกสนานกับความเจ็บปวดที่แน่นในอก

ตุ๊บ! ๆ ๆ สาวน้อยวิ่งหนีเสียงเย้ยหยันทั้งน้ำตา พาร่างลงจากชั้นบน วิ่งตากฝนไปยังสนามหญ้าเพื่อเก็บรองเท้าสองข้าง

ทว่าพอหยิบมันขึ้นมากลับพบว่าไม่เหลือชิ้นดีเสียแล้ว หนังสีดำถูกมีดคัตเตอร์กรีดจนเป็นแผลยาวหลายแผล

ฮือ! ๆ ๆ สาวน้อยยืนตากสายฝนจนเปียกปอน คำถามในใจเกิดขึ้นมากมาย ประดังประดา

ฉันผิดอะไร?

ฉันทำอะไรให้พวกหล่อนไม่พอใจรึเปล่านะ?

ไม่จริง!

ฉันไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำไป!

ซ่าาาา! สายฝนปรอยลงมาอาบชุดนักเรียนจนชุ่มโชก สองขาเรียวยาวก้าวเท้าเปล่าย่ำหญ้า เดินขึ้นถนนออกมาหน้าโรงเรียน

ฮ่า! ๆ ๆ เสียงหัวเราะของเพื่อนๆยังตามหลังมาไกลๆ

อีโง่! เสียงนี้ยังแว่วดังอยู่ในหัว

หนูนาก้มหน้าเดิน เก็บอาการไม่ให้เพื่อนและน้องๆชั้นอื่นเห็น ปล่อยให้น้ำตาไหลนองชุดนักเรียน แนบเนียนไปกับสายฝน

เธอทำเหมือนทุกครั้งที่โดนแกล้ง คือการหนีออกมาจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด ทว่าวันนี้ใจลอยจนมัวแต่ก้มมองพื้นถนน

เอี๊ยด! ๆ ๆ รถเก๋งสีแดงเบรคจนล้อลาก ควันโขมง

โครมมม! หน้ารถชนเข้ากับกระโปรงนักเรียน ร่างน้อยที่ซ่อนรูปอวบขาวล้มลงไปนอนแผ่หรา

เคราะห์ยังดีที่เจ้าของรถเบรคจนเกือบจะหยุดก่อนชน จึงเพียงแค่ชนแปะแล้วล้มลงไปโดยที่ไม่มีเลือดตกยางออก

"หนู หนู เป็นอะไรไหม" ชายหนุ่มรุ่นใหญ่วิ่งลงมานั่งคุกเข่า ดึงร่างสาวน้อยหนุนนอนบนหน้าขาและตบแก้มเบาๆ

เค้าอยู่ในชุดตำรวจสีกากี ประดับดาวบนบ่า หุ่นล่ำเหมือนนักกีฬายกเวท

"คุณพ่อ" สาวสวยเดินออกมาร้องตะโกน เธอคือน้ำผึ้งหัวโจกที่ชอบกลั่นแกล้งหนูนานั่นเอง

"มาเร็ว มาช่วยเปิดประตูรถหน่อย" ตำรวจหนุ่มรุ่นใหญ่เรียกลูกสาว หล่อนรีบวิ่งหน้าซีดมาเปิดประตูรถ

"อือ หนูไม่เป็นอะไรค่ะ" หนูนาลืมตา พยายามลุกขึ้น ทว่านายตำรวจกลับดึงเธอเข้ามานั่งพิงอก

"นั่น ยัยหนูนานี่" น้ำผึ้งชี้นิ้วลงมายังร่างที่นั่งพิงอกพ่อตัวเอง

"อย่าพึ่งลุกนะลูก ไม่รู้อะไรแตกหักบ้าง เดี๋ยวพ่อพาไปหาหมอ" น้ำเสียงอบอุ่นปรายโปรยลงบนกระหม่อมน้อย เป็นครั้งแรกที่หนูนาสัมผัสได้ถึงความรัก

ด้วยพ่อแม่เธอต้องไปทำงานใช้แรงงานที่ต่างประเทศทั้งคู่ การอยู่บ้านคนเดียวทำให้สาวน้อยคนนี้ไม่เคยถูกใครดูแลมานานแสนนาน ฉะนั้นน้ำเสียงและอ้อมกอดของหนุ่มใหญ่จึงทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรง

"อยู่นิ่งๆนะหนูนะ" เสียงตำรวจหนุ่มดังบนหัว สองแขนยกร่างน้อยอุ้มลอยขึ้นมานอนราบบนอ้อมแขน

วางลงนอนเบาะหลังแล้ววิ่งกลับมาขับรถ ลูกสาวของเค้าขึ้นนั่งเบาะหน้าแล้วหันมามองหนูนาแบบงงๆ

"ปล่อยเธอลงเถอะพ่อ หนูนาไม่เป็นอะไรหรอก" น้ำผึงเอ่ย

"จะบ้าเหรอ พ่อขับรถชนเค้านะ ไม่พาไปหาหมอได้ไง"

"แล้วนี่เป็นเพื่อนเราด้วยใช่ไหม หนูนาน่ะ ทำไมไม่ห่วงเพื่อนบ้าง ห๊ะ!"

เสียงผู้เป็นพ่อตะคอกดุลูกสาว ทำให้หนูนาที่นอนข้างหลังรู้สึกสะใจชอบกล

"หนูไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ" สาวน้อยพยุงตัวลุกนั่ง มองผ่านกระจกหน้าเห็นใบหน้าหล่อเข้มกับชุดตำรวจ

"ไปตรวจก่อนลูก เดี๋ยวเสร็จแล้วพ่อกับน้ำผึ้งจะพาหนูไปส่งบ้านเอง"

น้ำเสียงอบอุ่นดังตอบมา ฟังดูแล้วทั้งดุดันและเป็นห่วงจนไม่กล้าจะโต้แย้ง

"งั้นหนูขอโทษนะคะที่ไม่ดูทางให้ดีก่อนข้าม" หนูนาก้มคำนับหนุ่มใหญ่ สายตาประสานกันผ่านกระจกมองหลัง

"คราวหน้าก็ดูทางบ้าง ยัย เอ้อหนูนา" น้ำผึ้งเกือบหลุดปากด่า

"ไปเช็ดหัวเช็ดตัวให้เพื่อนไป" พ่อหล่อนกลับออกคำสั่งแล้วหันหน้าทำท่าทางให้ปีนข้ามมาเบาะหลัง

"โธ่ พ่อ" น้ำผึ้งบ่นแต่ก็ยอมคลานจากเบาะหน้ามาเบาะหลัง เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าลูบหัวเปียกๆให้หนูนาแบบไม่เต็มใจ

ฟุ่บ! ๆ ๆ มือเพื่อนที่เคยกลั่นแกล้งทุบตี ตอนนี้กำลังเช็ดแขนเช็ดขาให้จนแห้ง

"ขอบใจนะ" หนูนายิ้มแบบใสซื่อ

"อย่าคิดว่าชั้นจะญาติดีกับเธอ อีโง่" เพื่อนสาวก้มกระซิบหู มันยิ่งทำให้หนูนารุ่มร้อนในอก

พอถึงโรงพยาบาลหมอก็ให้เปลี่ยนชุดนักเรียนออกแล้วใส่ชุดคนไข้สีเขียวๆ หนูนาโดนพาเข้าเครื่องเอ็กซ์เรย์ ตรวจอะไรหลายอย่างไปหมด

ปรากฏว่าคุณหมอให้นอนดูอาการหนึ่งคืน นายตำรวจใหญ่เลยลางานเพื่อนอนเฝ้าหนูนาในห้องพิเศษ

น้ำผึ้งโดนพ่อไล่กลับบ้านด้วยการโบกแท็กซี่ หล่อนดูอารมณ์เสียเอามากๆ แถมยังถลึงตาใส่หนูนาก่อนกลับ แววตาหล่อนคล้ายๆจะบอกว่าถ้ากลับไปเรียนมึงโดนแน่

หลังจากกินยาแล้วหนูนาก็กลับไปโดยที่มีหนุ่มใหญ่ในชุดตำรวจนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆเตียง

กว่าจะรู้ตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่มีมือใหญ่มาจับแขน ตอนนี้ มันทั้งดึก มืด และหนาว