เจ้าสาวพร่างฝน ซีรีส์ชุด วิวาห์อ้อนรักลำดับที่๒

ศาสตรา กิติขจร นักธุรกิจหนุ่มรูปงามนามไพเราะ และแสนจะมั่งคั่ง เขาคือบุรุษที่สาวน้อยใหญ่ทั่วทุกมุมโลกต่างฝันถึง และต้องการจะครอบครอง แต่ชายหนุ่มเลือกผู้หญิงที่จะขึ้นเตียงด้วยอย่างพิถีพิถัน เขามีหน่วยงานที่รับผิดชอบเรื่องนี้โดยเฉพาะ คัดสรรแต่สาวสวยที่ตรงตาม สเป็คตามที่เขียนระบุเอาไว้อย่างเคร่งครัด ทุกอย่างราบรื่นเป็นไปตามความต้องการของเขาเป็นอย่างดี จนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวขึ้น โลกทั้งใบของเขาก็แตกกระเจิง พร้อมกับเซ็กซ์ร้อนฉ่าที่ระเบิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

จอมนาง อัครเดชา สาวน้อยวัยกำดัด หล่อนสวยสะพรั่งงดงามตามแบบฉบับกุลสตรีไทย ชีวิตของหล่อนดำเนินมาโดยเรียบง่ายไร้ความหวือหวา จนกระทั่งถูกขอร้องให้แต่งงานกับเขา ผู้ชายที่หล่อ รวยและเต็มไปด้วยเสน่ห์ทางเพศอย่างศาสตรา ชีวิตเรียบง่ายของหล่อนก็มลายหายไป เพราะเจ้าบ่าวคนนี้ ขยี้สวาทหล่อนทุกค่ำคืน

“อย่าใจร้อนสิคะ ศาส... อุ้ยยย... ใจเย็นๆ ค่ะ”

สาวสวยนางหนึ่งเอื้อนเอ่ยขัดขืนไม่จริงจังนัก เมื่อถูกแฟนหนุ่มรูปหล่อนัวเนียซุกไซ้มาตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องพักของโรงแรมที่เปิดรอเอาไว้

“ผมทนไม่ไหวแล้ว อยากจะควงสว่านในตัวคุณจะแย่แล้ว ทูนหัว...”

อุไรวรรณหัวเราะคิกคักพึงพอใจ ใช้มือเล็กผลักใบหน้าหล่อจัดที่พยายามจะดูดนมของตัวเองให้ได้ออกจากตัวเล็กน้อย พลางจีบปากจีบคอ

“ได้ควงสว่านในตัวของอุ๊แน่นอนค่ะ”

แล้วหล่อนก็เลื่อนมือไปกุมบ้องข้าวหลามขนาดใหญ่ของผู้ชายตรงหน้า

“จะให้ทั้งตอกทั้งควงจนสมใจค่ะ”

“งั้นเรารีบเข้าไปในห้องกันเถอะ ผมแข็งกว่าหินแล้ว คุณก็รู้นี่อุ๊”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ปรายตามองผู้ชายที่กำลังหื่นสุดติ่งอย่างมีจริต

“กระซวกอุ๊ทั้งวันเลยนะคะ”

“แน่นอนอยู่แล้วทูนหัว จะแทงทั้งวันทั้งคืน ถ้าคุณไม่สลบคาท่อนผมเสียก่อนนะ” ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความหื่นที่เจียนจะระเบิดออกมาร่อมร่อ

“คนบ้า... พูดอะไรแบบนี้คะ” คนฟังหัวเราะคิกคักระริกระรี้ด้วยความชอบใจ

“ผมพูดจริงๆ เราเข้าห้องกันเถอะ ผมอยากจะแตกจนทนไม่ไหวอยู่แล้ว”

ศาสตราแตะคีย์การ์ดลงกับแป้นรับหน้าห้อง กำลังจะดันมันเปิดเข้าไป แต่ก็มีผู้หญิงหน้าตาจืดๆ แต่งตัวโบราณเดินตรงเข้ามาหาเสียก่อน

“คุณทำของตกไว้น่ะค่ะ”

เสียงของแม่ผู้หญิงหน้าตาเชยๆ ดังขึ้น ก่อนจะยื่นซองถุงยางอนามัยให้กับเขา

“คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นของผม”

แม่ผู้หญิงตรงหน้าที่หน้าตาเรียบเฉยราวกับน้ำแข็งระบายยิ้มเล็กน้อย แต่ดูแล้วมันเป็นรอยยิ้มแบบสมเพชมากกว่ายินดี

“แขกที่ฟัดกันมาตั้งแต่ทางเดินจนถึงห้องพัก ก็มีคู่ของคุณคนเดียว ดังนั้นถุงยางอนามัยนี่คงเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากของพวกคุณ”

“ตายแล้ว ศาสขา... แม่หน้าจืดหาว่าเราเซ็กซ์ขึ้นสมองค่ะ”

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรพวกคุณสักคำ แค่เอาถุงยางมาให้เจ้าของเท่านั้นเองค่ะ รับคืนไปสิคะ ฉันจะได้เอาเวลาไปทำงานอย่างอื่นบ้าง”

ศาสตราตวัดตามองผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะอมยิ้มหยัน

“จะไปเปลี่ยนผ้าปูเตียงให้แขกสินะ”

จอมนางเม้มปากเป็นเส้นตรง แต่ไม่คิดจะตอบโต้

“คงงั้นมั้งคะ รับถุงยางคืนไปค่ะ”

หล่อนยังคงยื่นซองถุงยางอนามัยให้กับเขา แต่ศาสตรายังไม่ยอมรับคืน

“เดี๋ยวไม่พอใช้ จะหาว่าฉันไม่เตือนนะคะ”