0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปอาภรณ์พิษ ทรราชหลงรัก
เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง
เมียผมน่ารักจัง
เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ
โชคชะตาของพระชายา
ผู้บัญชาการรักซ้อนแค้น
รักใหม่พันล้าน
คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว
ขุมนรกทั้ง7
ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง
เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"• ACTION •
เจ็ดปีก่อนหน้าที่น้ำอุ่นจะเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้...
เด็กน้อยและชายวัยกลางคนเดินจูงมือกันมาขอข้าวบ้านคนรวยกินสภาพของทั้งคู่ดูอิดโรยเพราะอดอาหารมาหลายวันแล้ว และสิ่งที่ประทังชีวิตคนทั้งคู่ให้อยู่ลอดได้ถึงเวลานี้ก็คงจะเป็นเศษอาหารจากถังขยะข้างทาง
“ขอข้าวเราพ่อลูกกินหน่อยได้ไหมครับ...ให้ลูกผมกินคนเดียวก็ได้” ชายวัยกลางคนพูดบอกหญิงสาวใช้ที่กำลังให้อาหารหมาอยู่ที่ข้างรั้วบ้าน เขาพูดพลางมองอาหารในจานข้าวหมา
“เข้ามาสิ” หญิงสาวสูงอายุพูดบอกพ่อลูกที่ยืนอยู่ข้างรั้วบ้านด้านนอกให้เข้ามาด้านในก่อนจะออกคำสั่งกับสาวคนใช้อีกคนด้วยตำแหน่งที่สูงชั้นกว่า “ไปเอากับข้าวในครัวมาให้พวกเขา”
ทันทีที่ได้เศษอาหารจากบ้านคนรวยพวกเขาสองคนพ่อลูกก็รีบยัดมันเข้าปากด้วยความกระหายหิวทั้งข้าวและน้ำถูกสลับกลืนลงคอทั้งสองพ่อลูก คนเป็นพ่อกินข้าวไปพลางน้ำตาไหลไปก่อนจะพนมมือก้มลงกราบเท้าหญิงสูงอายุใจดีที่ให้อาหารมื้อนี้ที่เป็นมื้ออาหารต่อชีวิตของตนและลูกสาวได้ไปอีกวัน “ขอบคุณมากนะครับคุณผู้หญิง” ชายวัยกลางคนพูดให้เกียรติด้วยความเคารพอย่างสูงกับหญิงผู้นั้น
“คุณหญิงอะไรเล่า ฉันก็เป็นแม่บ้านนี่แหละ”
“ถ้าไม่มากเกินไปผมขอฝากลูกสาวไว้ที่นี่สองสามวันจะได้ไหมครับ ผมจะไปหารับจ้างทำงานแล้วเดี๋ยวได้เงินผมจะกลับมารับลูก” คนเร่ร่อนพูดขอทั้งน้ำตาอย่างไร้หนทางกับหญิงผู้ใจบุญ
หญิงสูงอายุหยุดคิดไตร่ตรองอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบตกลงไปเพราะเห็นใจในความยากจนไร้ซึ่งหนทางของคนทั้งคู่ “สองสามวันนะ…ฉันจะดูแลให้ จะให้ข้าวยัยหนูมันกินไม่ต้องห่วง” หญิงสูงอายุรับปากกับชายเร่ร่อนเพราะสงสารสองพ่อลูก
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมาก ฮือๆ” มือสองข้างพนมก้มลงกราบเท้าผู้มีพระคุณอีกครั้งก่อนจะคว้าตัวลูกสาวมากอดไว้เพื่อล่ำลา
“ฮึกๆ พ่อจะไปไหน” เด็กสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นพรางถามพ่อของเธอทั้งน้ำตา
“ไม่เป็นไรนะน้ำอุ่นเดี๋ยวพ่อรีบกลับมา หนูอยู่ที่นี่จะมีข้าวกินเชื่อพ่อนะ” มือหนาสกปรกลูบลงที่หัวของเด็กสาวอย่างอบอุ่นแม้เป็นมือที่เลอะเทอะเด็กสาวก็ยังดึงมือของพ่อเธอเข้ามาจูบเพื่อให้กำลังใจพ่อของเธอ “ฮึกๆ ทำตามที่พ่อบอกนะเด็กดี”
“ค่ะ น้ำอุ่นจะเป็นเด็กดีจะอยู่รอพ่อที่นี่ไม่ไปไหนนะ สามวันใช่ไหมคะ?” เสียงเด็กน้อยเอ่ยถามพ่อของเธอด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจว่าพ่อของเธอจะกลับมารับเธอตามที่นัดหมายกันไว้ในอีกสามวันข้างหน้า
“สามวันพ่อจะกลับมารับน้ำอุ่นรอพ่อนะ” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เด็กน้อยได้ยินจากคนเป็นพ่อ ก่อนที่เขาจะจากไปนานแสนนาน…
เจ็ดปีต่อมา...
“น้ำอุ่น มาหายายหน่อยซิ๊” เสียงแม่บ้านวัยสูงอายุเรียกหาเด็กสาวเร่ร่อน ที่ตอนนี้กลายเป็นหลานสาวสุดที่รักของเธอไปแล้วหลังจากที่อาศัยอยู่ที่นี่นานถึงเจ็ดปี จากตอนนั้นที่เธอมีอายุเพียงแค่สิบสองปีเท่านั้นจนตอนนี้เริ่มโตเป็นสาวและอยู่ในช่วงวัยสิบเก้าย่างเข้ายี่สิบปีในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้
“จ๋ายาย~” เจ้าของเสียงหวานขานรับ
