คู่บ่าวสาวที่เพิ่งเดินลงมาจากบนห้องทำให้คุณย่าภัทรลดายิ้มหวานออกมาในทันที ในขณะที่รัศมีกับจิราพรหันไปมองหน้ากันก่อนที่จะแอบเบ้ปากออกมาเพราะไม่ชอบวิรากานต์ สะใภ้คนใหม่ของตระกูล
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ มากินข้าวกันจ้ะ” คุณย่าเอ่ยกับหลานชายและหลานสะใภ้ด้วยรอยยิ้ม
ชยันต์ทำท่าจะนั่งลงที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง แต่คุณย่าก็รีบพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เลื่อนเก้าอี้ให้เมียเราด้วยสิ” เขาทำตามอย่างไม่เกี่ยงงอน
คุณหมอหนุ่มใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ทำให้ทุกคนไม่อาจรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แม้แต่คนเป็นภรรยาอย่างวิรากานต์
วิรากานต์เหลือบมองเขาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปขอบใจสาวใช้ที่เริ่มตักข้าวใส่จานให้
เธอเข้าห้องหอกับเขาแล้ว แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ไล่ไปนอนบนพื้นหรือบนโซฟา แต่แบ่งเตียงให้นอนครึ่งหนึ่ง โดยมีหมอนข้างกั้นเอาไว้
หญิงสาวแอบคิดว่าเขาอาจจะเป็นเกย์ก็ได้ เพราะตั้งแต่รู้จักกันก่อนแต่งงานเขาทำตัวห่างเหินจนน่าสงสัย
ซึ่งจริง ๆ แล้วเธอกับเขาเจอกันแค่ครั้งเดียวจริงๆ ตอนที่เขานัดเธอไปดูชุดแต่งงานก่อนแต่งงาน จึงไม่ได้ทำความรู้จักกันมากกว่านั้นเลย
เธอไม่รู้ว่าเขามีเหตุผลอะไรที่ยอมมาแต่งงานกับลูกหนี้เช่นเธอ เพราะเขามีความเพียบพร้อมทั้งฐานะและหน้าที่การงาน แถมการศึกษาก็ดี หน้าตาก็ยังหล่อเหลาเสียอีก
“ตักอาหารให้เมียเราบ้างสิ เมื่อคืนหนูนอนหลับสบายไหมจ๊ะ” คุณย่าภัทรลดาเอ่ยถามหลานสะใภ้ด้วยรอยยิ้มมีความสุข
“นอนหลับสบายค่ะคุณย่า” วิรากานต์เอ่ยตอบอย่างสุภาพ ก็เมื่อวานเหนื่อยทั้งวัน พอทิ้งตัวลงนอนก็ระแวงว่าคนข้าง ๆ จะทำอะไร แต่ที่ไหนได้ เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองหลับจนถึงเช้า
“ดีแล้วจ้ะ หนูมาอยู่ที่นี่ก็ให้ถือว่าเป็นบ้านของหนูนะจ๊ะ มีปัญหาอะไรก็บอกย่าได้เลย”
“ค่ะคุณย่า” วิรากานต์รับคำ เธอรับรู้ได้ถึงสายตาอำมหิตของแม่สามีและน้องสาวของสามีอย่างจิราพรที่ไม่ชอบใจเธอนัก แต่จิราพรรณน้องสาวของชยันต์อีกคนกลับยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร เธอจึงยิ้มตอบกลับไปอย่างเป็นมิตรเช่นกัน
“แต่งงานแล้วจะให้มานั่ง ๆ นอน ๆ เป็นคุณนายคงไม่ได้หรอกนะคะคุณแม่ ถ้าไม่ทำงานนอกบ้านก็ต้องทำงานในบ้าน” รัศมีพูดขึ้น เธอเป็นสะใภ้ของที่นี่ก็ต้องทำงานเหมือนกัน
“หนูกานต์เขามีความสามารถหลายอย่าง หล่อนไม่ต้องกลัวหรอกว่าเขาจะทำอะไรไม่เป็นเลย เขาเป็นผู้ดีมีการศึกษา ไม่ใช่คนกระจอกงอกง่อยเสียหน่อย ฉันหาภรรยาให้หลานชายของฉันก็ต้องเลือกดี ๆ อยู่แล้ว ไม่ใช่ไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมาก็ไม่รู้” ภัทรลดาเหน็บลูกสะใภ้ที่นั่งหน้าตึงอยู่อีกด้านของโต๊ะอาหาร
“ไม่กระจอกแต่ติดหนี้บ้านเรามหาศาลนี่เหรอคะ แหม... คุณแม่นี่ช่างยกยอเสียจริงนะคะ” รัศมีเหน็บกลับ