คู่มือโต้กลับ ฉบับหมอเศรษฐี
ผู้เขียน:Rabbit
หมวดหมู่ผจญภัย
คู่มือโต้กลับ ฉบับหมอเศรษฐี
“จางเฟิง นายดูพวกมันทั้งหมดไว้ ฉันจะไปตรวจสอบเครื่องมือก่อน”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สีหน้าของหม่าเสี่ยวหนาน และคนอื่น ๆ ก็ซีดเผือดอีกครั้ง
เมื่อได้ยินอย่างนั้นจางเฟิงก็กลางมือออก ในเมื่อผู้อำนวยการพูดออกมาแล้ว งั้นเขาก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน
หลินเทียนที่รู้เรื่องภายใน กลับไปไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย :“แบบนี้ก็ต้องรอดูว่าฝีมือลุงของสุ่ยตงเชื่อถือได้หรือเปล่า”
สีหน้าของสุ่ยตงเปลี่ยนไปทันที
ในสถานการณ์แบบนี้ เขาจะยังกล้าอวดเก่งได้อย่างไร?
เมื่อครู่ ก็แค่คุยโวต่อหน้าจ้าวอีฝานเพื่อให้เธอรู้สึกดีกับเขาเฉย ๆ
ถึงตอนนี้ เกี่ยวข้องกับความรับผิดชอบ เขายังจะกล้าเล่นละครต่อได้ยังไง?
หม่าเสี่ยวหนาน และคนอื่น ๆ ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างเหม่อ ๆ
พวกเขารู้สึกราวกับอยู่บนรถไฟเหาะ เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง
จ้าวอีฝานควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ร้องไห้ออกมา
ส่วนสุ่ยตงก็เปิดปากด่าหลินเทียนด้วยสีหน้าโกรธแค้น :“ทั้งหมดเป็นเพราะแก! ถ้าไม่เพราะแกชนเครื่องมือจนพัง คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น! ”
“ตอนนี้ซวยกันหมดแล้ว ผู้อำนวยการหลี่เจิ้นกว๋อ ก็คือผู้อำนวยการโรงพยาบาลของวิทยาลัยพยาบาลเฮอร์เดล เจอเนอรัล เขารู้จักเป็นการส่วนตัวกับคณะกรรมการของวิทยาลัยเราด้วย! ”
“การจะไล่นักศึกษาสามคนออก ก็แค่คำพูดเดียว!“
หม่าเสี่ยวหนานเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินออกมาพูดว่า :“ไม่เป็นไร อาจารย์จะรับผิดชอบเอง แล้วก็... บางที อาจารย์อาจจะสามารถหาคนที่ซ่อมเครื่องมือเครื่องนี้ได้”
จ้าวอีฝานพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า:“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกแม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดเป็นความผิดของหลินเทียน! ”
สุ่ยตงก็พูดขึ้นเช่นกันว่า :“ใช่ เราแจ้งตำรวจเถอะ ให้ตำรวจจับตัวมันไป เราจะได้ไม่ต้องซวยไปด้วย! ”
แม้จะพูดแบบนี้ แต่ในใจของทุกคนก็ยังตุ้ม ๆ ต่อม ๆ อยู่
หลังจากนั้นไม่นาน
การพิพากษาครั้งสุดท้ายก็มาถึงแล้ว
ได้ยินเพียงเสียงเอะอะดังมาจากประตู ต่อมาก็มีคนพูดขึ้นว่า :“ผู้อำนวยการหลี่มาแล้ว! ”
หลังจากนั้น ทุกคนที่กำลังมุงดูอยู่ ก็ต่างพากันหลีกทาง
เห็นเพียงชายชราผมสีดอกเลา ที่ยังกระฉับกระเฉง กำลังเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ
หลี่เจิ้นกว๋อที่เพิ่งตรวจสอบเครื่องมือเสร็จ สีหน้าของเขานิ่ง ไม่มีความโกรธอยู่บนใบหน้า
“ผู้อำนวยการหลี่ เป็นฝีมือของไอ้หมอนี่ครับที่ชนเครื่องมือการแพทย์ของคุณพัง ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา”
“ใช่ เขานั่นแหละที่ไม่เข้าใจแล้วยังอวดรู้ ไม่จับไปแตะ เลยทำให้เกิดผลร้ายแบบนี้”
“ถ้าต้องการลงโทษ ก็ลงโทษเขาคนเดียวก็พอ! ”
จ้าวอีฝานกับสุ่ยตงสองคนโยนความผิดทั้งหมดให้กับหลินเทียนทันที พวกเขาต้องการสลัดความรับผิดชอบออกจากตัว
หม่าเสี่ยวหนานยังอยากจะช่วยอธิบายแทนหลินเทียน แต่กลับถูกชายชรายกมือให้หยุด
หลังจากนั้น เขาก็เดินเข้าไปหาหลินเทียนอย่างช้า ๆ
สุ่ยตงสีหน้าเต็มไปด้วยความสะใจ :“ฉันว่าแล้ว ผู้อำนวยการหลี่ต้องเป็นคนแยกแยะออกว่าใครถูกใครผิด ให้ตำรวจจับหลินเทียนไป จากนั้นก็ให้คณะกรรมการวิทยาลัยไล่เขาออก! ”
หม่าเสี่ยวหนานรีบก้าวออกมาอธิบาย :“ผู้อำนวยการหลี่ค่ะ เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของฉัน เขาเป็นนักศึกษาที่ฉันพามา เมื่อเกิดเรื่องขึ้น ฉันยินดีรับผิดชอบทั้งหมด ไม่ว่าคุณจะจัดการยังไงก็ตาม…”
หลี่เจิ้นกว๋อไม่ได้สนใจคำพูดของทุกคน แต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่หลินเทียน
สุ่ยตงกับจ้าวอีฝานมองหน้ากัน ในความเห็นของพวกเขา หลินเทียนตายแน่แล้ว!
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป ก็ไม่มีใครคาดคิด
หลี่เจิ้นกว๋อยกมือขึ้น ตบไหล่ของหลินเทียนเบา ๆ จากนั้นก็หัวหัวเราะเสียงดัง :“ล้มก็ดี ล้มก็ดี! ! ”
เสียงชื่นชมยินดีสองครั้ง ทำให้ทุกคนงุนงงทันที
เครื่องมือที่สำคัญ และล้ำค่ามากจากปากของจางเฟิง...
หรือว่าชายชราคนนี้สมองจะได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ถึงเลอะเลือนไปแล้ว?
“เครื่องมือได้ซ่อมจนกลับมาสมบูรณ์แล้ว และระบบก็ได้รับการอัปเกรด หนุ่มน้อย เธอคือดาวนำโชคของฉันจริง ๆ ! ” หลี่เจิ้นกว๋อพูดขึ้นอย่างมีความสุข
เมื่อสุ่ยตงที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินคำพูดนี้ ก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาไม่ต้องการให้หลินเทียนโดดเด่นกว่าอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเดินออกไปแล้วพูดขึ้นว่า :“คุณหลี่ เครื่องมือนั่น ลุงของผมเป็นคนซ่อมครับ...”
“และคุณหลี่ครับ ผมคิดว่าคนทำผิด ก็ควรได้รับการลงโทษ”
“ลุงของผมซ่อมเครื่องมือจนกลับมาใช้งานได้ นั่นไม่สามารถชดเชยความผิดที่หลินเทียนชนเครื่องพังไปได้! ดังนั้นเขาควรถูกตำรวจจับตัวไป และควรจะถูกวิทยาลัยพยาบาลเฮอร์เดลไล่ออก! ”
คำพูดใส่ไฟไม่หยุดของสุ่ยตง ทำให้ไฟโกรธในใจของหลินเทียนแผดเผาขึ้น
ตอนที่เขากำลังจะระเบิดออกมา หลี่เจิ้นกว๋อกลับหันกลับมาด้วยท่าทางเฉยชา แล้วมองไปยังสุ่ยตง :“นายพูดถูกเมื่อทำความผิด ก็ควรได้รับการลงโทษ”