“จางเฟิง นายดูพวกมันทั้งหมดไว้ ฉันจะไปตรวจสอบเครื่องมือก่อน”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สีหน้าของหม่าเสี่ยวหนาน และคนอื่น ๆ ก็ซีดเผือดอีกครั้ง

เมื่อได้ยินอย่างนั้นจางเฟิงก็กลางมือออก ในเมื่อผู้อำนวยการพูดออกมาแล้ว งั้นเขาก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน

หลินเทียนที่รู้เรื่องภายใน กลับไปไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ：“แบบนี้ก็ต้องรอดูว่าฝีมือลุงของสุ่ยตงเชื่อถือได้หรือเปล่า”

สีหน้าของสุ่ยตงเปลี่ยนไปทันที

ในสถานการณ์แบบนี้ เขาจะยังกล้าอวดเก่งได้อย่างไร？

เมื่อครู่ ก็แค่คุยโวต่อหน้าจ้าวอีฝานเพื่อให้เธอรู้สึกดีกับเขาเฉย ๆ

ถึงตอนนี้ เกี่ยวข้องกับความรับผิดชอบ เขายังจะกล้าเล่นละครต่อได้ยังไง？

หม่าเสี่ยวหนาน และคนอื่น ๆ ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างเหม่อ ๆ

พวกเขารู้สึกราวกับอยู่บนรถไฟเหาะ เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง

จ้าวอีฝานควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ร้องไห้ออกมา

ส่วนสุ่ยตงก็เปิดปากด่าหลินเทียนด้วยสีหน้าโกรธแค้น ：“ทั้งหมดเป็นเพราะแก！ ถ้าไม่เพราะแกชนเครื่องมือจนพัง คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น！ ”

“ตอนนี้ซวยกันหมดแล้ว ผู้อำนวยการหลี่เจิ้นกว๋อ ก็คือผู้อำนวยการโรงพยาบาลของวิทยาลัยพยาบาลเฮอร์เดล เจอเนอรัล เขารู้จักเป็นการส่วนตัวกับคณะกรรมการของวิทยาลัยเราด้วย！ ”

“การจะไล่นักศึกษาสามคนออก ก็แค่คำพูดเดียว！“

หม่าเสี่ยวหนานเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินออกมาพูดว่า ：“ไม่เป็นไร อาจารย์จะรับผิดชอบเอง แล้วก็... บางที อาจารย์อาจจะสามารถหาคนที่ซ่อมเครื่องมือเครื่องนี้ได้”

จ้าวอีฝานพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า：“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกแม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดเป็นความผิดของหลินเทียน！ ”

สุ่ยตงก็พูดขึ้นเช่นกันว่า ：“ใช่ เราแจ้งตำรวจเถอะ ให้ตำรวจจับตัวมันไป เราจะได้ไม่ต้องซวยไปด้วย！ ”

แม้จะพูดแบบนี้ แต่ในใจของทุกคนก็ยังตุ้ม ๆ ต่อม ๆ อยู่

หลังจากนั้นไม่นาน

การพิพากษาครั้งสุดท้ายก็มาถึงแล้ว

ได้ยินเพียงเสียงเอะอะดังมาจากประตู ต่อมาก็มีคนพูดขึ้นว่า ：“ผู้อำนวยการหลี่มาแล้ว！ ”

หลังจากนั้น ทุกคนที่กำลังมุงดูอยู่ ก็ต่างพากันหลีกทาง

เห็นเพียงชายชราผมสีดอกเลา ที่ยังกระฉับกระเฉง กำลังเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

หลี่เจิ้นกว๋อที่เพิ่งตรวจสอบเครื่องมือเสร็จ สีหน้าของเขานิ่ง ไม่มีความโกรธอยู่บนใบหน้า

“ผู้อำนวยการหลี่ เป็นฝีมือของไอ้หมอนี่ครับที่ชนเครื่องมือการแพทย์ของคุณพัง ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา”

“ใช่ เขานั่นแหละที่ไม่เข้าใจแล้วยังอวดรู้ ไม่จับไปแตะ เลยทำให้เกิดผลร้ายแบบนี้”

“ถ้าต้องการลงโทษ ก็ลงโทษเขาคนเดียวก็พอ！ ”

จ้าวอีฝานกับสุ่ยตงสองคนโยนความผิดทั้งหมดให้กับหลินเทียนทันที พวกเขาต้องการสลัดความรับผิดชอบออกจากตัว

หม่าเสี่ยวหนานยังอยากจะช่วยอธิบายแทนหลินเทียน แต่กลับถูกชายชรายกมือให้หยุด

หลังจากนั้น เขาก็เดินเข้าไปหาหลินเทียนอย่างช้า ๆ

สุ่ยตงสีหน้าเต็มไปด้วยความสะใจ ：“ฉันว่าแล้ว ผู้อำนวยการหลี่ต้องเป็นคนแยกแยะออกว่าใครถูกใครผิด ให้ตำรวจจับหลินเทียนไป จากนั้นก็ให้คณะกรรมการวิทยาลัยไล่เขาออก！ ”

หม่าเสี่ยวหนานรีบก้าวออกมาอธิบาย ：“ผู้อำนวยการหลี่ค่ะ เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของฉัน เขาเป็นนักศึกษาที่ฉันพามา เมื่อเกิดเรื่องขึ้น ฉันยินดีรับผิดชอบทั้งหมด ไม่ว่าคุณจะจัดการยังไงก็ตาม…”

หลี่เจิ้นกว๋อไม่ได้สนใจคำพูดของทุกคน แต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่หลินเทียน

สุ่ยตงกับจ้าวอีฝานมองหน้ากัน ในความเห็นของพวกเขา หลินเทียนตายแน่แล้ว！

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป ก็ไม่มีใครคาดคิด

หลี่เจิ้นกว๋อยกมือขึ้น ตบไหล่ของหลินเทียนเบา ๆ จากนั้นก็หัวหัวเราะเสียงดัง ：“ล้มก็ดี ล้มก็ดี！ ！ ”

เสียงชื่นชมยินดีสองครั้ง ทำให้ทุกคนงุนงงทันที

เครื่องมือที่สำคัญ และล้ำค่ามากจากปากของจางเฟิง...

หรือว่าชายชราคนนี้สมองจะได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ถึงเลอะเลือนไปแล้ว？

“เครื่องมือได้ซ่อมจนกลับมาสมบูรณ์แล้ว และระบบก็ได้รับการอัปเกรด หนุ่มน้อย เธอคือดาวนำโชคของฉันจริง ๆ ！ ” หลี่เจิ้นกว๋อพูดขึ้นอย่างมีความสุข

เมื่อสุ่ยตงที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินคำพูดนี้ ก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาไม่ต้องการให้หลินเทียนโดดเด่นกว่าอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเดินออกไปแล้วพูดขึ้นว่า ：“คุณหลี่ เครื่องมือนั่น ลุงของผมเป็นคนซ่อมครับ...”

“และคุณหลี่ครับ ผมคิดว่าคนทำผิด ก็ควรได้รับการลงโทษ”

“ลุงของผมซ่อมเครื่องมือจนกลับมาใช้งานได้ นั่นไม่สามารถชดเชยความผิดที่หลินเทียนชนเครื่องพังไปได้！ ดังนั้นเขาควรถูกตำรวจจับตัวไป และควรจะถูกวิทยาลัยพยาบาลเฮอร์เดลไล่ออก！ ”

คำพูดใส่ไฟไม่หยุดของสุ่ยตง ทำให้ไฟโกรธในใจของหลินเทียนแผดเผาขึ้น

ตอนที่เขากำลังจะระเบิดออกมา หลี่เจิ้นกว๋อกลับหันกลับมาด้วยท่าทางเฉยชา แล้วมองไปยังสุ่ยตง ：“นายพูดถูกเมื่อทำความผิด ก็ควรได้รับการลงโทษ”