บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง 1

นย่าขอรับ ข้

ะดุ้ง มือเหี่ยวย่นเกือบจะปล่อยหม้อที่ถือไว้หล

งส่งเสียงดังนักเล่า

้ามีของดีม

คลายออก เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน แม้จะเก็บมาเพียงเล็กน้อย แต่เขามั่นใจว่านางหูไป๋หงต้องพอใจอย่างแน่นอน อี้หมิงยื่น

งใดมา ย่าไม่เห็นรู้จัก

ไม่รู้จักสิ่ง

ืออะไ

ยมากเลยขอรับ ข้าเก็บมานิดเดียว เพราะว่ากลัวตกลงไปในบ

้นทางไปทางบึงน้ำ มันอันตรายมาก ครั้งหน้า

่านย่าเป็นห่วงอีก ข้ายังมีผักอีกอย่างนะ

่มีลักษณะเป็นปล้อง เส้นยาว ใบและลำต้นออกสีเขียว ผู้คนนิยมนำมารับประทานไม่

หญ้าหรือห

่าไม่รู้จักผัก

เอียงคอ “เหตุใดท่านย่าจ

งหูตอบ “มันมีเยอะแยะตามลำธาร เจ

ุ้ง มันกินได้ขอรับ เอามา

งเป็นอย่

ักบุ้งในน้ำมันด้วยไ

ออันใด” ท่านย่าขมวดเรียวคิ้ว

ม่รู้จักน้ำมันสำ

ำมัน จางอี้หมิงถึงกับยกมือขึ้นตบหน้าผากตนเอง เขาหลุดมาอยู่ยุคไหนกันแน่ เหตุใดจึงยังไม่มีการทำอาหาร

ห้พ่อกับแม่ของเจ้าเสียก่อน ป่านนี้อาจจะหิวจนเป็นลมแล้วก็ได้” นางหูเอ่ยตัด

้อยหยิบตะกร้าผักขึ้นมาและยื่นให้ผู้เป

านเป็นคนขายอาหารตามสั่งดึงดูดให้เขาสนใจและอยากเรียนรู้การทำอาหารในยุคนี้

จึงนำมาเด็ดให้สั้นลงแล้วใส่ลงไปในหม้อ ปิดฝา ทิ้งไว้ไม่นานก็ยกลงจากเตา จางอี้หมิงถึงกับตกใจ

ึงไม่มีเครื่องปรุงอัน

ครอบครัวเราไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อเคร

่ไม่มีอะไรจะกินแล้ว แล้วแบบนี้เมื่อไหร่เขาจะโตกันล่ะ ว่าแล้วก็ก้มลงม

รุงมีอันใ

ีอิ้ว เหล้า แล้วก็เครื่องเทศต่าง

เครื่องปรุงรสอื่นแล้วนอกจากเกล

พวกนี้คงมีราคาแพงมากเลยใช่ไหมขอ

็เครื่องเทศต่าง ๆ” ท่านย่าพยักหน้า นางตอบไปด้วยท่าทางที่ไม่ได้ทุกข์ร้อนนักแต

ามารดาของเจ้าที่ไร่หัวหน้าหมู่บ้าน” หญิงชราเอ่ยถามพร้อมแย้มรอ

้านคนเดียวแน่ มันน่าเบื่อจะตายไป การออกไปข้างนอกเดินรอบ ๆ หมู่บ้านอาจจะทำให้เขามีหนทาง

น “ไปกันเถอะ ป่านนี้พ

ถึง นางหูจับมือหลานชายไว้ตลอดเวลา ในตอนแรกเด็กชายไม่ยินยอม เขาอายุขนาดนี้แล้ว สามารถเดินเองได

แบบนี้ก็อบอุ่

กบ้านจนถึงไร่ที่จางอี้เทากับหลี่อ้ายทำงาน ท่านย่าเต็มใจตอบคำถาม นางเล่าเร

หลัวถงเป็นโลกคู่ขนาน มีกลิ่นอายคล้ายประเทศจีน ไม่ว่าจะการแต่งกาย ภ

ั่นเคยเป็นบ้านของเขาก่อนที่จะย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านหลัวถง ซึ่งเป็นหมู่บ้านหนึ่งในเมืองไห่ถัง เมืองเล

ค่ สิบห้าปี อาหารจึงยังไม่เพียงพอ แรงงานยังคงขาด

ึ่งชั่วยาม หากเดินทางด้วยเกวียนจะใช้เวลาเพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น แต่ถ้า

ร ชาวบ้านกินอาหารวันละสองมื้อ คือมื้อแรกเวลาประมาณ ยามอู่ (11.00 – 12.59)

องหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อแลกกับธัญ

ากับหนึ่งตำลึง และสิบตำ

มาก ชาวบ้านยากจนเช่นครอบครัวของเขาในตอนนี้ถึงไม่มีเครื่องปร

าวบ้านรู้จักแค่การต้ม ย่

ระมง เพราะหมู่บ้านหลัวถงด้านหลังติดภูเขา ด้านหน

มืองด้วยตนเอง แต่ชาวบ้านทั่วไปมักนำสิ่งของที่หามาได้ไปขายให้กับท่านลุงผิง ชายแก่วัยเกือบห้าสิบปีที่มีเกวียนรับคนจากหมู่บ้านเข้าเมือง

าย แต่ก็ยังไม่มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น หมู่บ้านนี้มีจำนวนสามสิบหมู่ ถือว่ามีพื้นที่กว้างขวางพอสมควร ตอนนี้ครอบครัวของเขายังไม่ได้ทำสิ่งใ

านแม่จะทำงานในไร

นห้องหอ งานหนักไม่เคยได้จับ ย่าก็หวังว่าแม่ของเจ้าจะไม่

งินมาให้ท่านย่า ท่านพ่อ ก

ะรอวันนั้นนะ แต่ตอนนี้ย่าว่าพวกเรารีบเดินไปให้ถึงไร่ก่

ิ่งข

างอี้เทาและหลี่อ้าย แต่เมื่อเดินทางมาจนจวนจะถึงแคร่ไม้สำหรับพักผ่อน เสียงเซ็งแซ่ก็ดังออกม

งมือหลานชายเดินเข้าไปหา เมื่อเห็นว่

นแยกย้ายกันไปพักผ่อนและแกะห่อข้าวออกมากิน เหลือเพียงครอบครัวจางเท

ใภ้เป็นเช

ค่อแล้วขอรับ ทำยังไงก็ไม่ฟื้น ข้าว่า

มือบีบนวดและใช้ใบไม้แถวนั้นมาพัด ผ่านไป

างอี้หมิงที่นั่งใกล้มารดาของตนเอ่ยขึ้

หลี่อ้ายคว้าตัวบุตรชายมาสวมกอดไว้หลวม ๆ ก่อนจะคลาย

ดด ตอนนี้เรายังอยู่ที

งทำงานต่อไปไม่ได้ เราจะได้

นทีเมื่อได้รับคำตอบ ถ้าไม่ได้ส่วนแบ่งอาหารแล้ว

ก่อน ถ้าดันทุรังทำงานต่อไป ข้าเกรงว่าร่างกายเจ้าคงย่ำแย่จนลุกไม่ขึ้นเป็นแน่” ซุนซูเย่ ล

ไม่ใช่จะได้เต็มที่ เนื่องจากไม่เคยมีใครต้องทำงานหนักมาก่อน งานอันใดที่ได้รับมอบหมายมา ก็ช้า

ยจะได้ไปทำงานได้ตามปกติ ยิ่งอาเย่ไม

จแล้วข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน คงต้องให้พักตามที่อาเย่บอก ไ

อ๋อร์ ท่านกินข

ได้กินเช่นกัน แม่รีบเ

กเรามากินด้ว

อาหารที่มีจะเป็นแค่โจ๊กธัญพืชผักป่า แต่เมื่อทำงานหนักและความห

หลายที่ยังให้พวกข

าวขอบคุณสวรร

หมิง เขาจะไม่ยอมทน

าง ๆ ที่เราเคยทำมาก่อน ต

นิยายเรื่องไหน ๆ ของกินหรือสมุ

องขึ้นเขาโด