เดียร์ มายลอร์ด

เดียร์ มายลอร์ด

อากาศที่โดเนวิลล์เป็นอย่างไรบ้างคะ ลอนดอนตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้เปลี่ยนเป็นสีแดงเกือบหมดแล้วค่ะ กลางวันอากาศดีพอใช้ แต่กลางคืนเริ่มหนาว

ฉันดูแผนที่ประเทศของเราแล้วพบว่าโดเนวิลล์อยู่ใกล้หุบเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ อากาศน่าจะหนาวกว่า

ฉันจึงลองทอเสื้อกันหนาวมาให้ อาจไม่สวยงามเท่าเสื้อผ้าหรูหราที่ท่านเคยสวม แต่ฉันเชื่อค่ะ ว่าจะบรรเทาความหนาวให้ได้แน่ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ

ขอพระเจ้าจงอวยพรให้ท่านมีชัยในการรบครั้งนี้

เฟรยา

เดวิสนิ่วหน้าเมื่ออ่านจดหมายจบ ใบหน้าคมสันมีไรหนวดจางๆ นัยน์ตาสีมรกตเพ่งครุ่นคิดถึงเจ้าของจดหมาย ใครกัน... เขาจำผู้หญิงชื่อนี้ไม่ได้เลย

จะว่าเป็นการส่งผิดก็ไม่ใช่ บนซองจดหมายจ่าหน้าถึงดยุคแห่งซอมเมอร์เซ็ทที่สาม ซึ่งมีเพียงเขาคนเดียว เดวิส โบฟอร์ต

หากเป็นการเล่นตลกแล้วล่ะก็ ... นี่เป็นตลกร้ายเลยทีเดียวเชียว เขาทิ้งจดหมายลงกล่องใส่เครื่องเขียนกระจุกจิกรวมถึงเสื้อหนาวขนสัตว์นั่นด้วย

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือการรบมากกว่า อีกฟากหนึ่งของภูเขาหิมะอันหนาวเย็น ประเทศเพื่อนบ้านกำลังวางแนวรบกันอยู่

ทุกอย่างดูเงียบสงบแต่ซ่อนความไม่น่าไว้ใจไว้ หน้าที่ของเขาคือเฝ้าระวังและพร้อมรบเสมอ

แม้มีตำแหน่งยิ่งใหญ่เป็นถึงดยุค ทว่าเดวิสกลับชอบการออกรบมากกว่า ในสนามรบมีเพียงสองสิ่งที่ดำรงอยู่ ... คือความเป็นและความตาย

ไม่ต้องใส่ชุดหรูหรา ไม่มีงานเลี้ยง ไม่มีหญิงงาม ความรักจอมปลอม การแทงข้างหลังและขัดแข้งขัดขา บางครั้งเดวิสก็คิด เขาอาจจะไม่เหมาะกับชีวิตท่านดยุคผู้สูงศักดิ์ก็ได้

เดียร์ มายลอร์ด

ฉันมีเรื่องตื่นเต้นจะเล่าให้ฟัง ท่านจำเจ้าแอนโดรเมด้าได้ไหมคะ ม้าพยศที่บาดเจ็บจนไม่อาจไปร่วมรบกับท่านที่โดเนวิลล์ได้ ตอนนี้มันมีลูกแล้วค่ะ เป็นม้าสีขาวบริสุทธิ์

เจ้าแอนโดรเมด้าเลือกคู่เองด้วยนะคะ มันแอบหนีไปจากคอกตั้งหลายวัน แล้วจู่ๆ ก็พาม้าป่าสาวท่าทางปราดเปรียวกลับมาด้วย

ทอมคนเลี้ยงบอกอย่างหัวเสียนิดๆ ว่า ม้าก็เหมือนเจ้าของ เลือกคนรักได้ด้วยตัวเอง ฉันเห็นด้วยกับข้อนี้ค่ะ มนุษย์และม้าก็เป็นสิ่งมีชีวิต ... มีจิตใจ ชอบหรือไม่ชอบอะไรสักอย่างเหมือนกัน เพราะฉะนั้นสิทธิ์ที่จะเลือกคู่ สิทธิ์ที่จะรักก็สมควรมี

ฉันเพิ่งมารู้ทีหลังว่าที่เขาหัวเสียเพราะอยากจะให้เจ้าแอนโดรเมด้าเป็นพ่อพันธุ์ ให้กับม้าของบารอนท่านหนึ่ง แต่มันไม่ยอม

หากเจ้าแอนโดรเมด้าเป็นมนุษย์ล่ะก็ คงเป็นชายหนุ่มที่ยิ่งยโสเหลือเกิน ไม่สนใจเขาแล้วยังหนีหน้า

ขอพระเจ้าจงอวยพรให้ท่านมีชัยในการรบครั้งนี้

เฟรยา

เดวิสนิ่วหน้ากับจดหมายฉบับที่สอง เจ้าแอนโดรเมด้านั้นเขารู้จักเพราะเป็นม้าตัวโปรด ทอมคนเลี้ยงม้านี่ก็รู้นิสัยเสียอยู่ ... ชอบรับงานสองที่หารายได้เสริมเป็นประจำ

แต่ผู้หญิงที่ชื่อเฟรยานี่ต่างหาก เธอเป็นใคร ทำไมเนื้อความตอนท้ายจดหมายจึงกล้าตัดพ้อเขาขนาดนี้

“กุสตาฟ เจ้ารู้จักผู้หญิงชื่อเฟรยาไหม”

ชายหนุ่มเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้จึงถามต้นห้องคนสนิทที่ติดสอยห้อยตามมาสนามรบด้วย

“ไม่นี่ขอรับนายท่าน ข้าไม่คุ้นชื่อนี้จากบรรดาท่านหญิงสูงศักดิ์ตระกูลใดเลย”

ต้นห้องร่างเล็กผมเกรียนสั้นตอบเสียงสุภาพ

“งั้นเหรอ”

เดวิสครางแต่เนื้อความในจดหมายบ่งบอกว่านางรู้จักเขา อยู่ในบ้านของเขา แล้วนางเป็นใครกันเล่า

“ท่านสงสัยสิ่งใดเกี่ยวกับจดหมายหรือเปล่าขอรับ”

กุสตาฟปรายตาไปทางกล่องใส่เครื่องเขียน เจ้านายส่ายศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีทองไปมา

“ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรหรอก”

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้นางทาสคนนั้นเลิกเขียนจดหมายถึงท่านก็แล้วกันนะขอรับ”

เดวิสสะดุดกึกกับคำพูดของต้นห้องทันที

“ไหนเจ้าบอกว่าไม่รู้จักผู้หญิงที่ชื่อเฟรยาไง”

“ใช่ขอรับ ผู้หญิงที่ชื่อว่าเฟรยาข้าไม่รู้จัก แต่รู้ว่าจดหมายมาจากนางทาสคนหนึ่ง”

“แล้วนางคนนั้นเกี่ยวอะไรกับข้า เจ้าละเลยหน้าที่หรือยังไงกุสตาฟถึงให้ใครก็ไม่รู้เขียนจดหมายมาล้อเล่นกับข้าได้”

กุสตาฟเงียบไปครู่ ส่งสายตาแปลกพิกล

“นายท่านจำไม่ได้เลยสินะขอรับ ว่านางคือคนที่ท่านหลับนอนด้วยในคืนก่อนออกเดินทางมาสนามรบ”