คุณหนูกลับมาแล้ว

“ พี่ชาย ร้องไห้ทำไมเหรอคะ ”

เสียงใส ๆ ดังขึ้น ทำลายภวังค์ของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีที่นั่งอยู่บนหาดทรายสีขาว สายตาเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมายไปสู่ท้องทะเลอันเวิ้งว้างเบื้องหน้า น้ำตาใสไหลอาบแก้มไม่หยุดหย่อน เขาหันขวับไปยังที่มาของเสียงแล้วรีบยกมือขึ้นปาดเช็ดมันออกจากใบหน้า

เด็กหญิงตากลมโต แก้มยุ้ย วัยน่าจะหกเจ็ดขวบ พอ ๆ กับน้องชายของเขา เธอยืนอยู่ริมหาดทรายห่างจากเขาราวสองเมตร แล้วส่งยิ้มสดใสมาให้

“ พี่มีเรื่องเสียใจเหรอ ถึงมานั่งร้องไห้คนเดียว ” ปราบพยักหน้า

“ เธออยู่แถวนี้เหรอ ”

“ เปล่า ป้าเนียงป่วย วันนี้แม่อันดาเลยต้องมาขายของแทนอยู่ตรงโน้นวันนึง ” เด็กหญิงอธิบายซื่อ ๆ ก่อนนั่งลงข้าง ๆ แล้วชวนเขาคุย

“ อันดาก็เคยมีเรื่องเสียใจนะ พ่อของอันดาตายตอนอันดาอยู่อนุบาล อันดาร้องไห้เยอะแบบพี่ชาย แต่ตอนที่พ่ออยู่ พ่อเคยสอนอันดาว่า เวลามีเรื่องเศร้าใจให้เอาเปลือกหอยมาวางไว้ตรงนี้ ”

เธอพูดพร้อมเดินไปหยิบเปลือกหอยอันหนึ่งมา มือเล็กดึงมือใหญ่ของเด็กหนุ่มออกมา เขาไม่ขัดขืน เพราะตอนนั้นเขาก็ต้องการใครสักคน ดีกว่านั่งอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวแบบนี้

เธอวางเปลือกหอยหงายบนฝ่ามือเขา

“ เสร็จแล้ว อยากได้อะไรให้พูดอธิษฐานกับเปลือกหอย ”

แม้จะกำลังโศกเศร้า แต่ปราบก็หัวเราะขำในสิ่งที่พึ่งได้ยิน

“ อธิษฐานกับเปลือกหอยเนี่ยนะ ” เด็กหญิงค้อนขวับ

“ พี่อย่าหัวเราะเชียวนะ เพราะอันดาเคยขอบ่อย ๆ ว่าขอให้พ่อกลับมา แล้วพ่อก็กลับมาจริง ๆ ” ปราบทำตาโต

“ ฮะ พ่อเธอกลับมาจากความตายเนี่ยนะ ” เด็กหญิงพยักหน้า

“ มา แต่มาในฝัน มากอดอันดาทุกวัน เล่นกับอันดาเหมือนเคย ”

เธอเล่าพร้อมรอยยิ้มและแววตาอันแสนมีความสุข เด็กหนุ่มพลอยยิ้มไปกับเธอ

“ อันดาไม่รู้ว่าพี่ร้องไห้เรื่องอะไร แต่ลองทำดู ” ปราบพยักหน้า ส่งยิ้มให้เด็กน้อย