0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปเวลาผ่านไปอย่างดวงจันทร์
/0/16877/coverorgin.jpg?v=ec5b4d1b76c5cbd39909e54cf965ccba&imageMogr2/format/webp)
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
เจ้าของร่างเดิมถูกท่านย่าตัวเอง ขายให้ชายพิการด้วยเงินเพียงห้าตำลึง จึงคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทำให้วิญญาณของเซี่ยซือซือทะลุมิติมาเข้าร่างแทน ชีวิตในโลกนี้บิดามารดาล้วนตายไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวกับน้องชายร่างกายผอมแห้งหิวโซสองคน เธอต้องช่วยพวกเขาให้รอด ก่อนจะถูกคนชั่วพวกนี้ขายทิ้งไปแบบเธอ 1 : ทะลุมิติ แคว้นจ้าว หมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ ภายในบ้านสกุลเซี่ย “ท่านพี่รีบกินเร็วเข้า” เสียงเด็กเล็กดังก้องอยู่ข้างหูอย่างน่ารำคาญ ว่าแต่ฉันมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกได้ถึงอะไรแข็ง ๆ มาแตะที่ริมฝีปาก ทว่ายังลืมตาไม่ขึ้น “ท่านพี่กินสิ ๆ” เซี่ยซือซือรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งศีรษะ พยายามที่จะเปิดดวงตาขึ้นมอง เจ้าของเสียงเล็ก ๆ ด้านข้าง “ท่านพี่ ๆ ท่านพี่อย่าตายนะ ลืมตาสิท่านพี่” “นังตัวดีออกมาเดี๋ยวนี้นะ !” เสียงเอะอะโวยวายดังหนวกหูเซี่ยซือซือเป็นอย่างมาก ปัง ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยซือซือลืมตาขึ้นจนได้ พลันสมองกลับมีเรื่องราวพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย จนต้องกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อ๊าก ! “พี่รอง !” เด็กน้อยเซี่ยซือหยางในวัยสามหนาวเรียกพี่สาวพร้อมเบะปากอยากร้องไห้ “ท่านพี่ !” เซี่ยซานซานทิ้งบานประตูที่ตัวเองดันไว้ หันกลับมาดูพี่สาวด้วยความตกใจ “ท่านพี่ ๆ ท่านเป็นอะไร อย่าทำให้พวกข้าตกใจสิท่านพี่ !” ผลัวะ ! มีคนถีบประตูบานเก่าผุพังเข้ามาภายในห้อง เด็กทั้งสองรีบเข้าไปขวางผู้บุกรุกไม่ให้ทำร้ายพี่สาว แม่เฒ่าเซี่ย เซี่ยจิ่วเม่ย หน้าตาแลดูดุร้าย ไม่ใช่หญิงชราใจดีแต่อย่างใด ด้านหลังของแม่เฒ่าเซี่ยยังมีลูกสะใภ้บ้านใหญ่ กับบ้านรองเดินตามมา ท่าทางดุดันเอาเรื่อง “ไอ้พวกบ้านสามตัวดี กล้าลักขโมยอาหารเอาไว้กินเอง ยังเห็นแม่เฒ่าอย่างข้าอยู่ในสายตาหรือไม่ ไอ้พวกหมาป่าตาขาว ดูซิวันนี้ข้าจะจัดการพวกเจ้าอย่างไร” “ท่านย่าพวกข้าไม่ได้ขโมยนะ นี่เป็นหมั่นโถวของท่านพี่ ท่านพี่ไม่สบายข้าแค่เก็บไว้ให้ท่านพี่เท่านั้นเอง” เซี่ยซานซานยังเป็นเด็กหญิงวัยสิบหนาว แต่นางข่มความกลัวตอบโต้ผู้ใหญ่ในบ้านออกไป “หึ กฎบ้านก็มีบอกอยู่แล้วถ้าพลาดมื้ออาหารไปก็คืออด แต่พวกเจ้ากลับแหกกฎ แอบยักยอกอาหารเก็บไว้กินเอง ยังมีหน้ามาเถียงท่านแม่อีก ท่านแม่ท่านต้องลงโทษคนบ้านสามนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นข้าไม่ยอมจริง ๆ ด้วย ตอนนั้นยวี่เฟยของข้านางได้พลาดมื้อเย็นไป ท่านก็ไม่ให้นางกินนะเจ้าคะ” สะใภ้บ้านรองนามว่าจงอี้ซิน ย้อนรำลึกถึงเรื่องลูกสาววัยแปดปีของตัวเองขึ้นมา “ดูเจ้าเด็กพวกนี้สิท่านแม่ กางแขนปกป้องพี่สาวตัวเอง ช่างน่าสมเพชไม่รู้จักสำเหนียกกำลังตัวเอง ถุย !” หลินพ่านเอ๋อสะใภ้บ้านใหญ่มองดูเด็กทั้งสองพร้อมถ่มน้ำลายใส่ตรงหน้า แม่เฒ่าเซี่ยมองลูกสะใภ้ทั้งสองสลับกันไปมา เดินตรงไปกระชากหมั่นโถวเย็นชืดแถมแข็งปานหิน ออกจากมือของเซี่ยซือหยาง “แง ๆ ๆ” เด็กน้อยถูกแย่งของกินของพี่สาวไป ถึงกับแผดเสียงร้องลั่น “เจ้าคนชั่ว ! เอามานะ ของท่านพี่ข้า” กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปยังต้นขาของแม่เฒ่เซี่ย “เจ้าเด็กเนรคุณกล้าตีข้ารึ นี่นะ !” แม่เฒ่าเซี่ยเตะทีเดียวเซี่ยซือหยางก็กระเด็นไปติดกับผนังห้อง “น้องเล็ก !” เซี่ยซานซานรีบวิ่งไปอุ้มน้องชายขึ้นมากอดไว้ด้วยความตกใจ “ท่านย่า น้องเล็กยังเด็กไม่รู้ความ เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายเช่นนี้” “แง ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ดวงตาที่ปิดไว้ก่อนหน้าของเซี่ยซือซือ ลืมขึ้นหลังจากค้นพบว่า ตัวเองได้ทะลุมิติมายังอดีตอันไกลโพ้นแล้วจริง ๆ หลังจากหลับตาลืมตาอยู่หลายหน เรียบเรียงความคิดที่ไหลเข้ามาไม่ยอมหยุด เมื่อค่อย ๆ จัดการกับมันได้ ความเจ็บปวดที่ศีรษะก่อนหน้าจึงบางเบาลง และมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเฉยชา ครบสูตรของการทะลุมิติจริง ๆ มีท่านย่าผู้ชั่วร้าย ขนาบข้างด้วยป้าสะใภ้เลวทั้งสอง ครั้นหันไปมองน้องสาวในวัยสิบขวบของตัวเองกับน้องชายตัวน้อย ทั้งตัวดำเมี่ยมเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือน ร่างกายผอมแห้งเหลือแต่กระดูก เสื้อผ้าเก่าขาดมีรอยปะชุนเต็มไปหมด เส้นผมแห้งกรังเหมือนไม่ผ่านน้ำมานาน ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู ไม่ได้มีสภาพต่างกันแม้แต่น้อย ครั้นเงยหน้ามองป้าสะใภ้ใหญ่ร่างกายอวบอ้วนเต็มไปด้วยก้อนไขมัน ป้าสะใภ้รองแม้ไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอม ยิ่งแม่เฒ่าเซี่ยด้วยแล้ว ร่างกายบึกบึนเหมือนคนกินดูอยู่ดีมาตลอด “ท่านแม่ดูอาซือมองท่านสิเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่เห็นสายตาเย็นเยียบของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็อดแปลกใจไม่ได้ ดูเยือกเย็นจนไม่น่าไว้ใจ “เจ้าอย่าคิดว่ากระโดดน้ำตายแล้วทุกอย่างจะจบนะอาซือ ข้ารับเงินคนบ้านถานมาแล้ว ถ้าเจ้าตายข้าจะให้อาซานไปแทนเจ้า” คำพูดของแม่เฒ่าเซี่ยทำให้ดวงตาของเซี่ยซือซือเบิกกว้าง ท่านย่าของนางขายนางให้คนบ้านถานในราคาแค่ห้าตำลึง เจ้าของร่างเดิมไม่อยากไปเป็นเมียคนพิการ เลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทว่าเธอที่มาจากยุคปัจจุบันกลับเข้ามาแทนที่เจ้าของร่างนี้ เจ้าของร่างเดิมว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขาดอากาศตายใต้น้ำ แต่เธอที่เข้ามาสวมร่างกลับพาร่างนี้ขึ้นมาจากน้ำได้ โชคชะตาคงเล่นตลกให้เธอกับเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเดียวกัน “ท่านย่าอาซานยังเด็กนัก ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย” นานมากกว่าที่นางจะเอ่ยออกมา “มันอยู่ที่เจ้าอาซือ ข้าขอเตือนเอาไว้ อีกสองวันคนบ้านถานจะมารับตัวเจ้าแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งอาซานไปแทนเจ้า แล้วขายซือหยางทิ้งเสีย” แม่เฒ่าเซี่ยจ้องหน้าเซี่ยซือซือแบบอาฆาต เด็กนี่ก่อนหน้าดูอ่อนแอไร้ทางสู้ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูแปลกตาไปนัก “ท่านแม่เจ้าคะ ท่านจะลงโทษคนบ้านสามเรื่องหมั่นโถวนี่อย่างไรเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยสามพี่น้องไปง่าย ๆ “พรุ่งนี้งดอาหารบ้านสาม” แม่เฒ่าเซี่ยเอ่ยแล้วหันหลังเดินออกจากห้องของเด็กน้อยทั้งสามไป โดยมีสะใภ้ใหญ่เดินตามไปด้วย “พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม จำใส่หัวเอาไว้ดี ๆ ด้วยล่ะ” สะใภ้รองหมุนตัวตามหลังไปติด ๆ “ท่านพี่ต่อไปท่านอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ ข้ากับน้องเล็กจะทำอย่างไร ถ้าท่านไม่อยู่” เซี่ยซานซานปล่อยเสียงร้องไห้ในทันทีมุมมองสการ์เล็ตต์：
ฉันดูเวลาอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจออกมา นี่ก็ผ่านมาตั้งชั่วโมงครึ่งแล้ว ตั้งแต่ที่ลงจากเครื่องมา จนจำไม่ได้ว่าตัวเองก้มมองดูนาฬิกาไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ไม่เห็น ชาร์ลส์ มัวร์ สามีของฉันเลยแม้แต่เงา เขาไม่ได้มารับฉัน เขาคงจะกำลังอยู่กับแฟนของเขาสินะ ฉันส่ายหัวและลอบยิ้มเศร้า ๆ ให้กับความคิดนั้น ก่อนจะยืนขึ้นแล้วลากทั้งตัวเองและกระเป๋าเดินทางออกมาจากสนามบิน
ฉันแต่งงานกับชาร์ลสเมื่อสามปีก่อน ทว่าหลังจากพวกเราแต่งงานกันไม่นาน ฉันก็ได้รับข่าวดีจากทางมหาวิทยาลัยที่ฉันใฝ่ฝัน ให้ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ หลังจากที่ได้รับการตอบรับ ฉันก็ตอบตกลงที่จะไปเรียนต่อที่นั้นทันที ตลอดสามปีมานี้ ฉันไม่เคยได้เจอหน้าชาร์ลสเลยแม้แต่ครั้งเดียว ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ เขาคงทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับหญิงสาวที่เขารัก คงไม่อยากให้ฉันมาเป็นก้างขวางคอ
ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้ว เลยกลับมาบ้าน เพื่อยุติการแต่งงานแต่เพียงในนามของเรา ฉันตัดสินใจแล้วว่า ถึงเวลาที่ตัวเองจะต้องเลิกหวังลม ๆ แล้ง ๆ กับเรื่องที่ไม่มีวันเป็นจริงสักที
ระหว่างที่ฉันอยู่บนรถแท็กซี่ขณะเดินทางกลับบ้าน ฉันก็ได้ส่งข้อความหาชาร์ลส “เรามีเรื่องที่จะต้องคุยกัน”
ไม่นานนัก ฉันก็พาตัวเองมายืนเคว้งอยู่ในเรือนหอที่ว่างเปล่า ก่อนจะนำกระเป๋าวางไว้ที่มุมหนึ่งของบ้าน แล้วเดินตรงเข้าไปยังห้องนั่งเล่น และนั่งรอบนโซฟา กลิ่นอายของบ้านหลังนี้ ราวกับว่าไม่มีใครอาศัยอยู่มาเป็นปีแล้ว ภาพแต่งงานของเรายังคงแขวนค้างอยู่บนผนัง มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ และเสียใจในเวลาเดียวกัน
ฉันก้มลงมองไปที่มือถือ ยังไม่มีข้อความใด ๆ ตอบกลับ ฉันเดาว่าบางทีคืนนี้เขาคงจะไม่กลับมา
ฉันได้แต่นั่งรออยู่อย่างนั้น แล้วคิดเรื่องราวต่าง ๆ วนเวียนอยู่ในหัว หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน ฉันรีบลุกขึ้นยืนทันที และรู้สึกว่าหัวใจของฉันกำลังเต้นรัวราวกับจะหลุดออกจากอก นี่ฉันยังคิดอะไรกับเขาอยู่อีกเหรอ？ ไม่！ เลิกคิดอะไรโง่ ๆ แบบนี้ได้แล้ว！ ทว่าตอนนี้ฉันได้แต่พยายามที่จะเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ ฉันกัดฟันแน่น และกุมมือที่กำลังสั่นเทาไว้ และพยายามเตือนตัวเองอีกครั้ง ‘นี่เธอกลับมาเพื่อหย่ากับเขานะคะ’
ลูกบิดหมุนก่อนประตูจะถูกเปิดออก ชาร์ลสเอื้อมมือไปเปิดไฟ เงาที่สูงโปร่งของเขาทอดยาวไปบนทางเดิน เขากำลังเดินย่างเข้ามา เขาอยู่ในชุดสูทสีดำสนิท กับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดด้านใน สีหน้าของเขาดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับไม่สามารถปกปิดใบหน้าคมเข้มกับโหนกแก้มที่เด่นชัดของเขาได้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เขายังคงความเย็นชาไม่ต่างจากเดิม ซึ่งฉันสัมผัสได้ แม้จะอยู่ห่างกันหลายเมตร
ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้ หัวใจของฉันก็ยิ่งเต้นเร็วขึ้น ลมหายของฉันเริ่มสั้นระรัว ฉันไม่เคยลืมความหล่อของเขาได้เลย เขาหล่อขั้นเทพ เสน่ห์ของเขาไม่ว่าใครก็ไม่อาจต้านทานได้
เวลาที่ผ่านไปทำให้เขาดูสุขุมขึ้น ฉันเบือนหน้าหนี เมื่อรู้สึกว่าแก้มของฉันกำลังร้อนผ่าว
เขาเดินตรงมาที่โซฟาก่อนจะนั่งลง ตรงข้ามฉัน
สายตาที่เฉียบคมแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาของเขากำลังจ้องมองมาที่ฉัน ฉันพยายามที่จะเชิดหน้ามองเขา ทั้ง ๆ ที่ใจจริงแล้ว ฉันอยากจะหลบสายตาของเขาซะเหลือเกิน ฉันเห็นภาพสะท้อนของฉันในดวงตาสีเข้มของเขา
“กลับมาแล้วเหรอ？” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ซึ่งนี่คือตัวต้นของเขา ถ้าฉันไม่รู้จักเขามาก่อนฉันคงจะรู้สึกกลัวเป็นแน่
“ค่ะ” ฉันตอบกลับขณะพยายามทำน้ำเสียงให้ราบเรียบเช่นเดียวกัน
“ทนายของผมส่งอีเมลไปให้คุณแล้วเมื่อครู่นี้” ขณะที่ชาร์ลสพูด เขาก็คลายเนกไทของตัวเองออก เผยให้เห็นกล้ามอกของเขาที่เล็ดลอดออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้น
“ค่ะ เดี่ยวฉันเปิดดู” ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
แล้วหยิบมือถือขึ้นมา เปิดไปที่กล่องข้อความในอีเมล ทันใดนั้นก็มีอีเมลเด้งขึ้น โดยหัวข้ออีเมลระบุไว้ว่า ข้อตกลงการหย่า แม้ว่าจะคาดไว้ก่อนอยู่แล้ว ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนโดนมีดกรีดลงมาที่กลางอก ความเจ็บปวดแล่นแปลบเข้ามาในใจ ทว่าฉันกลับรู้สึกขอบคุณ เพราะมันทำให้ฉันตื่นจากเสน่ห์ที่ยัวยวนของชาร์ลส ถึงแม้จะเป็นแค่ระยะสั้น ๆ ก็ตาม
“ได้ เดี๋ยวฉันจะเซ็นให้” ฉันวางมือถือลงก่อนจะหันไปมองว่าที่อดีตสามีของฉัน อีกไม่นาน เขาก็จะไม่ใช่ผู้ชายของฉันอีกต่อไป แท้ที่จริงแล้ว เขาไม่เคยเป็นผู้ชายของฉันเลย ฉันเป็นแค่ภรรยาในนามของเขา และตอนนี้ บทบาทคุณนายมัวร์ที่จอมปลอมกำลังจะจบลง ส่วนชาร์ลส มัวร์ ก็จะออกไปจากชีวิตของฉัน
“คุณไม่อ่านสัญญาดูก่อนเหรอ？”
“ไม่จำเป็นหรอก ฉันเชื่อว่า คุณจะไม่ใจร้ายกับอดีตภรรยาอย่างฉัน” ฉันฝืนยิ้มออกมา “อดีตภรรยา” ฉันจะเป็นอดีตภรรยาของเขาในไม่ช้า แต่ฉันไม่มั่นใจเลยว่า ฉันทำใจกับคำพูดของฉันได้แล้วหรือยัง
“คุณจะได้บ้านที่ถนนการ์ดเนอร์ และอพาร์ตเมนต์ใจกลางเมือง...”
“เมื่อไร？” ฉันแทรกขึ้นในขณะที่ชาร์ลส์ยังไม่ทันจะกล่าวจบ
“อะไร？” เขาขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะจ้องมาที่ฉันด้วยดวามสงสัย
“เราจะเซ็นใบหย่ากันเมื่อไหร่？” ฉันถามออกมาเบา ๆ
“เดี๋ยวผมนัดทนาย” ชาร์ลสตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองฉัน
“ค่ะ แล้วฉันจะรอ”
หลังจากนิ่งเงียบไปชั่วครู่ เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองฉัน
“ริต้าเขาอาการไม่ดีเท่าไหร่ ผมอยากให้ความปรารถนาสุดท้ายของเธอสมหวัง” เขาอธิบายต่อ
ฉันกำหมัดแน่นขณะกลืนน้ำลายลงคอ ‘ทำให้ความปรารถนาสุดท้ายของเธอสมหวังงั้นเหรอ？ ช่างเป็นผู้ชายที่ดีเสียจริง ในขณะที่ฉันต้องเป็นฝ่ายที่เสียสละ คงจะคิดว่าฉันจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสินะ เพราะยังไงฉันมันก็แค่ คุณนายมัวร์ จอมปลอม เป็นแค่ตัวสำรองเท่านั้น’
“ฉันเข้าใจ” ฉันได้แต่พยักหน้า แม้จะไม่เต็มใจมากแค่ไหนก็ตาม
“ถ้าคุณต้องการอะไรอีก ผมจะบอกให้ทนายของผมใส่ลงไปในสัญญา”
“ไม่เป็นไร เอาตามนั้นแหละ” อีกครั้งที่ฉันฝืนยิ้มขึ้นมา
“พรุ่งนี้ไปพบริต้าสักหน่อยนะ” ชาร์ลสลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงมาที่ฉัน
เขาเน้นเสียงหนัก เขาไม่ได้กำลังขอร้องฉัน แต่เขากำลังสั่งฉันอยู่ เขาเห็นฉันเป็นอะไร？ ทำไมต้องให้ฉันไปหาผู้หญิงคนนั้นด้วย？ หรือเขาแค่ต้องการที่จะตอกย้ำความเจ็บของฉันแค่นั้นเหรอ？
“ทำไมฉันจะต้องไปด้วย？” ฉันเอ่ยถามเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
“ผมไม่อยากให้เธอรู้สึกผิด เรื่องที่เราหย่ากัน คุณไปบอกเธอไปว่าคุณมีคนที่คุณรักแล้ว ทำให้เธอมั่นใจว่าการหย่าของเรา ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย” เขาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ก่อนจะจ้องมองมาที่นัยน์ตาของฉัน
/0/4403/coverorgin.jpg?v=988f0d19a877c3d637387005d5378d0c&imageMogr2/format/webp)
ลาก่อน ความรักที่ไม่อาจรั้งไว้
เมื่อสามปีก่อน ครอบครัวมัวร์ได้คัดค้านการแต่งงานของชาร์ลสกับไรลีย์ผู้หญิงที่เขารัก และบังคับเขาให้แต่งงานกับสการ์เล็ตต์ แต่ชาร์ลสไม่ได้รักสการ์เล็ตต์ อันที่จริงเขาไม่ชอบหน้าเธอด้วยซ้ำไป ไม่นานหลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน สการ์เล็ตต์ก็ได้รับจดหมายตอบรับจากทางมหาวิทยาลัยที่เธอใฝฝัน ซึ่งทำให้เธอปลื้มปิติ/0/3475/coverorgin.jpg?v=c340990b7b16301ba75d7e51d3dc4103&imageMogr2/format/webp)
ท่านประธานอย่ารักฉันมากนักเลย
คุณเสี่ยเหมียน คือเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย วันหนึ่งเธอได้รับสายจากสถานีตำรวจซึ่งทำให้ชีวิตของเธอนั้นเปลี่ยนไปตลอดกาล ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ก็ไม่ต่างอะไรกับการนั่งรถไฟเหาะ ไม่ช้าเธอก็พบว่า"คุณกู้หนาน"แฟนหนุ่มที่คบกันมานานนั้นได้นอกใจเธอ และไปเป็นชู้กับเพื่อนส/0/23008/coverorgin.jpg?v=2bca4cd28f913ec04406a3b9b09a4fa3&imageMogr2/format/webp)
เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ
ในสายตาของเขา เธอเป็นคนขี้โกหก ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนไร้หัวใจ เดิมทีถังหว่านคิดว่าเธอคือคนพิเศษหลังจากอยู่กับเสิ่นติงหลานมาสองปี แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่สามารถทิ้งได้อย่างตามใจเมื่อไม่มีค่าอีกต่อไป จนกระทั่งถังหว่านเห็นว่าเสิ่นติงหลานพาคนรักของเขาไปตรวจครรภ์ เธอจึงยอมแพ้แล้ว/0/4385/coverorgin.jpg?v=18e71f220ad2c0a39d436a2ae6879a5c&imageMogr2/format/webp)
นางบำเรออุ้มรัก
ณัฐรวีเป็นได้เพียงนางบำเรอไร้ราคา เปรียบดังผืนหญ้าให้เมฆาย่ำยียิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ย ทุกการกระทำของเขาอัดแน่นไปด้วยความแค้นที่แฝงความรักไม่รู้ตัว ในวันที่หล่อนจากไป หล่อนไปแต่ตัวและลูกน้อยในครรภ์ ............ แควก...แควก “กรี๊ด! อย่าค่ะ อย่าทำรวีแบบนี้...ฮือ” เสียงเสื้อผ้าฉีกขาดดังขึ้น ตามด้วยเสี/0/8496/coverorgin.jpg?v=8ac72a8643067347706320f4e7093af0&imageMogr2/format/webp)
หวงรักนายเพลย์บอย
ความสัมพันธ์ของเธอและเขาเริ่มจากเจ้านายกับลูกน้อง เพราะเขาต้องการใช้เธอเป็นสะพานเข้าไปหาเพื่อนรักของเธอ แต่เพราะความใกล้ชิดทำให้เรา....จนต้องเกิดการรับผิดชอบเกิดขึ้นในสองเดือนคือการทดลองคบกัน/0/19436/coverorgin.jpg?v=e3d6cd04731e7ee923379087bccb7424&imageMogr2/format/webp)
พระชายาของข้าคนเดียว
เดิมทีนางเป็นทายาทของตระกูลแพทย์เทพ แต่จู่ๆ นางก็กลายเป็นบุตรีของภรรยาเอกจากจวนเสนาบดีที่พ่อไม่สนใจใยดีและแม่ก็เสียชีวิตตั้งแต่ยังนางยังเด็ก ในวันที่นางย้อนยุค นางถูกใส่ร้ายว่าเป็นผู้ร้ายตัวจริงที่สังหารฮูหยินจวนโหว นางพยายามพลิกผัน พลิกสถานการณ์ และพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนาง นางคิดว่าภาวะที่กลืน/0/7537/coverorgin.jpg?v=e73262d5fec1e289bf15b7ace8e65625&imageMogr2/format/webp)
บังเอิญหรือพรหมลิขิต
เธอเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ต้องประสบเคราะห์กรรมสูญเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่มีวันอยู่เป็นสุขเลย พ่อแท้ ๆ และแม่เลี้ยงของเธอบังคับให้เธอแต่งงานกับชายที่เธอไม่รักแทนน้องสาวต่างมารดาของเธอ เธอไม่ยอมแพ้ต่อชะตากรรมของตน ในวันแต่งงาน เธอหนีออกจากบ้านไปและได้มีอะไรกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง/0/3223/coverorgin.jpg?v=1b2ff83e6593bb218c8c20f738d44cf7&imageMogr2/format/webp)
SWEET SITUATION หนีรักมาพบคุณ
เธออกหักรักผู้ชายคนนี้แค่ครั้งเดียวก็เกินพออยู่แล้ว ซ้ำยังมาตายเพราะอุบัติเหตุเหนือคาด แต่ทำไมต้องจะอกหักซ้ำซ้อนอีก หรือว่านี่คือความเมตตาจากสวรรค์ที่ให้วิญญาณเธอย้อนเวลามา เพื่อพบกับ “คุณเผิง” ป๊ะป๋าสายอ่อย และ “ลูกชายตัวน้อย” ในฐานะพี่เลี้ยงเด็ก(สาวใช้)อีกครั้ง แค่หน้าที่พี่เลี้ยงเด็กทำได้อยู/0/21520/coverorgin.jpg?v=218a219f4e9c19f30f2b0d324afa50a1&imageMogr2/format/webp)
ห้ามใจไม่ได้
เมื่อสองปีที่แล้ว เพื่อช่วยคนรักในใจ พระเอกถูกบังคับให้แต่งงานกับนางเอก ในใจของเขา เธอเป็นคนน่ารังเกียจและแย่งคนรักของคนอื่น เขาเลยเย็นชาต่อเธอมาตลอด แต่กลับอ่อนโยนและเอาใจใส่กับคนรักในใจถึงเป็นเช่นนี้ เธอยังคงรักเขาอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลาสิบปี ต่อมาตอนที่เธอรู้สึกเหนื่อยและอยากจะท้อแท้นั้น เขากลับตื/0/4357/coverorgin.jpg?v=74fb6a9ea2a7f0e53b8f1c7bc6b758a1&imageMogr2/format/webp)
