Special Zone โซนที่เก้า

Prologue

ดีแลนเป็นนักฆ่าแนวหน้าของวงการสังหาร ฉายายมทูตรัตติกาลยังคงเป็นตำนานที่หากใครได้ฟังคงเสียวสันหลังพิลึก ตำนานถูกเล่าขานกันปากต่อปากไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขาและไม่มีใครที่อยากผันตัวไปเป็นศัตรูกับอีกฝ่ายที่มีฉายายมทูตรัตติกาลเช่นกัน

เพียงแค่ได้ยินชื่อก็ขนพองสยองเกล้า บ้างก็ว่าดีแลนเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ฆ่าคนในเงามืดอย่างเลือดเย็น แล้วจากไปก่อนอาทิตย์ฉายแสงเสมอ บ้างก็ว่าเขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างเพรียวบางสมส่วนแสนอ้อนแอ้นที่มีใบหน้างดงามเป็นอาวุธ บ้างก็ว่าเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบแปด ที่บ้าระห่ำฆ่าคนไม่เลือกเสียมากกว่า

ข้อสุดท้ายคงเชื่อได้ยากไม่มีใครเชื่อข้อสันนิษฐานข้อนี้ แต่มันคือเรื่องจริงแค่ส่วนเดียวเท่านั้น

ดีแลนอยู่ในวงการนักฆ่ามาตั้งแต่สี่ขวบ เขาถูกสอนให้เป็นผู้ล่ามาตั้งแต่เด็กเรียนรู้สิ่งรอบข้าง แต่ละวันจะมีคนพาดีแลนมานั่งดูการทรมานผู้คนการฆ่าฟันตัดหัวเหยื่ออย่างเหี้ยมโหด

การทารุณกรรมเหยื่อให้ตายอย่างช้า ๆ ความรุนแรงนั้นเกินกว่าที่เด็กสี่ขวบคนหนึ่งจะรับไหว ในไม่ช้าดีแลนก็ค่อย ๆ ซึมซับมัน เมื่อเขาเดินได้คล่องพูดได้ชัดเจนเขาก็เริ่มจับมีด งานแรกของดีแลนคือการลงมือสังหารเจ้าสัตว์ตัวเล็กดวงตากลมโตใสซื่อคู่นั้นจดจ้องมาที่เขา

หูหางของมันลู่ลงต่ำจิตใจของเด็กน้อยดีแลนสั่นไหวเขาไม่อยากฆ่ามัน เขาทำไม่ได้...

หลังจากนั้นเขากลับถูกขังอยู่ในห้องมืด กลิ่นคาวเลือดแห้งกรังชวนอาเจียนลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ เสียงโหยหวนดังแว่วอยู่ในหูแทบจะตลอดเวลา ดีแลนกรีดร้องจนตัวโยนลำคอของเด็กน้อยแห้งผากจากการกรีดร้องและขาดน้ำมาเป็นเวลานาน มือเล็ก ๆ คู่นั้นทุบประตูเหล็กกระดูกมือของเด็กน้อยแตกร้าวจนแทบจะกระดิกไม่ได้ เสียงแหลมเล็กยังคงกรีดร้องโหยหวนแม้จะมีเพียงเสียงเบาหวิวออกมาจากลำคอเล็กราวกับว่าจะขาดใจได้ทุกเมื่อ

เสียงนั้นดังขึ้นเป็นระยะภายในห้องเหล็กสี่เหลี่ยมคับแคบ เวลาผันผ่านไปหลังจากนั้นหนึ่งเดือนร่างเล็กจ้อยของดีแลนกลับไปยืนอยู่จุดเดิม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเด็กน้อยจับจ้องไปยังดวงตาแสนใสซื่อของสัตว์ตัวน้อยที่อยู่เบื้องหน้าอีกครั้งมือที่ถูกปกคลุมไปด้วยผ้าพันแผลกำมีดปอกเปลือกผลไม้ไว้แน่น

ความเป็นมนุษย์ของเด็กน้อยถูกฝังลึกลงไปในจิตใจนัยน์ตาเปล่งประกายแสนใสซื่อคู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นเฉยชาตามกาลเวลาจากการถูกทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สิ่งมีชีวิตตัวน้อยแสนบริสุทธิ์ไม่มีอีกแล้ว..

เขากลายเป็นสัตว์ประหลาดราวกับเครื่องมือสังหารมนุษย์ที่ทำทุกอย่างที่พวกมันบงการไม่มีขัด พวกมันจึงเชื่อใจเด็กหนุ่มที่ราวกับสุนัขรับใช้แสนซื่อสัตย์เสมอ

หารู้ไม่ว่าสุนัขที่พวกมันเลี้ยงไว้ไม่เคยมองพวกมันเป็นเจ้าของเลยสักครั้ง 

เขาซ่อนปืนไว้มิดชิดรอวันปลิดชีพพวกสัตว์นรกให้สิ้นซาก ไว้ใจเขาให้มากเผยข้อมูลมาให้หมดยิ่งดีเวลาสิบกว่าปีทำให้เขารู้จักพวกมันดียิ่งกว่าใคร เพื่อนพ้องที่ใช้งานไม่ได้ก็คือขยะที่รอวันถูกกำจัดโดยพวกเดรัจฉานที่ตั้งตัวเป็นใหญ่เหนือใคร นัยน์ตาของดีแลนว่างเปล่าใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกราวกับว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่สามารถทำให้ใบหน้าแสนเย็นชานี้กลับมามีอารมณ์อื่นได้อีก เด็กหนุ่มไม่สามารถทนมองสหายที่มีอยู่เพียงน้อยนิดในชีวิตแสนมืดมิดไร้แสงอย่างเขาต้องถูกทารุณกรรมต่อหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกแล้ว

ภายนอกที่เรียบนิ่งไร้ความรู้สึกออกมาให้เห็นใครเล่าจะล่วงรู้ว่าภายในความนิ่งสงบนั้นกรีดร้องร่ำไห้ไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง เด็กหนุ่มเคียดแค้นชิงชังนัยน์คมคู่นั้นกวาดตามอง

จดจำใบหน้าของพวกมันทุกตัว

ขายาวคู่หนึ่งก้าวเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ หยาดน้ำสีใสไหลรินแต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นหลุดออกมาให้ได้ยินแม้แต่น้อย มือหยาบกร้านล้วงลงไปในหีบใต้เตียงภายในบรรจุระเบิดเวลาหลายสิบอันวางเรียงรายไร้พื้นที่ว่าง วันเวลาถูกคำนวณไว้ล่วงหน้าทันทีที่เพื่อนร่วมชะตาถูกส่งไปทำภารกิจให้พวกเดรัจฉานที่นั่งเสวยสุขอยู่บนกองเงินกองทองในขณะที่พวกพ้องของเขาต้องออกไปเสี่ยงตายครั้งแล้วครั้งเล่า

สองมือคู่นี้อาบไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่ต่อให้ชำระล้างสักกี่ครั้งกลิ่นคาวนั้นก็ไม่มีวันจางหาย ชีวิตที่ต้องหลบซ่อนหนีหัวซุกหัวซุนราวหนูท่อที่ถูกล่าเพื่อให้พวกสัตว์นรกเสพสุขอยู่บนกองเงินกองทองที่สุนัขรับใช้อย่างพวกเขาหามาให้

เสื้อคลุมตัวใหญ่ยาวสีทึบบรรจุของจนเต็ม มันหนักมากกว่าสิบกิโลและยิ่งหนักมากอึ้งมากกว่าเดิมหลายเท่าเมื่อจุดหมายปลายทางของมันคือการคร่าชีวิตผู้คนนับร้อยชีวิต ดีแลนเดินไปตามทางเขาเปิดจุดเชื่อมไฟพร้อมยัดแท่งเหล็กลงไปตัวเลขบนสีแดงบนแท่งเหล็กนั้นบ่งบอกเวลาที่กำลังนับถอยหลัง