อุตส่าห์ได้ออกเรือนกับคุณพี่ที่รักมาตั้งแต่เด็กทั้งที แต่มิมีที่คุณพี่ผู้เป็นผัวจักนอนร่วมเบาะเฉกเช่นผัวเมียพึงกระทำ ดังนั้นเธอจะทำทุกวิถีทางให้เขาร่วมเบาะนอนกับเธอให้ได้ 'มารยาที่มีเมียคนนี้จักใช้กับคุณพี่เจ้าค่ะ' --- เมื่อเห็นแผงอกแกร่งของผัวชัด ๆ แม่หญิงก็ให้กลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ สิบคนว่าฤๅจักเท่าตาเห็น สิบตาเห็นฤๅจักเท่ามือคลำ แล้วสิบมือคลำฤๅจักเท่านอนคุย แค่คิดแก้มนวลก็แดงดั่งลูกตำลึงสุกแล้ว -------- ในหอนอน แม่หญิงชบานั่งรอคุณพี่ผู้เป็นผัวขึ้นมาจากท่าด้วยท่าทางกระสับกระส่าย ในกบาลน้อย ๆ เฝ้าแต่คิดถึงสิ่งที่แม่ผัวสั่งแม่ผัวสอน “ฟังแม่หนาแม่ชบาลูก การเป็นผัวเมียมิใช่แค่การนอนหลับจับมือกันเพียงเท่านั้น” “แล้วลูกต้องทำสิ่งใดอีกเล่าเจ้าคะคุณแม่” “ผัวเมียนอกจากมีใจผูกสมัครรักใครกันแล้วไซร้ กายนั้นก็ต้องแนบชิดสนิทเสน่หา” “แนบชิดสนิทเสน่หารึเจ้าคะ ต้องทำเช่นไรรึเจ้าคะคุณแม่ ชบามิเคยทำดอกเจ้าค่ะ” “ก็รู้ว่ามิเคย แม่ถึงได้นั่งพร่ำสอนอยู่นี่อย่างไรเล่า แนบชิดสนิทเสน่หาก็คือใกล้ชิดกัน ตัวต่อตัว เนื้อแนบเนื้อ ผ้าเสื้อมิได้มาเกี่ยวมาข้อง” สิ้นคำนั้นแม่หญิงก็ให้อ้าปากค้าง ตั้งแต่เล็กแต่น้อย นางสนใจแต่การเล่นซน เพิ่งจะมาสนใจงานบ้านงานเรือนก็เมื่อปีที่แล้วด้วยโดนผู้เป็นแม่เอ็ดแลจักโดนลงหวาย แต่วันนี้เมื่อได้มาออกเรือนกับคุณพี่อย่างมิทันได้ตั้งตัว เธอเพิ่งรู้ว่าอิสตรีที่ออกเรือนนั้น นอกจากต้องดูเหย้าเฝ้าแลเรือนแล้วยังต้องปรนนิบัติพัดวีแบบเนื้อแนบเนื้อกับผัวด้วย
บทที่ 1 แม่หญิงผู้จากไป
“พี่ชวนชมเร่งไปกันเถิดเจ้าค่ะ ข้าอยากนั่งเรือเล่นแล้ว”
แม่หญิงชวนชมวัยสิบห้าได้แต่ส่ายหน้าระอาใจให้กับน้องสาววัยแปดขวบ แต่ละวันแม่หญิงชบาผู้เป็นน้องเอาแต่ออดอ้อนขอให้เธอเล่นโน่นเล่นนี่เป็นเพื่อนอยู่ร่ำไป ไม่รู้เมื่อใดผู้เป็นน้องจักเป็นแม่หญิงพับเพียบเรียบร้อยกับเขาบ้าง น้องสาวเล่นแต่ละอย่างราวกับเด็กผู้ชาย
“มิต้องวิ่งดอกหนาแม่ชบา ค่อย ๆ เดินไปนี่แลเรือมิได้หายไปไหนดอก”
แม่หญิงชวนชมอดเอ็ดแม่หญิงผู้น้องไม่ได้ ไม่รู้จักตื่นเต้นกระไรนักหนากับแค่การพายเรือเล่นในคลองหน้าเรือน ซึ่งก็ทำอยู่ออกบ่อย
“ชบามิได้กลัวเรือหายดอกเจ้าค่ะ แต่ชบากลัวพี่ชวนชมจักเปลี่ยนใจ”
กว่าแม่หญิงตัวน้อยจะกล่อมให้พี่สาวยอมออกมาพายเรือได้ก็ใช้เวลานานโข ดังนั้นเมื่อผู้เป็นพี่รับปากเธอจึงไม่อยากเปิดโอกาสให้พี่เปลี่ยนใจอีก กระทั่งเมื่อได้นั่งลงบนลำเรือแล้วแม่หญิงตัวจ้อยก็ยิ้มร่าจนหน้าบาน ในที่สุดก็ได้นั่งเรือเล่นสมใจเสียที
“พี่ชบาเจ้าขา ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”
แม่หญิงชบาประนมมือไหว้อย่างสวยงามตามที่คนเป็นพี่เคยสอน ทำให้แม่ชวนชมถึงกับยิ้มจนตาหยี
“มิเป็นไรดอก แต่วันนี้เราคงพายเรือได้มินานดอกหนา เพราะอีกประเดี๋ยวคุณพี่ทัพกับคุณพี่ไม้จักมาที่เรือน พี่ต้องอยู่ต้อนรับคุณพี่ทั้งสองแทนพ่อกับแม่”
คุณพี่ทัพกับคุณพี่ไม้เป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของมารดาที่ไปมาหาสู้กันตั้งแต่แม่หญิงชบาจำความได้
“ได้เจ้าค่ะ เช่นนั้นวันนี้ชบาจักช่วยพี่ชวนชมทำขนมไว้ต้อนรับคุณพี่ทัพกับคุณพี่ไม้ดีฤๅไม่เจ้าคะ”
“จักช่วยฤๅจักทำให้ยุ่งยิ่งกว่าเดิมกันเล่าแม่ชบา”
“แหมพี่ชวนชมก็ว่าไปเรื่อย ชบาตั้งใจจักช่วยจริง ๆ เจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นก็ย่อมได้”
คนเป็นพี่มองน้องสาวผู้แก่นแก้วทโมนไพรด้วยความเอื้อเอ็นดู แม้จักอายุห่างกันถึงเจ็ดปี แต่แม่หญิงชวนชมกับแม่หญิงชบาก็เป็นพี่น้องที่รักใคร่ดูแลกันอย่างดี
สองพี่น้องพูดคุยกันไป พายเรือเล่นกันไป พร้อมเก็บดอกไม้สองข้างคลองติดไม้ติดมือไปอย่างเช่นที่เคยทำ แต่การพายเรือเล่นครั้งนี้ไม่ได้เหมือนครั้งก่อน ๆ และเริ่มไม่ได้สนุกอย่างที่คิด เพราะเมื่อสองพี่น้องกำลังจักพายเรือกลับเรือนท้องฟ้ากลับมืดครึ้มดำทมึนขึ้นมาเสียอย่างนั้น แม่หญิงผู้พี่พายเรือไปไม่ถึงไหนฝนก็กระหน่ำเทลงมาอย่างหนัก ท้องฟ้ามืดดำเปลี่ยนจากกลางวันเป็นรัตติกาล ลมรึก็พัดแรง เสียงฟ้าร้องคำรามราวกับกำลังเกรี้ยวโกรธโกรธา อีกทั้งมีมวลน้ำป่าไหลมาสมทบกับน้ำในลำคลองราวกับใครมาแกล้ง
“แม่ชบาเกาะให้แน่น”
ผู้เป็นพี่ตะโกนบอกน้องสาวแข่งกับเสียงสายฝน นัยน์ตาแม่หญิงตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าน้ำป่าเริ่มมาปนกับน้ำคลองแลทำให้น้ำในคลองไหลเชี่ยวกรากกว่าเดิมมาก แลในที่สุดแรงน้ำก็ทำให้เรือลำน้อยที่เกิดล่มลงกลางคลอง แม่หญิงทั้งสองพลัดลงน้ำท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำไม่ขาดสาย แม่หญิงตัวน้อยว่ายน้ำลอยตัวไปจับกิ่งเถาวัลย์ไว้แน่น ดวงตากลมโตเฝ้าแลหาผู้เป็นพี่ท่ามกลางความมืดสลัว
“พี่ชวนชม พี่ชวนชมอยู่ที่ใดเจ้าคะ”
แม่หญิงน้อยเฝ้าตะโกนเรียกหาผู้เป็นพี่ พยายามเพ่งมองไปท่ามกลางบรรยากาศมืดฟ้ามัวดิน กระทั่งเห็นพี่คนดีโผล่พ้นน้ำขึ้นมาไม่ไกลนัก เธอจึงตะโกนเรียกหาจนสุดเสียง
“พี่ชวนชม น้องอยู่ตรงนี้เจ้าค่ะ มาเกาะเถาวัลย์ด้วยกันหนาเจ้าคะ”
“แม่ชบาน้อย”
แม่หญิงชวนชมว่ายเข้าไปหาน้องน้อย หมายจักเกาะเถาวัลย์นั้นด้วยอีกคน แต่..
“พี่ไม่ไหว พี่ว่ายน้ำมิได้แล้วเจ้า โอ้ย...แม่ชบา”
แม่หญิงผู้เป็นพี่พยายามตะเกียกตะกายแม้ขาจะเป็นเหน็บแต่แล้วในที่สุดเธอก็สู้แรงน้ำอันเชียวกรากไม่ไหว ทำให้เธอจมหายไปกับสายน้ำต่อหน้าต่อตา โดยแม่หญิงชบามิอาจช่วยกระไรได้
“พี่ชวนชม ฮึก ฮือ ฮือ..ช่วยด้วย ช่วยพี่ชวนชมด้วยเจ้าค่ะ ช่วยด้วย”
แม่หญิงตัวน้อยเกาะเถาวัลย์ลอยคออยู่ทั้งน้ำตา สายน้ำเชี่ยวจนเรี่ยวแรงที่มีเกือบจักหมดสิ้นไป แต่โชคดีที่เธอได้รับความช่วยเหลือโดยพ่อทัพและพ่อไม้ที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี แม่หญิงชบาได้คุณพี่ทัพช่วยเหลือให้ขึ้นฝั่งมาได้ ส่วนคุณพี่ไม้ก็ว่ายน้ำหาพี่ชวนชมท่ามกลางน้ำที่เชี่ยวกราก แม่หญิงน้อยแหงนหน้ามองคนที่ช้อนอุ้มเธออยู่ทั้งน้ำตา แม้นัยน์ตาเธอเพลานี้พล่าเลือนด้วยหยาดน้ำ แต่เธอมั่นใจว่าเธอเห็นคุณพี่ทัพดวงตาแดงก่ำ แถมยังมีน้ำตาคลอหน่วยตาอยู่ตลอดเวลา เขาวางเธอไว้ริมฝั่ง ก่อนที่เขากับน้องชายจะเพียรดำผุดดำว่ายหมายค้นหาร่างพี่สาวของเธออยู่นานนัก แม่หญิงชบาก็ไม่รู้ว่าเขาทำเช่นนั้นอยู่นานเพียงใด แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถหาร่างของผู้จมน้ำได้ แม่หญิงชบาได้แต่หวังว่ามันคงมีปาฏิหาริย์ บางทีเพลานี้พี่ชวนชมอาจจักว่ายน้ำไปขึ้นฝั่งที่ใดที่หนึ่งก็เป็นได้
ทว่าปาฏิหาริย์กลับไม่มีอยู่จริง เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นมีคนพบร่างไร้วิญญาณของแม่หญิงชวนชมลอยไปติดตรงศาลาท่าน้ำของเรือนหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากจุดเกิดเหตุไปไกลพอสมควร เพลานี้เป็นอันยืนยันแล้วว่ากระแสน้ำได้พรากเอาลมหายใจของแม่หญิงชวนชมไปเสียแล้ว ทุกคนในครอบครัวของแม่หญิงผู้จากไปต่างร่ำไห้ ไม่เว้นแม้แต่ผู้เป็นบิดา ส่วนผู้เป็นมารดานั่นร้องไห้จนเป็นลมไปหลายรอบ แม่หญิงชบาตัวน้อยก็ไม่ต่างกัน เธอเสียใจแลรู้สึกผิดยิ่งนัก ได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุให้ผู้เป็นพี่ถึงแก่ความตาย ถ้าเธอไม่อยากออกไปนั่งเรือเล่นป่านนี้คงไม่เกิดเหตุน่าสลดเยี่ยงนี้
“พี่แจ่มเพราะข้า ข้าทำให้พี่ชวนชมต้องจากไป ฮือ ฮือ ฮือ”
“มิใช่ความผิดของแม่หญิงดอกเจ้าค่ะ”
นางแจ่มผู้เป็นบ่าวเอ่ยปลอบทั้งโอบกอดนายตัวน้อย
หลังจากแม่หญิงชบาหลบมุมไปนั่งร้องไห้กับนางบ่าวอยู่นาน เธอก็เดินออกมาดูสถานการณ์อีกครั้ง แล้ววันนั้นเธอก็ได้เห็นเต็มสองตาว่าคุณพี่ทัพของเธอร้องไห้ เธอเห็นน้ำตาเขาไหลหล่นลงมาเป็นสาย ในอกให้รู้สึกสะเทือนไหว เธอเพิ่งเข้าใจก็วันนี้ว่าตลอดเวลาที่คุณพี่ทัพเฝ้าแวะเวียนไปมาหาสู่ครอบครัวของเธอนั้น คงเป็นเพราะคุณพี่ทัพมีใจให้แม่หญิงชวนชม พี่สาวของเธอนั่นเอง
“อภัยให้ข้าด้วยเถิดหนาคุณพี่ทัพ ต่อไปข้าจักเป็นคนดูแลเอาใจใส่คุณพี่ทัพแทนพี่ชวนชมเองหนาเจ้าคะ”
บทที่ 1 แม่หญิงผู้จากไป
20/12/2023
บทที่ 2 แก่แดด
20/12/2023
บทที่ 3 โตขึ้นอีกหน่อย
20/12/2023
บทที่ 4 นายช่างทัพ
20/12/2023
บทที่ 5 สิ้นสุดความคิดถึง
20/12/2023
บทที่ 6 พี่จักปกป้องเจ้าเอง
20/12/2023
บทที่ 7 พี่อยู่ตรงนี้
20/12/2023
บทที่ 8 เขยขวัญ
20/12/2023
บทที่ 9 วัยแรกแย้ม
20/12/2023
บทที่ 10 ปรนนิบัติพัดวี
20/12/2023
บทที่ 11 เนื้อแนบเนื้อ
20/12/2023
บทที่ 12 เมียที่ดี
20/12/2023
บทที่ 13 ภารกิจพิชิตผัว
20/12/2023
บทที่ 14 น้องไม่นุ่ง
20/12/2023
บทที่ 15 อีกสักครั้ง
20/12/2023
บทที่ 16 ไร้เสน่ห์
20/12/2023
บทที่ 17 คุณพี่เจ้าขา
20/12/2023
บทที่ 18 ชังน้ำหน้า
20/12/2023
บทที่ 19 นางผู้มาใหม่
20/12/2023
บทที่ 20 หัวใจที่หนักอึ้ง
20/12/2023
บทที่ 21 คนที่เคยเหม็นขี้หน้า
20/12/2023
บทที่ 22 ภารกิจลับ
20/12/2023
บทที่ 23 ช้าก่อน
20/12/2023
บทที่ 24 รอกระไร
20/12/2023
บทที่ 25 คุณพี่เปลี่ยนไป
20/12/2023
บทที่ 26 เรือนหอรอรัก
20/12/2023
บทที่ 27 พี่จักให้
20/12/2023
บทที่ 28 มิใช่งูดอกรึ
20/12/2023
บทที่ 29 เข้าใจผิด
20/12/2023
บทที่ 30 ถ้าคุณพี่ไหวข้าก็ไหว
20/12/2023
บทที่ 31 สามวันสามคืน
20/12/2023
บทที่ 32 เจ้าว่าดีพี่ก็ว่าดี
20/12/2023
บทที่ 33 สำรับนี้คุณพี่คงมิปลื้ม
20/12/2023
บทที่ 34 บทส่งท้าย ปลดปล่อย
20/12/2023
หนังสืออื่นๆ ของ แหวนก้อย
ข้อมูลเพิ่มเติม