พระชายาเอก

ซงยุ่นยุ่นแต่งงานแล้ว เจ้าบ่าวกลับไม่ได้ปรากฏตัวเลย

ชุดเครื่องนอนสีแดง ตัวอักษรอวยพรที่อยู่บนฝาผนัง สีที่โดดเด่นสะดุดตาเหมือนกับกำลังตบหน้าของเธอทีละฉาด

ความอัปยศอดสู！ ไม่พอใจ！

แต่แล้วจะทำยังไงได้

ตั้งแต่เกิดมาชีวิตของเธอก็ล้วนแต่อยู่ในกำมือของคนอื่นมาโดยตลอด รวมถึงการแต่งงานนี้ด้วย

ที่เธอแต่งงานเข้ามาในตระกูลเจียง ก็เป็นเพราะความโลภของพ่อ

ปู่ของเธอเคยเป็นคนขับรถของเฒ่าแก่เจียง จากอุบัติเหตุเหตุการณ์หนึ่ง ทำให้คุณปู่เสียงชีวิตเนื่องจากช่วยชีวิตเฒ่าแก่เจียงไว้

บริษัทเล็ก ๆ ที่ดำเนินการกันเองในครอบครัว ได้แบกหนี้สินก้อนโต้ ใกล้จะล้มละลาย พ่อผู้เฉลียวฉลาดรู้ว่าถ้าเกิดไปขอเงินจากตระกูลเจียง บุญคุณที่ติดค้างไว้ก็จะชดใช้หมด ดังนั้นเขาจึงคิดหาวิธีกอบโกยผลประโยชน์จากคนอื่นขึ้นมา โดยเสนอให้เจียงเย่าจิ่ง หลานชายของเฒ่าแก่เจียงแต่งงานกับเธอ

จากความมั่งคั่งของตระกูลเจียง จะต้องมอบสินสอดก้อนใหญ่ให้อย่างแน่นอน

แล้วก็สามารถได้เป็นทองแผ่นเดียวกันกับตระกูลเจียงด้วย

ตระกูลเจียงเนื่องด้วยรักในศักดิ์ศรีของตัวเอง ก็เลยไม่อาจที่จะปฏิเสธได้

การแต่งงานในครั้งนี้เจียงเย่าจิ่งรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาก็เลยไม่มาปรากฏตัวในงานเลี้ยงแต่งงานที่จัดขึ้นระหว่างสองตระกูลเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังเสนอเงื่อนไขออกมาว่า ห้ามไม่ให้เธอแสดงตัวว่าเป็นภรรยาของเขาในที่สาธารณะอีกด้วย

เรื่องทั้งหมดนี้ ไม่มีใครถามเธอเลยว่าเธอเต็มใจหรือไม่

เธอลืมตาที่สว่างสดใส ขนตาที่ม้วนงอนสั่นกระพือเล็กน้อย เก็บซ่อนความรั้นเอาไว้

ตอนที่เธอไม่รู้ว่าจะข้ามผ่านคืนแรกของการแต่งงานนี้ไปยังไงนั้น เธอก็ได้รับข้อความจากเพื่อนร่วมงาน

ขอให้เธอช่วยมาเข้าเวรแทน

เธอเรียกรถไปที่โรงพยาบาล

จากชุดแต่งงานสีแดงเปลี่ยนเป็นเสื้อกาวน์สีขาว

จู่ ๆ ประตูของห้องเฝ้าเวรก็ถูกเปิดออกมาอย่างรุนแรง เสียงดังปัง

เธอกำลังคิดที่จะเงยหน้าขึ้น ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาก่อน ไฟในห้องดับลง

ซงยุ่นยุ่นขนลุกตั้งขึ้นมาด้วยความตกใจ

“ใคร...”

คำพูดของเธอยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็ถูกกดลงไปบนโต๊ะ สิ่งของที่อยู่บนโต๊ะร่วงตกลงเต็มพื้นเสียงดังโครมคราม มีดแหลมคมจ่อตรงคอของเธอ ก่อนจะพูดขู่ออกมา “หยุดพูด！”

ภายใต้แสงไฟที่มืดสลัว เธอเห็นแค่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด และดวงตาที่ดุร้ายคู่นั้นของผู้ชายคนนั้นเท่านั้น

กลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้นโชยมาแตะที่ปลายจมูก เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ได้รับบาดเจ็บ

บางทีอาจจะเป็นเพราะงานของเธอ ทำให้เธอมีนิสัยที่สงบนิ่ง

เธองอขาขึ้นมาเบา ๆ พยายามโจมตีไปยังจุดอ่อนของผู้ชายคนนั้น แต่ทันทีที่เธอขยับก็ถูกผู้ชายคนนั้นจับได้ เขาใช้แรงหนีบสองขาที่อยู่ไม่สุขของเธอเอาไว้

“ฉันเห็นว่ามันมาทางนี้ชัด ๆ ”

เสียงฝีเท้าเริ่มเข้ามาใกล้ประตู

ได้ยินเสียงของพวกเขากำลังจะเปิดประตู

ในช่วงวิกฤต ผู้ชายคนนั้นก้มหน้าลงจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ

ซงยุ่นยุ่นขัดขืน ผลักผู้ชายคนนั้นออกไปเขาไม่ได้ใช้อาวุธแหลมคมที่อยู่ในมือทำร้ายเธอ

เธอชะงักไป

แกร๊ก！

ตอนนี้ลูกบิดประตูถูกบิดแล้ว

ซงยุ่นยุ่นรู้สึกตื่นตระหนก เงยหน้าขึ้นมาจูบตอบกลับไป เธอเริ่มเป็นฝ่ายโอบคอของผู้ชายคนนั้นเอง