ความจริงแล้ว หากหลินเทียนอยากจะจัดการเรื่องนี้ เขาโทรหาคุณหมอหลิว ไม่กี่นาทีก็สามารถจัดส่งเครื่องมือเครื่องใหม่มาที่นี่ได้

แต่หลินเทียนกลับไม่ได้ทำแบบนี้

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า ：“อย่าบอกว่าฉันเป็นคนซ่อม บอกไปว่าคนของโรงพยาบาล โฮดูว์ โรเยอร์พักอยู่ในโรงแรมเป็นคนซ่อม”

หลินเทียนทำแบบนี้ ไม่ได้อยากทำความดีแล้วหวังผลอะไร

เขาแค่ไม่ต้องการให้หม่าเสี่ยวหนานรู้สึกว่าเธอเป็นติดค้างเขา

หานปิงรีบไปทำตามที่เขาสั่งอย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้าเครื่องมือทางการแพทย์ก็ถูกยกมา

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังช่วยหลินเทียนหาอุปกรณ์ และวัสดุที่หลินเทียนต้องการมาให้อีกด้วย

เหตุผลที่หลินเทียนเลือกที่จะจัดการด้วยตัวเอง ขณะเดียวกันก็เพื่ออยากทดสอบความรู้ที่เขาได้เรียนรู้มาจากคุณหมอหลิวสักหน่อย หลังจากตรวจสอบแล้ว หลินเทียนพบว่าเครื่องมือมีปัญหาไม่เยอะ มีเพียงบางส่วนที่หลุดออกมาเท่านั้น

อีกอย่างเป็นเพราะไฟถูกตัดไปอย่างกะทันหัน เลยทำให้ระบบขัดข้อง

“โชคดีที่เนื้อหาเหล่านี้ฉันเคยอ่านมาหมดแล้ว...”

ประมาณครึ่งชั่วโมง หลินเทียนก็ทำตามคลิปที่เขาเห็นคุณหมอหลิวทำ ซ่อมหุ่นยนต์ผ่าตัดจนเสร็จ

การซ่อมนอกจากตอนแรกที่ยังไม่ค่อยคุ้นเคย ขั้นตอนต่อมาเขาก็ทำได้อย่างเชี่ยวชาญ และคล่องแคล่ว

ทันใดนั้นหลินเทียนก็โทรหาหลินลั่วเสว่ ให้ส่งระบบมาทางอินเตอร์เน็ต

ขณะที่หลินเทียนกำลังยุ่งอยู่นั้น ในห้องนิทรรศการจ้าวอีฝาน หม่าเสี่ยวหนาน และคนอื่น ๆ กลับเหมือนอยู่ในความฝัน

ห้าล้านดอลลาร์ ในงานนี้ไม่มีใครสามารถรับผิดชอบได้

โชคดีที่โรงแรมช่วยแก้ปัญหาในการซ่อมเครื่องมือ...

ทันใดนั้นหลินเทียนก็เดินกลับเข้ามาในห้องจัดงาน

“หลินเทียน อาจารย์มีข่าวดีจะบอก！ ”

“มีแขกจากโรงพยาบาล โฮดูว์ โรเยอร์น ยินดีจะช่วยซ่อมหุ้นยนต์ตัวนั้นให้เรา”

“พวกเราไม่ต้องรับผิดชอบแล้ว！ ”

หม่าเสี่ยวหนานดีใจมาก วิ่งตรงเข้าไปกอดหลินเทียนแน่น

หลินเทียนรู้สึกว่าหน้าอกอวบอิ่มกดหน้าอกของเขาจนแน่น เขาอดไม่ได้ที่จะน่าแดงระเรื่อ เขายิ้มแล้วพูดว่า ：“งั้นก็ดีเลยครับ！ ”

ในเวลานี้ เสียงที่น่าขยะแขยงของสุ่ยตงก็ดังขึ้นอีกครั้ง ：“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนายด้วย？ ”

จ้าวอีฝานก็พูดขึ้นอย่างโมโหเช่นกัน ：“ใช่ นายไอ้ขี้ขลาด！ ”

“เกิดเรื่องขึ้นก็วิ่งหนีเป็นคนแรก ตอนนี้ปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว นายดันเสนอหน้ากลับมา！ ”

“แต่คน ๆ นั้นทำไมอยู่ดี ๆ ถึงเต็มใจช่วยเราล่ะครับ？ ”

สุ่ยตงผุดคิดขึ้นได้ แล้วพูดออกมาว่า ：“เดิมทีฉันก็ไม่อยากจะพูด ฉันมีลุงทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล โฮดูว์ โรเยอร์ วันนี้บังเอิญพักอยู่ที่นี่พอดี”

“.......”

หลินเทียนที่อยู่ข้าง ๆ ชะงักไปกับคำพูดไร้ยางอายนี้

มีแบบนี้ด้วยเหรอ？

ฉันกลายเป็นลุงของนายตั้งแต่เมื่อไหร่？

จ้าวอีฝานมอสุ่ยตงด้วยสายตาชื่นชมทันที ：“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ฉันว่าแล้ว จะมีคนเต็มใจช่วยได้ยังไง？ ”

หม่าเสี่ยวหนานรู้ว่าสุ่ยตงมาจากครอบครัวแพทย์ และรู้ว่าเขามีลุงคนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จในด้านการแพทย์เมื่อไม่กี่ปีก่อน

“ทั้งที่เป็นคนเหมือนกัน ทำไมถึงแตกต่างกันขนาดนี้？ คนบางคนก่อเรื่องขึ้น ก็คิดจะหนีไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย ”

จ้าวอีฝานมองหลินเทียนด้วยสายตาดูถูก จากนั้นมองสุ่ยตงด้วยแววตาเป็นประกาย

ทางด้านหนึ่ง เมื่อจางเฟิงเห็นแบบนี้ ก็รีบรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่กับหลี่เจิ้นกว๋อ

หลี่เจิ้นกว๋อที่กำลังเดินทางมากำลังโกรธจัด

เดิมทีเขาตั้งใจจะพาหลานชายสุดที่รักไปสวนสัตว์หลังจากการสัมมนาแลกเปลี่ยนทางการแพทย์จบลง

ใครจะไปคาดคิดว่าระหว่างเดินทางมาจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น

เดิมทีเขาก็อารมณ์เสียอยู่แล้ว ที่โรงพยาบาลก็ถูกลูกชาย ลูกสะใภ้ตำหนิอีก ทำให้ในเวลานี้ในอกของเขาเต็มไปด้วยไฟโกรธ อยากจะหาที่ระบายอารมณ์มาก

เมื่อเขาเห็นสายของผู้ช่วย ก็กดปุ่มรับสาย จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียว่า ：“มีอะไร？ หรือว่าฉันแค่มีธุระ มาสายนิดหนึ่งก็ไม่ได้！ ”

จางเฟิงถูกด่าจนตกชะงักไป ทว่าเขาก็ยังเล่าเรื่องราวออกมาช้า ๆ

“เครื่องมือนั้น แกกล้าให้ใครก็ไม่รู้เอาไปซ่อม？ ”

“เปิดสปีกเกอร์โฟน ฉันจะให้พวกมันรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้！ ”

“หุ่นยนต์ผ่าตัดตัวนี้ เป็นผลงานจากความทุ่มเทพยายามของคุณหมอหลิว เครื่องมือพังก็ว่าแย่แล้ว แต่ยังให้ใครที่ไหนไม่รู้เอาไปซ่อมตามอำเภอใจ ถ้าข้อมูลได้รับผลกระทบขึ้นมา ผลที่เกิดขึ้น พวกแกรับผิดชอบไหวหรือไง！ ”