ชายวัยกลางคนหน้าสี่เหลี่ยมอายุประมาณสี่สิบกว่าคนหนึ่ง กำลังตะคอกใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้วยเหงื่อเต็มใบหน้า

เขาชื่อหานปิง เป็นผู้จัดการของโรงแรมเบรเดน

หานปิงเพิ่งได้รับอีเมลจากบริษัท บอกว่าได้มอบอำนาจทั้งหมดของโรงแรมให้กับชายหนุ่มที่ชื่อว่าหลินเทียน！

เมื่อรู้ว่าเจ้านายคนใหม่กำลังจะมา หานปิงแม้แต่ลิฟต์ก็ไม่อยากรอรีบวิ่งลงมาจากชั้นห้าอย่างเร่งรีบ เพื่อมาเจอกับเจ้านายคนใหม่ที่หน้าประตูให้เร็วที่สุด

แต่สิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อหานปิงมาถึงหน้าประตู ก็กลับเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เขารับมา กำลังแกว่งไม้กระบองใส่หน้าเจ้านายคนใหม่！

“ผู้...ผู้จัดการหาน？ ”

เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นคนที่เข้ามา เขาก็ตกใจกลัวจนเหงื่อผุดเต็มหน้าผากทันที

หานปิงน่าแข็งทื่อ สีหน้าเหมือนอยากจะฆ่าคน ：“เมื่อกี้นายด่าใครว่าหมา！ ？ ”

“ผู้จัดการหาน เข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ！ ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโค้งคำนับ และยิ้มแหย ๆ ออกมา

แต่สามีภรรยาวัยกลางนั่นกลับเอะอะโวยวายแล้วพูดขึ้นว่า ：“โรงแรมของพวกคุณคืออะไรกัน รีบไล่ไอ้ยาจกนี่ออกไปเดี๋ยวนี้นะ เศษสวะที่มาจากสลัม บนตัวจะต้องมีแบคทีเรียอยู่เต็มไปหมดยแน่นอน！ ”

คำพูดนี้ ทำให้หานปิงโมโหขึ้นมาทันที

เขาก้าวออกไปข้างหน้า เหวี่ยงแขนไปตบหน้าผู้หญิงคนนั้นอย่างแรง

“เชรดแม่ สวะที่ควรไสหัวไปคือพวกแก！ ”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกแกสองคน ถูกขึ้นบัญชีดำของโรงแรมเบรเดน”

“ตอนนี้ไสหัวออกไปซะ！ ”

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนคู่นี้รู้จักหานปิง

จนกระทั่งถึงตอนนี้ พวกเขาถึงจะรู้ว่า ชายหนุ่มที่ดูเหมือนยาจกตรงหน้า มีสถานะไม่ธรรมดา

“ได้ เรื่องนี้พวกเราจะจำไว้ เราไม่จบกันง่าย ๆ แน่！ ”

หลังจากพูดคำพูดที่ฟังดูดีแล้ว สามีภรรยาวัยกลางคนก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นหานปิงก็โค้งคำนับ แล้วมองไปที่หลินเทียน ：“คุณหลิน ผมจัดการแบบนี้ คุณพอใจไหมครับ？ ”

หลินเทียนพยักหน้า แล้วคิดในใจว่าหานปิงก็มีไหวพริบใช้ได้ ：“พาฉันไปที่ห้องประชุมสัมมนาแลกเปลี่ยนทางการแพทย์หน่อย”

“ครับผมจะพาคุณไปเดี๋ยวนี้！ ”

หลังจากพูดจบ หานปิงก็ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เขาเดินนำหลินเทียนเข้าไปในโรงแรม

ในเวลานี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้าง ๆ ถึงได้สติกลับมา ：“ผู้จัดการหาน คุณหลิน เมื่อกี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณคือคุณหลิน...”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังพูดไม่จบ ก็ถูกหานปิงขัดจังหวะ ：“อ้อ เกือบลืมนายไป นายเก็บข้างของไสหัวออกไปซะ”

......

ในสถานที่จัดงาน หม่าเสี่ยวหนานประชุมเสร็จ ก็เดินออกมาจากห้องประชุม แต่หน้าประตูเห็นเพียงสุ่ยตงกับจ้าวอีฝานสองคนเท่านั้น

เธอขมวดคิ้วทันที ：“หลินเทียนล่ะ ยังไม่มาเหรอ？ ”

จากนั้นหม่าเสี่ยวหนานก็เปิดโทรศัพท์ดูบันทึกการโทร ก็ไม่เจออะไร

เมื่อจ้าวอีฝานเห็นแบบนี้ ก็พูดขึ้นด้วยความไม่พอใจว่า ：“หลินเทียนไอ้บ้านี่ ไม่รู้จักรับผิดชอบเลย อาจารย์หม่าอุตสาห์ให้โอกาสแท้ ๆ ไม่มาก็ควรจะบอกล่วงหน้าสักคำ”

“ปล่อยให้พวกเรารอ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ！ ”

แม้จ้าวอีฝานจะไม่เคยเจอหลินเทียนมาก่อน แต่ความรู้สึกครั้งแรกที่มีต่อเขาก็แย่จนถึงขีดสุด

เมื่อสุ่ยตงที่อยู่ข้าง ๆ เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างสะใจ เขารู้สึกภูมิใจในความฉลาดของตัวเอง

ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

เพราะเขาเห็นหลินเทียน กำลังเดินเข้ามา！