คู่มือโต้กลับ ฉบับหมอเศรษฐี
ผู้เขียน:Rabbit
หมวดหมู่ผจญภัย
คู่มือโต้กลับ ฉบับหมอเศรษฐี
ความจริงแล้ว หากหลินเทียนอยากจะจัดการเรื่องนี้ เขาโทรหาคุณหมอหลิว ไม่กี่นาทีก็สามารถจัดส่งเครื่องมือเครื่องใหม่มาที่นี่ได้
แต่หลินเทียนกลับไม่ได้ทำแบบนี้
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า :“อย่าบอกว่าฉันเป็นคนซ่อม บอกไปว่าคนของโรงพยาบาล โฮดูว์ โรเยอร์พักอยู่ในโรงแรมเป็นคนซ่อม”
หลินเทียนทำแบบนี้ ไม่ได้อยากทำความดีแล้วหวังผลอะไร
เขาแค่ไม่ต้องการให้หม่าเสี่ยวหนานรู้สึกว่าเธอเป็นติดค้างเขา
หานปิงรีบไปทำตามที่เขาสั่งอย่างรวดเร็ว
ในไม่ช้าเครื่องมือทางการแพทย์ก็ถูกยกมา
ไม่เพียงแค่นั้น เขายังช่วยหลินเทียนหาอุปกรณ์ และวัสดุที่หลินเทียนต้องการมาให้อีกด้วย
เหตุผลที่หลินเทียนเลือกที่จะจัดการด้วยตัวเอง ขณะเดียวกันก็เพื่ออยากทดสอบความรู้ที่เขาได้เรียนรู้มาจากคุณหมอหลิวสักหน่อย หลังจากตรวจสอบแล้ว หลินเทียนพบว่าเครื่องมือมีปัญหาไม่เยอะ มีเพียงบางส่วนที่หลุดออกมาเท่านั้น
อีกอย่างเป็นเพราะไฟถูกตัดไปอย่างกะทันหัน เลยทำให้ระบบขัดข้อง
“โชคดีที่เนื้อหาเหล่านี้ฉันเคยอ่านมาหมดแล้ว...”
ประมาณครึ่งชั่วโมง หลินเทียนก็ทำตามคลิปที่เขาเห็นคุณหมอหลิวทำ ซ่อมหุ่นยนต์ผ่าตัดจนเสร็จ
การซ่อมนอกจากตอนแรกที่ยังไม่ค่อยคุ้นเคย ขั้นตอนต่อมาเขาก็ทำได้อย่างเชี่ยวชาญ และคล่องแคล่ว
ทันใดนั้นหลินเทียนก็โทรหาหลินลั่วเสว่ ให้ส่งระบบมาทางอินเตอร์เน็ต
ขณะที่หลินเทียนกำลังยุ่งอยู่นั้น ในห้องนิทรรศการจ้าวอีฝาน หม่าเสี่ยวหนาน และคนอื่น ๆ กลับเหมือนอยู่ในความฝัน
ห้าล้านดอลลาร์ ในงานนี้ไม่มีใครสามารถรับผิดชอบได้
โชคดีที่โรงแรมช่วยแก้ปัญหาในการซ่อมเครื่องมือ...
ทันใดนั้นหลินเทียนก็เดินกลับเข้ามาในห้องจัดงาน
“หลินเทียน อาจารย์มีข่าวดีจะบอก! ”
“มีแขกจากโรงพยาบาล โฮดูว์ โรเยอร์น ยินดีจะช่วยซ่อมหุ้นยนต์ตัวนั้นให้เรา”
“พวกเราไม่ต้องรับผิดชอบแล้ว! ”
หม่าเสี่ยวหนานดีใจมาก วิ่งตรงเข้าไปกอดหลินเทียนแน่น
หลินเทียนรู้สึกว่าหน้าอกอวบอิ่มกดหน้าอกของเขาจนแน่น เขาอดไม่ได้ที่จะน่าแดงระเรื่อ เขายิ้มแล้วพูดว่า :“งั้นก็ดีเลยครับ! ”
ในเวลานี้ เสียงที่น่าขยะแขยงของสุ่ยตงก็ดังขึ้นอีกครั้ง :“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนายด้วย? ”
จ้าวอีฝานก็พูดขึ้นอย่างโมโหเช่นกัน :“ใช่ นายไอ้ขี้ขลาด! ”
“เกิดเรื่องขึ้นก็วิ่งหนีเป็นคนแรก ตอนนี้ปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว นายดันเสนอหน้ากลับมา! ”
“แต่คน ๆ นั้นทำไมอยู่ดี ๆ ถึงเต็มใจช่วยเราล่ะครับ? ”
สุ่ยตงผุดคิดขึ้นได้ แล้วพูดออกมาว่า :“เดิมทีฉันก็ไม่อยากจะพูด ฉันมีลุงทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล โฮดูว์ โรเยอร์ วันนี้บังเอิญพักอยู่ที่นี่พอดี”
“.......”
หลินเทียนที่อยู่ข้าง ๆ ชะงักไปกับคำพูดไร้ยางอายนี้
มีแบบนี้ด้วยเหรอ?
ฉันกลายเป็นลุงของนายตั้งแต่เมื่อไหร่?
จ้าวอีฝานมอสุ่ยตงด้วยสายตาชื่นชมทันที :“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ฉันว่าแล้ว จะมีคนเต็มใจช่วยได้ยังไง? ”
หม่าเสี่ยวหนานรู้ว่าสุ่ยตงมาจากครอบครัวแพทย์ และรู้ว่าเขามีลุงคนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จในด้านการแพทย์เมื่อไม่กี่ปีก่อน
“ทั้งที่เป็นคนเหมือนกัน ทำไมถึงแตกต่างกันขนาดนี้? คนบางคนก่อเรื่องขึ้น ก็คิดจะหนีไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย ”
จ้าวอีฝานมองหลินเทียนด้วยสายตาดูถูก จากนั้นมองสุ่ยตงด้วยแววตาเป็นประกาย
ทางด้านหนึ่ง เมื่อจางเฟิงเห็นแบบนี้ ก็รีบรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่กับหลี่เจิ้นกว๋อ
หลี่เจิ้นกว๋อที่กำลังเดินทางมากำลังโกรธจัด
เดิมทีเขาตั้งใจจะพาหลานชายสุดที่รักไปสวนสัตว์หลังจากการสัมมนาแลกเปลี่ยนทางการแพทย์จบลง
ใครจะไปคาดคิดว่าระหว่างเดินทางมาจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น
เดิมทีเขาก็อารมณ์เสียอยู่แล้ว ที่โรงพยาบาลก็ถูกลูกชาย ลูกสะใภ้ตำหนิอีก ทำให้ในเวลานี้ในอกของเขาเต็มไปด้วยไฟโกรธ อยากจะหาที่ระบายอารมณ์มาก
เมื่อเขาเห็นสายของผู้ช่วย ก็กดปุ่มรับสาย จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียว่า :“มีอะไร? หรือว่าฉันแค่มีธุระ มาสายนิดหนึ่งก็ไม่ได้! ”
จางเฟิงถูกด่าจนตกชะงักไป ทว่าเขาก็ยังเล่าเรื่องราวออกมาช้า ๆ
“เครื่องมือนั้น แกกล้าให้ใครก็ไม่รู้เอาไปซ่อม? ”
“เปิดสปีกเกอร์โฟน ฉันจะให้พวกมันรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้! ”
“หุ่นยนต์ผ่าตัดตัวนี้ เป็นผลงานจากความทุ่มเทพยายามของคุณหมอหลิว เครื่องมือพังก็ว่าแย่แล้ว แต่ยังให้ใครที่ไหนไม่รู้เอาไปซ่อมตามอำเภอใจ ถ้าข้อมูลได้รับผลกระทบขึ้นมา ผลที่เกิดขึ้น พวกแกรับผิดชอบไหวหรือไง! ”