จูบจองใจ

THE KINGDOM TOWER ตึกสูงระฟ้าที่ถูกออกแบบเอาไว้อย่างสมบูรณ์แบบ ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง และผู้ครอบครองสถาปัตยากรรมแสนเลอค่าแห่งนี้ ก็คือ ตระกูล เศรษฐเวษต์

ในเมืองไทย ไม่มีใคร ไม่รู้จักตระกูลเศรษฐเวษต์ ตระกูลที่เต็มไปด้วยอำนาจ และความร่ำรวยมั่งคั่ง ตระกูลผู้ผูกขาดธุรกิจสำคัญของประเทศไทยเอาไว้ในอุ้งมือมากมาย ภายใต้การบริหารของทายาทหนุ่มหล่อทั้งสามคนของวงศ์ตระกูล

อินทัช เศรษฐเวษต์ หรือคุณหนึ่ง พี่ชายคนโตของตระกูล

อนล เศรษฐเวษต์ หรือคุณสอง น้องชายคนกลางของตระกูล

และคนสุดท้าย...

อติพัฒน์ เศรษฐเวษต์ หรือคุณสาม น้องชายคนสุดท้ายของตระกูล

ทั้งสามหนุ่มถูกเลี้ยงดูมาอย่างเข้มงวด พวกเขาแบกรับภาระธุรกิจของวงศ์ตระกูลมาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น

พวกเขาเรียนหนัก ทำงานหนัก และต้องรับผิดชอบงานทุกอย่างที่ได้รับมอบหมายจากบิดามารดา และแน่นอนว่าหากทำไม่สำเร็จ พวกเขาจะถูกลงโทษ

ดังนั้นทั้งสามหนึ่งจึงต้องฝ่าฝันอุปสรรค และความยากลำบากมากมาย กว่าจะได้ก้าวขึ้นสู่ผู้บริหารของ เศรษฐเวษต์ กรุ๊ป

อินทัช พี่ชายคนโต ชายหนุ่มเป็นคนเงียบขรึม ให้ความสำคัญกับงานเป็นที่หนึ่ง และคำสั่งของบิดามารดาก็คือประกาศิตที่เขาจะไม่มีวันปฏิเสธ

ดังนั้นเมื่อท่านทั้งสองออกคำสั่งให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่พวกท่านได้คัดเลือกเอาไว้ให้ เขาก็ทำตามแต่โดยดี โดยไม่มีใครเดาใจเขาออกเลยว่า แท้จริงแล้วนั้น อินทัชเต็มใจหรือไม่

อนล น้องชายคนกลาง เขาเป็นผู้ชายที่บ้างานไม่แพ้อินทัช แต่เขาจะไม่เงียบขรึมเหมือนพี่ชาย เขารักสนุก มีเล่ห์เหลี่ยม และทุกอย่างที่อยู่ในระยะสายตาของเขาจะต้องสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

อติพัฒน์ น้องชายคนสุดท้าย ชายหนุ่มเป็นคนจริงจังกับทุกอย่าง ไม่ว่าจะงาน หรือว่าเรื่องส่วนตัว เขาจะทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ และแน่นอนว่าชัยชนะคือสิ่งที่เขากระหายมากที่สุด

เรือนร่างสูงใหญ่ไซส์หนุ่มยุโรปของสองพี่น้องตระกูลเศรษฐเวษต์กำลังยืนคุยกันถึงโปรเจ็กต์ใหม่ที่กำลังไปได้สวยอยู่ที่บริเวณชั้นผู้บริหาร ซึ่งก็คือหน้าห้องทำงานของอินทัชผู้เป็นพี่ชายนั่นเอง

“นายอย่าลืมเลือกนางแบบด้วยล่ะ พี่ให้คุณสร้อยส่งรายละเอียดไปในอีเมลของนายแล้ว”

คุณสร้อย ที่พี่ชายพูดถึงก็คือ สร้อยมาลา เลขาหน้าห้องที่พี่ชายไว้ใจมากนั่นเอง

“ผมหวังว่าเลขาฯ คนโปรดของพี่หนึ่งจะไม่ส่งแม่ชีมาให้ผมเลือกหรอกนะครับ”

อนลรู้สึกไม่อินกับเลขาหน้าห้องของพี่ชายเลย ทุกครั้งที่เขาเห็นหล่อน เขาก็มักจะรู้สึกหงุดหงิดใจเสมอ เพราะหล่อนดูขัดหูขัดตาของเขาไปเสียทุกอย่าง

นี่มันยุคสองพันยี่สิบกว่าแล้ว ไม่ควรจะมีผู้หญิงที่แต่งตัวโบราณคร่ำครึราวกับหลุดออกมาจากกรุงรัตนโกสินทร์อย่างสร้อยมาลาอยู่อีก

ยิ่งนึกถึงหล่อน เขาก็ยิ่งรู้สึกขุ่นเคืองใจอย่างหาสาเหตุไม่ได้

“คุณสร้อยทำงานดี ทำงานละเอียด และรอบคอบมาก ดังนั้นเธอจะไม่มีวันทำให้เจ้านายอย่างพี่ผิดหวังหรอก พี่มั่นใจ”

คนเป็นน้องหัวเราะขำขัน พร้อมกับส่ายหน้าหล่อเหลาไปมา

“แต่ผมกลับคิดว่า พี่พยายามจะพอใจกับผลงานของเลขาเฉิ่มเชยของตัวเองมากกว่า นี่ผมถามจริงๆ เถอะครับ เมื่อไหร่พี่หนึ่งจะหาเลขาฯ ใหม่สักที”

“พี่พอใจในผลงานของคุณสร้อย”

“แต่ขัดตาผมมากเลยครับ”

“นั่นมันก็เรื่องของนาย สอง ไม่ใช่เรื่องของพี่ อ้อ แล้วพรุ่งนี้ตอนเช้า เรามีประชุมกับผู้ถือหุ้น พี่หวังว่านายจะรู้ตารางงานนี้แล้วนะ”

สีหน้าของอนลที่แสดงออกมานั้นทำให้ผู้เป็นพี่ชายถึงกับอมยิ้ม

“เลขาฯ คนสวยของนายคงยังไม่ได้บอกนายใช่ไหมล่ะ”

“คุณผึ้งน่าจะลืมครับ” อนลรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก