อาภรณ์พิษ ทรราชหลงรัก
เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง
เมียผมน่ารักจัง
เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ
โชคชะตาของพระชายา
ผู้บัญชาการรักซ้อนแค้น
รักใหม่พันล้าน
คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว
“ครั้งแรกเหรอ?”
ลมหายใจของชายแปลกหน้าดังก้องอยู่ข้างหูเธอ หลินซินเหยียนตัวสั่นเทา ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามอง
“ผ่อนคลายหน่อยสิ ฉันกลัวทำเธอเจ็บ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้ตอบ ชายหนุ่มก็ใช้มือช้อนคางเธอขึ้นมารับจูบจากเขา
โอ๊ยเจ็บ!
ความเจ็บปวดที่ราวกับถูกฉีกทึ้งทำให้ในหัวเธอมีแต่ความว่างเปล่าไปในชั่วขณะ
พอหลังเที่ยงคืน ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ หลินซินเหยียนกัดฟันรีบพาร่างที่เจ็บปวดของเธอออกจากห้องไป
ในค่ำคืนที่เงียบงัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอย่างฉับพลันทำให้จิตใจของเธอรู้สึกว้าวุ่นกระวนกระวายใจ
หลินซินเหยียนมองโทรศัพท์แค่แวบเดียวก็รีบมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทันที
“คุณหมอคะ รีบช่วยแม่กับน้องชายฉันด้วยนะคะ…” หลินซินเหยียนเซ็นชื่อด้วยมือที่สั่นเทิ้ม แล้วยื่นเอกสารส่งให้หมอ
หมอมองไปที่เธอพลางพูดว่า “ขอโทษด้วยครับ น้องชายคุณได้จากไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ!”
มันเหมือนราวกับฟ้าผ่าลงกลางศีรษะของหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น
เมื่อแปดปีก่อน เธออายุได้สิบขวบ พ่อของเธอนอกใจแม่ของเธอ เขาได้ส่งแม่ที่กำลังตั้งท้องและตัวเธอไปยังที่ที่ไม่คุ้นเคย
หลังจากน้องชายเธอคลอดและอายุได้ 3 ขวบก็ตรวจพบว่าเป็นออทิสติก เธอกับแม่จึงต้องวิ่งรอกรับจ้างทำงานไปทั่ว ถึงมีชีวิตรอดมาได้ถึงทุกวันนี้ ทว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้ กลับทำให้ครอบครัวเธอเหมือนถูกเคราะห์ซ้ำกรรมซัด
ทันใดนั้นภาพที่อยู่เบื้องหน้าของหลินซินเหยียนก็พลันดับวูบลง…
“คุณผู้หญิงครับ คุณผู้หญิง… พยาบาล… เตรียมปฐมพยาบาลด่วน…”
หนึ่งเดือนต่อมา
หลินซินเหยียนกำลังถือกล่องเก็บความร้อนอยู่ พลางมองตัวเลขที่ลิฟต์สูงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วถอนหายใจ
หลังจากที่แม่ของเธอได้รับการรักษา อาการก็ดีขึ้น ทว่าพอได้ยินข่าวร้ายเรื่องน้องชายของเธอนั้น แม่ของเธอก็ผอมซูบลงไปเลยทีเดียว
เสียง“ติ๊ง”ดังขึ้น
หลินซินเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินไปหน้าห้องผู้ป่วย และขณะกำลังคิดจะเปิดประตูนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน——
“จื่อจิน เมื่อก่อนเป็นเพราะเธอกับคุณนายจงสนิทกันราวพี่กับน้องแล้วจึงได้ตกลงให้ลูกแต่งงานเพื่อเกี่ยวดองกัน ว่ากันตามหลักแล้ว ถ้าจะให้ทำตามข้อตกลงนั้นก็ควรให้ลูกสาวเธอเป็นคนแต่งถึงจะถูก...”
“หลินกั๋วอัน คุณหมายความว่ายังไง!” จวงจื่อจินจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเดือดดาล
แปดปีที่แล้วเขาไม่เคยสนใจว่าพวกเธอแม่ลูกเลยว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่พอมาถึงก็คิดจะให้ลูกสาวเธอแต่งงานอย่างนั้นเหรอ?